ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အေတြးမ်ား

theinzawlin (51)in #myanmar • 6 years ago (edited)

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္အရပ္ေဒသကိုမ်ား ေရာက္ေနတာလဲ ၊ ဘာမွလည္း မျမင္ရဘူး ၊ အရာရာတိုင္းက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လို႔။မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းလည္း ဘယ္သူမွ မေတြ႕ဘူး ၊ တစ္ေယာက္တည္း ။ကၽြန္ေတာ့လက္က တစ္စံုတစ္ရာကို ဆြဲကိုင္လိုက္တယ္ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အရာတစ္ခု။ထိုအရာကို အေအးဒဏ္ရဲ႕ စြမ္းအားမ်ားကို ကာကြယ္ဖို႔ ဆြဲလိုက္ျခင္းပါ။ထိုအရာျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အထက္ပိုင္း လည္ပင္းနားထိ လႊမ္းၿခံဳထားလိုက္တယ္။ဒါေပမယ့္လည္း အေအးဒါဏ္ကို ခံစားရတုန္းဘဲ။
“ဟင္ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ေနတာလဲ ၊ ဒီေလာက္ေတာင္ ေအးေနတာ” ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေအးလာသလိုခံစားမိလာတယ္။စိတ္ကလည္း ငါဘယ္ကိုမ်ား ေရာက္သြားပါလိမ့္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔အတူ မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး အားယူၿပီး တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့။လက္စသပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆြဲတင္လိုက္တာ ေစာင္ ျဖစ္ေနတာကိုး။
“ ေအာ္ ”
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ဘာမွ မဟုတ္လို႔ေဆာင္းရာသီရဲ႕ အေအးဒါဏ္နဲ႔အတူ အိပ္ယာေပၚမွာ လူးလိမ့္ရင္း "ေအးလိုက္တာ" ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳေတာ့လည္း အေအးဒါဏ္ရဲ႕လႊမ္းမိုးမႈကို ဖယ္ရွားႏိုင္မႈလံုး၀မရိွေတာ့ပါ။ေတာ္ေတာ္ေအးတဲ့ ေဆာင္းရာသီဘဲ။စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေပ်ာ္သြားတယ္ ဘယ္အရပ္ေဒသကိုမွ ေရာက္ေနျခင္းမဟုတ္တဲ့အတြက္။
အစကေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ “ဘယ္အရပ္ေဒသကိုမ်ား ေရာက္သြားပါလိမ့္”ဆိုၿပီး လန္႔ေနတာ။အိပ္ယာကလည္း မထခ်င္ ေအးေအးနဲ႔ ထပ္ေကြးေနခ်င္မိတယ္။ဒါေပမယ့္ မနက္လည္းလင္းခါနီးၿပီဆိုေတာ့ အိပ္ေရးကလည္း ၀ေနၿပီနဲ႔တူပါတယ္။အိပ္လို႔မရေတာ့ပါ ဒါနဲ႔ စဥ္းစားခန္းေတြ စတင္၀င္ေရာက္လႈပ္ရွားပါေတာ့တယ္။စိတ္ေတြကေတာ့ ဟိုကိုေရာက္လိုက္ ၊ ဒီကိုျပန္လာလိုက္ေပါ့။ဘာေတြကို စဥ္းစားမွန္းေတာင္ မသိဘူး တစ္ခါ တစ္ေလ ေပ်ာ္ေနသလို ၊ ေဟာအခုေတာ့ တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္သလိုလို။အဲအခ်ိန္မွာဘဲ "ေအာက္ အီး အီး အြတ္” ဆိုၿပီး အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာက သဘာ၀ႏိႈးစက္သံေတြ ၾကားေနရပါေတာ့တယ္။တစ္ခ်ိဳ႕ အသံက အနီးကမို႔ ၾကည္လင္တယ္ ၊ တစ္ခ်ိဳ႕အသံက အေ၀းကမို႔ သဲ့သဲ့ေလးရယ္။ႏိႈးစက္သံေတြနဲ႔အတူ အိပ္ယာထဲက ပ်င္းစိတ္ေတြကို ေမာင္းထုတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ႏိုးထလာခဲ့ပါသည္။အိပ္ခန္းတံခါးဖြင့္ၿပီး