မဆဲခင္အရင္စဥ္းစား

sawmyat (46)in #myanmat • 7 years ago (edited)

ကြၽန္ေတာ္သည္ ၇တန္းအရြယ္ခန္႔ထိ မိ႐ိုးဖလာဗုဒၶဘာသာျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဘာသာမဲ့ပံုစံျဖစ္လာသည္။ ထုိစဥ္က ဘုရား႐ွိခိုးဘာထူးမွာလဲ၊ ဘုန္းႀကီးေတြက္ိုသကၤးကပ္တာဆြမ္းကပ္တာ ဒါဟာအပိုအလုပ္ေတြ၊ ဘုရားကိုဆီမီးကပ္လႉတာ ဒါဖေယာင္းတိုင္ကို အလဟာသျဖစ္ေအာင္လုပ္တာဘဲ့။ အစ႐ွိသည့္အေတြးမ်ားသာ႐ွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္၏စိတ္ထဲတြင္ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး လံုးလံုးအျမင္မၾကည္ေပ။ သို႔ေသာ္လည္းတတ္သိနားလည္ေသာဆရာေတာ္မ်ား၏ေက်းဇူးေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဓမၼစာေပေက်းဇူးေၾကာင့္လည္းေကာင္း ကြၽန္ေတာ္သည္ မိ႐ုိးဖလာမွ ဗုဒၶဘာသာဝင္စင္စစ္တေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ေပသည္။ ထို၇တန္းအရြယ္တြင္ မည္သူမွဘာသာမဲ့ျဖစ္မွန္းမသိခဲ့ေပ။ ေဝဖန္ဆန္းစစ္သည္။ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာေမးသည္။ အေျဖမ်ားကို ကို႔ဟာကို႐ွာေဖြႏိုင္လွ်င္႐ွာေဖြကာ မသိနားမလည္သည္မ်ားက္ို ဆရာေတာ္ေတြထံေလွ်ာက္ေမးသည္။ သိရသည္ကမ်ားသည္။

ဗုဒၶဘာသာကိုစတင္ေလ့လာစဥ္က ဘာသာမဲ့တေယာက္ကေလ့လာသလိုေလ့လာသည္။ အဘိဓမၼာကိုေခါက္တီးမိသည္။ ထိုေၾကာင့္လားမသိ၊ ကို႔ဘဝတြင္ထူးဆန္းေသာအျဖစ္အပ်က္မ်ား႐ွိေသာ္လည္းသာမာန္ကဲ့သို႔ပင္။ သို႔ႏွင့္သိတာမ်ားလာေတာ့ ဘယ္သို႔ေသာအမႈက်ဴးလြန္ပါက ဘယ္သို႔ေသာအျပစ္ရမည္က္ိုသိ႐ွိသည္။ ယခုျမန္မာႏိုိင္ငံတြင္မူ အဆဲအဆိုမ်ားသည္ ျမင္မေကာင္းၾကည့္မေကာင္းေလာက္ေအာင္. ျဖစ္ေနသည္။ ဘာသာျခားကိုဆဲဆိုျခင္း၊ မိမိဘာသာထဲမွာကိုၾကည့္မရေသာဘုန္းႀကီးမ်ားကိုဆဲဆိုျခင္းမ်ားကို သာသာယာယာ က်ဴးလြန္ၾကေပသည္။ ထိုကဲ့သို႔ျမင္ရၾကားရသည့္အခါတြင္ ထိုသူတို႔အတြက္စိတ္မေကာင္းအလြန္ျဖစ္မိသည္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္..ဝင္ေျပာမိသည္။ ကိုယ္ပါအဆဲအဆိုခံရသည္။ ထိုအဆဲအဆိုသည္မည္မွ်အျပစ္ႀကီးေၾကာင္းမသိၾက။ မသိၾကလို႔ဆဲသည္။ တခ်ိဳ႕ကမယံုလို႔ဆဲၾကသည္။

သူေတာ္ေကာင္း၊ရဟန္းတို႔သည္ မီးကဲ့သို႔အလားအလား သဏၭန္တူညီသည္။ မီးသည္အကိ္်ဳး႐ွိ႐ွိသံုးပါကအက်ိဴး႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္တခါတေလ ဘဝပ်က္ေအာင္ပင္ျဖစ္သည္။ သူေတာ္ေကာင္း၊ ရဟန္းတို႔သည္မွာကား သံသရာတေလ်ာက္လံုးအက်ိဳးေပးသည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။

ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ..၊နမေပး၊နမယိုး၊ အစ႐ွိသျဖင့္ဆဲၾကသည္။ အခုမုဒိမ္းမႈမ်ားေပါမ်ားလာျခင္း၊ေသြးသားရင္းဆက္ဆံျခင္း၊ လူမဆန္ေသာကိစၥရပ္မ်ား ၾကားသိရေပသည္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈန႔ဲ ပညာမတတ္မႈကအဓိကက်ေသာလည္း. ဆဲဆိုေသာကံအေၾကာင္းတရားသည္ အေျခအေနေပးပါက ဆဲဆိုခံရသူ၏ သီလသမာဓိပညာအေပၚမူတည္ကာအက်ိဳးေပးေလသည္။ ဥပမာ အျမင့္မွာ႐ွိတ့ဲသူကိုတံေတြးန႔ဲလွမ္းေထြးရင္ က္ိုယ့္၏မ်က္နာကို ကို႔ယ္တံေတြးျပန္ေပသကဲ့ပင္တည္း။

