အေမ

'' အေမ ဆံုးျပီ'' လို႕ ၾကားၾကားျခင္း ကိုယ့္နားကိုယ္ေတာင္မယံုႏိုင္ခ့ဲဘူး။ ဟုတ္ရဲ႕လား ခဏမ်ား အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလား။ တကယ္ဆို ၅၃ႏွစ္ဆိုတ့ဲ ဒီအရြယ္ဟာ ေသသင့္တ့ဲ အသက္အရြယ္လည္း မေရာက္ေသးဘူး။ ေဆးစစ္ခ်က္ေတြအရ အဆုတ္ကင္ဆာလို႕ သိရေပမ့ဲ ေဆးေတြေသာက္လိုက္ရင္ ဓာတ္ကင္လိုက္ရင္ ျပန္သက္သာလာမယ္လို႔ဘဲ ထင္ထားတာ။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ဆိုေတာ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကလည္း အေတာ္ခက္ခဲပါတယ္။ ဗန္းေမာ္ျမိဳ႕ကေန ျပင္ဦးလြင္ စစ္ေဆးရံုၾကီးကို ဓာတ္သြားကင္ဖို႕အတြက္ ေရလမ္းကလဲြရင္ တျခားမရွိခ့ဲဘူး။ ေလယာဥ္ရွိေပမ့ဲ မထႏိုင္ေတာ့တ့ဲ လူနာေတြကို မတင္ဘူးေလ။ ဓာတ္ကင္ဖို႔အတြက္ သေဘၤာပတ္ေစာင့္ေနတ့ဲအခ်ိန္။ အေမေကာ က်မတို႔ေကာ ထင္ခ့ဲက်တာ။ ဓာတ္ကင္ျပီးရင္ အေမ အရင္အတိုင္း ျပန္က်န္းမာလာမယ္ေပါ့။ အခုေတာ့ အေမ ေတာင့္မခံထားႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္။ အေမ သံေယာဇဥ္ၾကီးလွတ့ဲ သားသမီး ခင္ပြန္းအားလံုးကို ထားခ့ဲျပီး အေမ အိမ္ျပန္သြားျပီေပါ့။ အေမရယ္...အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဟာ ေစာလြန္းလွပါတယ္။

အေမမွာ ဒီေရာဂါၾကီးစြဲကပ္ေနတာကို မိသားစုတစ္စုလံုး သတိမထားမိခ့ဲက်ဘူး။ လက္ျပင္ေက်ာငုတ္လို႕ လက္က မ မရဘူးလို႕ ထင္ေနတာေလ။ လက္တစ္ဖက္ေျမွာက္မရဘူး ရင္ဘက္ထဲကလည္း စူးကနဲ ေအာင့္ေအာင့္ေနတယ္လို႕ အေမ အျမဲေျပာေပမ့ဲ အလုပ္နဲ႕လက္ မပ်က္လုပ္တက္တ့ဲ အေမက ေျပာတုန္းခဏဘဲ သက္သာတာနဲ႕ အလုပ္ေတြ ပံုမွန္အတိုင္းထလုပ္ေနေတာ့ သမီးတို႔လည္း ေပါ့ဆခ့ဲမိတယ္ အေမ။ အမွန္ဆို အ့ဲအခ်ိန္ထဲက ေဆးရံု ေဆးခန္းျပခ့ဲသင့္တာ။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အေမ မက်န္းမာလာေတာ့ဘူး။ အစာစားရင္ ခ်ြဲေတြနဲ႕ ျမိဳမခ်ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အ့ဲအခ်ိိန္အထိ အေမက ေဆးရံုသြားဖို႕ကို ျငင္းဆန္ေနေသးတယ္။ တိုင္းရင္းေဆးနဲ႕ ျပခ်င္တယ္ဆိုလို႔ တိုင္းရင္းေဆးခန္းမွာ အရင္ ျပရတယ္။ ေဆးျမစ္ ေဆးဥေတြေပးလိုက္ေပမ့ဲ တိုင္းရင္းေဆး ဆရာမေလးရဲ႕ ၆လေလာက္ဘဲ ခံေတာ့မယ္ဆိုတ့ဲ စကားကို အေမကြယ္တာနဲ႕ သတိေပးေျပာခ့ဲေပမ့ဲ သမီးမွ မယံုတာ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဖ့ကို ေျပာျပခ့ဲတယ္။ အေဖက ေဆးရံုတင္ဖို႔ လုပ္ပါတယ္။

