You are viewing a single comment's thread from:
RE: Henry Aung ရဲ႕ထိုအၾကည့္မွ..အေဝးဆီသို႔လွမ္းေမ်ွာ္မိျခင္း
ဆရာမႀကီး စာကို ဖတ္ရတာ မ်က္ရည္ေတာင္က်တယ္ဗ်ာ ။ အခုေခတ္ဆို ဆိုးဆိုးရြားရြား ဘ၀ေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားလိုက္မလဲ။ က်ေနာ္ေတြးမၾကည့္ရဲပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒါေတြေတြးမိလုိက္ရင္ စားေနတဲ့ ထမင္းၿမိဳမက်ဘူးဗ်။ အခုဆို က်ေန္ာတတ္ႏိုင္သေလာက္ အရပ္ထဲက ကေလးေတြကို ေထာက္ပံ့တယ္၊ စာသင္ေပးတယ္၊ တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ ပရဟိတေလးပါ။ က်ေနာ္သင္ေပး ေထာက္ပံ့ေပးလိုက္တဲ့ ကေလးေတြ လူျဖစ္သြားၾကပီ သူတို႕ ေျခေထာက္ေပၚသူတို႕ ရပ္တည္ႏိုင္သြားၾကပီ ။ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္ ေနာင္လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးေထာက္ပ့ံေပးေနအုန္းမွာပါ။
ဟုတ္တယ္ကိုညီေရ..
မေန႔ညက..ဒီစာစုကိုမနည္းအားတင္းပီးေရးတာ..အခုျပန္ဖတ္ေတာ့လည္း..မ်က္ရည္ကိုထိန္းထားရတယ္။ငတ္မြတ္ျခင္းရဲ႕ဒုကၡေဝဒနာကို..ၾကဳံဖူးသူမွသိမွာ။