အျပင္ကိုထြက္လာလိုက္တယ္။မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး သြားတိုက္ဖို႔ရန္ ျပင္ဆင္ေနတုန္း အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမွာင္မဲေနဆဲ။အျပင္မွာလည္း ႏွင္းေတြက်လို႔။သစ္ပင္ေပၚက ႏွင္းစက္ေတြကလည္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြလို႔။အဲဒါေတြၾကည့္ၿပီး သြားတိုက္ရင္း ထပ္မံစဥ္းစားခန္းေတြ ၀င္ျပန္တယ္။ငါ့ဘ၀အတြက္ ငါဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုအဆင္ေျပႏိုင္မယ္။ဘယ္သူေတြနဲ႔ေတာ့ စကားမ်ားႏိုင္တယ္။ဘယ္သူေတြက ငါ့ကို ဘာေျပာမွာလဲ။ငါေအာင္ျမင္လာရင္ေကာ ငါ့မိသားစုကို ဘယ္လိုေထာက္ပံ့မယ္။ငါ့ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကို ဘယ္လိုကူညီမယ္။ဘယ္သူေတြကေတာ့ ငါ့ကို မၾကည္ဘူး။ငါ့အတင္းကို ငါ့ေနာက္ကြယ္ရာမွာေျပာၾကတယ္။သူတို႔ကိုေတာ့ ငါမကူညီဘူး ၊ သူတို႔ကို ကူညီလို႔ေကာ ငါဘာထူးမွာလဲ။ေအာ္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။လူေတြမေကာင္းလဲ ငါေကာင္းရမယ္။ငါ့ေစတနာငါ့ကို အက်ိဳးေပးလိမ့္မယ္။အင္း အက်ိဳးေပးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ငါက အရာရာကို ခြင့္လႊတ္ရေအာင္ ငါက ကိေလသာတဏွာကင္းစင္ေနတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းမွ မဟုတ္တာ။ငါခြင့္လႊတ္ေနလဲ သူတို႔ငါ့ကို မေကာင္းေျပာမွာဘဲ။ေအာ္ဘာဘဲေျပာေျပာ ငါလူသားေတြကို ကူညီတာေကာင္းပါတယ္။ငါသူတို႔ဆီက ဘာမွမေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကူညီတာက အေကာင္းဆံုးျဖစ္မွာပါ။ငါလိုခ်င္တာတစ္ခုေတာ့ရိွတယ္ ၊ ငါကူညီလိုက္သလို သူတို႔လည္း တစ္ျခားသူေတြကို ျပန္ကူညီရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲ။အဲလိုဆိုရင္ ကမ ၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ေတာ္ေတာ္ ေအးခ်မ္းသြားလိမ့္မယ္။ အစရိွသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု စဥ္းစားၿပီး သြားတိုက္ျခင္းကိုအဆံုးသတ္လိုက္တယ္။မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အိမ္ခန္းထဲသို႔ ၀င္ေရာက္ကာ အ၀တ္အစားမ်ားလွဲလိုက္တယ္။အ၀တ္အစားလဲွၿပီး ဘုရားရိွခိုး ၊ သတၱ၀ါအားလံုးက်န္းမာဖို႔ ေမတၱာပို႔ျခင္းမ်ား ေဆာင္ရြက္လိုက္တယ္။ဘုရားရိွခိုးၿပီး အ၀တ္အစားလံုလံုၿခံဳၿခံဳ၀တ္ကာ က်န္းမာေရးအတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရန္ အိမ္အျပင္ထြက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့တယ္။
