ကံ့ေကာ္ျမိုင္တန္းမွလြမ္းေနပါ့မယ္

အပိုင္း ( ၅ )
အခန္း ( ၉ )

မင္းဇံရြာ၏ အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္း
တြင္ျဖစ္သည္။

"အားလံုးပဲ မဂၤလာပါ"
"မဂၤလာပါဆရာ"

ကေလးမ်ားက ညီညီညာညာပင္ မတ္တပ္ရပ္ကာ ေႏြဦးေမာင္ကို ဦးညႊတ္ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။
အျဖဴအစိမ္းမ်ားျဖင့္ ညီညီညာညာတက္တက္
ၾကြၾကြ ျဖစ္ေနၾကေသာ ၉တန္းေက်ာင္း
သားေက်ာင္းသူေလးမ်ားကို ၾကည့္ကာ
ေႏြဦးေမာင္ျပံဳးလိုက္သည္။စုစုေပါင္း အေယာက္ ၃၀ခန္ ့ရိွမည့္ပံုေပၚျပီး မ်က္ႏွာေလးမ်ားက
ကေလးပီပီ အျပစ္ကင္းလွေလသည္။
"ကဲ ပထမဆံုးဆရာကိုယ့္ကိုကိုယ္
မိတ္ဆက္ပါ့မယ္ ဆရာ့နာမည္ကေတာ့
ေႏြဦးေမာင္ျဖစ္တယ္။ဆရာက ဒီမင္းဇံရြာေလး
ရဲ့ စာသင္ေက်ာင္းမွာ တာ၀န္က်တဲ့ဆရာတစ္ဦးပဲ။
သားတို ့သမီးတို ့၉တန္းကို ျမန္မာစာသင္ျပီး
ဆယ္တန္းကိုေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္မယ္။
ဒီမင္းဇံရြာကေလးဟာ ဆရာပထမဆံုး
တာ၀န္က်တဲ့ေနရာေလးျဖစ္ျပီး သားတို ့
သမီးတို ့ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္သင္ေပးမယ္ သားတို ့သမီးတို ့ကလဲ စာၾကိဳးစားရမယ္ေနာ္"

"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ"

"ကဲကဲထိုင္ၾကထိုင္ၾက ျမန္မာကဗ်ာစာအုပ္ကို
ထုတ္လိုက္"

အခ်ိန္မ်ားကတေရြ့ေရြ့ကုန္ကာ မိမိအခ်ိန္ျပီး၍
ေႏြဦးေမာင္စာသင္ခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
စာသင္ရသည္မွာ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့စရာ
ေကာင္းလွသည္။မိမိ၀ါသနာကို အေကာင္အထည္
ေဖာ္ႏိုင္၍လဲ စိတ္ခ်မ္းသာရပါသည္။
![image](
credit-facebook image
အား ....😅😅!
လက္မွထြက္လာေသာ ေသြးမ်ားကိုၾကည့္ကာ
ၾကိဳင္ငိုခ်င္သြားသည္။ခဲတံခ်ြန္ေနရင္း ဓားက
ျပတ္လြန္းကာ ၾကိဳင့္လက္ကိုရွသြားျခင္းပင္။
လက္ညိဳးမွ တစက္စက္က်လာေသာ ေသြးမ်ားကို
ၾကည့္ကာ ေၾကာင္ေနမိသည္။ေဘးမွအလြမ္းက
ေတာ့ ညကစာၾကည့္မ်ားသည္ထင္ ခံုေပၚေမွာက္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေန၏။

"ၾကည့္ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲျဖစ္ျပီ"
ေနာက္ခံုတြင္ထိုင္ေနေသာညီညီက ဗ်စ္ေတာက္
ဗ်စ္ေတာက္ေျပာကာ လြယ္အိတ္ထဲမွ
လက္ကိုင္ပ၀ါကိုထုတ္လိုက္၏။ၾကိဳင့္လက္မ
ွဒဏ္ရာကို လက္ကိုင္ပ၀ါျဖင့္ ဖြဖြစည္းရင္း
ညီညီ့အသံထြက္လာျပန္သည္။

