ေမေမ႐ိုက္ေသာေန႔
ကြၽန္ေတာ္။။"စိုးကို၊အိမ္ေျမႇာင္၊အႀကီးမငါတို႔အိမ္မွာပဲကူးကူပုန္းတိုင္းကစားေနရတာပ်င္းေနပီ ေမေမတို႔လည္း ေစ်းသြားေနက်တယ္ဆိုေတာ့ ဆည္မွာေရသြားကူးမယ္ေလ"
စိုးကို။။"ေအ...သြားမယ္ေလငါလည္းေရကူးခ်င္ေနတာကြ ဟို ႏွစ္ေကာင္ မင္းတို႔လည္းသြားမယ္မလား"
အႀကီးမ။ ။"ငါမလိုက္ေတာ့ဘူးဟ နင္တို႔ပဲသြားေတာ့ ငါ့ညီမလည္း႐ွိေနေတာ့ အိမ္မွာပဲအိမ္ေစာင့္ရင္းေနခဲ့လိုက္ေတာ့မယ္ ေနာ္"
ကြၽန္ေတာ္။ ။"အာ့ဆိုလည္းပီးေရာ ငါတို႔ျမန္ျမန္သြားမွရမယ္ ေမေမတို႔ျပန္လာရင္အ႐ိုက္ခံေနရအုန္းမယ္၊ ေဟ်ာင့္အိမ္ေျမႇာင္မင္းကေတာ့လုိက္မွာမလား"
အိမ္ေျမႇာင္။။"လိုက္မွာေပါ့ကြမင္းကလည္းေမးေနေသး"
"ထင္သားပဲ ဟား..ဟား...ဟား....."ထိုသို႔ျဖင့္ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္သားလမ္းထိပ္ကေညာင္ပင္မွာေနာက္ငါးမိနစ္ေနရင္ဆံုမည္ဟုတိုင္ပင္ကာကိုယ္စီအိမ္သို႔ျပန္ကာအဝတ္လွဲဖို႔ေဘာင္းဘီ၊အက်ီ ၤ ၊ဆပ္ျပာစသျဖင့္ျပန္ယူက်ေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္။။" ေဟ်ာင့္အိမ္ေျမႇာင္ဟိုေကာင္စိုးကိုမလာေသးဘူးလားဟ ေမေမ တို႔ကျပန္လာေတာ့မွာ၊ မိၿပီအလကားေနအ႐ိုက္ခံေနရအုန္းမယ္ဟ "
အိမ္ေျမႇာင္။ ။ "ဟုတ္ပ ဒီေကာင္ကလည္းဘာလို႔ ဒီေလာက္ၾကာေနလည္းမသိဘူး ၿပီးရင္ ေမေမ တို႔႐ိုက္ရင္ အငိုဆံုးအျပဲဆံုး "
စိုးကို။။"မင္းတို႔ကလည္းကြာငါေရာက္ပါၿပီနည္းနည္းဆိုအျပစ္ေျပာဖို႔ပဲ လာသြားမယ္"
ဤသို႔ျဖင့္ဆည္သို႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္သားပခံုးေလးကိုယ္စီဖက္ၿပီးဆည္႐ွိရာသို႔စကားေလးတစ္ေျပာေျပာျဖင့္ ေ႐ွဦးလွည့္ခဲ့က်သည္။စကားေျပာဆိုထိုအခ်ိန္က ငယ္ေသး၍ဂိမ္းအေၾကာင္းသာတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးမည္သူကဘယ္လိုႏိုင္တာမည္သူကဘယ္လိုႏိုင္တာဆို၍သာအၿပိဳင္အဆိုင္သူ႔ထက္ငါႂကြားဝါရင္းဆည္ သို႔မသိလိုက္ခင္ပဲေရာက္႐ွိသြားခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္။ ။ "ေဟ်ာင့္ေတြ ဆည္ေတာ့ေရာက္ၿပီးဘယ္ဘက္မွာကူးက်မွာလည္း ငါေတာ့ေရတိမ္တဲ့ဘက္မွာပဲကူးမွာ ေရသိပ္မကူးတတ္ေသးဘူး မေတာ္တဆေရနစ္ေနမွ လစ္ေနအုန္းမယ္"
အိမ္ေျမႇာင္။။"ေအးပါကြာငါတို႔လည္းေရတိမ္တဲ့ဘက္ပဲကူးမွာပါကြာအဲ့ေလာက္လည္းေၾကာက္မေနနဲ႔လာဟိုဘက္မွာ ေရတိမ္တယ္အဲ့ဘက္သြားကူးမယ္"
ဤသို့ျဖင့့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္ ေရတိမ္တဲ့ကမ္းဆပ္ေလးဖက္မွာစိတ္လြတ္လက္လြတ္ျဖင့္အေပ်ာ္ၾကဴးၿပီးငါဒီေလာက္ၾကာေအာင္ေရငုတ္ႏိုင္တယ္သူဒီေလာက္ၾကာေအာင္ေရငုတ္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီးလူငယ္စိတ္ျဖင့္သူ႔ထက္ငါၿပိဳင္ေနရင္းက ကြၽန္ေတာ္ တို႔ရဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာလူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေရနစ္ေနသည္ကိုေတြ႔ခဲ့က်သည္။
