Wie is er bang voor de eend?

Ik zit in de Grazia naar een foto van Pink te kijken, die de wereld laat weten dat ze zwanger is van haar tweede kind, als de assistente de binnenkomt. ‘Mevrouw Vaessen?’ zegt ze.
Fijn, het is Lenie, die vorig jaar zo behendig een reuzenwattenstaaf fabriceerde door uitgeplozen watten om het uiteinde van een lang dun stokje te wikkelen waarmee ze, nadat ze het in de bevroren stikstof had gedoopt, mijn dochter vriendelijk en geduldig van haar wratten verloste. Ze lijkt ook blij te zijn mij te zien. ‘Hé hallo,’ zegt ze lachend als ik opsta. We lopen door de gang naar de kleine behandelkamer.

‘Daar zijn we weer,’ zegt Lenie.
‘Maar nu voor iets heel anders,’ zeg ik, ‘hopelijk zonder wratten.’
‘Nee zeg, stel je voor!’ Grapjes om de gêne te overwinnen.
Lenie gaat aan het tafeltje zitten, waarop het formulier ligt dat ik bij binnenkomst aan de receptioniste overhandigde.
‘Een paar vragen,’ zegt ze, ‘één, heb je klachten?’
‘Nee.’
Ze zet een kruisje in een vierkantje. ‘Slik je hormonen?’
‘Ook niet.’
’Menstrueer je nog?’
‘Sinds anderhalf jaar niet meer.’
‘Lekker hè?’
‘Héérlijk!’ We lachen weer.
Lenie gebaart naar de onderzoekstafel en loopt naar de deur:
‘Ik zal even het haakje erop doen zodat er niet iemand binnenwandelt.’
Ik stap uit mijn slippers, trek mijn spijkerbroek en slip uit en ga op de papieren loper liggen. Ik heb bewust een blouse aangetrokken die tot ruim over mijn billen valt. Lenie is bij het kleine aanrecht bezig. Haar handen in doorzichtig wit rubber gestoken. Als ze zich naar mij omdraait kijk ik naar het plafond. Ze gaat op een krukje zitten en zegt: ‘Kun je je een klein stukje dichterbij komen?’
Ik schuifel haar kant op.
‘Dank je wel, leg je handen maar onder je billen, dan kan ik er beter bij. Ik ga je aanraken.’

Ik voel er niks van als Lenie eendenbek inbrengt. Daar hóór je ook niks van te voelen. Eén keer heeft iemand me flink pijn gedaan met een eendenbek. Volgens mij deed ze het met opzet. Ze verontschuldigde zich niet. Het is lang geleden maar bij elk eendenbek-gebeuren komt de herinnering boven. Ik denk dat het racisme was.
‘Hier komt het borsteltje,’ zegt Lenie.
Ik weet dat ze nu met een borsteltje naar binnen gaat om het stoepje voor de ingang van mijn baarmoeder te vegen, maar ook hier voel ik niks van.’
‘Even zoeken hoor,’ zegt Lenie, ‘waar is ze nou, doet het pijn?’
‘Nee hoor.’
‘Nou, ik kan haar niet vinden.’
‘Ze is een beetje verlegen,’ zeg ik en ik vraag me af of Lenie nu weet dat ik vannacht… Misschien ziet ze iets liggen van wat daar is achtergelaten. Ik heb er vannacht niet bij stilgelegen dat ik vanochtend deze afspraak had.
‘Haha, ja ze trekt zich terug, ha daar is ze,’ zegt Lenie, en twee tellen later, ‘zo, klaar. ’
Terwijl ik mijn kleren weer aantrek maakt ze het monster in orde voor het lab. ‘Als ze geen HPV vinden hoef je pas over tien jaar terug te komen.’
‘Dan ben ik vijfenzestig.’
‘Dan hoef je helemaal niet meer, het is voor vrouwen tot zestig jaar.’
‘Mijn twee jongste dochters zijn ingeënt, hoeven die helemaal niet?’
‘Jawel, vanaf hun dertigste, de vaccinatie beschermt maar voor zeventig procent.’
‘Zullen ze leuk vinden.’
‘En ze moeten toch veilig vrijen, hoor!’ Lenie trekt haar rubbertjes uit, we schudden elkaar de hand.
‘Bedankt,’ zeg ik.
‘Tot ziens,’ zegt Lenie.
Opgelucht huppel ik de deur uit. Zin in koffie.