A person's journey who visited to the Panandin Village at high school Education of northern Myanmar(part-33)

မွတ္မိေသးတယ္..ဂတ္ထုရြာေလးအေရာက္မွာ ညေနခင္းေမွာင္ရီပ်ိုးစခ်ိန္လည္းျဖစ္ေနေတာ့..၇/၈တန္းအရြယ္ ကေလးေတြပဲ ငါးပိုက္ေလးေတြထမ္းပီး တစ္ခ်ိုက ငါးတဲြကေလးကိုင္ပီး ေခ်ာင္းစကေန တက္လာေနပံုမွာလည္း မ်က္လံုးထဲကကို မထြက္ပါဘူးေလ...။ဒါနဲ့..က်ေနာ္နဲ့အတုုူပါလာတဲ့ စာေရးျကီးဆရာရင္က ‘ဆရာရိွန္း.. တို့ဒီမွာ ညအိပ္မယ္ေနာ..ငါးလည္း ေပါတယ္ေလ...' ဆိုပီးက်ေနာ့ကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္...။က်ေနာ္တို့လည္း ေကာင္ေလးေတြျမင္ကြင္းကေန ေပ်ာက္ကြယ္မသြားခင္မွာပဲ ပါလာတဲ့အထုပ္ေလးေတြ..ကိုယ္စီခ်လိုက္ေတာ့တယ္.။ဒီလိုနဲ႔ ေစ်းဆိုင္ေလးထဲ ဆရာရင္ကနဦးဝင္သြားေတာ့တယ္..။က်ေနာ္တို့ကေတာ့ ..ဆိုင္ရဲ့အျပင္ဘက္ကဘဲ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္..။

တခဏေလာက္ျကာေတာ့...ဆရာရင္ျပန္ထြက္လာပီး ‘ကဲ..တို့အထုပ္ေတြ အိမ္ထဲသြင္းရေအာင္ေနာ...ဆိုင္ကယ္ေတြကေတာ့ ဆိုင္ေနာက္ေက်ာမွာ ထားလို့ရတယ္'ဆိုပီးေျပာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို့အားလံုးနိုင္ရာအထုပ္ေလးေတြေကာက္ပီး ..အိမ္ထဲလိုက္ဝင္သြားေတာ့တယ္..။အမွတ္တမဲ့နဲ့ဆိုရင္ ဒီေစ်းဆိုင္အိမ္ေလးကိုျကည့္မိရင္ေတာ့...အရမ္းေသးမယ္လို့ထင္ရေပမယ့္ အထဲေရာက္သြားေတာ့မွ အက်ယ္ျကီးပ...ေစ်းဆိုင္ဆိုေတာ့ ေနာက္ခန္းသိုေလွာင္ရံုေတြကအစပ့ ..အရမ္းမိုးမ်ားတဲ့ ေဒသဆိုေတာ့လည္း...ရာသီမေရြး ကုန္ပစည္းေတြအတြက္က သိုေလွာင္ရံုရိွမွ အဆင္ေျပမွာေပါ့ေလ....ေအာက္အခင္းကေတာ့ ျကမ္းျပင္အသားခင္းေလးေတြနဲ့ေပါ့...။ဒီလိုနဲ႔..ေနာက္ဘက္ခန္းေလးတစ္ခ်ိ့ ေက်ာ္ျဖတ္ပီးလာေတာ့မွ အိမ္တြင္းမီးဖိုေလးနဲ့တူပါတယ္...။မီးဖိုးေဘးနားေရာက္ေတာ့..ဆရာရင္က .‘ဆရာတို့..မီးလံွူျကအုန္းေနာ္..အျပင္မွာက မိုးလည္းအရမ္းရြာထားတာဆိုေတာ့...'ဆိုေျပာပီး ဖ်က္ခဲထသြားလိုက္ျပန္တယ္...။က်န္တဲ့ က်ေနာ္ရယ္ တစ္ျခားဌာနက လူ(၃)ေယာက္နဲ့ပဲ မီးဖိုနေဘးရိွေတာ့တာေပါ့...။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့...သူတို့ကလည္း ပန္နန္းဒင္ကို တာဝန္က်တဲ့ ေဆးဆရာေလး ေမာင္သိန္းထိုက္နဲ့ က်န္တဲ့(၂)ေယာက္က ေဆးအကူနဲ့ရြာခံေလးတစ္ေယာက္ေပါ့...။

