လိပ္ျပာေတာင္ပံ ခတ္သံမ်ား

လိပ္ျပာေတာင္ပံ ခတ္သံမ်ား
(အမ်ဳိးအစား။ ။ ဝတၳဳတုိ)

အခုတေလာ က်ဳပ္ ျဖစ္ေနပုံက ထူးလည္းထူး, လူရယ္စရာလည္း ေကာင္းရဲ့။
ဘယ္သူ႔မွလည္း မေျပာရဲ။ ယုတ္စြအဆုံး ငယ္ေပါင္း ျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္မိန္းမ သန္းေအးကိုေတာင္မေျပာရဲဘူး။ ႐ူးတယ္ဆုိၿပီး က်ဳပ္ကြယ္ရာမွာ အရင္ဆုံးေလွာင္မယ့္ ဟာမ။ ဒါေပမဲ့ ဒီဒုကၡ ဘယ္ေလာက္ႀကီး ေနသလဲဆုိတာ ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ အသိဆုံး။ အခုေလာေလာဆယ္ဆယ္ အလုပ္ခ်င္ဆုံး ကေတာ့ ကြမ္းစားေနတဲ့ လူေတြ႔ရင္ မ်က္ႏွာျဖတ္႐ုိက္ပစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ စိတ္မထိိန္းနုိင္ရင္ က်ဳပ္တကယ္လုပ္မ်ား လုပ္မိမလားပဲ။

ၾကားဖူးတာေပါ့။ အေၾကာက္ဆုိတဲ့ တရား။ လူေတြက ေခြးေၾကာက္တတ္တယ္။ ေႁမြေၾကာက္တတ္တယ္။ ဘာမ်ားဆန္းလုိ႔လဲ။ အႏၲရာယ္ေပးနုိင္တဲ့ အေကာင္ဗေလာင္ကို ေၾကာက္ၾကတာ သမား႐ုိးက်ပဲ။ နည္းနည္း ဆန္းတဲ့ လူေတြလည္းၾကဳံဖူးတယ္။ လက္သမားလုပ္တဲ့ ကုိသိန္းလွဆုိ အိမ္ေျမာင္ေၾကာက္တာ ေနစရာ မရွိဘူး။ မေတာ္တဆမ်ား အိမ္ေျမာင္ေတြ႔ရင္ ေသးေတြ, ေခ်းေတြေတာင္ထြက္က်တယ္။ လႊစင္ေထာင္ထားတဲ့ ကိုေတာက္ထိန္က်ေတာ့ တမ်ဳိး။ ေၾကးစည္သံၾကားရင္ နားပိတ္ေနရတာ။ ဘယ္ဘဝက ဝဋ္ေႂကြးလည္း မသိဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆုိ တစ္ခါေလးမွ ေျခဦးမလွည့္တာ တသက္လုံး။ သူေသရင္ေတာင္ ေၾကးစည္ မထုဖုိ႔ မွာသတဲ့။ သူတုိ႔နဲ႔ မတူတဲ့ အေၾကာက္က က်ဳပ္မွာမွလာျဖစ္တယ္။ ပုံမွန္မဟုတ္ဘဲ အေကာင္ေသး အေကာင္မႊားကို က်ဳပ္လုိအေကာင္က ေၾကာက္ဖုိ႔ဆုိတာေဝးသားေပါ့။ သူမ်ားေတြက သူငယ္နာ မစင္လုိ႔ ေၾကာက္တာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ အသက္ေလးဆယ္တင္းတင္းျပည့္မွျဖစ္လုိ႔ “သူႀကီးနာ”လုိ႔ ေခၚရမလားပဲ။

