Id-crisis

Na een prachtige vrijdag en een leuke zaterdag dacht ik gisteren: 'laat ik me eens wat volwassenen gaan gedragen en buitenhof opzetten'.

Zo gezegd, zo gedaan. Voetjes op tafel, torenburgertje erbij voor de lunch en lekker streamen op kodi. Ik wilde net in mijn burger gaan happen toen ik met verbazing een opinie stuk zag over de SP.

Terwijl Sheila Sitalsing haar betoog voerde raakte ik steeds verder in paniek. 'Ben ik nog wel links genoeg? Is dit nou socialisme?... Waar is mijn rode boekje?'

Terwijl ik half hyperventilerend ging kijken of ik Mao toevallig naast het kapitaal had bewaard, kwam ik tot de realisatie dat ik het boekje nooit heb gehad.

Een tikje teleurgesteld in mijzelf nam ik weer plaats bij de tv en met een oog op het scherm nam ik een hap uit de, inmiddels niet meer zo warme, burger, volgde het debat over cultureel marxisme en kreeg steeds meer last van een identiteitscrisis : 'Ben ik nou een cultuurmarxist ben of een anti-cultuurmarxist?'

Ik zou het je werkelijk waar niet kunnen vertellen, zelf ben ik gesettled op 'anti-anti-anti-cultuurmarxist', je moet toch iets 😕

Al met al ga je van het huidige politieke klimaat steeds meer twijfelen, aan de 'professionals', aan de politici, aan boeken-schrijvers /verkopers, aan het systeem en ja zelfs aan jezelf.

Aan een ding hoeven we trouwens niet te twijfelen, zoals Sheila zelf concludeerde en waar ik het helemaal mee eens ben: 'Liefdadigheid begint thuis, en dat geldt niet alleen voor de SP'!

Carpe die 'blijf lekker jezelf, er zijn al zo veel anderen' Diem!