အားရိွတာေပါ့ဗ်ာ..ကိုယ္ေတြပန္နန္းဒင္သြားေနတုန္း ေဆးဆရာေလးတို့လည္းပါလာေတာ့ ။ဒီလိုနဲ..က်ေနာ္တို့ေဆးဆရာေလးနဲ့ စကားေတြလည္းအေတာ္ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။တစ္ခုက်ေနာ္ကံေကာင္းတာက ပန္နန္းဒင္ကို ဒီနွစ္မွစပီးေဆးဆရာေလးေတြကို အလွည့္က်တာဝန္ခ်ေပးတာတဲ့ ...အရင္နွစ္ေတြတုန္ကဆို ေတာလမ္းခရီးကလည္း အရမ္းျကမ္းေတာ့ ေဆးဆရာေတြဆို တစ္နွစ္မွာ တလ ေလာက္ပဲ ေနေနပီးေတာ့ ျပန္ျကပီး ေနာက္လေတြဆို ျပန္မတက္ျဖစ္ျကဘူးတဲ့ ..။ခုေတာ့..ဒီနွစ္ကစပီး (၁၂)လလံုး တစ္ေယာက္(၃)လနူန္းနဲ့ တစ္လွည့္စီကို ေနာင္မြန္ျမို့နယ္ က်န္းမာေရးဌာနက တာဝန္ခဲြေပးထားတယ္ဆိုတာ လည္းပါေတာ့..ပိုအားရိွတာေပါ့ေလ..။က်ေနာ္လည္းေဆးဆရာေလးနဲ့ အေတာ္ေလးခင္သြားပါတယ္..။
စကားေတြလည္း ေျပာေကာင္းေနလိုက္တာ တေအာင့္ေလးျကာေတာ့..ဆရာရင္ေရာက္လာပီး..‘ဆရာတို့..ထမင္းစားရေအာင္ေနာ..ဟင္းက သိပ္ေတာ့မေကာင္းဘူးရယ္...'ဆိုပီးအားနာေနတဲ့ ဆရာရင္ရဲ့ေလသံတိုးသြားလိုက္တာေလးက က်ေနာ့စိတ္ထဲ ဘလိုေတြေတာင္ခံစားရလည္းေနာ္..ဒါနဲ့ က်ေနာ္တို့လည္းထမင္းပဲြဆီကို လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္..။ အင္း..ကိုယ္ေတြကေတာ့..ဆရာရင္ ဘယ္လိုမ်ားခ်က္လိုက္တာလည္း ျမန္လိုက္တာေပါ့..။ထမင္းပဲြေရာက္သြားေတာ့..သူ့ကို ကူညီခ်က္ေပးေနက်တဲ့..ေစ်းဆိုင္က ဆိုင္ရွင္သမီးေလးေတြနဲ့တူပါတယ္..တကယ္ကို အရမ္းလည္းေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းပါတယ္..။ဒီလိုနဲ႔..ကိေနာ္တို့စားဖို့ ထမင္းဝိုင္းျပင္ပီးက်ေတာ့..ကိုယ္ေတြလည္းတစ္ေနကုန္ တစ္ခါမွမစားရေသးေတာ့..ဒီတစ္ခါေတာ့ အားပါးတရဆိုပီး.ေလြးမယ္အလုပ္မွာပဲ...ဆရာရင္နဲ့ ရြာခံေလးနွစ္ေယာက္က ထမင္းပန္းကန္ျပားတည့္တည့္မွာ သူတို့ေခါင္းေလးေတြ မသိမသာညြတ္သြားပီး အသံတိတ္သြားတာေပါ့..။အဲ့ျကမွ ကိုယ္ေတြက သတိထားမိလိုက္ေတာ့တယ္..ဒီလို့နဲ့ က်ေနာ္တို့ ေစာင့္ေနရင္း စကန့္(၃၀)ေလာက္ေတာ့ျကာမယ္ထင္တယ္..ေေနာက္ဆံုးက်ေနာ္ျကားလိုက္တဲ့ အသံေလးက..'အာမင္...'ဆိုပီး သူတို့ေခါင္းေလးေတြျပန္ေထာင္လာျကေတာ့တယ္..။က်ေနာ္ရယ္ေဆးဆရာေလးကေတာ့....ဗုဒၶဘာသာဆိုေတာ့..ဒီအတိုင္းပဲ သူတို့ဆုေတာင္းေနခ်ိန္မွာ အခ်င္းခ်င္း အရိုအေသေပးတဲ့အေနနဲ့ ျငိမ္ျငိမ္ေလးေနက်ရျပန္တာေပါ..။
ေျပာလို့သာ..ေျပာရပါတယ္ က်ေနာ္တို့ ဗုဒၶဘာသာေတြမွာလည္း အဲ့လိုခ်ိန္ ထမင္းမစားခင္မွာ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေလးပြားပီး အမ်ွေဝပီးမွ စားရင္လည္း အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာဘယ္ေလာက္ လုပ္ငန္းေတြ ရူပ္လို့...ဘုရားရိွခိုးဖို့အခ်ိန္မရဘူးဆိုရင္ကို အနည္းဆံုေတာ့တစ္ေန့(၂)
ျကိမ္ေလာက္ေတာ့..ဘုရားေပၚအာရံုေရာက္ပီး သတၱဝါေတြေပၚမွာလည္ေမတာမ်ွေဝပီးသားျဖစ္ေနမယ္...ဆိုတဲ့အေတြးေလးေတြဝင္လာတာေပါ့....။