က်ဳပ္သူႀကီးမျဖစ္ခင္ လူပ်ဳိေခါင္းလုပ္တုန္းက ႏြားသုိးတစ္ေကာင္ကို တုံးလုံးလဲေအာင္ ခ်ဳိကကိုင္ၿပီး လည္ပင္းကို လိမ္ပစ္ဖူးတယ္။ ဆန္ တစ္တင္းခြဲအိတ္ဆုိ တစ္လုံးတည္းသယ္ရင္ ေပါ့ဟာဟာ ေနလုိ႔ ႏွစ္လုံး ထပ္ထမ္းခဲ့တာ။ ဆန္အိတ္ကို နွစ္ေယာက္ပင့္မွ ေျခာက္ေပေလာက္ရွိတဲ့ က်ဳပ္အရပ္ကို မီၾကတယ္။ လူ, လူခ်င္းကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔။ ဒီနယ္တစ္ေက်ာလုံး က်ဳပ္က ‘ဟိတ္’ ဆုိရင္ ပုလိပ္ ထက္ မီးေသတယ္။ က်ဳပ္ရဲ့ ကာယအားအျပင္ တျခားအေၾကာင္းေတြကိုလည္း ေၾကာက္လုိ႔ေနမွာေပါ့။ ခံတန္တန္လုပ္တဲ့ ငတင္၊ ရြာျပင္မွာ ေခါင္းကြဲၿပီး ေသေနတာ၊ က်ဳပ္လက္ခ်က္မွန္း တစ္ရြာလုံးသိေပမဲ့ ဘယ္သူမွ မဟရဲဘူး။ အခုေတာ့ ဘာမွ မယ္မယ္ရရမရွိတဲ့ဟာႀကီးကို ေခၽြးေစးေတြျပန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနလုိ႔ က်ဳပ္ဘာသာ က်ဳပ္လည္း စိတ္တုိတယ္။ ဒီဘာမွန္းမသိဘဲ ေၾကာက္ေနရတာႀကီးကို ဝမ္းထဲျမဳံထားရတာက က်ဳပ္ထမ္းဖူးတဲ့ ဝန္ေတြ ထက္ အဆမတန္ေလးေနလုိက္တာ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဖြင့္မေျပာရရင္ က်ဳပ္႐ူးမ်ား ႐ူးသြားမလား မသိဘူး။ က်ဳပ္ေရာင္းရင္း အရက္သမားခ်စ္တင္တစ္ေယာက္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားတုန္းက သဲႀကဲေလး တစ္ရြာလုံး ေပ်ာ္ၾကတာ။ ေသလည္းေသေရာ သူ႔မိန္းမ ခင္ေထြးရဲ့ စကားက ေျပာစမွတ္ ေတာင္တြင္တယ္။ “ခ်စ္တင္ေသတာ ငုိဖို႔ မေျပာနဲ႔ အရည္ထြက္ရင္ေတာင္ ဝမ္းနည္းတယ္လုိ႔ အရပ္ကထင္မွာစုိးလုိ႔ ဒီေန႔ေတာ့ ေသးေတာင္မေပါက္ဘူး” တဲ့။
က်ဳပ္လည္း မေတာ္တဆမ်ား ႐ူးသြားခဲ့ရင္ ရြာက ခုႏွစ္ရက္, ခုႏွစ္လီ ဆုိင္းငွား မလားပဲ။ က်ဳပ္မေနနုိင္တဲ့ အဆုံးေတာ့ ငယ္ေပါင္းမုိက္ဘက္ ေပါက္စ ဆီထြက္လာခဲ့တယ္။

ေနေတာင္ ထန္းတစ္ဖ်ားမေရာက္ေသးဘူး၊ ေပါက္စလက္ထဲမွာ ပုလင္းက ထက္ဝက္က်ဳိးေနၿပီ။ ကမ္းေပးတဲ့ခြက္ကုိ ေရမေရာဘဲ တစ္ခ်က္တည္း ေမာ့ခ်လုိက္ေတာ့ ဒီေကာင္ေခါင္းေထာင္လာတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔အခ်င္းခ်င္းက အထာေက်ၿပီးသား။ အေရးအေၾကာင္းႀကီးတဲ့ အမူအယာမွန္း သိေနတဲ့ေကာင္။ သုံးခြက္ေလာက္ဆင့္ေသာက္ၿပီးမွ ရင္ထဲေႏြးၿပီး၊ ခံစားရတာ နည္းနည္းေပါ့သြားတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဖြင့္ေျပာေရာ ေပါက္စက ရယ္လုိက္တာ၊ မ်က္စိေပါက္မနည္းရွာရတယ္။ ထင္ထားတဲ့အတုိင္း ရယ္ေနေပမဲ့ က်ဳပ္ေဒါသေတြထြက္တာေပါ့။ ေပါက္စ မဟုတ္တဲ့ တျခားလူသာဆုိရင္ သြားေတြတစ္ေခ်ာင္းစီ လုိ္က္ေကာက္ ေနရေလာက္ၿပီ။ က်ဳပ္မ်က္ႏွာ တင္းလာမွ ေပါက္စက မ်က္ႏွာပုိးသတ္တယ္။

