ဆရာမမွ မသိတာ...

    "ေဒါင္ ...ေဒါင္ ....ေဒါင္"

ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကစားေနရာမွရပ္ကာ ေက်ာင္းခန္းဆီသို့ ့ေျပးထြက္သြားၾကသည္။မိုးေစြလည္း အစိမ္းပုဆိုးစုတ္ေလးကို ကပ်ာကသီ ျပင္၀တ္ကာ အမ်ားနည္းတူ ေက်ာင္းခန္းဆီသို ့ ေျပးထြက္လာခဲ့၏။

"မဂၤလာပါဆရာမ"
"မဂၤလာပါကြယ္"

ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္က ခံုတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားဘက္ သို ့မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ အသက္၄၀ ၀န္းက်င္ခန္ ့ရိွျပီး အသားျဖဴျဖဴ အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ စာအသင္အျပေကာင္းျပီး လြန္စြာလည္းအေပါက္ဆိုးလွေသာ ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္သည္။ဆရာမကထံုးစံအတိုင္းေက်ာင္းသားတစ္
ေယာက္ခ်င္းစီကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္လိုက္ၾကည့္၏။ဆရာမ၏ေျခလွမ္းမ်ားက မိုးေစြေဘးတြင္ တုန္ ့ခနဲရပ္လိုက္ေသာအခါ မိုးေစြရင္ထဲတြင္ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။မိုးေစြထင္သည့္အတိုင္းပင္ ဆရာမအသံကဟိန္းထြက္လာသည္။
"မိုးေစြ မတ္တပ္ရပ္စမ္း"
မိုးေစြခပ္ရွက္ရွက္ျဖင့္ ခံုေပၚတက္ကာမတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။

"ၾကည့္စမ္းကိုယ့္ကိုကိုယ္
ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားဆိုတာေကာ
သတိရေသးလားဟမ္
လက္သည္းေတြအကုန္လံုးကလည္းရွည္ျပီး
ဂ်ီးေတြ၀င္လို ့၊အက်ႌကလည္း မဲတူးေနတာပဲ
ပုဆိုးကလည္း အဖာရာေတြဗရပြနဲ ့ပါလားဟမ္
နင္မရွက္ဘူးလား
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဘာလို ့မေနႏိုင္ရတာလဲ
သူမ်ားေတြျကည့္စမ္း ဘယ္ေလာက္သပ္ရပ္သလဲ ဆံပင္ကလဲ ဘုတ္သိုက္
ၾကြက္ေတာင္၀င္ေအာင္းလို ့ရတယ္"

ဆရာမ၏စကားေၾကာင့္ တစ္တန္းလံုး၀ါးခနဲ ရယ္လိုက္ၾကသည္။မိုးေစြသိမ္ငယ္စြာပင္ ေခါင္းကိုပိုငံု ့လိုက္သည္။

"နင့္ကိုငါခဏခဏေျပာတယ္မိုးေစြ
ဆံပင္ကိုညွပ္ခဲ့ပါ လက္သည္းျဖတ္ခဲ့ပါ
အျဖဴအစိမ္းကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္ပါဆိုတာကို
နားမလည္ဘူးလားဟင္
နင့္ကိုခ်စ္လို ့ေျပာေနတာဟဲ့
လွေစခ်င္လို ့ေျပာေနတာ
ဆရာမက ေျပာရင္းဆိုရင္း
ခံုေပၚမွဗလာစာအုပ္ကိုဆဲြယူလိုက္သည္
ၾကည့္အံုးစာအုပ္ကလည္း ၾကမ္းေထာ္ေနတာပဲ
လက္ေရးကညံ့ပါတယ္ဆို
စာအုပ္အၾကမ္းကိုင္ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့
ဘယ္ေတာ့မွလဲစာေရးကိရိယာ
စံုစံုလင္လင္ပါတယ္လို ့မရိွဘူး
ဟိုလူ ့ဆီငွါး ဒီလူ ့ဆီငွါးနဲ ့
အစစအရာရာ တစ္အားေျပာရဆိုရတာပဲမိုးေစြ
ဘယ္ေတာ့မွလုပ္ေစခ်င္သလိုမလုပ္ဘူး
ခု ငါ့စာသင္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္လံုး နင္မတ္တပ္ရပ္ေန
ေအး.မနက္ျဖန္ ငါျပန္စစ္မယ္
အက်ႌျဖဴမေနရင္ ပုဆိုးမွာအျပဲပါေနရင္
တစ္ကိုယ္လံုးေပတူးေနရင္ နင္နာျပီသာမွတ္"