"ၾကိဳင္ရာ အစစအရာရာ သတိရိွစမ္းပါ
ငယ္ငယ္ကတည္းကလမ္းသြားရင္
ခလုတ္တိုက္ရတာနဲ ့ခဲတံခ်ြန္ရင္ ဓားျပတ္ရတာနဲ ့
ေခါင္းနဲ့ခံုေစာင္းနဲ့တိုက္မိရတာနဲ ့
နင့္ေၾကာင့္ငါ့မွာဘယ္ေလာက္ဒုကၡမ်ားရသလဲ။
နင့္ေၾကာင့္ ငါ့လြယ္အိတ္ထဲမွာ စာအုပ္အျပင္ လက္ကိုင္ပ၀ါေကာ ေဆးေကာ ငါ့ကိုေတာ္ေတာ္ ဒုကၡမ်ားေအာင္လုပ္တာပဲ"

ၾကိဳင္ကျပံဳးလိုက္ရင္း

"ေဘးနားမွာငါဘာျဖစ္ျဖစ္ ဂရုစိုက္ေပးမယ့္
နင္ရိွလို ့ငါေနခ်င္သလိုေနလို ့ရတာေလ"

"မေျပာခ်င္ဘူးေနာ္ၾကိဳင္ ငါကနင့္ေဘးမွာ
အျမဲဘယ္ရိွပါ့မလဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲဂရုစိုက္အံုး
ေသြးတိတ္သြားရင္ေျပာ ေရစဥ္မွာေရသြားေဆးျပီး ေဆးထည့္ရေအာင္လို ့"
"အင္းပါ"
ေခါင္းကိုခပ္သြက္သြက္ျငိမ့္လိုက္ရင္း ၾကိဳင္ေရွ့သို့ျပန္လွည့္ထိုင္လိုက္၏။

ေရွ႕တြင္ထိုင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမေလးကို
ိုၾကည့္ကာ ညီညီ ဆုတစ္ခုကို
တီးတိုးေတာင္းလိုက္သည္။
`အျမဲတေစ မခဲြမခြါပဲ သူမနဲ့အတူရိွေနခြင့္ေပးပါ´

credit-facebook image
ညီေစမင္းဆိုတဲ့ ညီညီရယ္ ၾကိဳင္ရယ္
အလြမ္းသက္ဆိုတဲ့ အလြမ္းရယ္က အရမ္းခ်စ္
ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းသံုးဦးဆိုေသာ္လဲ
ညီညီႏွလံုးသားတြင္ေတာ့ မတူညီမႈမ်ားရိွေန
ပါသည္။သူငယ္ခ်င္းမေလးႏွစ္ေယာက္စလံုးကို
ညီညီခ်စ္ပါသည္။သို့ေသာ္ ၾကိဳင့္ကိုမူကား
သူငယ္ခ်င္းလိုလည္းခ်စ္သလို ေယာက်ာ္းေလး
တစ္ေယာက္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို
ခ်စ္သည့္အခ်စ္မ်ိဳးျဖင့္လည္းခ်စ္ပါသည္။
မိမိစိတ္၏ေျပာင္းလဲလာမႈကို ညီညီကိုယ္တိုင္
သိတာပင္မၾကာေသးေပ။အစကေတာ့ ခ်စ္ခင္စြာ
ေပါင္းလာခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တြင္
ၾကိဳင့္ကိုပိုခင္မိတာျဖစ္မည္ဟုထင္ခဲ့သည္။
သို့ေသာ္ ထိုသို့မဟုတ္ေပ။ညီညီ သက္ျပင္း
တစ္ခ်က္ကို ေလးတဲြစြာခ်လိုက္သည္။

"ဟင္ၾကိဳင္ လက္ကဘာျဖစ္တာလဲ"

"ေအာ္ ေစာနက ခဲတံခ်ြန္ရင္းလက္ရွသြားလို ့
အလြမ္းရဲ့ အဲဒါညီညီ့ လက္ကိုင္ပ၀ါကို
ယူစည္းထားတာ"