“မင္းအဲလုိ ျဖစ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ…”

က်ဳပ္နည္းနည္းေတြသြားတယ္။ တစ္လေလာက္ရွိၿပီထင္တာ။

“ကုန္းသာက ဦးဖုိးဆင္ရဲ့အိမ္ကို ဓားျပတုိက္ဖုိ႔ လက္ေထာက္ခ်တဲ့ေန႔က ထင္တယ္”

က်ဳပ္မေရမရာေျပာေတာ့ ေပါက္စက ေခါင္းခါတယ္။

“ေနာက္ေန႔ မင္းနဲ႔ ထိန္ႀကီးတုိ႔ဓားျပအုပ္စုေတြ ခြဲတမ္းခ်ရင္း အရက္ေတာင္ အတူတူေသာက္ၾက ေသးတယ္။ ငါလည္းရွိေနတာပဲ။ အေကာင္းႀကီးပါ…။ အခုလုိ မ်က္ႏွာမ်ဳိး ဟုတ္ေသးပါဘူး။ ထိန္ႀကီးဆြဲလာတဲ့ ကၽြဲမႀကီးသားအမိကိုေတာင္ မင္း လွံနဲ႔ တစ္ေကာင္တစ္ခ်က္ထုိးျပလုိက္ေသးတယ္ ”

ေပါက္စကေျပာရင္း ေသြးအုိင္ထဲက ကၽြဲမသားအမိကို ျမင္ေယာင္ၿပီး တံေတြးျပစ္လာပုံရတယ္။ ထြီ ကနဲ ထုိင္ရာမထ ျပတင္းေပါက္က အျပင္ေထြးထုတ္တယ္။ တားခ်ိန္မရလုိက္ဘူး။ ေထြးမွာမွန္းသိလ်က္နဲ႔ကို ‘ထြီ’ ဆုိတဲ့ အသံလည္းၾကားေရာ က်ဳပ္ ေခၽြးေတြျပန္လာတဲ့အထိလန္႔ၿပီး တုန္လည္းတုန္သြားတယ္။ ပုလင္းကို ကုိင္ထားတဲ့ က်ဳပ္လက္ေတြ တဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနတာကို ေပါက္စေတြ႔ေတာ့မွ….။

“ဟာ… မင္းတကယ္လန္႔ေနတာပဲ…။ သတိထားပါဦးကြ…။ မင္းဟာက ပေရာဂမ်ားလား။ ေအးမတုိ႔ အမယ္ႀကီးကမ်ား ျပဳစားသလားကြာ။ ေအးမကို နဝင္းေခ်ာင္းစပ္မွာ မင္း နသားဘားယား လုပ္တာ ဘယ္သူ႔မွ ျပန္မေျပာဘူးဆုိရင္ေတာင္ အဲဒီအမယ္ႀကီးေတာ့ သိေလာက္တယ္။ အမယ္ႀကီးက စုန္း တတ္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္ေနာ္”

က်ဳပ္လက္ထဲက ပုလင္းကို ႐ုိက္ခြဲရင္း ေပါက္စကို ေအာ္ပစ္တယ္။ “မင္းေပါက္ကရမေျပာနဲ႔ကြ”

