ชีวิตเราห่างจากความอบอุ่นหัวใจมานานเท่าไรแล้ว..

ชายวัยสร้างเนื้อสร้างตัวคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ภายหลังจากที่เขาได้ทำงานขะมักขเม้นทั้งวันเพื่อเป็นฟันเฟืองชิ้นเล็ก ๆ ให้กับโลกหลังการปฏิวัติอุตสาหกรรม
.
เขานั่งเลื่อนหน้าจอไปตามกระแสโลกาภิวัฒน์ ประหนึ่งได้ตามติดชีวิตของผู้คนหลากหลาย ผู้คนที่ตกลงเป็นเพื่อนกันด้วยการคลิกปุ่มเดียวเท่านั้น แม้ไม่เคยคุยกันมาก่อน
.
เขานั่งล่องลอยจนกระทั่งเจอรูป ๆ หนึ่ง หวนพาเขาคืนสู่ช่วงเวลาที่เคยอบอุ่นหัวใจ รูปชายวัยกลางคนที่นั่งกินข้าวด้วยกับข้าวในถ้วยง่าย ๆ สามอย่าง ผัดผักบุ้ง ไข่เจียว และหมูทอด นานเท่าไรแล้วนะที่เขาไม่ได้กินข้าวแบบนั้น ไม่ใช่เพราะเขานั้นไม่มีเงิน แต่การใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอด การออกไปกินข้าวที่ร้านคงจะเหมาะเจาะกับเขามากกว่า
.
หลังจากสอบเข้ามหาลัยในกรุงเทพได้ ชีวิตของเขาก็ต้องโดดเดี่ยวมาตลอด จนกระทั่งตอนนี้ที่เป็นช่วงเวลาที่เขาเรียนจบและทำงานมาได้กว่า 2 ปีแล้ว ความอบอุ่นที่เคยได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา มีกับข้าวหลายอย่าง การที่ได้คดข้าวจากหม้อข้าวเติมใส่จานเสมอ หรือแม้แต่ความกดดันที่ถูกใช้งานให้ล้างจานหลังมื้ออาหารสิ้นสุดที่บางหน้าเขาก็รับหน้าที่นั้นไว้ เขารู้สึกคิดถึงความอบอุ่นหัวใจเหล่านั้น
.
ถึงแม้ว่าวันนั้นมาวันนี้ เขาจะมาไกลจากสิ่งที่เป็นมากนัก แต่กลับรู้สึกอ้างว้างจนกลายเป็นเรื่องปกติ นานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้รู้สึกอบอุ่นหัวใจแบบนั้น