တမ္းတမ္းတတ ေက်ာင္းသားဘဝ

တမ္းတမ္းတတ ေက်ာင္းသားဘ၀

“ ဟယ္လုိ”

“ ေဟ့ေကာင္ ငစိုး ငါျမတ္ေဇာ္ပါ”

“ေအး သူငယ္ခ်င္း ေျပာ”

“ေအး မင္းဒီႏွစ္ဆရာကန္ေတာ့ပြဲလာမွာလား တစ္ျခားေကာင္ေတြကလဲ မင္းလာမွာလားေမးေနၾကတယ္“

“ေအး သူငယ္ခ်င္း ငါလာခဲ့မွာေပါ့ မႏွစ္ကရက္ဘဲလား”

“ဟုတ္္မယ္ ငါနီးမွပြဲလုပ္မယ့္ရက္သိရရင္ဖုန္းထပ္ဆက္မယ္ ၊ မင္းလာမယ္ဆုိတာကုိ တစ္ျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဆရာေတြကုိ ငါေျပာျပထားလုိက္မယ္ “

“ေအး အဲဒါဆုိ နီးရင္ဖုန္းထပ္ဆက္ဦး “

“ေအး ေအး သူငယ္ခ်င္း အဲဒါဆုိ ဒါပဲေနာ္ ေနာက္မွထပ္ဆက္လုိက္မယ္”

“ Ok သူငယ္ခ်င္း “ဆိုျပီး ဖုန္းခ်လုိက္ပါတယ္။

ငယ္ငယ္က အတန္းတူတက္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း ျမတ္ေဇာ္က ကၽြန္ေတာ္အား ဆရာကန္ေတာ့ပြဲလာရန္ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားလာတာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္လဲ မႏွစ္ကလုိဘဲ ဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းမ်ားေတြ႕ရန္ လာမယ္ဆုိျပီး ေျပာလုိက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ျမတ္ေဇာ္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ၉တန္း ၁၀တန္းတုန္းက ၿမိဳ႕ေပၚကုိ ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့ၾကဳံခဲ႕ရတဲ့ အမွတ္တရအေၾကာင္းေလးေတြကုိ သတိရသြားျပီးအေတြးနယ္မွာ ေမ်ာေနခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ၈တန္းေအာင္ျပီး ၉တန္းစတက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၇ြာႏွင့္ ၇မုိင္၀န္းက်င္ေ၀းေသာ ၿမိဳ႕ေပၚက အထက္တန္းေက်ာင္းကုိ စက္ဘီးျဖင့္ တစ္နာရီေလာက္နင္းရေသာခရီးကုိ ေက်ာင္းတက္သြားရပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသည္ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုလုံးတြင္မွ ၂ေက်ာင္းသာရွိပါသည္။ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရြာနီးနာ၀န္းက်င္မွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအကုန္လုံးဟာ အထက္တန္းတက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွင့္အဆင္ေျပေသာ ၿမိဳ႕ေပၚမွေက်ာင္းကုိသာသြားရပါသည္။ မနက္မိုးလင္းလုိ႕ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ဆုိရင္ ရြာေပါင္းစုံမွ ေက်ာင္းတက္ေသာ ကေလးမ်ားဟာ မိမိတုိ႕ရဲ့ စက္ဘီးကုိနင္းျပီး တစ္လမ္းလုံး တန္းစီလာေနတဲ့ျမင္ကြင္းဟာလဲ အမွတ္တရေတြထဲက တစ္ခုပါဘဲ။ေနာက္ျပီး ေက်ာင္းသားမ်ားဟာဆုိရင္ ကားမ်ားေမာင္းေနတဲ့လမ္းကုိ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္လဲ မိမိကုိယ္မိိမိ ဂရုစုိက္ျပီးနင္းၾကရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လမ္းမွာ အခက္အခဲျဖစ္လုိ႕ရွိရင္လဲ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္မသိၾကေပမဲ့ ၀ုိင္း၀န္းကူညီၾကတဲ့ဓေလ့ဟာလဲ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဟာ ေက်ာင္းသြားရတဲ့ရက္ေတြမွာ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႕ ရြာထိပ္က တေနာင္းပင္မွာ ေက်ာင္းသြားဖုိ႕အတြက္ စုၾကရပါတယ္ ။အားလုံးလူစုံျပီဆုိမွ အတူတူ သြားၾကပါတယ္။ၿမိဳ႕ေပၚကုိ သြားတဲ့လမ္းကလည္း နာရီ၀က္ေလာက္နဲ႕ ေရာက္တဲ့ ေတာလွည္းလမ္းနဲ႕ ၁နာရီေလာက္သြားရတဲ့ ေက်ာက္ခင္းထားတဲ့ ကားလမ္းဆုိၿပီး ၂လမ္းရွိပါတယ္။ေက်ာင္းသား ၈ေယာက္ေလာက္ရွိတာမွာ ၅ေယာက္ေလာက္က ေက်ာက္ခင္းထားတဲ့ ကားလမ္းကနင္းၾကပါတယ္။ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ အဲဒီလမ္းကသြားတဲ့အခါမွာ ၿမိဳ႕မေရာက္ခင္ လမ္းတစ္၀က္ေလာက္မွာ လုိင္းကားမ်ားရပ္ရာ၊ေစ်းဆုိင္ ၊လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ဘိလိယက္ခုံမ်ား ၿမိဳ႕နီးပါးစည္ကားတဲ့ လမ္းဆုံလမ္းခြရြာႀကီးတစ္ရြာကုိ ျဖတ္ သြား ၾကရပါတယ္။တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆုိ တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ ေက်ာင္းကုိမေရာက္ဘဲ အဲဒီ၇ြာမွာဘဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းျပီး ေက်ာင္းလစ္ၾကပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျမန္ျမန္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ေတာလမ္းကဘဲ သြားတာမ်ားပါတယ္။ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ ဟုိဘက္ ေက်ာက္ခင္းထားတဲ့လမ္းဟာဆုိရင္ ၁နာရီေလာက္နင္းရတဲ့အျပင္ ေလဆန္ရတဲ့ေန႕ဆုိရင္ ေရြ႕ကုိမေရြ႕ပါ နင္းလုိက္တုိင္း ေရွ႕ကုိမေရာက္ျဖစ္ေနပါတယ္။မုိးရြာတဲ့ရက္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီလမ္းကဘဲသြားရတာပါ၊ေတာလမ္းကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပါဘဲ ရႊံ႕ဗြက္ေတြနဲ႕ပါဘဲ၊စက္ဘီးမစီးရဘဲ စက္ဘီးကလူကုိျပန္စီးသြားပါတယ္။