က်ဳပ္လည္း စိတ္ေပါက္ၿပီးမွ ေပါက္စမ်က္ႏွာျမင္ေတာ့ သတိဝင္လာတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ကိုသိတဲ့ ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာမွာ ေသြးမရွိေတာ့ဘူး။ လက္ထဲက ပုလင္းျပတ္ကို လႊတ္ခ်ၿပီး လွည့္ထြက္လုိက္တယ္။ ရြာထဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတာ ေခြးေဟာင္သံေတာင္မၾကားရဘူး။ ကြမ္းသည္မဘုမဆုိရင္ သူ႔ေခြးႀကီးကုိ ေပြ႔ၿပီး ႏႈတ္သီးကို ႏွီးနဲ႔ခ်ီေနတာ ေတြ႔လုိက္တယ္။ က်ဳပ္စိတ္တုိရင္ သူမ်ားျခံေသာ,ဘာေသာမထားဘူး။ အိမ္ ထဲအထိလုိက္ၿပီး ေဟာင္တဲ့ေခြးကုိ သတ္ပစ္တာ တစ္ရြာလုံးအသိ။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာရင္း ရြာထိပ္ကေညာင္ပင္ဝုိင္းကို ေရာက္မွ တစ္ခု သတိရတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒီေညာင္ပင္ေအာက္မွာပဲ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ သီတင္းႏွစ္ပတ္ေလာက္က စာတတ္ေျမာက္ေရး စီမံခ်က္ဆုိလား ဘာဆုိလား။ ‘အ သုံးလုံး’ သင္တန္းေတြ လာဖြင့္ၾကတယ္။ ေနရာမရွိေတာ့ ေညာင္ပင္ဝုိင္းမွာ ဖ်ာခင္းၿပီး သင္ၾကတယ္။ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာၿပီး အိမ္သာေဆာက္ဖုိ႔ကအစ ဘုရားရွွိခုိးသင္တာအဆုံး လာၿပီးသင္တန္းေပးၾကတယ္။ ဝက္ထီးကန္ ဘက္က ေက်ာင္းဆရာေယာင္ေယာင္၊ နုိင္ငံေရးသမားေယာင္ေယာင္ တစ္ေယာက္ရဲ့ ကြမ္းတရားကို ၾကားၿပီး ကတည္းက က်ဳပ္ဒီလုိျဖစ္လာတာမွတ္မိၿပီ။ က်ဳပ္တုိ႔တစ္ရြာလုံးကလည္း ကရင္ေတာက အဘ ေခၚရ မေလာက္ ကြမ္းႀကိဳက္တာကိုျမင္ၿပီး ေျပာစရာ အေပါက္အစ ရွာလုိ႔ရသြားတဲ့ပုံပါ။ ဘာတဲ့…။

ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ဆုိတဲ့ စာေရးဆရာမက ေျပာသတဲ့။ ကြမ္းစားတဲ့အခါ ကြမ္းသီးစိတ္ေတြ မညက္ခင္ ကိုယ္ၾကဳံဖူးတဲ့ မေက်နပ္စရာ အေၾကာင္းကို ေတြးလုိ႔ ကြမ္းသီးစိတ္ကို အံႀကိတ္လုိက္ပါတဲ့။ ကြမ္းသီးေလးမ်ား ညက္လုိ႔ စားေကာင္းရင္ ဘဝရဲ့ ၾကည္နူးစရာ အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးၿပီး စားျမဳံျပန္လုိက္ပါတဲ့။ အဲဒီအထိက က်ဳပ္နဲ႔ မပတ္သက္ေသးဘူး။ လွ်ာရွည္တဲ့ ထြန္းအုံရဲ့သားေၾကာင့္အခုလုိ ျဖစ္လာတာ။ ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းတက္တယ္ ဆုိၿပီး ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြျဖစ္ေနတဲ့ေကာင္။ ထြန္းအုံရဲ့သားက ကြမ္းေထြးေတာ့ ေရာ ဘယ္လုိေထြးလဲ ဆရာ ဆုိၿပီးထေမးေတာ့ ဟုိဆရာေယာင္က ခဏေနၿပီး စာေရးဆရာမက မေျပာခဲ့ေပမဲ့ မေက်နပ္တဲ့ လူကိုျမင္ေယာင္ၿပီး ေထြးေပါ့ဗ်ာ ဆုိကတည္းက က်ဳပ္မွာ အျဖစ္ဆုိးေတာ့တာပဲ။ ဘယ္သူက ကြမ္းေထြးလုိက္, ေထြးလုိက္ က်ဳပ္ကို ရည္ရြယ္ၿပီးေထြးတယ္လုိ႔ကို ထင္ေနတာ…။ အစပုိင္းမေတာ့ မသိသာ ေသးဘူး။ အဲဒီအသံက က်ဳပ္အသည္းႏွလုံးကို လက္ေအးေအးႀကီးနဲ႔ဆုပ္ညႇစ္ထားသလုိ ခံစားရတယ္။ တစ္ခါၾကားတုိင္း ဘီလူးစီးသလုိလုိ၊ အိပ္မက္ေျခာက္ေတြက လန္႔နုိးလာလုိလုိ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဒီ ‘ထြီ’ ကနဲ အသံၾကားရင္ က်ဳပ္လန္႔လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တုန္ေနေအာင္ကုိ ေၾကာက္လာတာပဲ။