ကြၽန္ေတာ္။။"ေဟ်ာင့္ေတြဟိုဘက္မွာေရနစ္ေနတယ္ဟ သြားၾကည့္ရေအာင္ဘယ္လိုျဖစ္သြားလည္းလို႔ "
ကြၽန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္ ကုန္းေပၚသို႔အျမန္တက္ကာအဝတ္ေလးကိုကမန္းကတန္းဝတ္ၿပီး ေရနစ္တဲ့ဘက္ကိုအေျပးအလႊားျဖင့္သြားေရာက္ၾကည့္ေလသည္။ေရနစ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးက၁၀တန္းေက်ာင္းသားလို႔ေတာ့သိသူမ်ားကေျပာက်သည္။ထိုေက်ာင္းသားေရနစ္ေနတာကိုအသားညိဳညိဳဗလေတာင့္ေတာင့္အကိုႀကီးက႐ုတ္တရက္ေရထဲကိုဒိုင္ဗင္ထိုးခ်ၿပီး ေရနစ္ေနေသာေက်ာင္းသားအနားသို႔အျမန္ကူးခက္၍သြားေရာက္ကယ္ဆယ္ခဲ့သည္။ေက်ာင္းသားေလးမွာ ေရမြန္းၿပီးသတိေမ့ေနသည္။ေဘးနားကသိတတ္သူမ်ားကလည္းေ႐ွးဦးသူနာျပဳနည္းလမ္းမ်ားအားအသံုးျပဳ၍ ေက်ာင္းသားရဲ႕အသက္အားတတ္ႏိုင္သမွ်ကယ္ဆယ္ေနက်သည္။ေဘးကၾကည့္ေနေသာကြၽန္ေတာ္တို႔မွာလည္း ေၾကာက္စိတ္မ်ားလႊမ္းမိုးလ်က္သူငယ္ခ်င္းမ်ားေတ်ာက္တစ္လွည့္အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ၾကည့္ေနခဲ့က်သည္။
ကြၽန္ေတာ္။ ။"ေဟ်ာင့္ေတြျပန္က်ရေအာင္ငါဆက္မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး ေမေမတို႔လည္းျပန္ေရာက္ေနေလာက္ၿပီေတာ္ၾကာ႐ိုက္ခံထိေနအုန္းမယ္"
စိုးကို။ ။"မင္းကလည္းခဏေလးပါကြ ေသလား႐ွင္လားေလးေတာ့သိရေအာင္လို႔ေနပါအုန္းဟ"
အိမ္ေျမႇာင္။ ။ "ေအးေလဟုတ္သားပဲၾကည့္လက္စဆက္ၾကည့္ရေအာင္ေလမင္းကလည္းေၾကာက္ေနေသးတယ္ "
ကြၽန္ေတာ္။ ။ "ဟ ေၾကာက္တာထက္ေမေမတို႔ သိၿပီး အ႐ိုက္ခံရမွာဆိုးလို႔ကြ မင္းတို႔လည္း အ႐ိုက္မခံခ်င္ဘူးမလား အ႐ိုက္မခံခ်င္ရင္ျပန္မယ္ ငါေတာ့ျပန္ၿပီ"
အိမ္ေျမႇာင္။။"ခဏေလးေစာင့္ပါအုန္းဟငါတို႔တူတူလာတာ တူတူျပန္မယ္ "
ဒီလိုနဲ႔သံုးေယာက္သားဆည္ကအျဖစ္အပ်က္ေတြကိုအံအားသင့္စြာနဲ႔တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ေျပာရင္းအိမ္ျပန္ခဲ့သည္။အိမ္လမ္းထဲေရာက္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္တံခါးေပါက္ပြင့္ေနသည္ကိုေတြ႔၍"ေမေမျပန္ေရာက္ေနၿပီထင္တယ္ငါတို႔ဆည္သြားတာဘယ္သူမွမသိေစနဲ႔ေနာ္"ဒီလိုနဲ႔အိမ္ထဲကိုဝင္သြားေတာ့ ေမေမကကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ေမးတယ္"သားဘယ္ေတြသြားေနတာလည္း"အေမေမးတဲ့အမူအရာမွာခါတိုင္းနဲ႔မတူတမႈထူးျခားေနသည္။ကြၽန္ေတာ္ဆည္သြားတာကိုသိတဲ့ပံုေပၚသည္။"ေျဖေလဘယ္ေတြသြားေနတာလည္းဆည္သြားေနတာမလား"ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြမွာ ေဒါသသံမ်ားစိုးရိမ္မႈမ်ားအလံုးအရင္းပါေနသည္ကိုကြၽန္ေတာ္ခံစားမိသည္။"ငါအခုေစ်းကျပန္လာေတာ့လမ္းမွာသူမ်ားေတြေျပာတာၾကားတယ္ဆည္မွာ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ ေရနစ္ၿပီး ေသတယ္တဲ့ နင္အဲ့လိုေသခ်င္လို႔လား"ဆိုၿပီးကြၽန္ေတာ့္ကိုစၿပီး႐ိုက္ပါေတာ့တယ္။ေမေမ့ရဲ႕႐ိုက္ခ်က္ေတြကျပင္းတယ္ဆိုေပမဲ့ ေမေမ့ရင္ထဲကကြၽန္ေတာ့္ကိုစိုးရိမ္မူေတြေၾကာင့္ခံစားရတဲ့ေဝသနာကပိုၿပီးပ်င္းတယ္ဆိုတာကိုကြၽန္ေတာ္နားလည္ခဲ့တယ္။
ေမေမရယ္သားကို႐ိုက္တဲ့ ႐ိုက္ခ်က္ေတြမွာ ဘာလို႔မ်က္ရည္ေတြပါေနရတာလည္းဗ်ာ။ကြၽန္ေတာ္ေမေမ့ရဲ႕႐ိုက္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ေအာ္ငိုရင္း ေမေမ့ကို တင္းၾကပ္စြာဖက္ထားရင္းပါးစပ္ကေန"ေမေမသားကိုမ႐ိုက္ပါနဲ႔ေတာ့သားနားလည္ပါၿပီ ေမေမသားကိုဘာလို႔တားျမစ္လည္းဆိုတာကိုနားလည္ပါၿပီသားကို႐ိုက္တာရပ္ပါေတာ့"လို႔ပါးစပ္ကရြတ္ရင္း ေမေမ့ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကေနဆီးက်ေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔သုတ္ေပးရင္းသားအမိႏွစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ဖက္ငိုခဲ့က်ပါေတာ့တယ္......
Photo Credit;Google Images
MSC.119
@thantzinwin
Thant Zin Win
မိခင္ေတြရဲ႕ သားသမီးအေပၚစိုးရိမ္ပူပန္မႈက
အတိုင္းအဆမရိွၾကီးမားပါတယ္ဗ်ာ။
သားသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ အရြယ္ေရာက္
ပါေစ မိခင္ေတြဟာ ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲမွာပဲ
သိမ္းထားခ်င္ၾကတာပါ။
ဟုတ္တယ္ဗ်မိခင္ေတြရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုဘယ္လိုခ်စ္ျခင္းနဲ႔မွႏိႈင္းယွဥ္လို႔မရႏိုင္ဘူးဗ်
မိခင္ေမတၱာေပါ့ဗ်ာ
ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ
ငယ္ဘဝေလးေတြေပါ့ .....😄 အားေပးေနမယ္ Bro.
ငယ္ဘဝကမေမ့ႏိုင္စရာေလးေတြ😅
ေရကူးခ်င္တာကိုးဗ်
ခုေတာ့ေရမကူးတတ္ေတာ့ဘူး😅
ျပန္သတိရေစမိတဲ႔ postေလးပါ
ဟုတ္တယ္ဗ😄
ငယ္ဘ၀ကုိျပန္သတိရေစတယ္ဗ်ာ
ဟုတ္ပ အျပစ္ကင္းတဲ့ငယ္ဘဝေလး
မ်က္ရည္ေတာင္ဝဲမိတယ္ ညီေရ
အိမ္ေျမွာင္ေတာ့ပါပီ ေတာက္တဲ႔က ဘယ္မလဲ 😁
ဟဟ အကိုကေတာ့ေနာက္ၿပီ😂
ကြၽန္ေတာ္ေလးေရးေနရင္းကဝဲလာတယ္😅
ျပန္အမွတ္ရမိေစတယ္ good..
ဟုတ္ေက်းဇူးပါbro
ပူပန္တာေပါ့ဗ်ာ မိဘဆိုတာ သားသမီးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနရတာ
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ တုႏိႈင္းမဲ့တဲ့ေမတၱာေပါ့
၅၂၈ ေလ😪😪😪
528ေတြထဲမွာမွအမြန္ျမတ္ဆံုးေမတၱာေပါ့