" သံတိုင္နဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ မေဆာင့္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ "
" သံတိုင္နဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ မေစာင့္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ "
တစ္ေန႔က လုပ္ငန္းခြင္ထဲတြင္ျဖစ္သည္။ ေမာင္ျဖဴတစ္ေယာက္ ေတာက္တစ္ေခါက္ေခါက္နဲ႔ ေဒါသူပုန္ထကာ မန္ေနဂ်ာ႐ံုးခန္းမွ ျပန္လာသည္။
" ေတာက္၊ အဲ့သေလာက္ ကိုယ္သိကိုယ္တက္ေနရင္လည္း
တစ္႐ံုးလံုးက အလုပ္ေတြ သူ႕တစ္ေယာက္တည္းလုပ္ပါလား "
( ေတာက္ေခါက္ရင္း တ႐ူး႐ူးတရွဲရွဲ ျဖစ္ေနေသာေမာင္ျဖဴ )
"ဟ ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ ေမာင္ျဖဴရ"
" မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း ေမာင္မဲ....။ ငါကျပႆနာရဲ႕ အရင္းျမစ္ကို
ရွင္းျပတာ လက္မခံဘူး။ ေရပါတာပဲလိုခ်င္တယ္ ေရဗူးေပါက္တာ
မလိုခ်င္ဘူးတဲ့၊ အဲ့ေတာ့ငါက ဖိနပ္နဲ႔ခပ္လာခဲ့ေပးရမွာလား။ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူးကြာ "
" စိတ္ေလ်ာ့ပါ ေမာင့္ျဖဴရာ သံတိုင္နဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ မေဆာင့္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ "
"ဘယ္လို...။ ေမာင္မဲ မင္းဘာဆိုလိုခ်င္တာလဲ "
" ေအ... နားလည္ေအာင္ေျပာရမယ္ဆိုရင္။ မင္းရဲ႕ေခါင္းဘယ္ေလာက္မာမာ သံတိုင္နဲ႔ေဆာင့္ရင္ မင္းေခါင္ကြဲတာ
ပဲအဖက္တင္လိမ့္မယ္။ သံတိုင္ကေတာ့ ဘာမွျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး "
ေမာင္မဲက ႏွစ္သိမ့္စကားေျပာၿပီး ထြက္သြားခဲ့ေပမဲ့ ေမာင္ျဖဴတစ္ေယာက္ အေတြးမ်ားနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
ကိုယ့္ထက္ရာထူးႀကီးေနလို႔ သူေျပာတာမွအမွန္ သူလုပ္တာမွအမွန္
ဆိုၿပီး ေခါင္းငံု႔လက္ခံေပးရမွာလား။ ဒါဆိုအမွန္တရားက ဘာလဲ။
တခါတခါ ေမာင္ျဖဴစဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြ ပညာအရမ္းေတာ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာနာစိတ္ေတြကင္းမဲ့ၾကတယ္။
ဒီလိုပဲ လူေတြဟာ ပညာေတြအရမ္းတက္လာရင္ စာနာမႈေတြ ေခါင္းပါးတက္ၾကသလား။ ေမာင္ျဖဴကေတာ့ ပညာတက္ၿပီး စာနာမႈမရိွေသာ လူျဖစ္ရတာထက္ ပညာမတက္ေပမဲ့ လူသားခ်င္း၊ လူလူခ်င္း စာနာတက္ေသာ လူသားပဲျဖစ္ခ်င္သည္။
သည္ေတာ့ ေမာင္ျဖဴဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ သံတိုင္နဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ မေဆာင့္ေတာ့ဘူးလို႔ေပါ့။ အဲ့ေတာ့ ဘာလုပ္မလဲ?
" သံတိုင္ကို သံျဖတ္လႊနဲ႔ တိုက္မယ္ "
ကိုကိုမိုးဟိန္း
သစ္အယ္သီး
KoKoMoeHein
@myanmarkoko
MSC no. 118