က်ဳပ္တုိ႔ရြာက ျပည္ရယ္၊ ေပါက္ေခါင္းရယ္၊ ဝက္ထီးကန္ရယ္ ၿမိဳ႕နယ္ သုံးခုဆုံတဲ့ေနရာမွာရွိတာ။ ဘယ္ၿမိဳ႕နယ္က ပုိင္တာလဲ က်ဳပ္လည္းမသိဘူး။ ဓားျပသံၾကားရင္ သုံးနယ္စလုံးက ပုလိပ္ေတြ ေရာက္လာ တတ္တယ္။ လာခ်င္မွလည္း လာတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔အဘေတြ၊ အဘုိးေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္ မုိက္တဲ့လူက သူႀကီးပဲ။ ဘုရားပြဲတစ္ခါလုပ္ရင္ အနည္းဆုံး လူသတ္မႈသုံးမႈေလာက္ျဖစ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အမႈေပၚတယ္ ဆုိတာမရွိဘူး။ ဒီလုိတစ္ရြာလုံးကို ေခါင္းမေဖာ္ရဲေအာင္ ႏွိမ္ထားလုိ႔သာ က်ဳပ္ ဒီသူႀကီးအလုပ္ကို သမနိရွည္ေအာင္ လုပ္နုိင္တာ။ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ဆုိ က်ဳပ္ကို ႏွံ႔သြားတာ ၾကာၿပီေပါ့။

က်ဳပ္ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို ရန္သူလုိဆြဲကုတ္ၿပီး အိမ္ကိုလွည့္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဆံပင္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ပါးေနၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ဳပ္လည္း တေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္ၿပီး စားခ်င္, ေသာက္ခ်င္ စိတ္တဲ့စိတ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ တေန႔၊ တေန႔ အိမ္ေဘးက လယ္ထြန္၊ ကိုင္းလုပ္ သြားတဲ့လူေတြ ျဖတ္သြား တုန္းဆုိ ေခါင္းအုံးနဲ႔ နားႏွစ္ဘက္ကို ပိတ္ထားမိတဲ့ အထိေၾကာက္လာတာ။ မေတာ္လုိ႔ ကြမ္းေထြးသံမ်ား ၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားမိရင္ ေနလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္ဒီအသံကို ခံနုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါေသးတယ္။ ဒါမွ က်ဳပ္ဒီဝဋ္ေႂကြးကလြတ္မွာေလ။ စိတ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္တင္းတယ္။ ေမးေၾကာေတြေထာင္ေအာင္ ေတာင့္ၿပီး အသက္ေအာင္ထားၾကည့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မရပါဘူးဗ်ာ။ တစ္ႀကိမ္ထက္ တစ္ႀကိမ္ပိုေၾကာက္လာတယ္။ ႏြားေတြ နွာေဖာက္တဲ့ မီးဖုတ္စူးနဲ႔ က်ဳပ္နားကို ထုိးေဖာက္ရင္ေကာင္းမလား ဆိုၿပီးလက္ေရာက္မိတာေတာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ။ နားပင္းသြားရင္ လည္း က်ဳပ္သက္သာသြားနုိင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ လက္မရဲျပန္ဘူး။