"ျဖစ္ရေလၾကိဳင္ရယ္ ငါ့ကိုခ်ြန္ခိုင္းေရာေပါ့
ေရေဆးျပီးျပီလား"

"ဟင့္အင္းမေဆးရေသးဘူး"
"သြားေဆးရေအာင္ေလ ညီညီေဆးပါတယ္
မလား ငါ့ကိုေပးလိုက္ ၾကိဳင့္လက္ကို
သြားေဆးမလို့"

"ငါလုပ္ေပးလိုက္မယ္အလြမ္း"
"ရပါတယ္ ေပးပါငါလုပ္မယ္"

ညီညီ့လက္ထဲမွ ေဆးကိုယူကာ အလြမ္းသက္
ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ထိုင္ခံုမွထျပီး ၾကိဳင့္လက္ကို
ဆဲြေခၚလာခဲ့၏။စိတ္လည္းနည္းနည္းတိုေနမိ
သည္။ညီညီလုပ္ပံုက တစ္စက္မွပံုမက်။
တစ္ကယ္ဆို အလြမ္းတို ့အရြယ္ဆိုတာ
အရြယ္ေရာက္ေနျပီျဖစ္ေသာ ျ
မီးေကာင္ေပါက္အရြယ္။ဒါကို ေက်ာင္းလို
လူေပါင္းမ်ားစြာေရွ့မွာ
ၾကိဳင့္လက္ကို ေရေဆးေပးမယ္ဆိုတာ
သင့္ေတာ္လား မသင့္ေတာ္လား မစဥ္းစား။

"သက္သာလားၾကိဳင္"
"အင္းရျပီအလြမ္း ေက်းဇူးဟာ"
အလြမ္းက လက္ကိုင္ပ၀ါကို ေလွ်ာ္လိုက္ရင္း
"ညီညီ့လက္ကိုင္ပ၀ါက လွသားဟ
ၾကိဳင္ ဒီလက္ကိုင္ပ၀ါကို ညီညီကနင့္ကို
ေပးတာလား"
"ဟင့္အင္း ငါေသြးထြက္ေနလို့ခဏယူစည္းတာ"

"နင္ယူမွာလားၾကိဳင္ ငါသေဘာက်လို ့
လက္ကိုင္ပ၀ါေလးကို"

"ဟင့္အင္း အဲ့အေရာင္ၾကီး ငါမၾကိဳက္ဘူးအလြမ္း
နင္ယူလိုက္ေလ ညီညီကမႏွေျမာတတ္ပါဘူး"

ပန္းႏုေရာင္ အခံေပၚတြင္ အျပာေရာင္လိပ္ျပာ
ေလးႏွစ္ေကာင္ပံုထိုးထားေသာ လက္ကိုင္ပ၀ါ
ေလးကို အက်ႌကပ္ထဲသို ့တယုတယထည့္ကာ
အလြမ္းျပံဳးလိုက္သည္။

`ဘုရားေရ အလြမ္းဆိုေသာ မိမိဘာ
ျဖစ္ေနပါလိမ့္ ညီညီ့လက္ကိုင္ပ၀ါေလးကိုရတာ အာ့ေလာက္ေပ်ာ္ေနရလား ငယ္ငယ္ကလဲ
လက္ေဆာင္ေတြရခဲ့ဖူးတာပဲ မိမိ ညီညီ့
အေပၚတြင္ မရိုးမသားျဖစ္ေနျပီလား
စိတ္ထိန္းစမ္း မိအလြမ္း နင္ဘာေတ
ြျဖစ္ေနတာလဲ´

မိမိေဘးမွ စာသင္ခန္းဆီသို ့ေလွ်ာက္လွမ္းေနသည့္ ျပစ္မ်ိဳးမွဲ ့မထင္ေအာင္လွလြန္းေသာ ၾကိဳင့္ကိုေငးၾကည့္လိုက္မိသည္။

