The hope of love

myanmarkoko (55)in #myanmar • 6 years ago (edited)

ေမွ်ာ္လင့္မိသမွ် ...

ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ၊ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား အသက္ရြယ္အားျဖင့္ ၁၆နွစ္ ၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ ဆံပင္ေဘးခြဲနွင့္ ဂီတကို ခ်စ္ျမတ္နိဳးသူေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ညေနခင္း ညီအစ္ကို မသိတသိအခ်ိန္မွာ ျငိမ္သက္ျခင္းေတြ သယ္ေဆာင္လာမဲ့ ညအေမွာင္ကို သူ႔ဂစ္တာသံေလးနွင့္ ဆီးျကိုေလ့ရွိသည္။ လသာေသာ ညမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ေကာင္ေလး၏ ဂစ္တာသံနွင့္ သီခ်င္းသံက ပိုမိုအသက္၀င္လွသည္။ ေကာင္ေလးကိုယ္တိုင္ကလည္း လမင္းျကီးကိုျကည့္ကာ ဂစ္တာတီးျပီး သီခ်င္းဆိုရသည္ကို ပိုမိုနွစ္သက္သည္။

ဂစ္တာကို ခ်စ္တဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ဘ၀ဟာ သူတီးခက္လိုက္တဲ့ ဂစ္တာသံလို မသာယာေပ။ ညေနပိုင္းေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ အမ်ားသူငွာ ရြယ္သူေကာင္ေလးမ်ားကဲ့သို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တာမ်ိဳး၊ ေကာင္မေလးေတြ လို္က္ျပီး ပိုးပန္းတာမ်ိဳး ေကာင္ေလး အခ်ိန္မျဖဳန္းနိုင္ေပ။ ထင္းခြဲ၊ ေရခပ္၊ အိမ္မွာ စီးပြားျဖစ္ေမြးထားတဲ့ ၀က္မအတြက္ ၀က္စာသယ္တာမ်ိဳး စသျဖင့္ အိမ္အလုပ္မ်ားကို ေကာင္ေလးကူညီလုပ္ကိုင္ေပးရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ အိမ္အလုပ္မ်ား ကူလုပ္ျပီးစီးခ်ိန္မွာ လမြန္းတဲ့ေလျပီ။ (ညမွသာအလုပ္ျပီးူစီးေသာေျကာင့္) ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္လည္း မိခင္ထမင္းခ်က္နိုင္ဖို႔ ေကာင္ေလးေျခေထာက္ေတြ ေတာထဲကို ထင္းရွာထြက္ရေသးသည္။ ဘ၀သမားေလးမို႔ အေပါင္းသင္းလုပ္ခ်င္သူမ်ားကမရွိေပ။ ေကာင္ေလးအတြက္အေဖာ္ဆို၍ ဂစ္တာေလးနွင့္ ညအေမွာင္ကသာ သူ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးအေဖာ္မ်ားျဖစ္ျကသည္။ သို႔ေသာ္ ေကာင္ေလးသူ႔ဘ၀ကို ေက်နပ္သည္။ အျပစ္တင္ျခင္းမရွိသလို စိတ္ပ်က္အားငယ္ခ်င္းလည္းမရွိေပ။

ထိုကဲ့သုိ႔ အပူပင္မရွိေသာ ေကာင္ေလးသည္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို စတင္ခ်စ္မိရာ သူ၏ျငိမ္းခ်မ္းေသာ ဘ၀ေလးသည္ ပူေလာင္လာပါေတာ့သည္။ ထိုေကာင္မေလးမွာ ပန္းနုေရာင္ ဖိနပ္အျမဲစီးတက္ေသာေျကာင့္ ပန္းနု ဟုေကာင္ေလးက ခ်စ္စနိုးေလးနာမည္ေပးမိလိုက္သည္ ပန္းနုမွာ ေကာင္ေလး၏ တစ္ရပ္ကြက္တည္းက ျဖစ္ျပီး ပိုးပန္းေနေသာ ရြယ္သူေကာင္ေလးမ်ားကလည္း ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္လွ်က္ရွိသည္။ ပန္းနုဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကို စတင္ခ်စ္ခဲ့မိသည့္အခ်ိန္ကစျပီး ညည ေကာင္ေလးဆိုသည့္ သီခ်င္းေတြက ပန္းနုအတြက္ဆိုျပီး ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း တစ္စ လင္းလက္ခဲ့ျပီေပါ့။
ပန္းနုကလည္း ေကာင္ေလး မိမိအားခ်စ္ေနသည္ကို ရိပ္မိသည္။ ေကာင္ေလးနွင့္ လမ္းမွာ ေတြ႔လွ်င္ ပန္းနုက မခို႔တရို႕ေလးျပံဳးျပသည္။ ေကာင္ေလးကလည္း ျပန္လည္ကာ ရွက္ျပံဳး ျပံဳးျပတက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သိပ္မျကာခင္မွာပဲ ေကာင္ေလးက ပန္းနုကို ခ်စ္စကားဆိုခဲ့ျပီး ပန္းနုက အေျဖျပန္ေပးမဲ့ ေန႔ကို ခ်ိန္းခ်က္လိုက္ေလသည္။