ၾကိမ္း၀ါးေနေသာဆရာမစကားသံမ်ားကို
နားေထာင္ကာမိုးေစြမ်က္ရည္မ်ား၀ဲလာမိသည္။ဆရာမကိုမိုးေစြနားလည္သည္။
ဆရာမက အလြန္ပင္အသန့္အျပန့္ၾကိဳက္ကာ
မိုးေစြတို့တစ္တန္းလံုးကို
လွလွပပသန့္သန့္ရွင္းရွင္းျဖစ္ေစခ်င္သည္။
သို့ေသာ္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းမွျဖစ္လို့မရတာဆရာမရယ္။

"အေမသားျပန္လာျပီ"

မိုးေစြအိမ္၀ိုင္းအတြင္းသို ့ေျပး၀င္ကာ
လြယ္အိတ္ကိုၾကမ္းခင္းေပၚသို့ခ်လိုက္သည္။

"ဟဲ့နင္ျပန္လာတာငါ့ကိုႏႈတ္ဆက္မေနနဲ ့
ဟိုမွာနင့္ဖို ့လုပ္စရာငါခ်ထားတယ္"

မိုးေစြက ယက္ကာစ ဖ်ာၾကမ္းေဘးတြင္
၀င္ထိုင္ကာ ဖ်ာကိုဆက္ယက္လိုက္၏။
မိုးေစြအေမက ေတာထဲမွသက္ကယ္မ်ားကို
ယူကာ ဖ်ာယက္သည္။
မိုးေစြလည္း၀ိုင္း၀န္းကူညီရေပသည္။
တစ္ေန့ကိုဖ်ာၾကမ္း ၅ ခ်ပ္မပီးလွ်င္
အေမက မိုးေစြကိုေက်ာင္းထုတ္မည္
ေျပာထားေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းကျပန္လာေသာ အခ်ိန္တြင္ပီးေအာင္ယက္ရသည္။
ဂ်ီး၀င္ေနေသာလက္သည္းရွည္မ်ားကို
ငံု့ၾကည့္ကာဆရာမစကားမ်ားက
ိုၾကားေယာင္လာသည္။
က်ေတာ့္အလုပ္ကလက္သည္းရွည္ရိွမွ
လုပ္ရမွာမို့ပါ။အိမ္မွာလဲ လက္သည္းညွပ္ေတာင္
မရိွလို ့ပါဆရာမရယ္။
"အေမ့"
မိုးေစြ အေမ့ကိုေခၚလိုက္သည္။
"ဟဲ့ဘာတုန္း"
အေမကဖ်ာယက္ေနရာမွ
ေမာ့မၾကည့္ဘဲခတ္ဆတ္ဆတ္
ထူးလိုက္ေသာေၾကာင့္ မိုးေစြေျပာမည့္စကားပင္
ထစ္သြားရသည္။

"ဆရာမကေျပာတယ္
အက်ႌကိုျဖဴေအာင္၀တ္ရမယ္တဲ့
ပုဆိုးမွာလည္း ျပဲရာမပါရဘူးတဲ့
ျပီးေတာ့ ဗလာစာအုပ္အေခ်ာစားပဲ
သံုးရမယ္တဲ့အေမ"