ထြန္းအုံ ေက်ာင္းသားဘဝက သူ႔ပေထြးမူးၿပီး နားရင္း႐ုိက္လုိ႔ နားတစ္ဘက္ေလးသြားတာ သတိရတယ္။ ဘယ္ဘက္က ေခၚရင္ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မသိဘူး။ ဟုတ္ၿပီ။ က်ဳပ္ နားႏွစ္ဘက္ကို လက္ခုပ္နဲ႔ ဆယ့္ေလးငါးခ်က္ အားရွွိသမွ်ဆင့္႐ုိက္လုိက္တာ မ်က္လုံးထဲမွာ မီးဝင္းဝင္းေတာက္သြားတာပဲ။ နားထဲမွာ ေဖာင္းကနဲ, ေဖာင္းကနဲ အသံက တစ္္ခ်က္ထက္, တစ္ခ်က္တုိးသြားတယ္။ နားထဲက ေသြးစေတြထြက္တာ တစ္ပတ္ေလာက္ေနမွ ရပ္တယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ နဲ႔ စကားေျပာရင္ သူအေတာ္ေလး ေအာ္ေျပာလာရတယ္။ က်ဳပ္ေတာ္႐ုံအသံကို မၾကားရေတာ့ဘူး။ အရင္က က်ဳပ္အိမ္ၾကမ္းခင္းေတြ သံခ်က္ႂကြေနတာ လမ္းေလွ်ာက္တုိင္း ျမည္ေနေပမဲ့အခု အဲဒီအသံကအစ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ကြမ္းေထြးသံ ေလာက္ကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ၾကားစရာ အေၾကာင္းမရိွဘူး။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ…။ ေန႔ေန႔ညည လူရိ္ပ္ျမင္တာနဲ႔ အဲဒီကြမ္းေထြးသံကို ျပတ္ျပတ္သားသားႀကီးကို ၾကားေနရတုန္းပဲ။

အိမ္နားမွာ ကြမ္းေထြးသံေတြ စိတ္လာလုိ႔ ဘယ္သူေထြးသြားလဲသိရေအာင္ က်ဳပ္မိန္းမကို လုိက္ၾကည့္ခုိင္းရင္ ဒီမိန္းမကပါ က်ဳပ္ကုိညာတယ္။ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးတဲ့ေလ။ နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားရတ့ဲ က်ဳပ္ကပဲ ႐ူးေနသလုိလုိ။ အပမွီထားတဲ့ လူကိုၾကည့္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးနဲ႔ ဒီမိန္းမက ၾကည့္လာတယ္။

တခါ, တခါလည္း ေပါက္စ ေရာက္လာတတ္တယ္။ ေနေကာင္းလား၊ အရက္ေသာက္မလား ေမးတယ္။ သိပ္ၾကာၾကာမေနဘူး၊ ပုလင္းေလးငါးလုံးခ်ထားၿပီး ျပန္သြားေရာ။ က်ဳပ္အေၾကာင္း ဒီေကာင္ဘာမွမေျပာ ေလာက္ဘူးေတာ့ ထင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္း က်ဳပ္အိမ္ေခါင္းရင္းမွာ ကြမ္းေထြးသံက ပုိၿပီး စိပ္လာသလုိပဲ။ ဒီေကာင္မေျပာရင္ဘယ္သူမွ မသိနုိင္တဲ့ ကိစၥေလ။ က်ဳပ္ဆီကို လာတယ္ဆုိတာကလည္း က်ဳပ္ရဲ့ က်န္းမာေရးကို မသိမသာ စနည္းနာရေအာင္ လာတာလည္း ျဖစ္နုိင္တာပဲ။ သန္းေအးျပန္ေျပာတာေတာ့ က်ဳပ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတုန္း ရပ္ေရးရြာေရးကို ဖုိးေရႊက ဦးေဆာင္လုပ္သတဲ့။ ဖုိးေရႊ ကာလသားေခါင္း လုပ္ေနရာက အလွမ္းက်ယ္လာတယ္။ က်ဳပ္က ရြာကိုအနုိ္င္က်င့္တဲ့ အေၾကာင္းေတာင္ ဒင္းက ေျပာခ်င္ ေျပာေနမွာ။ ဖုိးေရႊဆုိတာ အရင္ကဆုိရင္ က်ဳပ္ကို ေမာ္ေတာင္ၾကည့္ရဲတဲ့ လူစား မဟုတ္ဘူး။ ေနေကာင္းလာမွ က်ဳပ္လက္သီးဆုပ္သာသာရွိတဲ့ ဖုိးေရႊရဲ့ေခါင္းကို ဖရဲသီးခြဲသလုိ ထုိးခြဲပစ္လုိက္ဦးမယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်ဳပ္အိပ္တဲ့ ျခင္ေထာင္ေတာင္ က်ဳပ္မခ်နုိင္ေသးဘူး။ မ်က္ႏွာကို ျပန္စမ္းၾကည့္တယ္။ ပါး႐ုိးေတြေတာင္ ေပၚေနၿပီ။ မရိတ္ရတာၾကာလုိ႔ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ေတြက လက္ႏွစ္သစ္ေလာက္ ရွည္ေနၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္က ေနာက္ဆုံးေလွ်ာ္ခဲ့သလဲမမွတ္မိေတာ့တဲ့တုိက္ပုံအက်ႌ ရင္ဘတ္အကြဲမွာ ဗုိက္တစ္ခုကလြဲလုိ႔ တကုိယ္လုံး ေခ်ာင္က်ေနတာၾကည့္မိတုိင္း က်ဳပ္စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ လက္ဖ်ံေတြမွာလည္း အေၾကာေတြက ေသြးဝေနတဲ့ ကၽြဲေျမာ့ေတြလုိခုံးထေနတာကလြဲရင္ အသားရွာမရဘူး။ အိမ္ကိုလာကုေပးေနတဲ့ အပ္ပုန္းထြန္းၾကည္ရဲ့ ေဆးကလည္း ေန႔ရွိသေရြ႕ဒါပဲ။ သက္သာလာတယ္လုိ႔ကိုမထင္ရတာ။ ၿပီးေတာ့ တုိးတုိး, တုိးတုိးနဲ႔ က်ဳပ္မိန္းမ သန္းေအးကို ဘာမွာတယ္မသိဘူး။ ဟုိဟာမက ေဆး႐ုံသြားမယ္ခ်ည္းလုပ္ေနတယ္။ ေဆး႐ုံကို သြားမယ္သာ ေျပာေနတာ ဒီေကာင္မက က်ဳပ္အနား ကပ္ရင္ေတာင္ ႏွာေခါင္းေလး ႐ႈံ႕ကာ,႐ႈံကာနဲ႔။ နွစ္ေယာက္လုံးကို ထကန္လုိက္ရ မေကာင္း ရွိေတာ့မယ္။