ညတစ္ညမွာျဖစ္သည္။ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းသည့္ ေဆာင္းညတစ္ညတြင္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ မီးပံုပြဲေလးက်င္းခဲ့သည္။ ရြာထဲရွိ ကေလး၊ လူျကီးအားလံုး ထိုပြဲေလးသို႔ လာေရာက္ဆင္ႏြဲခဲ့ျကသည္။အမ်ားဆံုးလာေရာက္ျကသူမ်ားကေတာ့ အပ်ိဳေပါက္စ၊ လူပ်ိဳေပါက္စမ်ားျဖစ္ျကျပီး အေတာက္ေျပာင္ဆံုး အ၀တ္စားမ်ားကို ၀တ္စားထားျကသည္။ ဒီေန႔ညပြဲသုိ႔ ပန္းနုလာမည္ျဖစ္ျပီး ေကာင္ေလးကိုလည္း ဒီမီးပံုပြဲညမွာ အေျဖေပးမည္ျဖစ္သည္။ ေကာင္ေလးပန္းနုကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြတပံုျကီးနွင့္ လိုက္ရွာေနခဲ့သည္။ ေဟာ…… ေတြ႔ေပျပီ၊ ေကာင္ေလးက ပန္းနုနားသို႔ သြားမည္ဟန္ျပင္ဆင္မွာပင္ ပန္းနုနားသို႔ ေကာင္ေလးမ်ားအစုက ခ်ဥ္းကပ္လာျကသည္။ အေတာက္ေျပာင္ဆံုး အ၀တ္စားမ်ားကို ၀တ္ဆင္ထားျကျပီး ေကာင္ေလးအားလည္း မတူမတန္သလို ၊ မနွစ္မိ်ဳ႕ေသာ ၊ စိမ္းစိမ္းေတာက္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ လွမ္းျကည့္ျကသည္။
ေကာင္ေလး သူ႔ကိုယ္သူရွက္မိသြားသည္။ ငါက သိပ္ျပီးဆင္းရဲတယ္၊ ပန္းနုကငါ့ကိုခ်စ္မွာတဲ့လား ၊ ငါ့ထက္သာတဲ့သူေတြအမ်ားျကီးရွိသားပဲ ၊ ပန္းနု ငါ့ကို ဘယ္လိုမွခ်စ္နုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုလည္းျကည့္ေလ ၊ ပန္းနုတစ္ေယာက္ ၀တ္စားထားတာေတြက တန္ဖိုးျကီး တာေတြခ်ည္းပဲ။ ငါက ရူးလို႔ သူ႔ဆီက အခ်စ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့မိတာပဲ။
ထိုကဲ့သုိ႔ ေကာင္ေလးမိမိကုိယ္ကို ျပန္ေျပာေနမိေသာ စကားမ်ားက အျပင္သုိ႔ မထြက္ေပမဲ့ သူ႔ရင္ဘက္ထဲတြင္ေတာ့ ဆူနာမီ ေရလွိဳင္းေတြက သူ႔နွလံုးသားကို ရိုက္ခက္တိုက္စားေနျကသည္။ ဘယ္လိုခံစားမွဳမ်ိဳးဘာလိမ့္ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲတြင္မြန္းက်ပ္လာသည္။ ဒီမီးပံုပြဲ ၊ ဒီလူအုပ္ျကီးတြင္ သူရွိေနရသည္ကို ရွက္ရြံ႕မိလာသည္။ ထို႕ေျကာင့္ ဒီအရာမ်ားနွင့္ ေ၀းရာ ရပ္ကြက္ထိပ္က ေညာင္ပင္ျကီးဆီကို ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္တည္းထြက္လာမိခဲ့သည္။

