ဖက္နွင့္ဆူး

Credit Google

  "ဟဲလို ေမာင္လား ....."

"ေအး ဘာတုန္း. ... "
တစ္ဖက္မွခင္ပြန္းသည္ ဦးခန္ ့ညား၏
ခပ္ဆတ္ဆတ္ ထူးသံေၾကာင့္ ျမရိပ္ညိဳ ေျပာမည့္
စကားတြန့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။အသံကိုမတုန္ေအာင္ ျပန္ထိန္းလိုက္ရင္း
"ေမာင္ဒီေန ့ေစာေစာျပန္လာလို ့ရမလား
သားေလးက ကစားကြင္းသြားခ်င္လို ့တဲ့"
"သားကစားကြင္းသြားခ်င္တာမ်ား
မင္းလိုက္ပို့လိုက္ေလ ျမရယ္
ဘာမဟုတ္တာေလးကို ဘာလို ့ေရးၾကီးခြင္က်ယ္
လွမ္းျပီးဖုန္းဆက္ေနရတာလဲ
ငါမအားဘူး ဧည့္သည္ေတြကို ေက်ြးရ
ေမြးရအံုးမယ္ ......"
"ဘယ္ဧည့္သည္ေတြလဲေမာင္ ေက်ြးရေမြးရမယ့္
လူေတြမ်ားလွခ်ည္လား ...."
"ဟ စီးပြားေရးလုပ္ေနတာ ျမရိပ္ညိဳ
အေပ်ာ္တမ္းကစားေနတာမဟုတ္ဘူး
စားရင္းေသာက္ရင္းနဲ့လည္း
လုပ္ငန္းကိစၥေျပလည္သြားတာမ်ိဳး. ...."
"ကိုၿကီး ဘယ္သူနဲ ့ဖုန္းေျပာေနတာလဲ
သဲေစာင့္ေနတယ္ျမန္ျမန္လာ. ...."
ဖုန္းထဲမွ ပ်စ္ခြ်ဲခြ်ဲ တစ္ဖက္မိန္းကေလးအသံေၾကာင့္ ေဒၚျမရိပ္ညိဳ တစ္ကိုယ္လံုးတုန္ရင္လာသည္။
ဖုန္းကို ေမြ ့ယာေပၚသို ့ပစ္ခ်လိုက္ရင္း
ေျခလွမ္းမ်ားက မွန္တင္ခံုရိွရာသို ့။
မွန္ထဲမွာေပၚေနေသာ မိမိအရိပ္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ပခံုးထိဆံပင္ေရႊအိုေရာင္ေတြကို အဖ်ားမွာ
ေကာက္ထားျပီး ပိုးသားေပ်ာ့ထမိန္ ပိုးအက်ႌအပါး
ႏွင့္ လွပသပ္ရပ္ေနေသာ ျမရိပ္ညိဳက အလန္းၾကီး
ရိွပါေသးသည္။ အသက္၃၀ဟု မထင္ရေလာက္
ေအာင္ ႏုဖတ္ေနကာ ၾကည့္လိုက္တာႏွင့္
ခ်မ္းသာေသာ ဂုဏ္သေရရိွေသာ မိန္းမတစ္ဦး
အျဖစ္ သိသာေစေလသည္။ထိုမိန္းမကို ပစ္ထားျပီး အသစ္အသစ္ေသာ မိန္းကေလးမ်ားဆီမွ သာယာမႈရွာတတ္ေသာ ခင္ပြန္းသည္ကိုေတာ့ ျမရိပ္ညိဳ
မထိန္းႏိုင္ခဲ့ပါ။