`ဟုတ္တယ္ ညီညီက ၾကိဳက္ခ်င္းၾကိဳက္
ၾကိဳင့္ကိုပဲ ၾကိဳက္မွာေပါ့။မဟုတ္တာေတြမေတြး
စမ္းနဲ့။နင္ကၾကိဳင္နဲ့ယွဥ္ရင္ အရန္သာသာပဲ´

လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းမွ အလြမ္း လမ္းေဘး
ပန္းျခံထဲမွပန္းတစ္ပြင့္ကို ဆတ္ခနဲလွမ္းခူးလိုက္
သည္။
`အို အလြမ္းခူးမိသြားေသာပန္းက
ပန္းပြင့္အျဖစ္သို့ မေရာက္ရရွာေသးေသာ
ပန္းငံုေလးဘ၀ရိွပါေသးလား
အလြမ္း၏ အခ်စ္ကေကာ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္
ပြင့္လန္းခြင့္ မရေသးခင္ အငံုဘ၀မွာတင္
အခူးခံရမည္လား။သို့မဟုတ္ ပိုးကိုက္သြား၍
ေလေျခြသြား၍ ပ်က္စီးေစတတ္ေသာ
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပြင့္အာခြင့္မရိွေတာ့မည့္ ေျခာက္ေသြ့ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္
အျဖစ္ အဆံုးသတ္ရမည္လား မေတြးခ်င္ေတာ့ေပ´

ပန္းျခံထဲတြင္ေတာ့ ပန္းမ်ိဳးစံုက လွပစြာပြင့္ဖူး
ေနၾကေလသည္။

credit-facebook image
အခန္း ( ၁၀ )

ရာသီမ်ားကအလီလီေျပာင္းလဲ ခဲ့ေပျပီ။
ေႏြဦးေမာင္ ဤရြာကေလးမွာ တာ၀န္က်ခဲ့တာ
ႏွစ္ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ျပီ။ဒီေန့က ေႏြဦးေမာင္၉တန္းကတည္းက သင္ေပးခဲ့ေသာ
ခ်စ္တပည့္ေလးမ်ား၏ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း
ထြက္မည့္ေန့ပင္။ ကေလးမ်ားထဲတြင္ ထူးထူး
ျခားျခား ၾကိဳင္ရယ္ ညီညီရယ္ အလြမ္းရယ္က
စာကိုလိုခ်င္စိတ္ရိွသည္။ၾကိဳးစားသည္။
ေႏြဦးေမာင္ဆီသို့လဲ မၾကာခဏေရာက္လာကာ စာေမးတတ္ေလသည္။ဆယ္တန္းတစ္ႏွစ္လံုး
ေႏြဦးေမာင္ေဘးတြင္ကပ္ကာ ပညာကို အပတ္
တကုတ္သင္ယူခဲ့၏။သံုးေယာက္ထဲတြင္မွထပ္၍
ၾကိဳင္က စာအေမးဆံုးပင္။

ေႏြဦးေမာင္ေနေသာ ကံ့ေကာ္ျခံက
ၾကိဳင့္အိမ္ျဖစ္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း
ၾကိဳင္ေနထိုင္ေသာအိမ္ႏွင့္ တစ္အိမ္သာျခားျပီးၾကားထဲတြင္ အေပါက္မ်ားေဖာက္ထားေသာ
ေၾကာင့္ ပို၍သြားရလြယ္ကူသည္က တစ္ေၾကာင္းျဖစ္၍ထင္ ၾကိဳင္ကခဏခဏအိမ္ကူးလာကာ
စာေမးတတ္သည္။မိမိမ်က္စိေရွ့တြင္ပင္ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ေသာကေလးမ်ားမို ့ေႏြဦးေမာင္
သူတို့ေလးေတြကို သံေယာစဥ္ရိွလွပါသည္။
ေအာင္စာရင္းက ေက်ာင္းေတာ္ရာတြင္ ကပ္မည္ျဖစ္ကာ ကေလးမ်ားႏွင့္ ဦးေလးထြန္းျမင့္ မနက္ကတည္းက လွည္းႏွင့္ေက်ာင္းေတာ္ရာသို့
သြားၾကျပီ။ေႏြဦးေမာင္လည္း ရင္ခုန္ေန
မိသည္။
သူတို ့သြားတာၾကာလွျပီ အခုထိ ျပန္မလာၾက
ေသး။ေနကတျဖည္းျဖည္းႏွင့္အရိွန္ျပင္းလာကာ ထန္းတစ္ဖ်ားသို ့ေရာက္ေနေလျပီ။

