Leven met Parkinson

Op zich wou ik dit niet hier plaatsen, maar dacht toen bij mezelf, misschien is het toch wel interessant. Geen idee voor wie, maar "je weet het niet.."
Momenteel zie je het (haast) niet aan me dat ik Parkinson heb, alleen als je goed oplet ontdek je wel dat mijn handen nooit echt zonder beweging zijn, maar dan moet je er wel op letten.
Anderhalf jaar geleden was het wat erger, maar met behulp van medicijnen was het toen best te onderdrukken. Toen kreeg ik werk als postbezorger op de fiets en mirakuleus (zelfs mijn huisarts staat er versteld van) is het geleidelijk aan beter geworden, kan momenteel weer zonder medicijn door het leven, zonder dat de ziekte me erg "tegenhoud".
Af en toe schiet mijn arm nog wel eens uit als ik lang achter een computer zit of zo, maar de knoppencombinatie CTRL en Z is een erg handige uitvinding ;-)
Blijkbaar is de dagelijkse fietstocht een goede "natuurlijke" medicijn, tenminste nu nog wel, hoe het over een paar jaar zal zijn, is niet te voorspellen. Dat de ziekte niet weggaat is duidelijk en dat het ooit weer erger wordt is ook onvermijdelijk.
Ik hou er zo veel mogelijk rekening mee dat ik geen "vaste" hand meer heb, zo zal ik altijd een kop koffie afslaan als ik ergens een gesprek heb. Al kijkt men me dan wel vreemd aan, want wie slaat nu koffie af? Of wat te zeggen van automaten koffie die een plastic bekertje tot de rand vult, ik weet gewoon dat dat niet te doen is, dus heb ik maar besloten om dat niet meer te nemen.
Soms heb ik 's avonds als ik rustig op de bank zit een duidelijke "aanval" om het zo maar te omschrijven, mijn armen en handen bewegen dan alle kanten op (overdrijven is een vak). Met mijn hersens dan aan het werk zetten met rekensommetjes of iets moeilijkers, gaat het dan snel weer voorbij. Soms heb ik dat overdag ook, het lijkt dan of ik "afwezig" ben, maar mijn hersens werken dan op volle kracht om de aanval te onderdrukken. Valt soms niet mee om dan ook nog eens in gesprek te blijven met mensen om me heen, dus hou ik me meestal op de achtergrond, zodat ik zo min mogelijk met iemand in gesprek moet.
Je leert er mee leven, al weet ik dat het dus ooit erger zal worden en dat het voor mij allemaal moeilijker zal worden, om bijvoorbeeld veters te strikken, om maar iets te zeggen.
Maar tot het zover is, zit ik met wiskundige dingen in mijn hoofd overdag. zoiets als bijvoorbeeld: Stel ik heb een vaas met 4 rode en 6 blauwe knikker. Ik pak er 3 keer achter elkaar een knikker uit schrijf de kleur op, en doe deze daarna terug in de vaas. De kans om de eerste keer een rode knikker te pakken is vier-tiende. Er zijn in totaal 10 knikkers, waarvan er 4 rood zijn. Bij de tweede keer is de kans nog steeds vier-tiende, want de rode knikker zit weer in de vaas. De kans op drie rode knikkers is dan vier-tiende keer vier-tiende keer vier-tiende. Dat is (vier-tiende) tot de derde macht. Dat is weer gelijk aan vierenzestig-duizendste. Dat is gelijk aan acht-honderdvijfentwintigste. Dus 8 keer van de 125 keer is er de kans op drie rode knikkers.
Dit was maar een voorbeeldje met wat er af en toe in mijn hersens gebeurd.