Credit Google
လြန္ခဲ့ေသာ ၆ႏွစ္ခန့္ကအခ်ိန္ကိုျပန္သတိရမိသည္။
ျမရိပ္ညိဳႏွင့္ေမာင္က အသက္၂၀ ၀န္းက်င္တြင္
အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ျပီး စီးပြားေရးကို အတူတကြ
ကုန္စိမ္းေရာင္းကာ ပင္ပင္ပန္းပန္းရွာေဖြ
စားေသာက္ခဲ့ရ၏။ထိုအခ်ိန္တုန္းက စီးပြားေရး
မေျပလည္ခဲ့ေသာ္လည္း ျမရိပ္ညိဳေပ်ာ္ခဲ့ရပါသည္။ ေမာင္ကလည္း အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါးလံုး၀ေရွာင္ၾကဥ္ကာ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ သားေလး
ေမြးလာျပီးေနာက္ပိုင္း တရိပ္ရိပ္တက္လာေသာ
စီးပြားေရးႏွင့္အတူ ခရီးသြားေအဂ်င္စီတစ္ခုကို
ထူေထာင္ႏိုင္သည္အထိ အဆင္ေျပခဲ့သည္။
ခ်မ္းသာလာျပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ေမာင္ေျပာင္းလဲသြားသည္။ေန ့စဥ္ ေသာက္စားလာမႈမ်ား ၊ ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးမ်ားကို စပြန္ဆာေပးမႈမ်ား၊
ဟို ေကတီဗီေရွ့တြင္ေတြ ့သည္ ဒီေနရာတြင္ေတြ ့သည္ စသည့္သတင္းမ်ားက ျမရိပ္ညိဳနားကို ၀င္လာသည္။သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုးလြန္ခဲ့
ေသာ ၃ႏွစ္ကေတာ့ ျပႆနာအၾကီးအက်ယ္တက္
ၾကသည္။ေမာင္ကဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့
ငါေကာင္မေလးေတြနဲ ့ဘယ္ေလာက္ရႈပ္ရႈပ္
အလင္းထဲကို ဘယ္ႏွစ္ခါေခၚဖူးသလဲ၊ ပဲြဘယ္ႏွစ္ခါတဲြတက္ဖူးသလဲ မင္းကို ကေတာ္ေနရာမွာ ထားထားတာေလ အဲ့တစ္ခုတည္းနဲ ့မင္းေက်းဇူးတင္
သင့္တယ္ ဟူသည့္ ေမာင္၏ ေအာက္တန္းက်
လြန္းေသာ စကားလံုးေတြေၾကာင့္ ျမရိပ္ညိဳ ထိုမွစ၍ ႏႈတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။ မသိသလို မျမင္သလို ေနခဲ့သည္။ဟန္ေဆာင္ျပံဳးတတ္လာသည္။
နာက်င္မႈကို ကြယ္၀ွက္တတ္လာသည္။အဲဒါေတြအားလံုးက ေမာင္သင္ေပးခဲ့တာပါပဲေမာင္။

