စရိုက္

က်မတို့အားလံုး ရွင္သန္ေနထိုင္ရာဘဝတစ္ေလ်ာက္လံုးကို က်င္လည္ျဖတ္သန္းျကရတဲ႔အခါမွာ ေန့စဥ္နဲ႔အမ်ွ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနျကရမယ့္ ပါတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ က်မတို့အတြက္ အလြန္အေရးပါလွပါတယ္။အထူးသျဖင့္ ကေလးငယ္ေလးကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျကရတဲ႔ က်မတို့အဖို့ အက်င့္စရိုက္ဆိုးတဲ႔ ပါတ္ဝန္းက်င္ထဲမွာ မက်င္လည္မိေစဖို့လည္း အထူးဂရုစိုက္သင့္ပါတယ္။အေျကာင္းေျကာင္းေျကာင့္ ေနထိုင္က်င္လည္မိျပီဆိုလ်င္လည္း ကိုယ့္ကေလးငယ္ကို သူတို့ရဲ႕အက်င့္စရိုက္ဆိုးေတြဆီက အတုျမင္အတတ္သင္မျဖစ္ေအာင္ မိဘေတြအေနနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ျကပ္ျကပ္မတ္မတ္နဲ႔ ဆံုးမသြန္သင္ထားသင့္ပါတယ္။သည္ေနရာမွာ အသြင္မတူတဲ႔ အက်င့္စရိုက္ကြာျခားတဲ႔ မိသားစုတစ္စုနဲ႔ အနီးကပ္ေနရျပီး နိစၥဓူဝ သူတို့ေပးတဲ႔ ဒုကၡေတြကို ခံစားေနရတဲ႔ က်မတို့ရဲ႕အျဖစ္နဲ႔ယွဥ္ျပီးလည္း ေျပာျပျခင္ပါတယ္။

က်မတို့လင္မယား အိမ္ေထာင္စက်ေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြမို့လိုင္းခန္းရခဲ႔ပါတယ္။ကံေကာင္းစြာနဲ႔ အစြန္ဆံုး ျခံအက်ယ္ဆံုးအခန္းကို ရခဲ႔တဲ႔အတြက္ အျခားအလယ္ခန္းေတြလို ေဘးႏွစ္ဖက္ရဲ႕ဆူညံသံေတြ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စရာေတြေတာ့ ေရွာင္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ကံဆိုးျခင္ေတာ့ တစ္ခန္းတည္းေသာ တစ္ဖက္တည္းကပ္ရပ္အခန္းက လူေတြက စရိုက္ဆိုးေနခဲ႔ပါတယ္။သမီးေလးမေမြးခင္ တစ္ႏွစ္ေလာက္တည္းက ေနခဲ႔ရလို့ သူတို့ရဲ႕ဒုကၡေပးမႈေတြက က်မတို့အတြက္ရိုးေနခဲ႔ပါျပီ။ဒါေပမယ့္ သမီးေလးေမြးျပီးတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတို့ဘယ္လိုမွသည္းမခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။သည္းမခံႏိုင္ဘူးဆိုေပမယ့္ သမီးေလးအသက္ေျခာက္လေက်ာ္တဲ႔ ယေန့အထိဘာမွ ျပန္မတုံ႕ျပန္ဘဲ ေနခဲ႔ပါေသးတယ္။ဒါေပမယ့္ သည္ေန့အျဖစ္အပ်က္အရ က်မတို့လည္းဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္တဲ႔အတြက္ သူ့တို့ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ လူျကီးေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြသိေအာင္ ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။

