A person journey who visited to panandin village at high school education of northen myanmar-part 2

ဒီတခါပိုစ့္တင္ဖို့အလွည့္က်လာတဲ့…က်ေနာ့ရဲ့ပန္နန္းဒင္သို့ခရီးေလးကိုျပန္လည္ဆက္ပရေစခမ်…။
ရိွပါေသးတယ္…ေနာက္ထပ္ခ်က္စားဖို့အတြက္ဆိုရင္လည္း…ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြ လက္ဆက္တဲ့သီးနံွေတြဆို ေတြ့ရဖို့ေနေနသာသာ ေစ်းမွာရိွတဲ့ ကုန္ေျခာက္ကို သူမ်ားေတြအဝယ္မ်ားလို့ျပတ္မသြားခင္…အရင္ဦးေအာင္သြားပီးဝယ္ယူနိူင္မွ ေတာ္ရံုေလာက္ၾကတာေပါ့…ဘာလို့လည္းဆိုရင္ေတာ့…ေနာင္မြန္ၿမိဳ့ကို မိုးရာသီဆိုဘယ္ကုန္ကားမွ ေပးမတက္နိူင္ၾကဘူးေလ…ခုက်န္ေနေသးတဲ့…ဆီသြပ္ဘူးတို့ ငါးေျခာက္တို့အျခားတိုလီမူတ္စေတြေတာင္ အရင္နွစ္ကေဆာင္းရာသီနဲ့ေႏြရာသီတုန္းကပူတာအိုကားလမ္းေတြေကာင္းတုန္း ကားေတြနဲ့ ပို့ထားတဲ့ဟာေတြမို့ က်ေနာ္တို့နဲ့ ေနာင္မြန္သူ/သားေတြ အဆင္ေျပတာေပါ့…နိူ့မို့ဆို လြယ္ဘူးေနာ္…။ဒါေပမယ့္…တိုင္းရင္းသားအမ်ားစုကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ၿခံေလးေတြထဲမွာ စိုက္ပ်ိဳးပီးရလာတဲ့ အသီးအ႐ြက္ေတြပဲစားျဖစ္ၾကေတာ့လည္း…သူတို့ေတြကေတာ့…အေတာ္အတန္ ဘယ္မွာကုန္ေျခာက္ေတြဝယ္ဖို့ လိုမလည္းေလ…။

သေဘာထားေတြကလည္း အရမ္းျပည့္ဝတယ္ေနာ…သူတို့အိမ္ေလးေတြမ်ားႀကံဳလို့အလည္ဝင္လာရင္ေတာ့…အျပန္ ပလိုင္းျခင္းေတြထဲမွာ အသီး႐ြက္ေတြကေတာ့…အျပည့္လ်ံထည့္ေပးၾကတာပဲ…။တစ္ခါတစ္ေလ…ကိုယ္ေတြက ရိကၡာပ်က္ပီဆို ကိုယ္နဲ့ခင္မွင္ရင္းနွီးတဲ့အိမ္ေလးေတြဆီ ေလ်ာက္လည္ရေတာ့တာပဲ…အဲ့ဒါမွ အိမ္အျပန္ ပိုက္ပီးျပန္လာလို့ရမွာေပါ့ေလ…ဟား…။မွတ္မိပါေသးတယ္ေလ…ဒီလိုနဲ့ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္လာၾကရင္း…ပထမေတာ့ ပါလာတဲ့ဆန္လည္းကုန္သြားေတာ့ ေစ်းထဲပတ္ရွာလိုက္ရတာ…ေစ်းဆိုင္ေတြသာစံုသြားတယ္ အခ်ိန္လည္းကုန္သြားပီး ျပန္လာခဲ့ရဖူးတယ္…။ေနာင္ပိုင္းမွ…ဆန္ကုန္ရင္ ရပ္ကြက္ထဲက ဆန္စက္ရိွတဲ့ဆီ သြားဝယ္လို့ေျပာလိုက္မွ…ရခဲ့ေတာ့တယ္…။
အင္း…ကိုယ္ေတြက ေအာက့္ေမ့မိပါတယ္…ေနာင္မြန္မွာေနတဲ့ခဏေတာင္ ရိကၡာရွားေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ၾကေသးတာ ကိုယ္သြားမယ့္ ပန္နန္းဒင္ဆို…ဘယ္ေလာက္ထိခက္ခဲေနမလည္းဆိုတဲ့အေတြးပ…ေနာက္ထပ္ဆက္ရမယ့္ခရီးကလည္း (၂)ညအိပ္ ေနကုန္(၃)ရက္လမ္းေလ်ာက္ရအံုးမယ္ဆိုေတာ့…ခန့္မွန္းမိေနတယ္ေပါ့ေလ…။သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာေပးခဲ့တဲ့စကားေလးကနားထဲဝင္လာေတာ့တယ္…"သူငယ္ခ်င္းေရ…ပန္နန္းဒင္ဆိုတာ ျပန္လမ္းမျမင္တဲ့ဟ…"ဆိုတဲ့ အသံေလးနဲ့အတူ ေရွ့ဆက္သြားဖို့ခရီးမွာ က်ေနာ့စိတ္ေတြ တြန့္ဆုတ္မိျပန္တာေပါ့…။ဒီလိုနဲ့…တစ္ေယာက္ထဲစိတ္ေတြေလေနခ်ိန္မွာ…ဆရာေအာင္သူက…"ေဟ့…တို့ေကာင္ေတြ ကဆန္ေခ်ာင္းထဲေရခ်ိဳးဆင္းရေအာင္…"လိုေခၚေတာ့…က်ေနာ္လည္း စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္အေနနဲ့ လိုက္မယ္ေျပာေတာ့…ေမာင္မင္းႀကီးသားက" ငရိွန္း…မင္းသူငယ္ခ်င္းဆရာမေတြေရာေခၚခဲ့ဟ…"ဆိုပီး က်ေနာ့ကို အခ်ြန္နဲ့ မ ေနၾကတာေပါ့…"ေရခ်ိဳးသြားတာ ကိုယ္ေတြပဲသြားေတာ့ဘာျဖစ္မွလဲ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ့ "က်ေနာ္က ပုဆိုးေတြ ဆပ္ျပာခြက္ေတြ ယူေနတုန္း…"ဆရာရိွန္းတို့…ေဘာက္မိုင္နဲ့သီတာက ကဆန္ေခ်ာင္းဖက္သြားပီး…ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္း လက္ဖက္သုတ္ ဝိုင္းဖဲြ့စားမယ္တဲ့…အဲ့ဒါလိုက္မလား…လာေမးခိုင္းလို့ဟ…"ဆိုပီး လူကမေရာက္ေသးဘူး…ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္နဲ့…ကိုဂြန္းေအာင္ေရာက္လာတာေပါ့ေလ…။အဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့…ခုနက သြားဖို့အေဖာ္ၿငိွေနတဲ့…ေမာင္ေအာင္သူက ေစာင္းတဲထဲကျမင္း လြတ္ေတာ့မယ့္ပံုစံျဖစ္ေနတာ…ေျမာက္ႂကြ ေျမာက္ႂကြနဲ့ ၾကည့္လို့မရေတာ့ဘူးေလ…သူ့ခမ်ာ အေတာ္စိတ္ညစ္သြားတဲ့ပံုဆိုေတာ့လည္း…ဟီး။