photo by me

ေဆးရံုမွာ ေဆးေတြသြင္းလိုက္ ေသာက္ေဆးေပးလိုက္ ခ်ြဲေတြ ျခစ္ထုတ္လိုက္နဲ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ရက္ေတြ သက္သာလိုက္ တစ္ခ်ိဳ႔ရက္ေတြ ေဝဒနာျပင္းထန္လိုက္နဲ႕ အေမ ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းမွာဘဲေနာ္။ ညေရာ ေန႔ပါ လူနာေစာင့္ လုပ္ေပးရတ့ဲ သမီးကလည္း တစ္ခါတစ္ေလ အေမ့ကို စိတ္မရွည္ခ့ဲဘူးေလ။ ျပန္ေတြးလိုက္ရင္ အျမဲက်ခ့ဲရတ့ဲေနာင္တမ်က္ရည္ေတြနဲ႕ အခုထိ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ခ့ဲဘူး အေမ။ ေဝဒနာေတြကို ျပင္းထန္စြာခံစားေနရတ့ဲအခ်ိန္ အေမဆံုးဖို႔ တစ္ပတ္အလိုေလာက္မွာမွ ဓာတ္မွန္ အေျဖက ကင္ဆာတ့ဲလား။ ၆ လခံမယ္ဆိုေပမ့ဲ အေမက ၃ လေလာာက္လဲခံခ့ဲတယ္။ ဆရာဝန္ေတြက ေျပာတယ္။ အေမ စားခ်င္တာ ေက်ြးလို႔ရျပီဆိုေတာ့ အေမက ေရခဲမုန္႔ေတာင္းတယ္ေနာ္။ အေကာင္းဆံုးေရခဲမုန္႕ကို အေဖက ဝယ္ေက်ြးခ့ဲပါတယ္။

အေမဆံုးမ့ဲေန႕က သမီး ဖ်ားလို႔ အိမ္ျပန္အိပ္တ့ဲ ည။ အေဖနဲ႕ လူစားလဲေစာင့္တ့ဲညပါဘဲ။ အေမ အသက္ထြက္တာကို အေဖလည္း မသိလိုက္သလို။ ဘယ္သူမွလည္း မသိလိုက္ပါဘူး။ မနက္ ၄နာရီဝန္းက်င္လို႕ အေမ့ ခႏၶာကို ၾကည့္ျပီး ဆရာဝန္ေတြက မွတ္ခ်က္ခ်ခ့ဲက်ပါတယ္။ အိပ္ယာေလးေတာင္ မတြန္႕ေက်သြားဘဲ ပကတိ အိပ္ေနတ့ဲ အေမက ေဝဒနာေတြ သက္သာသြားပံုပါဘဲ။ အသက္ထြက္တာ ညွင္သာလိုက္တာ အေမ။ အေမ ဘယ္ခ်ိန္ ျပန္သြားတာလည္း။ ျပန္ခါနီး အခ်ိန္ ဘာေတြေတြးေနမလဲ။ အေမ ဘာေတြ မွာခ့ဲခ်င္တာလည္း။ ဘာေတြကို စိတ္မခ်ဘူးလည္း။ သိခ်င္မိပါတယ္ အေမ။ တစ္အိမ္လံုး အလုပ္ေတြ သိမ္းလုပ္တက္တ့ဲ အေမ။ သားသမီးေလးေတြကို ေျခေမႊးမီးမေလာင္ လက္ေမႊးမီးမေလာင္ ထားခ့ဲတ့ဲ အေမ။ ကိုယ့္အဝတ္အစားကအစ ကိုယ္တိုင္ မေလ်ွာ္ေစခ့ဲတ့ဲ အေမ။ မီးဖိုေခ်ာင္ဆိုတာ ေဝး။ ၾကက္ဥေတာင္ မေၾကာ္ေစခ့ဲတ့ဲ အေမ။ မနက္ေက်ာင္းသြားဖို႕ အတြက္ စားစရာေတြ အသင့္ ျပင္ေပးထားတ့ဲ အေမ။ အေမ စိတ္ခ် သြားတယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

photo by me

အေမ့ ခႏၶာ ေျမခ်ေတာ့ မငိုဘူးလို႕ တင္းထားေပမ့ဲ မ်က္ရည္က်ခဲ႕ရတယ္။ ဘာလို႔ ငိုမွာလည္း အေမ။ အေမ့ အေပၚတာဝန္ မေက်ခ့ဲတ့ဲ သမီးက ဘာကို ခံစားျပီး ငိုမွာလည္း။ မ်က္ရည္က်ရံုက လြဲျပီး သမီး မငိုခ့ဲပါဘူး။ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ မ်က္ရည္။ ေယာက်္ားၾကီးတန္မ့ဲ က်ခ့ဲတ့ဲ အေဖ့ရဲ႕ မ်က္ရည္။ ေအးျမျခင္း စည္းလံုးျခင္းေတြေပးတ့ဲ အေမ့ရဲ႕ ေအးရိပ္။ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတ့ဲ အသိ။ ခု ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ၾကာသြားေပမ့ဲ ေမ့ေပ်ာက္မသြားဘဲ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း နာလာတ့ဲ အနာနဲ႕ ေသသည္အထိ သမီးရင္ထဲ တစစ္စစ္ ကိုက္ခဲေနေတာ့မွာပါ အေမရယ္...

ႏွစ္ ၂၀ ျပည့္ အေမ့ေန႔ အမွတ္တရ

@suhlaing
msc 175

Posted using Partiko Android