စကားအရာ ၃

nyinyilwin (46)in #myanmar • 7 years ago

စကားေျပာဆိုရာတြင္ ေျပာသူ၏ စကားေျပာပံုကို အကဲျဖတ္ဖို႔ရန္ ၾကားနာသူကလည္း ေကာင္းစြာနားေထာင္တတ္ရန္လည္း လိုအပ္ေပသည္။ ေျပာသူ၏စကား ကိုနားေထာင္သူကလည္း နားေထာင္ႏိုင္သူလား နားေထာင္တတ္သူလားကို ေျပာသူကေသခ်ာသိ၍ နားေထာင္သူ၏ ဥာဏ္အရည္အေသြးႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည့္ စကားမ်ိဳးကိုသာ ေျပာဆိုရေပမည္။ ဤတြင္သတိထားရ မည္မွာ နားေထာင္ႏိုင္သူႏွင့္ နားေထာင္တတ္သူ မတူေၾကာင္းကို သတိျပဳရမည္။ နားေထာင္ႏိုင္သူသည္ ေျပာသူ၏ စကားကို နားေထာင္ႏိုင္ရံုသာ နားေထာင္ႏိုင္သည္။ စကား၏ အဓိကဆိုလိုရင္းကို နားလည္ႏိုင္မည္မဟုက္ေပ။ နားလည္မည္ဆိုလွ်င္လည္း စကား၏အေပၚယံအေၾကာင္းအရာကိုသာ သိမည္ျဖစ္ေပသည္။ ဥပမာ- ေလးတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ကေလးကို ၉တန္းအရြယ္ ေက်ာင္းသားအသိပညာမ်ားကို ေျပာျပေနသည္ႏွင့္တူေပသည္။ အသိပညာ၏ အေၾကာင္းအရာ ကိုနားေထာင္ႏိုင္ေသာ္လည္း ဆိုလိုရင္း၏ အဓိပၸါယ္ကို သိမည္မဟုက္။ ေျပာသူ၏စကားကို နားေထာင္တတ္သူဆိုပါက စကား၏ အေၾကာင္းအရာ၏ အဓိပၸါယ္ကိုသာမက ဆိုလိုရင္းကိုလည္း ထဲထဲဝင္ဝင္ သိနားလည္ေပမည္။ ဥပမာ- ၅တန္းအရြယ္ကေလးကို ၅တန္းအဆင့္ႏွင့္ညီသည့္ အေၾကာင္းအရာကိုသာ ေျပာျပျခင္းႏွင့္ ညီေပသည္။ နားေထာင္တတ္သူသၫ္ ေကာင္းစြာသိ႐ွိနားလည္ေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိေျပာေသာစကားကို နားေထာင္သူသည္ နားေထာင္ႏိုင္သူျဖစ္သည္ထက္ နားေထာင္တတ္သူျဖစ္လွ်င္ အေၾကာင္း အရာကို ထိထိမိမိ သိေပမည္။ တစ္ခါတစ္ရံ နားေထာင္သူသည္ အသက္အရြယ္ပိုင္းအရ နားေထာင္တတ္သည့္အရြယ္ ေရာက္ေနေသာ္လည္း နားေထာင္တတ္သည့္ အဆင့္အထိမေရာက္ေသးဘဲ နားေထာင္ႏိုင္သည့္ အဆင့္တြင္သာ ႐ွိေနသူျဖစ္ေနတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားေျပာသူသည္ နားေထာင္သူလြယ္ကူစြာ နားလည္ရန္ အေၾကာင္းအရာကို အေသးစိတ္ေျပာျပသင့္သည္။ အသးစိတ္ေျပာျပျခင္းသည္ နားေထာင္သူအဖို႔ အေၾကာင္းအရာကို လြယ္လင့္တကူ သိနားလည္ေစႏုိင္သည္။