မနက္ ၆ နာရီေလာက္ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚထြက္လိုက္ေတာ့ လမ္းမီးတိုင္မ်ား၏ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုေတာ့ ျမင္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားေရာက္ေနၿပီေပါ့။လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးထြက္လာလိုက္တာ ႏွင္းေငြ႕ေလးမ်ားက မ်က္ႏွာကို ၀င္ေရာက္ထိမွန္ၾကျပန္တယ္။ “ ေအာ္ ေအးလိုက္တာ” ၊ အိမ္ျပန္ရင္မ်ားေကာင္းမလား ၊ ဘာလို႔ျပန္မွာလဲ ေလ့က်င့္ခန္းအတြက္ထြက္လာတာဘဲ။ဒီလိုဘဲျပန္လည္ အားတင္းရင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ႏွင္းေတြေ၀ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေအာက္မွ ေခြးကေလးမ်ားက ထေဟာင္ျပန္တယ္။ “ ေအာ္ ဒီေခြးေတြ လာေဟာင္ေနတယ္ ၊ ေအးေဆးအိပ္ၾကပါကြာ” ဆိုၿပီး ေမာင္းထုတ္လိုက္ေတာ့ သူတို႔လည္း လမ္းရဲ႕ တျခားဘက္ျခမ္းသို႔ ကူးသြားကာ အပင္ေအာက္တြင္ ျပန္လည္ အိပ္ေနၾကေတာ့တယ္။အင္း သူတို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းမွာဘဲ ေျမႀကီးကဒီေလာက္ေအးတာကို၊ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေပးကုသိုလ္ကံဆိုေတာ့လည္း သနားဖို႔ေတာ့ ေကာင္းသား။ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ေတြးမိေတြးရာ ေတြးလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္က တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္အနီးသို႔ ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ပင္လယ္ကမ္းေျခနားေရာက္ေတာ့ ေလေတြကလည္း တိုက္လို႔ ၊ ေလတိုက္သံေတြနဲ႔အတူ ပင္လယ္ကမ္းစပ္က လိႈင္းပုတ္သံေတြကလည္း တ၀ုန္း တ၀ုန္း။ပင္လယ္ကမ္းေျခက သဲေသာင္ျပင္ေပၚေျခခ်လိုက္ေတာ့ အိခနဲ အိခနဲ။သဲေသာင္ျပင္ကေန ကမ္းစပ္ဆီသို႔ဆင္းလာခဲ့ၿပီး ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။
ကမ္းေျခမွာလည္း လူအမ်ားႀကီး ၊ သူ႔အုပ္စုနဲ႔တူ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အန္တီႀကီးမ်ားအုပ္စု ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အန္ကယ္ႀကီးေတြ ၊ တစ္ေယာက္ခ်င္းလာတဲ့ သူေတြလည္းရိွတာေပါ့။အရြယ္ေပါင္းစံုပါဘဲ ပင္လယ္နားမွာ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြက ေလွ်ာက္ ၊ ေျပးတဲ့သူေတြကေျပး။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့တာေပါ့။
ေဟာ ေျပးလာေနတဲ့ အရိပ္တစ္ခု ၊ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ ။ “ဟိုး ေတာ္ေတာ္၀တဲ့ အစ္ကိုႀကီးဘဲ” ေအာ္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးနဲ႔ ေျပးေနလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းမွာဘဲ ၊ သူ႔အေလးခ်ိန္ကလည္း နည္းတာမဟုတ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေတြးမိျပန္ပါတယ္။ဒီအစ္မႀကီးလို ငါလည္း၀လာခဲ့ရင္ ၊ အမယ္ေလး ေၾကာက္လုိက္တာ သူ႔လို၀သြားရင္ ငါဘာလုပ္ႏိုင္ေတာ့မလဲ ၊ ဘုရား ဘုရား သူ႔လိုတာ့ မဝပါရလို၏ ဘုရား။