လိုင္းခန္းမွာအမ်ားနဲ႔ ေနရတာမို့
ကိုယ့္ကေလးငယ္ငယ္ေလး ေန့ေရာညပါ အေညွာ္နံ႕ခံေနရတာ က်မတို့အေနနဲ႕ နားလည္ေပးလို့ရပါတယ္။
က်မတို့ကိုယ္တိုင္လည္း ပါးစပ္ပါတဲ႔သူမို့ ကိုယ့္မီးဖိုေခ်ာင္ကခ်က္တဲ႔ဟင္းအနံ႕လည္း အနည္းနဲ႔အမ်ား ထြက္တတ္တာဘဲေလဆိုျပီး ျဖည့္ေတြးေပးခဲ႔ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်မတို့ကေလးအိပ္တဲ႔ ေခါင္းရင္းတည့္တည့္ဘုရားခန္းမွာ အျပင္ထြက္ေရွာင္မရတဲ႔ အခိ်္န္မေတာ္ ည၁၁နာရီေက်ာ္မွ အေညွာ္တိုက္တာ
နံေပ့ေညွာ္ေပ့ဆိုတဲ့ ငရုတ္သီးငပိခ်က္ေတြ ငါးေျကာ္ေတြခ်က္တိုင္း အိမ္ေရွ႕ခန္းကိုမွထြက္ခ်က္တာေတာ့ က်မတို့အေနနဲ႔ နားမလည္ႏိုင္သလို အံ႔ျသမိပါတယ္။
(မီးဖိုေခ်ာင္က ဘာလုပ္ဖို့ထားတာလည္း?
က်မတို့အေနနဲ႔ မီးဖိုခန္းကထြက္တဲ႔အေညွာ္နံ႕ကို သည္းခံႏိုင္ေပမယ့္ ကေလးအိပ္တဲ႔ေခါင္းရင္းတည့္တည့္ တက္ခ်က္တဲ႔အေညွာ္နံ႕ကိုေတာ့ မခံစားႏိုင္ပါဘူး)
တစ္ခါႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္ဘူး သူတို့လုပ္ေနတာ သမီးေလးတစ္သက္ဘဲ ရွိေနပါျပီ။

ဒါတင္ဘဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ေမြးထားတဲ႔ကေလးေတြကိုလည္း ဆံုးမရေကာင္းမွန္း လည္းမသိျကပါဘူး။
စားသမ်ွ မုန့္ခြံေတြ ဗူးခြံေတြကို အိမ္ေရွ႔တည့္တည့္လွမ္းပစ္တာ က်မတို့ မသိျခင္ေယာင္ေဆာင္ျပီး လွဲပစ္ခ႔ဲပါတယ္။
မိဘရဲ႕အဆံုးအမကို မခံထား႐ရွာတဲ႔ ကေလးေတြဘဲေလဆိုျပီး ေဗြမယူဘဲလည္း ေနေပးခဲ႔ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္
လူျကီးေတြျဖစ္ရက္နဲ႔ အိမ္ေခါင္းရင္မို႔မသင့္ေတာ္ပါဘူးလို့ ေျပာထားရက္နဲ႔ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကိုမွ ေခါင္းရင္းျခံစည္းရိုးလာလွမ္းတာေတာ့ စဥ္းစားလို့ကိုမရဘူး
မရွက္တတ္တာဘဲလား တမင္လုပ္တာဘဲလားဆိုတာ က်မတို့လည္း မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေန့တင္မျကိဳက္လို့ဖယ္လိုက္တာကို မိနစ္ပိုင္းအတြင္း လွမ္းေတာ့ဘာျဖစ္လဲဆိုတဲ႔ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ ထပ္လွမ္းတာေတာ့ အရမ္းစရိုက္ဆန္သြားျပီျဖစ္လို့ က်မလည္း လွမ္းထားေဘာင္းဘီကိုမီးညွပ္နဲ႕ ထိုးယူျပီး လမ္းမေပၚကို လွမ္းပစ္ခဲ႔လိုက္တယ္။အဲ႔ေတာ့မွ ဘြားေတာ္က ရွက္ရမ္းရမ္းျပီး က်မကို ဆဲဆိုရန္လုပ္ေတာ့တာဘဲ။
TVျကည့္တယ္ သီခ်င္းနားေထာင္တယ္
ကိုယ္ေတြလည္း အားလပ္ခ်ိန္ရွိရင္ နားေထာင္တတ္တာမို့ တစ္ခန္းကအသံ တစ္ခန္းျကားရတာ ျဖည့္ေတြးေပးလို့ရေပမယ့္ အခ်ိန္မေတာ္ ၁၁နာရီေက်ာ္မွTVျကည့္ျပီး ျငင္းခံုတာ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ႔လူေတြပါလာျပီး မူးမူးရူးရူး ေအာ္ဟစ္တာ/ဂစ္တာတီးတာ/ကခုန္တာ(ဖေအကိုယ္တိုင္ပါတယ္)
အခ်ိန္မေတာ္ျကမွ အခ်င္းခ်င္းနားေလးေနတဲ႔သူကိုေျပာသလို ေအာ္ျကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ ေဘးခန္းကိုအားနာမႈမရွိဘဲစကားေျပာတာေတြ ဆိုတာေတာ့ တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုျပင္လို ေျပာမဆံုးေတာ့ပါဘူး။