ဒီလိုနဲ့ ထမင္းစားျကတာေပါ့...ေတာထဲေတာင္ထဲသာေျပာတယ္ အဆင့္လည္းရိွတယ္လို့ေျပာမလား မရိွဘူးလို့ပဲေျပာမလား...ကိုယ္စီဟင္းခြက္ေတြေတာ့ခ်ထားေပးေပမယ့္..ဇြန္းကပါမလာတာပါပဲ ဒါမွမဟုတ္ ေမ့မ်ားေမ့ေနမလားပါ့..ဒါနဲ့ အေတာ္ေလးျကာေအာင္ ေစာင့္ေနေပမယ္ဇြန္းကေပၚမလာေတာ့..က်ေနာ္တို့ နွစ္ေယာက္က အခက္ေတြ့ပီေလ...။ဒါမယ့္..ဇြန္းမရိွတာ ဟင္းခြက္နိူတ္တာက သိပ္အခက္ခဲမရိွေပ့မယ္။ အဲ့အဆင့္ထိေလာက္ေတာ့ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္တယ္ေလ..ခက္တာက ဟင္းေရခြက္ပဲ....ဒါနဲ့က်ေနာ္လည္း ထမင္းေလးခပ္သုတ္သုတ္ေလးစားပီး သူတို့ဟင္းေရခြက္ကိုဘယ္လိုေသာက္လည္းေစာင့္ျကည့္လိုက္ေတာ့....ဆရာရင္ေလ ဟင္းေရခြက္ထဲက အဖက္ေတြသဲ့..ပီးက်န္တဲ့အရည္ေတြကိုမွ အားပါးတရ ေမာ့ခ်ေနေလရဲ့..ပီးပါေလေရာဗ်ာ..ဒါမယ့္...ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သူတို့ျကည့္ပီး ကိုယ္ေတြလည္း အဲ့လိုလိုက္ရလုပ္ေတာ့မွ..ဘာနဲ့တူလည္းဆိုရင္..ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကအခ်ိန္ေလးေတြသြားသတိရမိေသးဗ်ာ...။ဒါေပ့မယ့္သူတို့နဲ့..အတူတူထမင္းစားလာျကတာ့လည္းသူတို့ဆီကဓေလ့ေလးကို ေလးစားတဲ့အေနနဲ့..နွစ္နွစ္ခဲြေလာက္အထိ ဒီအတိုင္းပဲေပါ့ဗ်ား.....။
ေနာက္မွဆက္ပါအံုးမယ္ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းတို့ေရ...အားလံုးကိုလည္းေက်းဇူးေနာ...။
အားလံုးလည္းကိုယ္စိတ္နွစ္လံုးအျမဲရြင္ျပံုးက်ပါေစလို့ဆုေတာင္းေနရင္း...။

Photo credit-facebook
@sheinthu(MSC-026)