အားလပ္ရက္ (၈)

theinzawlin (51)in #myanmar • 6 years ago

မဂၤလာပါ Steemit မွ မိတ္ေဆြညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာလို႔ လုိအင္ဆႏၵမ်ားအားလံုးျပည့္၀ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သလိုက္ပါရေစ။

ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ မၿပီးျပတ္ေသးေသာ အားလပ္ရက္မ်ားအေၾကာင္းကို ဆက္လက္တင္ျပပါရေစ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ဓါတ္ပံုမ်ားရိုက္ရင္း ေနာက္မွလိုက္လာမည့္ အဖြဲ႔သားမ်ားကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကပါေတာ့သည္။အဖြဲ႔သားမ်ားလည္း လုပ္လက္စအလုပ္မ်ားမၿပီးျပတ္ေသးပံုရပါသည္။အခုထက္ထိကိုျပန္မလာၾကေသးပါ။ကၽြန္ေတာ္တို႔ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့သည္မွာလည္း အခ်ိန္အေတာ္လည္းရိွေနခဲ့ပါၿပီ။

စိတ္ထဲမွာလည္း ညေနေမွာင္သြားမွာကို စိုးရိမ္ကာေနခဲ့ပါသည္။စိုးရိမ္တယ္ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဒီေရလမ္းခရီးကို ကၽြမ္းကၽြင္သူေတြလည္း မဟုတ္ျပန္။ေန႔လည္ေန႔ခင္းက ျပသနာမရိွ ၊ အခုလိုညေမွာင္သြားရင္ အျပန္လမ္းက စိုးရိမ္စရာအေျခအေနပါ။စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူတို႔ေတြျပန္လာမည့္ဘက္ကို ၾကည့္ရင္းျမန္ျမန္ျပန္လာၾကပါေစဟု ဆုေတာင္းကာေနခဲ့ပါေတာ့သည္။ညေနေစာင္းအခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ထင္တယ္ ၊ ရြာသူရြာသားမ်ားလည္း တစ္ေယာက္မွမေတြ႔ရေတာ့ပါ။ဆိပ္ကမ္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘုတ္ကေလးေပၚမွာထိုင္ရင္း ဆက္လက္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ လူတစ္စုကမ္းနားဘက္သို႔ဦးတည္ကာ လာေနၾကပါသည္။အေ၀းကဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူေတြဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း နည္းနည္းလူရုပ္ၾကည္လင္လာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူေတြမဟုတ္မွန္းသိလိုက္ရပါသည္။ဆိပ္ကမ္းဘက္သို႔လာေနသည္က လူေလးဦးပါ။တိတိက်က်ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ိဳးသားေလးဦးေပါ့။ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ကိုယ့္လူေတြမဟုတ္ေတာ့ စိတ္၀င္စားမႈမရိွေတာ့ကာ ဒီအတိုင္းဘဲစကားေျပာေနၾကကာ ဆက္လက္ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကပါေတာ့တယ္။ထိုအမ်ိဳးသားေလးဦးသည္လည္း ဆိပ္ကမ္းနားသို႔ အခ်ိန္တိုအတြင္းေရာက္ရိွလာကာ စကားအနည္းငယ္ေျပာေနၾကတာေတာ့ေတြ႔ရျပန္တယ္။ခဏေနေတာ့ သူတို႔ေလးေယာက္က ေရစပ္နားသို႔ဆင္းလာကာ ေလာင္းကေလးတစ္စီးအား ေရပက္ေနၾကပါေတာ့သည္။ေလာင္းကေလးက ကမ္းနားမွာဆိုက္ကပ္ထားတာ အခ်ိန္အေတာ္ေလးရိွေနပံုရပါတယ္။ေရေတြ၀င္ကာ ေရအျပည့္နဲ႔ ကမ္းစပ္နားတြင္ နစ္ျမွပ္ေနေတာ့တယ္။သူတို႔ေရပက္ၿပီး ေလာင္းကေလးတြင္ရိွေနေသာ ေအာက္ကေရ၀င္ေနေသာ အေပါက္ကေလးအား