သူတို့ရဲ႕စရိုက္ သူတို့ရဲ႕အျပဳအမူေတြေျကာင့္ သူတို့ပါတ္ဝန္းက်င္မွာေနရတဲ႔ကိုယ္ေတြ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရလို့ ဆင္ျခင္ေပးဖို့ေျပာရတိုင္း
ေဖတစ္လံုး ဖာတစ္လံုးနာမည္တပ္ဆဲျပီး မဆူဆူေအာင္ ေအာ္ျကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ ရန္လုပ္တာေတြ/အေဖကအစ သားမက္လိုလို သားလိုလိုေကာင္ေတြကအဆံုး ဘယ္ကမွန္းမသိလာေနတဲ႔အေပါင္းအပါေတြပါဝိုင္းျပီး ဘယ္ေလာက္မိုက္လဲတို့ သတၱိရွိရင္ထြက္ခဲ႔တို့နဲ႔ ဓါးကိုင္ အိမ္ထဲထိဝင္ျပီး အိမ္တံခါးေဆာင့္ကန္ျပီး ကိုယ့္ေယာက္က်ားကိုပါ လာစိန္ေခၚတဲ႔အထိလည္း က်မတို့အေပၚ မိုက္ရိုင္းခဲ႔ပါတယ္။
သတၱိမရွိလို့မဟုတ္ေပမယ့္ ဘာမဟုတ္တဲ႔လူေတြနဲ႔ ဖက္ျဖစ္ရမွာမတန္လို့
ကိုယ့္မိသားစုအနာဂါတ္အတြက္ ျကိဳးစားေနတဲ႔ ကိုယ့္ေယာက္က်ားကို ဒီလိုလူေတြနဲ႕ယွဥ္ျပီး ရင္းရမွာမတန္လို့ က်မကိုယ္တိုင္ ေယာက္က်ားကိုတားျပီး သည္းခံေနရတာလည္း ယေန့ခ်ိန္ထိပါဘဲ။

ကိုယ့္ပါတ္ဝန္းက်င္မွာ ေနတဲ႔သူတို့ေတြက ကိုယ့္အေဖအေမအရြယ္ျကီးေတြမို့ ရိုေသေလးစားျခင္ေပမယ့္ အရြယ္နဲ႕မမ်ွေအာင္ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ႔အတြက္ တစ္ေန့တစ္ေန့ အကုသိုလ္ဘဲ ျဖစ္ေနရပါတယ္။
အမ်ားနဲ႔ေနရတာဘဲ ဘာမွလာမေျပာနဲ႔ ငါတို့ေနျခင္သလိုေနမယ္လို့ ခံယူျကမယ့္အစား သူတို့ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္အသိစိတ္ေလးနဲ႔ကိုယ္ ကိုယ့္ေျကာင့္ဘယ္သူမွအေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ေနမယ္ ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုလည္း ဆံုးမထားမယ္ဆို ပိုျပီးျငိမ္းခ်မ္းမယ္ စိတ္ခ်မ္းသာရမယ္လို့ထင္ပါတယ္။လူတိုင္း ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႕ကိုယ္ လူ့ပါတ္ဝန္းက်င္မွာ လူပီသစြာေနတတ္ျကမယ္ဆိုရင္ ပါတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလိမ့္မယ္လို့လည္း ယံုျကည္မိပါတယ္။ကိုယ္ျခင္းစာစိတ္တံခါးပိတ္ျပီး စာရိတၱlockက်ေနသူေတြ အျမန္ဆံုး အသိတရား ဆိုတဲ႔ေသာ့ကို ရွာေတြ႕ႏိုင္ျကပါေစလို့သာ ဆႏၵျပဳရင္း.....
Author : @sandipoe
MSC.035