ငါ့အတြက္မဟုတ္ဘူး

ေမာင္ဘတူသည္ ဧရာဝတီျမစ္ေဘးနားရွိ ရြာေလးတစ္ရြာတြင္ ဖားရွာ ငါးရွာျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးေလ၏။သူသည္ ငယ္စဥ္ အခ်ိန္မွစ၍ အျခား စီးပြားေရးကို မလုပ္ခဲ႕။အသက္အရြယ္ေလး ေရာက္လာေသာအခါ ရြာထဲမွ မိန္းကလးတစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ေလသည္။
credit image source
အိိမ္ေထာင္က်၍မွ မႀကာမွီမွာပင္ ေမာင္ဘတူ၏ ဇနီးမွာ သခၤါရနယ္ပယ္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားေလသည္။ေမာင္ဘတူမွ မိန္မရ၍ ေပ်ာ္လို႔မွ မဝခင္ ငိုပြဲဆင္ခဲ႕ရေလသည္။ေမာင္ဘတူမွာ ခါတိုင္းကဲ႕သို႕ ဖားငါးမွ ေကာင္းစြာ မရွာႏိုင္ေတာ့ေပ။

ေမာင္ဘတူသည္ တျဖည္းျဖည္း လူေလာကတြင္ေနရထိုင္ရသည္ကို မေပ်ာ္ေမြ႕ျဖစ္လာေလသည္။ထို႔ေႀကာင့္ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္ရန္အတြက္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံ သြားေရာက္ခဲ႕ေလသည္။ေက်ာင္းေရာက္လွ်င္ ဆရာေတာ္အား ရဟန္းျပဳလိုေႀကာင္း ေလွ်ာက္ထားေလသည္။

ဆရာေတာ္သည္ ရဟန္းျပဳလွ်င္ လိုက္နာရမည့္ အက်ဥ္းအားျဖင့္(၂၂၇)သြယ္ အက်ယ္အားျဖင့္ ကုေဋကိုးေထာင္ေက်ာ္ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကိုရွင္းျပသည္။မလိုက္နာလွ်င္ ခံရမည့္ အျပစ္မ်ားကိုလည္း ရွင္းျပေလသည္။ထိုအခါ ေမာင္ဘတူမွာ ရဟန္းဘဝ၏ ခက္ခဲ က်ပ္တည္းမႈကို သိသြား၍ ရဟန္း မဝတ္လိုေတာ့ေပ။

ထို႔ေႀကာင့္ဆရာေတာ္ထံတြင္ ဆယ္ပါးသီလကိုသာ ထိန္းသိမ္းရေသာ ဖိုးသူေတာ္သာဝတ္၍ ဗုဒၶစာေပတို႔အား သင္ယူေနေလေတာ့သည္။ေမာင္ဘတူမွ ဖားရွာ ငါးရွာဘဝမွ ဖိုးသူေတာ္ျဖစ္လာခဲ႕ေသာေႀကာင့္ အိုင္ေတြ႕လွ်င္ ဖားငါးရွာခ်င္ေသာ အက်င့္က မေပ်ာက္ခ်င္ေသး။သို႔ေသာ္ ဖိုးသူေတာ္ဘဝႏွင့္ ဖားငါးရွာတာ လူျမင္လွ်င္လည္း မသင့္ေတာ္ေသာေႀကာင့္ မနည္းထိန္းေနရေလသည္။

ဖိုးသူေတာ္ဘတူသည္ ဆရာေတာ္ထံမွ ဗုဒၶစာေပတို႔ သင္ႀကားလာခဲ႕သည္မွာ အေတာ္အတန္ခရီးေပါက္လာခဲ႕သည္။ဆရာေတာ္ တရားေဟာသည္မ်ားကို ႀကည့္ျပီးလည္း ေဟာခ်င္ေျပာခ်င္စိတ္မ်ား ျဖစ္လာမိသည္။အခါအခြင့္က သင့္ပါက ေဟာေျပာခ်င္ေသးသည္။

ဖိုးသူေတာ္ဘတူတို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သံဃာရွားပါးလွသည္။ရဟန္း ကိုရင္ ဝတ္သူမ်ားလာလွ်င္လည္း ဆရာေတာ္၏ ေသျခာရွင္းျပမႈေႀကာင့္ မဝတ္ျဖစ္ႀက။ဝတ္ျဖစ္သူမ်ားသည္လည္း ရဟန္း သာမေဏ ဘဝ၏ က်ဥ္းက်ပ္ေသာ သိကၡါပုဒ္မ်ားကို မေစာင့္ထိန္းႏိုင္၍ လူထြက္ကုန္ႀကသည္။ေက်ာင္းတြင္ ဆရာေတာ္ ဖိုးသူေတာ္ဘတူ ႏွင့္ ေက်ာင္းသားေလး ေလးငါးေယာက္သာ ရွိႀကသည္။