"ဆရာ ဆရာ"
အိမ္ေရွ႕မွ ျကိဳင့္အသံေၾကာင့္ ေႏြဦးေမာင္
အိမ္အေပၚထပ္မွကမန္းကတမ္းဆင္းလိုက္၏။
အိမ္၀ိုင္းထဲသို ့ၾကိဳင္တို့သံုးေယာက္က ျမဴးထူးစြာ
ေျပး၀င္လာၾကေလသည္။

"ဆရာ ၾကိဳင္တို ့၃ေယာက္လံုးဂုဏ္ထူးပါတယ္"
"ဟင္ ဟုတ္လား"
ေႏြဦးေမာင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေမးလိုက္၏။
"ဟုတ္တယ္ဆရာ ညီညီက ၂ဘာသာ
အလြမ္းနဲ ့ၾကိဳင္က ၄ဘာသာဆရာ"
"ဟား.…ငါ့တပည့္ေတြ ေတာ္လိုက္တာ"
"ဆရာေတာ္လို ့ၾကိဳင္တို ့ေတာ္တာပါေနာ္
ဆရာအေသအခ်ာဂရုစိုက္ျပီး အပင္ပန္းခံ
သင္ေပးခဲ့လို"့ပါ"
"ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ ၾကိဳင္ေျပာတာမွန္တယ္
အလြမ္းတို့ဂုဏ္ထူးပါတယ္ဆိုတာ
ဆရာ့ေၾကာင့္ပါ"
"တျခားကေလးေတြေကာညီညီ"
"ဟုတ္ဆရာ အေယာက္၃၀ထဲက ၂၅ေယာက္
ေအာင္ပါတယ္ဆရာ။မိခက္ရယ္ မိႏွင္းရယ္
ဖိုးေက်ာ္ရယ္ ေအာင္ေအာင္ရယ္ သူရိန္ရယ္ပဲ
က်တယ္ ဆရာ"
"ေအး က်တဲ့ကေလးေတြအတြက္
စိတ္မေကာင္းဘူး စိတ္ဓာတ္က်ေနမွာပဲ။
သူတို့ကို စိတ္ခြန္အားျမွင့္ေပးျပီး ေနာက္ႏွစ္
ပိုၾကိဳးစားဖို ့ေျပာရမယ္"

ၾကိဳင္တို ့အမွတ္စာရင္းေတြ ထုတ္လို့ရခဲ့ေပျပီ။
ညီညီက အမွတ္ေပါင္း ၄၁၅၊အလြမ္းက ၄၉၀၊
ၾကိဳင္က ၅၂၁ မွတ္ရ၏။ ဦးေက်ာ္ေခါင္
ေဒၚထားဆင့္ႏွင့္အတူ ဦးေလးထြန္းျမင့္မွာလည္း ၾကိဳင့္အတြက္ စိတ္ေအးဂုဏ္ယူရသည္။

"ေမာင္ေႏြဦးေမာင္ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္"

အန္တီထားဆင့္စကားေၾကာင့္ ေႏြဦးေမာင္
ေသာက္လက္စ ေရေႏြးခြက္ကိုခ်ကာ
ျပန္ေျပာလိုက္၏။

"က်ြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ခ်ည္း မဟုတ္ပါဘူးအန္တီ
ကေလးေတြကလဲ ၾကိဳးစားၾကလို ့ပါ"
ေႏြဦးေမာင္က ကံ့ေကာ္ျခံဘက္တြင
္ေနေသာ္လည္း မၾကာခဏဆိုသလို
ဦးေက်ာ္ေခါင္ျဖစ္ေစ ေဒၚထားဆင့္ျဖစ္ေစ
ဦးေလးထြန္းျမင့္ျဖစ္ေစ ေႏြဦးေမာင္ေနသည့္အိမ္ဘက္သို ့လာကာ လိုအပ္သည္မ်ား
လာလုပ္ေပးတတ္သည္။
ေႏြဦးေမာင္က ကိုယ့္ဘာသာခ်က္စားမည္ဟု
ေျပာေသာ္လည္း လက္မခံခဲ့ေပ။
ထမင္းစားခ်ိန္တိုင္းလာေခၚေသာေၾကာင့္
အားနာရကာ လာမေခၚဖို့ေျပာျပီး အလိုက္တသိ သြားခဲ့သည္။ေရေႏြးၾကမ္း လက္ဖက္ရည္အျမည္းကိုေတာ့ ကံ့ေကာ္ျခံဘက္သို့ပို့ထားကာ ခဏခဏ အလည္လာတတ္ေလသည္။

အန္တီထားဆင့္မွာ စကားေျပာရည္မြန္ကာ
လူမႈဆက္ဆံေရးေကာင္းလွသည္။
ဦးေက်ာ္ေခါင္တို့တစ္အိမ္သားလံုးမွာ ေႏြဦးေမာင္အေပၚ ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကေသာေၾကာင့္
ေႏြဦးေမာင္ ဤအိမ္တြင္ေနရသည္ကို စိတ္ခ်မ္း
သာမိသည္။

"ဟင္ၾကည့္အံုး ေမေမကဒီေရာက္ေနတာကိုး"

တံခါး၀မွာ ၾကိဳင္က ခပ္သြက္သြက္ပင္၀င္လာကာ
ေဒၚထားဆင့္ေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္၏။

"သမီး အေမ့ကိုလာေခၚတာလား"
"ဟင့္အင္း မဟုတ္ဘူးအေမ ကံ့ေကာ္ပန္း
လာေကာက္တာ ဆရာ့အိမ္က ဘုရားစဥ္မွာ
ဘုရားပန္းကပ္ဖို့"

ေဒၚထားဆင့္မ်က္ႏွာတြင္ အရိပ္တစ္ခ်ိဳ ့
ျဖတ္ေျပးသြားကာ

"ကဲကဲဒါဆို ကပ္ခ်ည္သမီး အိမ္ျပန္ရေအာင္လို ့
သမီးဦးေလးက သမီးကိုလက္ေဆာင္ေပးမလို့တဲ့"
"၀ါး တစ္ကယ္လားေမေမ ဒါဆို ခဏေစာင့္ေနာ္"

အိမ္ေပၚသို ့ခပ္သြက္သြက္ပင္တက္သြားေသာ
ၾကိဳင့္ကိုၾကည့္ကာ ေဒၚထားဆင့္ရင္ေလးသြား
သည္။သမီးေလးကို သြန္သင္ဆံုးမရမည္။သမီးက အလိုလိုက္ထားသည္မို ့ကေလးစိတ္မကုန္ေသး။ တဇြတ္ထိုးဆန္ျပီး ဆိုးခ်င္သည္ေလ။

credit-facebook image
ျခံ၀င္းအတြင္းမွ ဒါန္းေပၚတြင္ သားမိႏွစ္ေယာက္ ယွဥ္တဲြထိုင္ရင္း ေဒၚထားဆင့္ သမီးေခါင္းေလးကို အျမတ္တႏိုး ပြတ္လိုက္သည္။တစ္ေန့တစ္ျခား
ၾကီးျပင္းလာေသာၾကိဳင္က မထားဆင့္ ငယ္ငယ္ကထက္ပင္ လွပါသည္။အသားျဖဴ၀င္းေနကာ
ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့စင္းစင္းမ်ားက မည္းနက္ေနျပီး
ေက်ာလယ္ထိရွည္ေနျပီ။မ်က္ခံုးတန္းတန္း
နက္နက္ေလးမ်ားက သြယ္ေနျပီး ႏွာတံက
စင္းက်ေနကာ ႏွင္းဆီပန္းသဖြယ္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက သႏၲာေရာင္ေတာက္ေန၏။မည္းနက္ေနေသာ
မ်က္လံုးမ်ားက ေတာက္ပရႊန္းလဲ့ကာ ရယ္လိုက္
လွ်င္ ပါးျခိဳင့္ေလးတစ္ဖက္က နစ္၀င္သြားတတ္
သည္။ညာဘက္ပါးက မွဲ ့နက္ကေလးမွာ
ျမင္သာေသာ္လည္း ထိုမွဲ ့ေလးေၾကာင့္ပင္
ၾကိဳင္ကပိုလွေနသည္ဟု ေျပာၾကသည္။