အဲ့ဒါနဲ့…က်ေနာ္တို့ေတြ ဗဟုသုတလည္းရ ရွူခင္းေတြလည္းၾကည့္ရေအာင္ဆိုပီး…အားလံုးပဲ ကဆန္ေခ်ာင္းစပ္ကို ထြက္လာလိုက္ေတာ့တယ္…။အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္…ကဆန္ေခ်ာင္းေလးရဲ့ သဘာဝအလွေတြကလည္း ေနာင္မြန္ၿမိဳ့ရဲ့ အလွဂုဏ္ေဆာင္ပ…။ေခ်ာင္းလည္းေရာက္ၾကေရာ…ေဘာက္မိုင္နဲ့သီတာက မိ္န္းကေလးပီပီဆိုေတာ့…သိတဲ့အတိုင္းပဲ ပါလာတဲ့ ကင္မရာေလးထုတ္ပီး က်ေနာ့ကိုဓာတ္ပံုရိုက္ခိုင္ၾကပီေလ…။သူတို့ၾကည့္ရတာ ပိုစ့္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြနဲ့ ဘာstyle လည္းကို မသိတက္ပါဘူးေလ…။အဲ့ဒါၾကာလာေတာ့…မ်က္စိရွုပ္လာတာနဲ့ က်ေနာ္လည္း…" ေတာ္ပီ…နင္တို့ေအာင္သူပဲ ရိုက္ခိုင္းေတာ့…ငါအခု ရိုက္ေပးရင္းၾကည့္ရင္းနဲ့ နဲနဲေခါင္းမူးလာလို့ ေအာင္သူကိုလြတ္လိုက္မယ္သိလား…"ဆိုပီး ေခ်ာင္းစပ္က အပင္အုတ္အုတ္ေလးေအာက္ျပန္လာပီး နားလိုက္တယ္…။

အပံုကလည္း…ရိုက္ခ်င္လိုက္ၾကတဲ့အမ်ိဳး ဘာနဲ့စပ္ေမြးလာသလဲကို မသိပါဘူးေလ…မိန္းခေလးေတြသာေျပာတယ္ ဒီမယ္ၾကည့္ သူတို့လုပ္ပံုေတြ…။

တကယ္ဆို က်ေနာ္က ရွူခင္းပံုေတြရုိက္ရတာ ဝါသနာပါေပမယ့္…လူပံုေတာ့ အဲ့ေလာက္စိတ္မဝင္စားဘူးေလ…။ခုဟာက သူတို့ေတြက…ကဆန္ေခ်ာင္းစပ္ကို ေငြေဆာင္တို့ ေခ်ာင္းသာတို့မ်ား ေအာက္ေမ့ေနလားမသိတက္ဘူးေလ…။အင္း…ေျပာသာေျပာတယ္ ၾကာလာေတာ့…သူတို့ အပံုေတြရိုက္တာ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းနဲ့…ကိုယ္ေတြစိတ္ထဲေတာင္ အေပ်ာ္ေတြကူးစက္လာသလိုပါပဲ…။ေနာက္ေတာ့…သူတို့လည္း အေတာ္ေမာသြားေတာ့…ပါလာတဲ့လက္ဖက္ေလးသုတ္ပီး က်ေနာ္တို့အားလံုးဝိုင္းဖဲြ့ပီးစားၾကရင္းနဲ့…အေမာေျဖၾကတာေပါ့…။
ေနာက္မွ…က်န္တဲ့အပိုင္းေလးကိုဆက္ပါအံုးမယ္ခမ်…။အားလံုးကိုလည္းေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ေ