ဧည့္သည္

ကြ်န္ေတာ္တို႔္သည္ ဘ ႏွင့္ ဝ ေပါင္းထားေသာ ဘဝ သို႔ စတင္ဝင္ေရာက္ရာ အရပ္ျဖစ္ေသာ အမိ ဝမ္းတြင္းမွ ေမြးလာတည္းက ငိုခဲ႕ရသည္။ႏို႔ဆာလ်င္လည္း ငို ခဲ႕ရသည္။ေသးစိုလ်င္လည္း ငိုခဲ႕ရသည္။အနည္းငယ္ ႀကီးလာေသာအခါ မိဘမ်ားအေပါ ္တြင္္ လိုခ်င္တာမ်ားဂ်ီက်၍ မရေသာအခါတြင္လည္း ငိုခဲ႕ရဖူးသည္။ကေလးသူငယ္ခ်င္း ေဆာ့၍ ထိခိုက္မိေသာအခါတြင္လည္း ငိုခဲ႕ရဖူးသည္။ေႀသာ္…ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝတည္းက အငိုႏွင့္ စခဲ႕ရပါလား။

ဘယ္ဘံု ဘယ္ဘဝက လာခဲ႕သည္ကို မသိေသာ္လည္း အငိုႏွင့္ စခဲ႕ရသည္ေတာ့သိႏိုင္ခဲ႕သည္။အရြယ္ေလးေရာက္ အေတာင္ေလး ေပါက္လာေသာအခါတြင္လည္း ကံဇာတ္ဆရာအလိုက် ကရျပန္။ကံဇာတ္ဆရာ အလိုက် ကရေသာ္လည္း မိမိ၏ အတၲအစြဲေလးေႀကာင့္ နာမည္းေလးလည္းႀကီးခ်င္သည္။ေငြေႀကးေလးလည္း ျပည့္စံုခ်င္သည္။က်န္မာေရးေလးလဲ ေကာင္းခ်င္သည္။ပတ္ဝန္းက်င္ မွသည္ တိုင္းႏိုင္ငံ ကမ႓ာထိ တန္ခိုးအာဏာေလးလည္း ထြားခ်င္သည္။ထိုသို႔"ခ်င္"မ်ားစြာေႀကာင့္ လူ လူခ်င္း စာနာေထာက္ထား ေမတၲာပြားဖို႔ ေမ့ေလ်ွာ့ ေနတက္ေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ တကယ္တမ္း စဥ္းစားႀကည့္ပါက ဘယ္ဘဝမွ လာခဲ႕သည္ကို မသိရ ဘယ္ဘဝသို႔ သြားရမည္ဆိုတာလည္း အမ်ားစု မသိႀကရ။ထိုသို႔ ဘာမ်ွေသေသျခာျခာမသိေသာ ဘဝႀကီးထဲတြင္ တစ္ေန႔ ေသရမည္မွာ ေသျခာလွေပသည္။ထို႔ေႀကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ လူေလာကႀကီးတြင္ ခဏအလည္လာေသာ ဧည့္သည္မ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ေသျခင္းတရားကို ေမ့ေလ်ွာ့ေနႀကသည္ သို႔မဟုတ္ ေမ့၍ထားက်ေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ေသျခင္းတရားကို ေမ့ထားေသာေႀကာင့္ "ခ်င္"ေတြမ်ားေနရျခင္းျဖစ္ပါတယ္ဗ်။ကြ်န္ေတာ္တို႔ အသက္ရွင္ခ်ိန္သည္ နာရီပိုင္းသာ က်န္ေတာ့မည္ဟု သိပါက "ခ်င္"ေတြအတြက္ အခ်ိန္ေပးဦးမွာလား။ပညာရွိႀကီး ဦးေပါ ္ဦး ကေတာ့ သူေသေသာအခါ အေခါင္း အျပင္ဘက္တြင္ သူ႕လက္ကို ထုပ္ထားျပီး ေသလ်ွင္ ဘာပစၥည္းမွ ယူမသြားႏိုင္ေႀကာင္း ျပသခဲ႕ေပသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ အယူအရ ေသလြန္ေသာအခါ ယူေဆာင္သြားႏိုင္ေသာအရာမွာ ကုသိုလ္ ႏွင့္ အကုသိုလ္ သာျဖစ္ပါတယ္ဗ်။အငို ျဖင့္စျပီး ေသျခင္းျဖင့္ ဆံုးေသာ ဘဝႀကီးတြင္ ခတၲခဏလာလည္ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ အတၲဟိတ ပရဟိတ မ်ွတစြာေနထိုင္ျပီး လူ လူခ်င္း စာနာေထာက္ထား ေမတၲာပြားျခင္းျဖင့္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူေနထိုင္ႀကပါစို႔ဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ဧည့္သည္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။

Photo credit google

MSC-224
@myintlwinsoe