ကမ္းစပ္ကရႊံ႕တစ္ဆုပ္နဲ႔ လိုက္လံဖာေထးမႈမ်ားျပဳလုပ္ၾကပါသည္။သူတို႔လည္း စိတ္ခ်ရတဲ့ အေနအထားျဖစ္သြားဟန္တူတယ္။သူတို႔ေလးေယာက္လံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပင္ ေလာင္းကေလးစီးကာ စတင္ထြက္ခြာၾကပါေတာ့သည္။သူတို႔ကေတာ့ ေအးေဆးဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျမင္ရတာေတာင္ၾကက္သီးထတယ္။ေလာင္းကေလးက ေရေပၚမွာ လက္ေလးလံုးခန္႔သာ ေပၚေနတာေလ။သူတို႔က စီးေနက်မို႔လားေတာ့ မသိဘူး စိုးရိမ္စိတ္ကေလး တစ္စက္တစ္ေလပင္မေတြ႔ရပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကည့္ေနစဥ္မွာဘဲ သူတို႔ေလးေယာက္ ေလွေလွာ္ကာ စတင္ထြက္ခြာသြားၾကပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူတို႔ထြက္သြားရာဘက္ကို စိတ္၀င္တစားျဖင့္ ၾကည့္ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။ညေနေစာင္းခ်ိန္မွာ သူတို႔ေလွကေလးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေရႊ႕လ်ားေနပါေတာ့တယ္။ေအာ္ - သူတို႔က ဟိုဘက္ကမ္းကို ကူးမည့္သူေတြကိုး။သူတို႔ဒီေလွကေလးနဲ႔ ကူးသြားပံုကေတာ့ ညေနဆည္းဆာရဲ႕ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ၾကည့္မ၀ေသာ သဘာ၀ပန္းခ်ီကားတစ္ခုလို႔ေတာ့ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါေသးတယ္။

ေနမင္းကလည္း ေတာင္ကုန္းထိပ္နဲ႔ ထိေနၿပီ။အခ်ိန္သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ ေတာင္ရဲ႕ေနာက္ဘက္ကို ငုပ္လွ်ိဳးကာ ကြယ္ေပ်ာက္ပါေတာ့မည္။ေနေရာင္ျခည္မေပ်ာက္ခင္ ေနမင္းကလည္း သူရဲ႕အလွတရားမ်ားကို အစြမ္းကုန္ျပသေနလွ်က္ရိွေနခဲ့ပါၿပီ။ေနမင္းရဲ႕ေတာက္ပေသာ ေရႊ၀ါေရာင္ေလးမ်ားက လွခ်င္တိုင္းကိုလွေနၾကပါေတာ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေနမင္းရဲ႕ အလွတရားမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနစဥ္ ေနမင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုက်ီစယ္ကာ ေတာင္ေနာက္ဘက္သုိ႔ပုန္းကြယ္သြားပါေတာ့သည္။ေတာ္ေတာ္စိတ္ပုပ္ေသာ ေနမင္းပါလား ၊ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ခဏေလးထပ္ေစာင့္ၿပီးမွ ပုန္းကြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ခ်က္ခ်င္းပင္အေျပးအလႊားေတာင္ကုန္းေနာက္သို႔ ေျပး၀င္သြားရက္တယ္။

ေနေရာင္ေပ်ာက္သြားၿပီဆိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးက ေမွာင္ရိပ္မ်ားစတင္ေနရာယူဖို႔ တာစူလ်က္ေပါ့။အေ၀းက ပံုရိပ္ေတြက ပိုၿပီးေ၀၀ါးလာခ်ိန္ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ေဟာ - ရြာစပ္နားက ဆိပ္ကမ္းဘက္သို႔ လက္တစ္စုလာၾကျပန္ပါၿပီ။ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔မွ လူမ်ားေတာ့မဟုတ္ႏိုင္ပါ။ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ျပန္လာမွာက လူ(၂)ေယာက္ဘဲ ျပန္လာမွာပါ။အခုကလာေနၾကသည္က စုစုေပါင္း(၆)ေယာက္ေလာက္လာေနၾကသည္ကို ျမင္ရေတာ့ စိတ္ေမာရျပန္ၿပီေပါ့။အို - ထိုလူအုပ္စုုအနားေရာက္မွ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္မိတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ထင္မထားခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူေတြဘဲ။ညေနေမွာင္ေနၿပီမို႔ထင္တယ္ ၊ ရြာထဲကလူငယ္ေလးေတြက လိုက္ပို႔ၾကတာဘဲ။ထိုအထဲကမွ တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ ၿမိဳ႕ကိုလိုက္မည့္ပံုဘဲ။သူလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လူေတြနဲ႔အတူ ဘုတ္ကေလးေပၚတက္လာကာ ေနရာယူလိုက္ပါေတာ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အခုမွနည္းနည္းေလး စိတ္ကေပ်ာ္သြားတယ္။လူစံုၿပီဆိုေတာ့ စတင္ထြက္ခြာဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကပါေတာ့တယ္။ေနေရာင္ကေတာ့ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ကိုမ်ား ေရာက္သြားၿပီလဲေတာ့မသိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုေမွာင္သြားပါၿပီ။အျပန္လမ္းအတြက္ မီးလည္းမပါေတာ့ လက္ႏိွပ္ဓါတ္မီးကေလး တစ္ခုကို အားကိုးကာ စတင္ထြက္ခြာၾကပါေတာ့တယ္။
စက္ေလွေမာင္းေနေသာ အစ္ကိုက လမ္းမွာေတြ႔လာႏိုင္ေသာ ငါးဖမ္းသမားမ်ား၏ ေလာင္းေလွကေလးမ်ား ၊ ငါးဖမ္းပိုက္မ်ားေထာင္ထားေသာ ပိုက္တိုင္မ်ားကို ေရွ႕မွေနၿပီး ေသခ်ာေလးၾကည့္ေပးဖို႔မွာတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အလင္းေရာင္ေကာင္းစြာမရရိွႏိုင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ေရွ႕ကိုပိုမိုအာရံုစိုက္ကာ ခရီးဆက္လာၾကပါေတာ့တယ္။တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ပိုက္တိုင္မ်ားကိုမူ အေ၀းမွၾကည့္လွ်င္ လံုး၀မျမင္ရေတာ့့ဘဲ အနားေရာက္ခါနီးမွ ျမင္ရေလ့ရိွေသာေၾကာင့္ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ပိုမိုဂရုစိုက္ဖို႔ေတာ့လိုတာေပါ့။ညေနေမွာင္ေနၿပီဆိုေတာ့ သစ္ပင္ရိပ္မ်ားကလည္း ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းအရိပ္ႀကီးသာျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။စက္ေလွစီးရသည္ကေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ကာ ေအးေအးေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုခံစားလို႔ေကာင္းတဲ့အရသာတစ္မ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။ေလတိုက္တဲ့အရိွန္ေလးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ အ၀တ္အစားေတြေတာင္ ဖလပ္ဖလပ္န႔ဲ။ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခရီးဆက္လာလို႔ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ ေခ်ာင္းတြင္းပိုင္းခရီးကို ကုန္ဆံုးခါနီးေလၿပီ။ေခ်ာင္းတြင္းပိုင္းဆံုးခါနီး ျမစ္၀ကိုလည္းမေရာက္ခင္ စက္ေလွက ပိုၿပီးမာန္ၾကြလာပံုရတယ္။ကခုန္ၿပီး တဒုန္းဒုန္းနဲဲ႔ ေျပးလာေတာ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ရဲ႕ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားမႈေတြေၾကာင့္ စိုးရိမ္စိတ္ေတြေတာ့စတင္၀င္လာခဲ့ရပါၿပီ။သူ႔ရဲ႕ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားမႈေတြေၾကာင့္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ ျမစ္၀အနီးေလးကို ၀င္ေရာက္လာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ေရွ႕ကေရယာဥ္ေတြလာရင္လည္း မျမင္ရ။ငါးဖမ္းစက္ေလွကေလးမ်ားလာရင္လည္း မျမင္ရဆိုေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ကနည္းနည္းျဖစ္ေပၚလာခဲ့ၿပီ။စက္ေလွက မာန္ဟုန္ျပင္းျပင္းေလးျဖင့္ေျပးရင္းတစ္ခ်က္ခ်က္ တုန္ခါလာတယ္။
ထိုသို႔တုန္ခါမႈနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပိုမိုေၾကာက္လာမိၿပီ။ျမစ္ကိုေတာင္မေရာက္ေသးဘူး စက္ေလွကဒီေလာက္ျဖစ္ေနရင္ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီးက မလြယ္ေတာ့ၿပီ။သို႔ေပမယ့္ ခရီးကေတာ့ဆက္ဦးမွာဆိုေတာ့ လက္ရိွအခ်ိန္မွာ အားကိုးမိသည္က ဘုရားမွလႊဲၿပီး ဘာမွမရိွေတာ့။ဒီအခ်ိန္မွ ဘုရား ၊ တရားကို ပိုမိုအားကိုးလာၿပီ။စိတ္ထဲမွာရသမွွ်ဘုရားစာေတြလည္း စတင္ရြတ္ဆိုမိၿပီ။တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ပိုမိုၾကမ္းလာေသာ လိႈင္းလံုးေတြၾကား အားတင္းကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမစ္ျပင္က်ယ္ကို စတင္ျဖတ္ၾကပါေတာ့တယ္။ျမစ္ျပင္ကိုစတင္၀င္ၿပီဆိုကတည္း စက္ေလွကတစ္ခ်က္ခ်က္ ဦးတည္ရာလမ္းေၾကာင္းေတြပါ လြဲခ်င္လာတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔အလာတုန္းက နည္းနည္းလႈပ္ရွားဟန္ျပေနခဲ့ေသာ ျမစ္ျပင္က်ယ္က ညအေမွာင္ထဲမွာ မာန္ဟီကာပိုမိုစိတ္ဆိုးေနသေယာင္။ခက္ေတာ့ခက္ပါၿပီကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟိုဘက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚကိုလွမ္းျမင္ေနရၿပီ။သို႔ေပမယ့္ ျမစ္ျပင္ကိုျဖတ္သန္းမည့္အခ်ိန္က နည္းနည္းၾကာႏိုင္တယ္။လိႈင္းလံုးေတြၾကား စက္ေလွရဲ႕ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားမႈက ပိုမိုၾကမ္းတမ္းလာတယ္။ေရွ႕မွာျမင္ေတြ႔ရတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ားက ပိုမိုေျခာက္ျခားစရာေကာင္းလာပါတယ္။လိႈင္းလံုးေတြကို အေသအခ်ာၾကည့္မိမွ စက္ေလွထက္ေတာင္ လိႈင္းလံုးေတြက ပိုမိုႀကီးလာသေယာင္။စက္ေလွေမာင္းေနေသာ အစ္ကိုကလည္း အရင္ထက္ပိုမိုသတိထားကာ ေမာင္းႏွင္ေနေပမယ့္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းဖို႔ဘဲ ရည္ရြယ္ေနေသာ စက္ေလွကိုဂရုစိုက္ကာထိန္းေနရေတာ့တယ္။တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လိႈင္းရဲ႕ ျပင္းထန္တဲ့ရိုက္အားေၾကာင့္ စက္ေလွေပၚကို၀င္ေရာက္ဖ်န္းပက္ေနေသာ ေရေတြေၾကာင့္တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ရႊဲခါနီးေနၿပီ။လိႈင္းလံုးရဲ႕ရိုက္ခ်က္ဒါဏ္ေတြကို အံတုကာခရီးဆက္ေနေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ ငိုမ်ားငိုရမလို။အခုမွ လိုက္လာမိေသာကိုယ့္အျဖစ္ကို ေနာင္တကလည္းရမိေနၿပီ။ေရလမ္းခရီးကိုသြားၿပီး Lifejacket မယူလာမိေသာ အျဖစ္ကိုလည္း အျပစ္တင္မိၿပီ။ထိုသို႔အေတြးေပါင္းမ်ားစြာကို ေတြးၿပီးျမစ္ျပင္ကို မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ေ၀ွ႔ၾကည့္မိတဲ့အခါမွာေတာ့ ေျပး၀င္လာေသာလိႈင္းလံုးက ေၾကာက္ခမန္းလိလိ။စက္ေလွကလည္း ထိုလိႈင္းလံုးထိပ္ကို အရိွန္ျဖင့္ေျပးတက္ရင္းအံတုကာ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး လိႈင္းေအာက္ကိုျပန္ဆင္းခ်ိန္ တရစပ္ကပ္လိုက္လာေသာ ေနာက္ထပ္လိႈင္းတစ္လံုး။လံုး၀ထင္မွတ္မထားေသာ အေျခအေန လိႈင္းလံုးကိုစက္ေလွငယ္တစ္ခါလံုးကို ျမစ္ေအာက္သို႔လိပ္ေခါက္ကာစတင္ယူေဆာင္မည့္ အေျခအေန။ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသည္က လိႈင္းလံုးေအာက္ကို စက္ေလွဦးေခါင္းလည္း နစ္၀င္သြားၿပီ။
ထိုသို႔နစ္၀င္သြားခ်ိန္ ၀င္ေရာက္လာေသာျမစ္ေရေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျဖတ္ရိုက္ကာ စက္ေလွအတြင္း အလုအယက္ေနရာယူလ်က္။စက္ေလွေမာင္းေသာအစ္ကိုကလည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အရိွန္ကေလး ျပန္ေလ်ာ့လိုက္ခ်ိန္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ စက္ေလွကေလးက လိႈင္းၾကားမွာ ဦးေလးတစ္ခ်က္ေမာ့ရွာတယ္။ထိုသုိ႔ဦးေမာ့လာခ်ိန္နဲ႔ စက္ေလွေျပးခ်ိန္က လိႈင္းေတြၾကားက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဘုရားေပးေသာ ကံေကာင္းျခင္းရလဒ္တစ္ခု။ေၾကာက္စိတ္ကေတာ့ ငယ္ထိပ္မွာ ဗေလာင္ဆူေနၿပီ။လိႈင္းလံုးေတြၾကား စက္ေလွကို အရိွန္နည္းနည္းေလ်ာ့ကာ ပိုမိုသတိထားကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသာ ေမာင္းႏွင္ကာခရီးဆက္လာၾကေတာ့တယ္။အရိွန္ေလးေလ်ာ့လိုက္ေသာေၾကာင့္ လိႈင္းလံုးေတြရဲ႕ၾကားမွာ စက္ေလွကေလးက လူးလိမ့္ကာဘဲခရီးဆက္ေနၾကေတာ့တယ္။ဒီလိုနဲ႔လိႈင္းဒဏ္ေတြကိုခံစားရင္း အခ်ိန္သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမစ္ျပင္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ရတဲ့ အခက္အခဲေတြၾကားက လြတ္ေျမာက္လာၾကပါေတာ့တယ္။အခုေတာ့ ၿမိဳ႕ဘက္အျခမ္းကေခ်ာင္းတြင္းပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္၀င္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ေတြကလည္း ေပ်ာက္သင့္သေလာက္ေပ်ာက္သြားခဲ့ရပါၿပီ။ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ညမီးရဲ႕အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ေနရေသာ ၿမိဳ႕ဆိပ္ကမ္းျမင္ကြင္းေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္းသာကိုယ္ခ်မ္းသာျဖင့္ စက္ေလွကေလးကို သတ္မွတ္ထားေနေသာ ေနရာတြင္ရပ္နားကာ ကမ္းေပၚတက္ေရာက္ကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕အားလပ္ရက္ခရီးစဥ္အေၾကာင္းကိုလည္း ဤေရလမ္းခရီးျဖင့္သာ အဆံုးသတ္လိုက္ပါရေစေတာ့ဟု ေတာင္းဆိုရင္း-