စကားေျပာျခင္းသည္ လြယ္ကူသည္ဟုထင္ရေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ အထင္ႏွင့္အျမင္ လြဲေနတတ္သည္ကို ေတြ႔ရတတ္သည္။ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းေျပာရလွ်င္ စကားေျပာျခင္းသည္ ထင္သေလာက္မလြယ္ကူေပ။ ဤတြင္စာ႐ႈသူက လြယ္သည္ဟု ျငင္းလာႏိုင္သည္။ စာ႐ႈသူ "စကားေျပာတာ ပါးစပ္ကေလးနဲ႔ ေျပာရတာ လြယ္လြယ္ေလး ဘယ္မွာခက္လို႔လဲ" ဟု ျငင္းလာလွ်င္ စာေရးသူမက အျခားသူမ်ားကလည္း လက္ခံေပလိမ့္မည္။ ဤတြင္သတိျပဳရမည္မွာ ထင္သေလာက္မလြယ္ေၾကာင္းတစ္ခါတစ္ရံ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားက စာေရးသူအပါ အဝင္အားလံုးကို လက္ခံေစႏိုင္သည္။ စကားေျပာသည္မွာလြယ္သေလာက္ မိမိေျပာေသာစကားကို တစ္ဖက္သား နားေထာင္လိုသည့္ စိတ္ဆႏၵျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ေျပာႏိုင္ရန္ခက္ခဲေပသည္။ ေျပာသူက မည္မွ်ပင္ အပင္ပန္းခံေျပာေသာ္လည္း နားေထာင္သူက နားေထာင္လိုသည့္ စိတ္ဆႏၵမ႐ွိလွ်င္ နားေထာင္သူက ေျပာသူ၏ စကားကိုပင္ ဂ႐ုမျပဳမိဘဲ ျဖစ္တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ နားညီးေအာင္ေျပာေနသည္ဟုပင္ အထင္ခံရတတ္သည္။ အခန္႔မသင့္လွ်င္ ရန္ျဖစ္ရလိမ့္မည္။ ဤသည္မွာ ေျပာေသာအေၾကာင္းအရာကို နားေထာင္လိုသည့္ စိတ္ဆႏၵမ႐ွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ စကားေျပာရသာ္မွာ ထင္သေလာက္မလြယ္ကူသည္ကို သိနားလည္လာေပလိမ့္မည္။ နားေထာင္သူ စိတ္ဆႏၵပါလာေအာင္ ေျပာဆိုႏိုင္မွသာလွ်င္ စကားေျပာသည္မွာ လြယ္ကူေပမည္။ အက်ိဳး႐ွိေပမည္။
နားေထာင္သူက နားေထာင္ရန္စိတ္ဆႏၵ႐ွိေသာ္လည္း ေျပာေသာအေၾကာင္းအရာက စိတ္ဝင္စားဖြယ္မေကာင္း လွ်င္လည္း စကားကိုေျပာေနေသာ္လည္း နားေထာင္သူအဖို႔ အက်ိဳးမ႐ွိျဖစ္တတ္သည္။ နားေထာင္သူ စိတ္ဝင္စားေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးေျပာႏိုင္လွ်င္ ပို၍ေကာင္းသည္။ ေျပာေသာအေၾကာင္းအရာကလည္း အဓိပၸါယ္႐ွိရေပမည္။

စကားကိုပံုမွန္ သယငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေျပာဆိုရာတြင္လြယ္ကူေသာ္လည္း လူအမ်ားႏွင့္ေျပာဆိုဆက္ဆံရာတြင္ အေတြ႔အၾကံဳမ႐ွိပါလွ်င္မူ ခက္ခဲေနတတ္သည္။ စိတ္ကေျပာခ်င္ေသာ္လည္း ႐ွိန္႐ွိန္တိန္တိန္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သို႔အတြက္ ေလ့က်င့္ရန္လိုအပ္ေပသည္။ အထူးသျဖင့္ ေဟာေျပာပြဲမွာ ေဟာေျပာရာတြင္ ပို၍ ခက္ခဲတတ္သည္။ ေဟာေျပာပြဲတြင္ လာေရာက္နားေထာင္သူကလည္းမ်ားေပသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ တစ္ခါမွ်မေဟာေျပာဖူးျဖစ္ပါက ထိုသူ႔အဖို႔ စစ္တိုက္ရသည္ထက္ပင္ ခက္ခဲေနေပလိမ့္မည္။ ေဟာေျပာရာတြင္လည္း အစီစဥ္က်နေအာင္ ေဟာေျပာႏိုင္ရန္လည္း ေလ့က်င့္ရသည္။ ေဟာေျပာမည့္ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ ေဟာေျပာခ်ိန္ကိုလည္း စီစဥ္က်နေအာင္ ခ်ိန္ဆရသည္။ ေျပာလိုသည္မွာ ၄၅မိနစ္အတြင္းအၿပီး ေျပာရမည့္အေၾကာင္းအရာကို ၿပီးစီးေအာင္ေျပာဆိုႏိုင္ရန္။

တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ႏွင့္ သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း ေဟာေျပာ ႏိုင္ရန္အေရးႀကီးေပသည္။ သို႔အတြက္ ေဟာေျပာမည့္ အေၾကာင္းအရာကို အစမ္းေလ့က်င့္ထားရေပမည္။ သို႔မဟုက္မူ အစီအစဥ္မက် ျဖစ္တတ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ စကားေျပာျခင္းသည္ ခက္ခဲသည္ကို စာ႐ႈသူအေပါင္း နားလည္လာေပလိမ့္မည္။