ကိုရင္​ ငပိန္​၂ (TinMyoAung)

ေန႔လည္ ဆြမ္းစားခ်ိန္မွာ သပိတ္ထဲ ဆြမ္းေတြ ပိုထည့္ထားၿပီး ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေလးနဲ႕ အသာထုပ္ထည့္ထားတယ္။ ေနာက္မွ အဲဒီအထုပ္ေလးကို လစ္သလိုယူၿပီး ေက်ာင္းေနာက္က ေျမက်င္းေလးတူးထားတဲ့အထဲမွာ သြားျမွဳပ္ထားလိုက္ၿပီး အေပၚက သစ္သားသံုးျပားေလာက္ မျမင္ရေအာင္အုပ္ထားတယ္။ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ကေန ၾကြက္မ်ားဆြဲသြားမလားလို႔။ ညေန ေမွာင္ရီရီမွာ ဆရာေတာ္ လစ္ၿပီဆိုရင္ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးကို ေက်ာင္းေနာက္ေပါက္ ၀င္းထရံေတြ ပ်က္ေနတဲ့နားကေန ထိုးထြက္ၿပီး သိပ္မေ၀းလွတဲ့ မျပားအိမ္က ငံျပာရည္နဲ႕ငရုတ္သီးမႈန္႕ တစ္က်ပ္ဖိုး သြား၀ယ္ခိုင္းရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ငံျပာရည္မရရင္ ဆားနဲ႔ ပြဲၿပီးသြားတတ္တယ္။ ငံျပာရည္နဲ႔ ငရုတ္သီးကို သကၤန္းနဲ႔၀ွက္ၿပီး မသိမသာ ယူလာတဲ့ကိုယ္ေတာ္က အခ်က္ေပးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးက ေက်ာင္းေအာက္ မသိမသာဆင္းၿပီး ေန႔ခင္းက ၀ွက္ထားတဲ့ ထမင္းထုပ္ကို ေျမႀကီးတြင္းထဲက ျပန္ထုတ္ၾကတယ္။ အဲဒီက်င္းကလည္း ေျပာရရင္ အိမ္သာနဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူး။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲေနာက္ေတာ့ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ပဲ ငံျပာရည္နဲ႕ ငရုတ္သီးမႈန္႔ကို ထမင္းအိတ္ထဲ ေလာင္းခ်ၿပီး နယ္ဖတ္စားၾကေတာ့တာပဲ။
အဲဒီလို ေန႔စဥ္မဟုတ္ေပမယ့္ လစ္ရင္လစ္သလို ခိုးစားေနက် ျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း မရိပ္မိဘူး။ သိသြားလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေခ်ာင္မလဲ။ ဆရာေတာ္က သိပ္စည္းကမ္းႀကီးသလို အားလံုးကို ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အဲဒီလိုဆရာေတာ္ကို ေၾကာက္တဲ့ၾကားကပဲ တစ္ေန႔မွာ……။
ဒီတစ္ခါ ငံျပာရည္နဲ႔ ငရုတ္သီးမႈန္႔၀ယ္ရမွာ က်ဳပ္အလွည့္။ ပိုက္ဆံတစ္က်ပ္တန္ကို လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း မျပားအိမ္ကို ၀င္းထရံၾကားကေန တိုးထြက္ခဲ့တယ္။ မျပားက အဲဒီေန႔က ေစတနာေတြပိုၿပီး ပုစြန္ေျခာက္မႈန္႔နည္းနည္းေတာင္ ငံျပာရည္ထဲ ထည့္ေပးလုိုက္ေသးတယ္။ ဆရာေတာ္ကို ျပန္မတိုင္ဖို႕ ႏႈတ္ပိတ္ခဲ့ရေသးတယ္။ ဆရာေတာ္သိလို႔ကေတာ့ ေျခသလံုးနဲ႔ႀကိမ္လံုး မိတ္ဆက္ခံရဦးမွာ။ မျပားအိမ္က ျပန္လာေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆရာေတာ္က ကိုယ္လာတဲ့လမ္းကေန မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တည့္တည့္ႀကီး လာေနတာ။ ဒုကၡပဲ။ ေဇာေခၽြးေတြ ျပန္လာရင္း လက္ထဲ ကိုင္လာတဲ့ ငံျပာရည္ထုပ္ကို ၀င္းထရံဘက္ ထိုးခ်ိတ္လိုက္တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ဆရာေတာ္က အဲဒီကိစၥၿပီးမွ က်ဳပ္ကို ျမင္သြားတာ။ ကိုယ္ေတာ္ ဒီဘက္ ဘာလာလုပ္တာလဲေမးေတာ့ က်ဳပ္ မသိမသာ တုန္သြားတယ္။ ဒီနားခဏ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တာပါဘုရားလို႕ က်ဳပ္ေျဖလိုုက္တယ္။ ဆရာေတာ္က ဘာမွထပ္မေျပာေပမယ့္ မ်က္ႏွာက သိပ္ႀကိဳက္ပံုမရဘူး။ က်ဳပ္လည္း ခပ္ကုပ္ကုပ္နဲ႕ ထြက္လာတာေပါ့။ က်ဳပ္ကိုေစာင့္ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြက ထမင္းထုပ္အဆင္သင့္နဲ႕ ဗိုက္ဆာၿပီး ေစာင့္ေနၾကတယ္။ က်ဳပ္ေျပာျပေတာ့ သက္ျပင္းခ်ရင္း ဘယ္လိုလုပ္မလဲတဲ့။ ခဏေနေတာ့ ဆရာေတာ္ျပန္လာၿပီး ေက်ာင္းေပၚတက္သြားတာ ေတြ႕ရတယ္။
က်ဳပ္ကလည္း ထပ္မသြားခ်င္ေတာ့တာနဲ႕ က်ဳပ္တို႔ထဲက နည္းနည္းငယ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ကို ၀င္းထရံမွာခ်ိတ္ခဲ့တဲ့ ငံျပာရည္ထုပ္ကို သြားယူခိုင္းလုိက္တယ္။ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္မွာ ကိုယ္ေတာ္က ေမွာင္ရိပ္ထဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ဆရာေတာ္ကို ေခ်ာင္းေနရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကိုယ္ေတာ္က အထုပ္ကေလးဆြဲၿပီး က်ဳပ္တို႔ဆီ သုတ္ေျခတင္လာတယ္။ ထမင္းထုပ္ကို ခါတိုင္းလိုပဲ ေျမတြင္းထဲက ဖြက္ယူခဲ့ၿပီး ခုနက ယူလာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္က ငံျပာရည္ထုပ္ကို ေျဖရင္း ထမင္းထုပ္ထဲ ေလာင္းထည့္လိုက္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႕ကိုယ္ေတာ္သံုးပါေပ့ါ လက္ေဆးခ်ိန္ေတာင္ မရဘူး။ တစ္လုတ္၊ ႏွစ္လုတ္…..
“ ဟ…..ကိုယ္ေတာ္ ကိုယ္ေတာ့္ငံျပာရည္နံ႕က တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ ”
“ ဟုတ္တယ္ ပုစြန္ေျခာက္မႈန္႕ေတြမ်ား ျဖဴးလိုက္လို႔လား ”
“ မဟုတ္ဘူး….အန႔ံကိုက ငံျပာရည္နံ႕မဟုတ္သလိုဘဲ ”
“ ဟင္ ဒါ….ဒါ ကြမ္းန႔ံရသလိုပဲ ”
“ ဟာ ဟုတ္တယ္…..ဒါ ကိုယ္ေတာ္ ဘယ္ဘက္ထရံက ျဖဳတ္ခဲ့တာလဲ ”
“ ဟို ေျမာက္ဘက္ထရံကေလ ”
“ ဟာ ကိုယ္ေတာ္ခ်ိတ္ခဲ့တာ ေတာင္ဘက္၀င္းထရံ…..ဟ ဒါဆို သြားၿပီ….ဒါႀကီးက ငံျပာရည္ထုပ္မဟုတ္ဘူး…..ကြမ္းနံ႕ရေနေတာ့ ကြမ္းတံေတြးရည္ေတြေပါ့…..အမေလး ”
“ ေ၀ါ့…….ေအာ့ ေ၀ါ့ ”
“ ဒါေၾကာင့္ ပါးစပ္ထဲ ခၽြဲပ်စ္ပ်စ္ျဖစ္ေနပါတယ္ ေအာက္ေမ့တယ္ ”
“ ေတာ္ပါေတာ့…. ေ၀ါ့ ”
က်ဳပ္ကလည္း အန္ခ်င္လိုက္တာ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ ဆာေနတဲ့ ဗိုက္ေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီအျဖစ္ပ်က္ေၾကာင့္ ငံျပာရည္နဲ႔ ထမင္း ခိုးမစားျဖစ္တာ ၾကာသြားခဲ့တယ္။
အပိုင္​း ၃ ​ေမွ်ာ္​
Author @TinMyoAung
MSC 002