ေမွး ကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ အိမ္ေပၚကို ေပါက္စနဲ႔ ဖုိးေရႊ တက္လာတယ္။ ပါးစပ္ေတြကလည္း ကြမ္း တပြက္ပြက္နဲ႔။ က်ဳပ္မႀကိဳက္မွန္းသိရက္နဲ႔…၊ ဒါ တမင္လုပ္လာတာ။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ျခင္ေထာင္ကို လွန္ၾကည့္တယ္။ က်ဳပ္မလႈပ္နုိင္ေသးဘူး။ ဒီေကာင္ေတြ ရဲတင္းလာၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ရင္ဘတ္ေပၚအထိ ခြထုိင္တယ္။ ဖုိးေရႊရဲ့ ေဘးမွာ ေပါက္စက ျပဳံးျပဳံးႀကီး က်ဳပ္ကုိ ၾကည့္ေနတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူန႔ဲဘာမွ မဆုိင္သလုိပဲ။ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ကိုေတာင္ မီးေတြ ရဲေနေအာင္ဖြာလုိက္ေသးတယ္။ က်ဳပ္ေဒါသ ထြက္လုိက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ဒါေပမဲ့ မလႈပ္နုိင္ဘူး။ ေဒါသထြက္ရာက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ဳပ္ေၾကာက္လာတယ္။ ေျခေထာက္ေတြေရာ, လက္ေတြကိုပါ ႀကိဳးတုတ္ထားသလုိပဲ။ က်ဳပ္တစ္တစ္ခြခြ ဆဲတယ္။ ဘာအသံမွ ထြက္မလာဘူး။ တစ္ခါမွ ေတြးမၾကည့္ဘူးတဲ့ အေျခအေနပဲ။ ဖုိးေရႊက အေပၚကစီးၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူ႔ပါးစပ္ထဲက ကြမ္းအျပည့္ႀကီးနဲ႔ အားရပါးရ “ထီြ” ကနဲ က်ဳပ္မ်က္နွာေပၚကို ေထြးခ်လုိက္တယ္။ မ်က္ႏွာ၊ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ကတဆင့္ ဝမ္းထဲအထိပါ ကြမ္းေသြးေတြ ဝင္ကုန္သလုိပဲ။ အူေတြ၊ အသည္းေတြပါ ေျပာင္းျပန္လန္ကုန္သလား ထင္ရတယ္။ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္တက္ၿပီး အေမွာင္တစ္ခုကိုပဲ ထင္ထင္ရွားရွား က်ဳပ္မွတ္မိတယ္ …။

ကိုစက္ေဖ