"သမီး သမီးကို အေမေျပာစရာရိွလို့"
"ဟုတ္ေမေမ"
ၾကိဳင္က အေမ့ဘက္သို ့တည့္တည့္လွည့္လိုက္
သည္။

"သမီးရဲ့ ဆရာ့အိမ္ကိုေလ အေဖာ္မပါဘဲ
စြတ္ခနဲ စြတ္ခနဲ မသြားရဘူးေနာ္"
"ဟင္ ဘာျဖစ္လို ့လဲအေမ အရင္လဲ
သြားေနၾကပဲဟာ သမီးဆရာ့အိမ္သြားရတာကို
ႏွစ္သက္တယ္။သမီးခ်စ္တဲ့ကံ့ေကာ္ပင္ေတြလည္း ရိွတယ္ေလ"
"အရင္က သမီးက ကေလးရိွေသးတယ္ေလ
ခုလူၾကီးျဖစ္ေနျပီ သမီးေၾကာင့္ ဆရာလဲ
အေနခက္မယ္ေလ"
"ဟင္းဟင္း😂 အေမကလဲ ဘာမ်ားလဲလို ့
ဆရာ့အတြက္မပူနဲ ့အေမ ။ဆရာက သမီးကို
သူ ့တပည့္ေလးလိုပဲ သေဘာထားတာ။
ျပီးေတာ့ ဆရာကလူေကာင္းပါ။သမီးအေပၚ
မရိုးမသားတဲ့စိတ္ မရိုးမသားတဲ့ အမူအရာ
ဘယ္တုန္းကမွမလုပ္ဘူးအေမ
အသက္ျခင္းသိပ္မကြာလုိ ့အေမက
စိတ္ပူေနတာမလား။ အသက္က ၆ႏွစ္ ၇ႏွစ္
ေလာက္ေတာ့ ကြာပါတယ္ေနာ္။
ဆရာက ေခ်ာေတာ့အေတာ္ေခ်ာသား အေမရဲ့
အေမပူခ်င္ရင္ သမီးဖို့ပဲပူ။
သမီးကသာ ဆရာ့ကိုခ်စ္ေနတာ အေမ
ဆရာက သမီးအေပၚရိုးသားတယ္😂"

"ျမတ္စြာဘုရား"
ေဒၚထားဆင့္ မ်က္လံုးျပဴးကာ ဘုရားတလိုက္
သည္။
"😂😂😂ၾကည့္အံုး အေမလန္ ့သြားလိုက္တာ သမီးကစတာပါအေမရယ္ သမီးအဲဒါေတြ
စိတ္မ၀င္စားေသးပါဘူး"

မိမိရင္ခြင္ထဲတိုး၀င္လာေသာ သမီးေခါင္းေလးကို သပ္ကာ ေဒၚထားဆင့္ရင္တြင္ ေအးျမလာရမည့္အစား ပူေလာင္လာသည္။ ျခံထဲတြင္လည္း
ေနက ခပ္ျပင္းျပင္းပူေနေလေတာ့သည္။

credit-facebook image
ဖတိရႈေပးခဲ႔ျကပါေသာညီအစ္ကိုေမာင္နွမမ်ားအား
အထူးေက်းဇူးတင္လ်က္

အခန္း၆ကိုလည္းဆက္လက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္ရႈေပးပါရန္ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။

Author-Soe Tha Khin
MSC-172