အေမေဒၚပုမက ျဗန္းခနဲ သက္ကယ္ပ်စ္က
ိုေျမၾကီးေပၚပစ္ခ်လိုက္သည္။

"မိုးေစြနင္က မသိလို့ဒီစကားေတ
ြေျပာေနတာလားဟင္
ငါ့မွာနင့္ေအာက္က ကေလးတစ္ျပံဳေတာင္နဲ ့
တစ္မိသားစုလံုးကိုရွာေက်ြးေနရတာ။
နင့္အေဖငမူးငရူးကဘာအားကိုးရလဲ
အခ်ိန္ျပည့္ပုလင္းေထာင္ဖို ့ၾကီးပဲ။
စား၀တ္ေနေရးေတာင္ မနည္း မငတ္ရံုတမယ္
ရုန္းကန္ေနရတာ အဲ့ဒါကိုနင္က အျဖဴအစိမ္းအသစ္လိုခ်င္ေသးတယ္ဟုတ္လား။
စာအုပ္အေခ်ာလိုခ်င္ေသးတယ္ဟုတ္လား။
နင္နားမလည္ဘူးလားဟင္ မိသားစုအေရးကို ။
နင့္ကိုေတာင္ေက်ာင္းထုတ္ခ်င္တာဟဲ့သိလား ။
နင္ေနခ်င္လြန္းလို့သာ ငါအပင္ပန္းခံျပီး
ထားေနတာ"

မိုးေစြမ်က္လံုးတြင္ မ်က္ရည္မ်ားေ၀့လာသည္။သားေနာက္မေျပာေတာ့ပါဘူးအေမ။
တိမ္၀င္သြားေသာမိုးေစြအသံေၾကာင့္
ေဒၚပုမလည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။
ေအာ္ခ်င္လို ့ေအာ္လိုက္တာေတာ့မဟုတ္။
အဆင္မေျပေသာစား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္
ေဒၚပုမမွာ အျမဲပင္အလိုမက်ျဖစ္ေနတတ္သည္။
အသံကိုျပန္ေပ်ာ့လိုက္ရင္းေဒၚပုမထိုင္ရာမွ
ထလိုက္သည္။တန္းတြင္းလွမ္းထားေသာ
စြတ္က်ယ္ေလးကိုယူကာ မိုးေစြဘက္ ထိုးေပးလိုက္သည္။

"ေရာ့ဒါလဲလိုက္
အိမ္မွာဆပ္ျပာေတာ့မရိွေပမယ့္
အရီးလွဆီသြားေခ်းျပီး အက်ႌဖြပ္ေပးမယ္
ပုဆိုးကေတာ့ ဒီႏွစ္အသစ္မ၀ယ္ႏိုင္ေသးဘူး
ဆရာမကို နားလည္ေအာင္ေျပာထားလိုက္ေပါ့
ဟုတ္အေမ"

မနက္ခင္းလင္းေရာင္ျခည္က ၀ိုးတ၀ါးႏွင့္ေရာင္နီ
သမ္းလာသည္။မိုးေစြအေမေလွ်ာ္ေပးေသာ
ခပ္ထိုင္းထိုင္း အက်ႌအျဖဴေလးကို
ေျခာက္သြားေအာင္ မီးအပူေပးလိုက္သည္။
အျဖဴဟုဆိုေသာ္လည္း အျဖဴေရာင္မေပၚေတာ့ဘဲ ၀ါညစ္ညစ္ျဖစ္ေနျပီ။ တစ္ႏွစ္လံုးဒါေလးပဲ
၀တ္ေနရသည္မို ့ေဟာင္းေနေပျပီ။သို ့ေသာ္
မေန့ကေလာက္ေတာ့ မဆိုး။ လြယ္အိတ္ကို
ေကာက္လြယ္လိုက္ရင္း ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးဆီသို ့မိုးေစြ ခပ္ေႏွးေႏွးလွမ္းလာလိုက္သည္။
ဒီေန့ေကာ ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္က
မိုးေစြကိုတစ္တန္းလံုးေရွ့တြင္ေငါက္အံုးမွာလား။
ေငါက္မွာပါပဲေလ။
ငါ့မွာအက်ႌက ဂ်ီးမတင္ေတာ့ေပမယ့္
ပုဆိုး ကေတာ့အျပဲရိွေနေသးသည္ေလ။
မိုးေစြမွာ ၀ယ္စရာပိုက္ဆံမရိွလို ့ပါဆရာမရယ္။
မိုးေစြတို့ဘ၀ေတြက ေကာင္းေကာင္း၀တ္ဖို့က
ိုမေတြးႏိုင္ဘဲ ၀မ္း၀ဖို့ေတာင္အႏိုင္ႏိုင္
ရုန္းကန္ေနရတယ္ဆိုတာ ဆရာမသိရင္
သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ အခုေတာ့ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ဆရာမမွ မသိတာ ဆရာမရယ္။

Author; Pyae Sone Aung
MSC. ; 023