နယ္မွာက အေ၀းကုိေက်ာင္းသြားတက္ရတဲ့ဒုကၡကေတာ့ မုိးရာသီေက်ာင္းတက္ရတဲ့အခိ်န္ပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရြာဟာ မိုးရာသီဆုိရင္လမ္းဟာ စက္ဘီးစီးမရတဲ့ အေျခအေနပါ။ အဲလုိေန႕မ်ိဳးဆုိရင္ စီးလုိ႕ရတဲ့ေနရာအထိ လွည္းနဲ႕လုိက္ပုိ႕ရသလုိ၊ တစ္ခါတစ္ေလ သြားေနတုန္း မုိးရြာခ်လုိ႕ကေတာ့ ေက်ာင္းသားတုိင္းဟာ ကုိယ့္စက္ဘီးကုိ တုတ္ေလးနဲ႕ရႊံ႕ကုိခြာလုိက္ ထမ္းလုိက္ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ကူညီေဖးမျပီး သြားခဲ့ရပါတယ္။ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မ်ား မုိးရြာလုိ႕ကေတာ့ ေက်ာင္းသားတုိင္းဟာ တစ္ဦးတစ္ဦး မုိးေရထဲမွာ စက္ဘီးကုိျပိဳင္နင္းၾကပါေတာ့တယ္၊အဲအခိ်န္မွာဆုိရင္အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္။ဘာလုိ႕လဲဆုိ မုိးေရနဲ႕ လမ္းကေခ်ာ စက္ဘီးကုိ တစ္ဦးတစ္ဦးၿပိဳင္နင္းၾကေတာ့ လဲတဲ့သူကလဲ ကြဲျပဲတဲ့သူကကြဲျပဲနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာအမွတ္တရေတြပါဘဲ။

ေနာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတာလွည္းလမ္းကသာ ေက်ာင္းကုိသြားတာမ်ားပါတယ္။ အျခားေက်ာင္းသား မ်ားကေတာ့ ေက်ာက္ခင္းထားတဲ့လမ္းမွာရွိတဲ့ ရြာကလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အျခားဆုိင္မ်ားကုိ ၀င္ျပီးအခ်ိန္ျဖဳန္း ခ်င္တာေၾကာင့္ သြားၾကတာမ်ားပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လုိ႕ေတာလမ္းကသြားသလဲဆုိရင္ အခ်ိန္ျမန္ျပီး စက္ဘီးနင္းရတာသက္သာသလုိ လမ္းမွာ သရက္ပင္ ၊သေဘၤာပင္၊မာလကာပင္မ်ား လဲေပါတာေၾကာင့္ လဲျဖစ္ပါတယ္။ေက်ာင္းဆင္းျပီး ျပန္လာျပီဆုိရင္ စက္ဘီးကလဲနင္းလာရတဲ့အတြက္ ေမာလာတာေၾကာင့္ လမ္းမွာရွိတဲ့ သရက္သီးခ်ိန္ဆုိရင္ သရက္သီး ၊ သေဘာၤသီးေတြ႕ရင္သေဘၤာသီး၊မာလကာသီးေတြ႕ရင္ မာလကာသီး ေတြကုိ လူအလစ္ခူးစားရတဲ့အရသာဟာလဲ အမွတ္တရေတြထဲက တစ္ခုပါဘဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိရင္ လူမိမွာစုိးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ကလမ္းသြားလမ္း လာမ်ားကုိၾကည့္ထားျပီး ဆူးျခံဴမ်ားထဲကေန တုိးထြက္ျပီး သြားခူးရတဲ့အတြက္ ျပန္မ်ားထြက္လာျပီဆုိရင္ အနည္းဆုံးဆူးကဆူးေတာ့ ၂ရက္ ၃ရက္ေလာက္နာေနတတ္ပါတယ္။တစ္ခါတစ္ေလ ပုိင္ရွင္နဲ႕တုိးလုိ႕ ထြက္ေျပးျပီဆုိရင္လဲ စက္ဘီးေတာင္မစီးနုိင္ဘဲ တြန္းေျပးရတဲ႕ေန႕ေတြလဲၾကဳံခဲ့ရဘူးပါတယ္။အဲလုိၾကဳံျပီဆုိရင္ေတာ့ ပုိင္ရွင္ကေနာက္ေန႕ေတြ႕ရင္ တစ္ခုခုလုပ္မွာေၾကာက္တာေၾကာင့္ အဲဒီလမ္းကေန မသြားဘဲ ေက်ာက္ခင္းထားတဲ့လမ္းကေနသာ ၁ပတ္ေလာက္ေရွာင္ကြင္းသြားပါတယ္။ဒါကလဲ အမွတ္တရေတြထဲက အမွတ္တရေတြပါဘဲ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခ်ိန္ကဆုိရင္ မနက္ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္နဲ႕ ညေနေက်ာင္းဆင္းခိ်န္ဆုိရင္ ေက်ာင္းကုိသြားတဲ့ ရြာေပါင္းစုံကေက်ာင္းသားအမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ လမ္းမွာၾကည့္လုိက္ရင္ ၁မုိင္အရွည္ေလာက္ကေတာ့ ေက်ာင္းတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ စက္ဘီးေတြ တန္းစီျပီး နင္းေနၾကတာဆုိရင္လဲ ၾကည္ႏူးစရာေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြပါဘဲ။ဒါေပမယ့္ ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တုန္းကလုိ အေျခအေနမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အားလုံးဟာ ေျပာင္းလဲသြားကုန္ပါျပီ။ ေက်ာင္းသားေတြဆုိ၇င္လဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တုန္းကလုိ စက္ဘီးနဲ႕မတက္ၾကေတ့ာဘဲ ဆုိင္ကယ္ေတြ တ၀ီ၀ီနဲ႕သာ ေက်ာင္းကုိတက္ၾကပါတယ္။ လမ္းေတြဟာ ဆုိရင္လဲ ေက်ာက္ခင္းထားတဲ့လမ္းက ကတၱရာလမ္းျဖစ္သြားျပီး ေတာလွည္းလမ္းကလဲ လမ္းေတြခ်ဲ႕ျပီး ေက်ာက္ခင္းလမ္းေတြ ျဖစ္လုိ႕သြားပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လစ္ရင္လစ္သလုိ ခူးစားခဲ့ရတဲ့ သရက္ပင္ ၊သေဘၤာပင္၊မာလကာပင္ေတြဟာလဲ တစ္ခ်ိဳ႕မရွိေတာ့ဘဲ ခုတ္လွဲဲျပီး တစ္ျခားသီးႏွံေတြကုိ စုိက္ကုန္ၾကပါျပီ။

ေၾသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ အသက္ေတြဟာလဲ ႀကီးလာသလုိ ေခတ္ေတြ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနေတြဟာလဲ ေျပာင္းလဲကုန္ၾကပါျပီ။ခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တုန္းက အေျခအေနေတြဟာ ခုေခတ္ကေလးေတြ အတြက္ေတာ့ ရယ္စရာတစ္ခုလုိျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အတြက္ကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အမွတ္တရေတြပါဘဲ။ကၽြန္ေတာ္လဲေတြးေနတဲ့ အေတြးကုိရပ္လုိက္ျပီး ဆရာသမားေတြႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဆုံရေအာင္ ဒီႏွစ္ဆရာကန္ေတာ့ပြဲသြားဖုိ႕အတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ရပါေတာ့မယ္။ အားလုံးကုိေက်းဇူး တင္ပါတယ္၊ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။

Photo Credit:Google image
Writer -Thant Zin Soe(@tharpauk)
MSC 134