Credit Google
"ေမေမေရ့ ေဖေဖကဘာတဲ့လဲလာမွာတဲ့လား"
ေဘာလံုးေလးပိုက္ကာ အခန္းထဲေျပး၀င္လာ
ေသာ သားကို ဖက္ထားရင္း က်လုလုမ်က္ရည္မ်ားကို သိမ္းလိုက္သည္။
"သားေရ ဒီေန ့ေတာ့ေမေမနဲ ့သြားရေအာင္ေလ
ေနာ္ သားေဖေဖက အလုပ္မ်ားေနတယ္တဲ့
ေနာက္မွလိုက္ပို့မယ္တဲ့"
"ဟုတ္ကဲ့ေမေမ"
ျမရိပ္ညိဳ သားကို ငံု ့နမ္းလိုက္ရင္း ကစားကြင္းဆီ
သို့ကားကို ေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။
သားဟူေသာၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းရိွ၍သာ ဒီခင္ပြန္း
သည္ဒီအိမ္ေထာင္ကို ဆက္လက္ သည္းခံေပါင္း
ေနျခင္းျဖစ္သည္။မိခင္စိတ္ေၾကာင့္သာ ေမာင့္ေဘးမွာ ယခုတိုင္ေနေနျခင္းျဖစ္သည္။ မိန္းမသားစိတ္ တစ္ခုတည္းႏွင့္ဆိုလွ်င္ ျမရိပ္ညိဳ ထြက္သြားတာ
ၾကာျပီ။ ေသာကမ်ားကို ခဏေမ့ကာ သားကို
အခ်ိန္ေပးေနမိ၏။သားက ျမရိပ္ညိဳရဲ့ဘ၀ သားကို
ေပ်ာ္ေစခ်င္သည္ေလ။
အိမ္ထဲသို ့၀င္လာေသာ ကားသံေၾကာင့္ တီဗီ
ျကည့္ေနေသာ သားကိုေခၚလိုက္သည္။
"သားေရေဖေဖျပန္လာျပီ သြားၾကိဳလိုက္အံုး"
သားက အိမ္ေရွ့သို ့ေျပးထြက္သြားေလသည္။
"ေဟာ ေဖေဖ့သားကလိမၼာလိုက္တာကြာ ကဲလာ ထမင္းစားရေအာင္"
မိသားစုထမင္း၀ိုင္းက စိုျပည္လွသည္။ ဦးခန္ ့ညားက ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသလို ျမရိပ္ညိဳကလည္း
ပိရိသည္။ သားကို လု၍ ဟင္းမ်ားထည့္ေပးသည္။ သားမ်က္ႏွာေလးလဲ ၾကည္လာကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္
ရႊင္ စားေသာက္ျပီးစီးခဲ့ေလသည္။သားကို အိပ္ေပ်ာ္သြားေအာင္ သိပ္လိုက္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သား အခန္းထဲ၀င္လာခဲ့သည္။ အခန္းတံခါးကို ပိတ္လိုက္တာ
ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖံုးက ကြာက်သြားကာ မ်က္ႏွာမ်ား တင္းမာသြားေလ
သည္။
"အရမ္းဟန္ေဆာင္ေကာင္းတာပဲေနာ္ ဦးခန့္ညား"
ျမရိပ္ညိဳက မဲ့ခနဲ တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းလည္း တူတူပါပဲျမရိပ္ညိဳ မင္းသမီးလုပ္ရင္
အကယ္ဒမီရမွာေသခ်ာတယ္"
"ရွင္လြန္လြန္းေနျပီလို ့မထင္ဘူးလား ဦးခန့္ညား
သားေလးက တစတစနဲ ့အရြယ္ေရာက္လာျပီ
ရွင္လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို ဆင္ျခင္ဖို့
ေကာင္းတယ္။အခုရွင့္ေရွ့မွာရိွေနတဲ့ရွင့္မိန္းမက
အလန္းၾကီးရိွပါေသးတယ္"
ဦးခန့္ညားကဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္သည္။
"မင္းတရားမရေသးဘူးလားျမရိပ္ညိဳ
သူေဌးကေတာ္ဘ၀ကို ခံယူျပီး ေအးေအးေဆး
ေဆးေနစမ္းပါ။ ငါေမာလာတယ္။ဘာစကားမွ
လာမေျပာနဲ့"
ဦးခန္ ့ညားက ဟိုဘက္လွည့္လိုက္သည္။
မၾကာမီပင္ တရႈးရႈးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလျပီ။
အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေသးတာက ျမရိပ္ညိဳ။ ေမာင္တို့
ေယာက္်ားေတြကို နားမလည္ ။ေယာက္်ားေတြဟာ ဆင္းရဲဒဏ္ကိုခံႏိုင္သေလာက္ ခ်မ္းသာဒဏ္ကို
မခံႏိုင္ဘူးဆိုတာ တစ္ကယ္လား။မိန္းမသားေတြက အစစအရာရာကို ခ်ဳပ္တည္းျပီး သိကၡာရိွစြာ ေနႏိုင္သေလာက္ ေမာင္တို့ေယာက္က်ာ္းေတြဟာ
သာယာမႈေနာက္ကို လိုက္ေလ့ရိွသလား။အခ်စ္နဲ ့သာယာမႈဆိုတာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဆီမွာ
ထပ္ခါထပ္ခါ ျဖည့္စြက္ခံစားလို ့ရတဲ့အရာမ်ိဳးလား။မိန္းမတစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ခါပဲခ်စ္ျပီး အဲ့ဒီ
တစ္ေယာက္ထံပါးမွာပဲ သာယာမႈရိွရတာမိ်ဳးလား။
ေယာက္်ားတစ္ေယာက္က ျပင္ပမွာ သာယာမႈ
အၾကိမ္ၾကိမ္ရွာလည္း အဲဒါကို အျပစ္ရယ္လို
့မသတ္မွတ္ပဲ တစ္သက္လံုး လိပ္ျပာလံုလံုေနသြား
ႏိုင္တာမိ်ဳးလား။မိန္းမတစ္ေယာက္က ျပင္ပမွာ
တစ္သက္မွာတစ္ခါသာ သာယာမႈရွာခဲ့ရင္ေတာင္ အျပစ္ရယ္လို့ သတ္မွတ္ခံရျပီး တစ္သက္လံုး
စိတ္မလံုစြာ ေနသြားႏိုင္တာမ်ိဳးလား။
မတရားလိုက္တာေမာင္ ။ျမရိပ္ညိဳတို ့မိန္းမသား
ေတြဘ၀ မတရားလိုက္တာ။ ဆူးေပၚဖက္ကဆူးေပၚဖက္က်လည္း ဖက္ေပါက္၊ ဖက္ေပၚ ဆူးက်လည္းဖက္ေပါက္
တစ္ဆိတ္ေတာ့ မတရားလြန္းလွပါတယ္ေမာင္။
ညကတျဖည္းျဖည္း တိတ္ဆိတ္လာသည္။ ျမရိပ္ညိဳ၏ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္ပူမ်ားကေတာ့ အခုထိ အရိွန္ေကာင္းစြာ စီးဆင္းေနဆဲ...........

Author by Pyae Sone Aung

MSC - 023