ငါးပါးသီလတြင္ပါေသာ မုသာဝါဒတြင္ ဖ႐ုသာဝါစာျဖစ္ေသာစကားကို မုသာဝါဒမေ႐ွာင္ႏိုင္ေစကာမူ ထိန္းသိမ္းသင့္ေပသည္။ လိမ္ညာေသာစကားကို ရယ္ဖြယ္မွ်ပင္မဆိုအံ့ဟုျမတ္စြာဘုရား႐ွင္သည္ ရာဟုလာကိုဆံုးမခဲ့ေပသည္။ မုသာဝါဒကိုက်ဴးလြန္ေသာသူသည္ မလုပ္ရဲသည္မ႐ွိေပ။ လိမ္သည္က္ိုမသိေစရန္ အႀကိမ္ၾက္ိမ္ထပ္လိမ္ရေပသည္။ ေပၚသြားပါက မည္မွ်႐ွက္စရာေကာင္းသနည္း။ သို႔ေသာ္လည္းေစာင့္ထိန္းႏိုင္သူနည္းပါးလွေပသည္။
မုသာဝါဒကိုမေစာင့္ထိန္းႏိုင္ေစကာမူ ဖ႐ုသဝယစာ အစ႐ွိေသာ ဆဲဆိုျခင္းစြပ္စြဲျခင္းတို႔ကိုေ႐ွာင္ၾကဥ္သင့္ေပသည္။

ထိုသို႔ဆဲဆိုမႈသည္ မိမိကုိယ္တိုင္၏စိတ္ကိုမခ်မ္းမသာျဖစ္ရံုမက... ျမင္ရသူအေပါင္းၾကားရသူအေပါင္းလည္း..စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္သည္။ စိတ္သည္သာမက ႐ုပ္တြင္ပါၾကမ္းတမ္းသြားသည္။ ႐ုပ္ၾကမ္းတမ္းေသာေၾကာင့္ စိတ္ကိုညစ္ညဴးေစသည္၊အမွားအမွန္ခြဲျခားေသာဥာဏ္မ႐ွိေတာ့ေပ။ မိမိသူတပါးဆင္းရဲေၾကာင္းျဖစ္ေစသည္။ ဖ႐ုသာဝါစာ၏အက်ိဳးအျပစ္သည္ဤမွ်ႀကီးမားလွ်င္ မုသာဝါဒကားဆိုဖြယ္ရာမ႐ွိေပ။ ထိုေၾကာင့္ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းေတာ္တို႔အား ဆဲဆိုျခင္းလွ်င္အာပတ္သင့္ေစဟုဆိုသည္။ သို႔ေသာ္လည္းဆဲဆုိျခင္းေၾကာင့္ ပါရာဇိကမက်ေပ။ ျပန္လည္ကုစား၍ရေပသည္။ ထိုဆဲဆိုျခင္းက္ုိဝါသာနာပါေသာ ရဟန္းအား လူေတြကကဲ့ရဲ႕တတ္ေပသည္။ ထိုရဟန္းသည္ဆဲဆိုတတ္ေပသည္၊ အဘယ္သို႔နည္းဟူတီးတိုးေဝဖန္တြတ္တိုးၾကေပသည္။ ဤသိူ႔ေျပာလွ်င္ကဲ့ရ႕ဲေဝဖန္ၾကေသာ လူအေပါင္းတို႔သည္ အမွန္ကိုေျပာျခင္းေၾကာင့္အကုသ္ုလ္မျဖစ္ေပ။ သိူ႔ေသာ္လည္း စိတ္ပုပ္ဝမ္းပုပ္ျဖင့္..အာ့ရဟန္းမတရားဆဲဆိုတာ သြားမဖူးန႔ဲ သြားမလႉန႔ဲေဝးေဝးေန ၊ အစ႐ွိသျဖင့္ေျပာလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဆဲဆိုလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း အကုသိုလ္အျပစ္ထိုက္ေပသည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ၾကမ္းတမ္းေသာစကားဆို္ေတာ္မူေသာလည္းေကာင္းေသာေစတနာႏွင့္ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။,အသင္ရဟန္းညံ့ရဟန္းပ်င္း..သင္သည္အရင္ဘုရားတုန္းက စာခ်ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ခ့ဲတယ္၊အခုထိတရားမထုတ္ဘူးလား။အစ႐ွိသျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းေသာစကားကိုဆိုခဲ့ဖူးေပသည္။ သတိထားရမည္မွာ ေစတနာပင္တည္း။အလကားေနရင္းထိုင္ရင္းဆဲရင္တမ်ိဴးေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္လို႔ ကိုသံသယ႐ွိေသာရဟန္း သို႔မဟုတ္ အျပစ္က်ဴးလြန္ေသာရဟန္းကို လက္ဦးဆရာရဟန္းအားတိုင္ခြင့္႐ွိသည္။ထိုရဟန္းသည္မျပင္၊ သာသာနာပိုင္က္ုိတိုင္ခြင့္႐ွိသည္။ ဝိနယခံုရံုးတတ္ပ္ိုင္ခြင့္႐ွိသည္။ ေလာကီေရးရာႏွင့္ပတ္သက္ေသာျပစ္မုွမ်ားျဖစ္ပါက ဖမ္းဆီးႏိုင္ေပသည္၊ လူဝတ္လဲၿပီးမွအျပစ္ေပးရေခ်သည္။

ဆိုလိုရင္းကား..ဆဲဆိုေဝဖန္ျခင္းထက္ လက္ေတြ႔ထိထိေရာက္ေရာက္ဥပေဒအတြင္းမွျပဳလုပ္လွ်င္ေကာင္းသည္။ မဟုတ္ဘ့ဲဆဲဆိုေနပါက.....မိမိသူတပါးဆင္းရဲေၾကာင္းျဖစ္ေစမည္မွာမလြဲေခ်။