တစ္ခါတြင္ ဆရာေတာ္မွာ ခရီးေဝးသြား စရာရွိ၍ ဖိုးသူေတာ္ဘတူအား ဥပုသ္ေန႔တြင္ရြာသူ ရြာသားမ်ားအား သီလေပးထားရန ္ေစခိုင္းခဲ႕ေလသည္။ဆရာေတာ္မရွိေသာ အခါ ေက်ာင္းတြင္ အႀကီးဆို၍ ဖိုးသူေတာ္ဘတူ တစ္ေယာက္သာရွိေတာ့သည္။ဖိုးသူေတာ္ဘတူ အတြက္ ေႀကာက္ရမည့္သူမရွိေတာ့။

ဤသို႔ျဖင့္ ဥပုသ္ေန႔ ေရာက္ေသာအခါ ေဟာခ်င္ေျပာခ်င္ေနေသာ ဖိုးသူေတာ္ဘတူမွ ရြာသူ ရြားသားမ်ားအား သီလေပးသည္။ထို႕အျပင္ ငါးပါးသီလကို ေစာင့္ထိန္းျခင္းေႀကာင့္ ရလာမည့္ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားအား ဟန္ပါပါ ေဟာျပသည္။ငါပါးသီလကို မေစာင့္ထိန္းလွ်င္ ခံစားရမည့္ အျပစ္မ်ားကိုလည္း ေသျခာဂဏစြာ ေဟာျပေလသည္။ရြာသူ ရြားသားမ်ားသည္ ဖိုးသူေတာ္ ဘတူ၏ အေဟာေျပာ ေကာင္းပံုကို ႀကည့္၍ မ်ားစြာ သေဘာႀကျခင္း ျဖစ္ႀကေလသည္။

ေန႔လယ္ပိုင္းတြင္ သီလယူလာေသာ ရြာသူ ရြာသားမ်ားျပန္သြားေသာအခါ ဖိုးသူေတာ္ဘတူသည္ ေတာထဲသို႕ တစ္ေယာက္ထဲ ထင္းေကာက္ထြက္ခဲ႕ေလသည္။တစ္ေနရာ၌ ေရခန္းခါစ အိုင္တစ္ခုတြင္ ငါးမ်ား ပြက္ေနသည္ကို ေတြရေလသည္။ဖိုးသူေတာ္ဘတူသည္ ငါးဖမ္းခ်င္စိတ္ ျပင္းစြာျဖစ္ေပါ ္လာသည္။သို႕ေသာ္ ဖိုးသူေတာ္ ဝတ္ျဖစ္ေနေသာေႀကာင့္ ငါးဖမ္းရန္လည္း ခက္ေနေလသည္။

ငါးဖမ္းမယ္ မဖမ္းဘူး ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ စိတ္ထဲတြင္ လြန္စြဲေနေလသည္။ဖိုးသူေတာ္ဘတူသည္ ေဘးဘီတြင္လည္း အျခားသူမရွိ သူတစ္ဦးတည္းသာ ရွိေနေသာေႀကာင့္ သူငါးဖမ္းလွ်င္လည္း အျခားသူ မျမင္ႏိုင္ေပ ထို႔ေႀကာင့္ ငါးဖမ္းရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ခါးေတာင္းေျမွာင္ေအာင္က်ိဳက္ကာ ငါးစဖမ္းေလေတာ့သည္။

ဖိုးသူေတာ္ဘတူ ကံဆိုးေလစြ။ငါးဖမ္း၍ မႀကာခင္တြင္ သီလယူထားေသာ ရြာသားတစ္ဦး ဖိုးသူေတာ္ဘတူ ငါးဖမ္းေနသည္ကို ျမင္သြားေလသည္။ထိုရြာသားမွ ဖိုးသူေတာ္ဘတူအား"ဖိုးသူေတာ္က ေသာနကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို ငါးပါးသီလ အက်ိဳး အျပစ္ေတြေဟာျပျပီး အခုေတာ့ ငါးလာဖမ္းေနတယ္…အေျပာနဲ႕ အလုပ္လည္းမညီဘူး…က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ဦးသူေတာ္ အေဟာေျပာေကာင္းလို႔ အထင္ႀကီး ေလးစားေနတာ အခုေတာ့ အလကားပဲဗ်ာ…"ဟုေျပာေလသည္။
ထိုအခါ ဖိုးသူေတာ္ဘတူ ျပန္ေျပာလိုက္ေသာစကားမွာ"ငါေဟာတာက မင္းတို႔လိုက္နာဖို႕အတြက္…ငါ့အတြက္ ေဟာတာ မဟုတ္ဘူး…"ဟုေျပာလိုက္ေလသည္။ရြာသားလည္း ဘာမွာ မေျပာေတာ့ပဲ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။

ဤေလာကႀကီးတြင္"ငါေဟာတာက မင္းတို႕လိုက္နာဖို႔အတြက္ ္ငါ့တြက္ ေဟာတာ မဟုတ္ဘူး"ဆိုသူမ်ား မည္မွ်ေလာက္ရွိေနမည္ မသိေတာ့ပါ။

MSC-224
@myintlwinsoe