သူ႕ကိုၾကည့္တာနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီ။ငါသူ႔လို၀လို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ငါဘာမွ မလုပ္ႏိုင္မကိုင္ႏိုင္ျဖစ္သြားမယ္ စိတ္ဆင္းရဲလိုက္တာ။ဟင္ ဘာေတြစဥ္းစားေနတာပါလိမ့္ သူေတာင္မွ ဟိုမွာေျပးေနတာဘဲ ၊ သူလည္း သူတတ္ႏိုင္တာေတြကို ႀကိဳးစားၿပီးလုပ္ကိုင္မွာေပါ့ ေလးစားေလာက္ပါတယ္ဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ ေနာက္တစ္ေနရာမွာေတာ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့ေဘးက ျဖတ္ေျပးသြားတာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ဟယ္ ဒီေကာင္ေလး ေတာ္ေတာ္ေျပးႏိုင္တာဘဲ။ေလ့က်င့္ခန္းလည္းေတာ္ေတာ္လိုက္စားပံုရတယ္။သူ႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစား အရပ္အေမာင္း ေယာက်္ားခ်င္းေတာင္ အားက်မိတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာဘဲ။
ငါလည္းသူ႕လိုမ်ိဳး ရုပ္ရည္သြင္ျပင္ အရပ္အေမာင္းရိွရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲ။ေအာ္ ဒါလည္း သူ႔ရဲ႕ေရွးဘ၀ ကုသိုလ္ေတြေပါ့။ငါ့မွာလည္း ငါ့ကုသိုလ္နဲ႔ငါ ရိွသင့္သေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ေပါ့ ဘာလို႔ ေပါက္ကရေတြေတြးေနပါလိမ့္။ရိွတာေလးနဲ႔ ေရာင့္ရဲရမွာေပါ့။ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ ငါလမ္းထပ္ေလွ်ာက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ျပန္တယ္။ေဟာ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ မလႈပ္ခ်င္လႈပ္ခ်င္ျဖင့္ ေျဖးေျဖးေလး ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားအားကစားမ်ားျပဳလုပ္ေနသည္မွာ ၾကည့္ရတာတစ္မ်ိဳးဘဲ။ဦးေလးႀကီးကလည္း လုပ္လည္းမလုပ္တတ္ဘဲ ၊ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းလည္းမသိ ၊ နည္းနည္းေလး သြက္သြက္လက္လက္လုပ္မွ အဆင္ေျပမွာေပါ့။အခုေတာ့ သူလုပ္ေနတာက ပ်င္းစရာႀကီး။လက္ေတြဆန္႔ေနတာကလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၊ ေျခေတြဆန္႔ ေကြးကုပ္လုပ္ေနတာကလည္း အားမရလိုက္တာ။

ေအာ္ သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ ဒီေလာက္ေတာ့ရိွမွာေပါ့။ဒီေလာက္ ဇြဲရိွရိွနဲ႔ က်န္းမာေရးလိုက္စားတာကိုက အားက်အတုယူစရာ။ေတာ္လိုက္တာဦးေလးရာ လံုး၀ေမာပန္းတဲ့ အမူအယာမျပဘဲ ေအးေဆးလုပ္ေနတာ။ကၽြန္ေတာ္သာ ဦးေလးအရြယ္ဆိုလုပ္ႏိုင္ပါမလား ၊ ေအာ္ လူေတြကအမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုပါလားေနာ္။လူ႔ေလာက ေတာ္ေတာ္ဆန္းက်ယ္ပါလားေနာ္။ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရာက္မိရာေရာက္ရာေတြးရင္း လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနပါေတာ့တယ္။အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္လုပ္တတ္သေလာက္ အေၾကာေဖ်ာ့ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ၿပီး အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ျပန္လာရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္လည္း အေတြးမ်ားစြာကို ေတြးရင္း စိတ္ရဲ႕သြားရာေနာက္ကို လိုက္ပါေနရသလို ဒီလိုအေတြးမ်ားစြာထဲက ရုန္းထြက္လိုက္ျပီး Steemit မွ မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစလို႔ ဆႏၵတစ္ခုျပဳလိုက္ပါတယ္။
ဖတ္ရႈသူမ်ားအားလံုးကို အစဥ္ေက်းဇူးတင္လွ်က္
Photos Images; #Credit Google