ေညာင္ပင္ျကီး၏ အရိပ္အာ၀ါသေအာက္မွလြဲ၍ က်န္ပတ္၀န္းက်င္တခြင္သည္ ထိန္ထိန္သာေနေသာ လေရာင္ေျကာင့္ ေဖြးေဖြးျဖဴလွ်က္ရွိသည္။ ေကာင္းကင္သည္ ျကည့္လဲ့ကာ ျပာနက္ေန၏။ ျကယ္တာယာအေပါင္းတို႔ကလည္း အစြမ္းကုန္လင္းလက္ေနျကသည္။ လမင္းျကီးကေတာ့ ထီးထီးျကီး ထြန္းလင္းလွ်က္ရွိသည္။ လေရာင္သည္ေအးျမ၏ ထို႔ထက္ျမဴနွင္းမ်ားက ပို၍ေအး၏။ ေကာင္ေလးသည္ ဘာေျကာင့္မွန္းမသိ လမင္းျကီးကို ေငးေမာျကည့္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ ေကာင္ေလးနားေရာက္လာျပီး ေကာင္ေလးကဲ့သို႔ လမင္းျကီးကို လိုက္ျပီးေငးျကည့္သည္။ ေကာင္ေလးက ရုတ္တရက္မို႔ ေျကာင္သြားျပီး ဒီအဘိုးအို ဘယ္ကေရာက္လာပါလိမ့္ ဟုေတြးေနဆဲ အဘိုးအိုက စကားစဆိုေလသည္။

"ေအ…. ဒီလိုပဲကြယ့္ လူေတြက လမင္းျကီးကိုေမာ့ျကည့္တက္ျကတယ္။ အထူးသျဖင့္ အခုလို လူကေလး ခံစားေနရတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေပါ့ "

"ကြ်န္ေတာ္ခံစားခ်က္ကို အဘိုးကဘယ္လိုသိလဲ "

"သိတာေပါ့ကြယ္ လူေတြက သူတို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရခ်ိန္တိုင္းမွာ လူကေလးလိုမ်ိဳး လမင္းျကီးကို ေမွ်ာ္ျကည့္တက္ျကတယ္။ လမင္းျကီးဆီမွာ သူတို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို ရင္ဖြင့္တက္ျကတယ္"

"ဟုတ္တယ္အဘိုး ကြ်န္ေတာ္အခု အရမ္းခံစားေနရတယ္ ။ အရင္တုန္းကေတာ့ အပူပင္မရွိခဲ့တဲ့ကြ်န္ေတာ္ အခုေတာ့" - ( ေကာင္ေလး၏ စကားကိုျဖတ္ကာ အဘိုးအိုက ၀င္ေျပာသည္)

"လူကေလး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ခဲ့မိတယ္ မလား"

"ဟုတ္ပါတယ္ အဲ့ဒါေျကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အခုလိုခံစားေနရတာေပ့ါ "

"အဲ့ဒါပဲ လူကေလး ၊ အေျဖက အဲ့ဒါပဲ။ လူေလး အဲ့ေကာင္မေလးကို ခ်စ္ခဲ့မိတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ဆီက အခ်စ္ကို ျပန္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တယ္မလား"

"အို…. အဘိုးကလည္း လူငယ္တိုင္းခ်စ္မိရင္ ဒီလိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္မိျကမွာပဲ။႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းတြထဲမွာေတာင္ ေျပာျကေသးတာပဲ လူဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ အသက္ရွင္ရတာေပါ့၊ တဲ့"။ (ေကာင္ေလး စိတ္တိုစြာ မေက်မနပ္ ျပန္ေျပာလိုက္မိသည္)

"အင္းလူေတြက အဲ့ဒါပဲသိျကတယ္။ အဲ့ဒီေမွွ်ာ္လင့္ခ်က္ေျကာင့္ ျပန္ေသေနရတာကိုေတာ့ သတိမထားမိျကဘူးကြယ္"

"ဗ်ာ…."။ (ေကာင္ေလးအံ႔အားသင့္သြားသည္)

"လူေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္မိရင္ ေမွ်ာ္လင့္မိသေလာက္ ျပန္ခံစားျကရတယ္။ (အဘိုးအို အသံက ေျကကြဲကာအပ္ေနသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ အသက္ကိုရွည္ျကီး ဆြဲငင္ကာရွဴလိုက္ျပီး ေကာင္ေလးအား ေမးခြန္းတစ္ခုေမးသည္)။ ေရထဲမွာ ေပၚေနတဲ့ လူေလးရဲ႕ အရိ္ပ္ကို ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္လို႔ရပါ့မလား "

"ဘယ္ရပါ့မလဲ ၊ ထိလိုက္တာနဲ႕ ေရဗြက္ထျပီး ေပ်ာက္သြားမွာေပါ့။"

"ေအ… အဲ့ဒီေရဗြက္မာယာလိုပဲ လူေလးေရ… ။ ေလာကမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အရာေတြက ျမင္ရံုနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ယူရတယ္။ ဒါကိုမွတ္ထားပါ လူေလး၊ ျမင့္မားတဲ့ ေတာင္ထြတ္ေတြမ်ားရင္ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းေတြေပါမယ္။ အဲ့လိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမ်ားရင္ အမွား၀န္ပူေတြမ်ားမယ္"

"ဒါဆိုဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ရင္ေရာ အဘိုး …."

"ဘာမွမခံစားရေတာ့ဘူးေပါ့ကြယ္ …။ ဟား…. ဟား….. ဟား…. ။(အဘိုးအိုက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာလိုက္သည္)"

"အဘိုးက ဘယ္သူလဲဟင္"

"အဘိုးဟာ လူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္တဲ့ လမင္းျကီးေပၚက ဆန္ဖြတ္တဲ့ အဘိုးအို ေပါ့ကြယ္…. ။ ဟား ….. ဟား… ဟာ…."။( ေကာင္ေလးအံ့ျသစြာ အဘိုးအိုကို ေငးေမာျကည့္ေနစဥ္မွာပဲ အဘိုးအိုသည္ တလက္လက္လင္းေနတဲ့ ေငြမွဳန္မ်ားအျဖင့္ေျပာင္းလဲသြားျပီး လမင္းျကီးဆီသို႔ လြင့္ျပယ္သြားခဲ့ေလသည္)

ေကာင္ေလးရင္ဘတ္ျကီး ပြင့္ထြက္ကာ ရွင္းလင္းသြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ အဘိုးေျပာခဲ့ေသာ စကားတစ္ခြန္းက နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ ဘာမွမေမွ်ာ္လင့္ရင္ ဘာမွမခံစားရေတာ့ဘူးေပါ့ကြယ္ ။ ေကာင္ေလးဆီမွာ မာယာဆန္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမရွိေတာ့။ ထို႔ေနာက္ ေကာင္ေလးလူအုပ္ျကီးရွိရာသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။မီးပံုပြဲကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ျကီးဆင္ႏြဲကာ က်ယ္ေလွာင္စြာ ရယ္ပစ္လုိက္သည္။ ပန္းနုေရာင္ေကာင္မေလးဆီကိုေတာ့ သူမသြာျဖစ္ခဲ့ေတာ့ေပ။ အဲ့ဒီအတြက္လည္း သူဘာမွမခံစားရေတာ့ေပ။
ထို႔ေနာက္ နွစ္ေတြျကာေညာင္းလာခဲ့ျပီးတဲ့ေနာက္ ေကာင္ေလးဟာစတီးမစ္ပင္လယ္ျကီးထဲမွာ ေရာက္တက္ရာရာ စာေတြေရးသားျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတက္တဲ့ ငါးကေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူသည္ ကဗ်ာေရးသည္၊ ၀တၳၳဳတိုေလးေတြေရးသည္။ ဒါေပမဲ့ လူေတြ သူ႔အရးသားကို ျကိုက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မျကိုက္သည္ျဖစ္ေစ သူမေမွ်ာ္လင့္ေတာ့၊ သူ႔အလုပ္ကိုသာသူ အေကာင္းဆံုးလုပ္သည္။ ေရဗြက္မာယာေတြကို ေရစုပ္စက္နဲ႔ စုပ္တင္ျပီး အဲ့ဒီေနရာမွာ မျမဲျခင္းဆိုတဲ့ သစ္တစ္ပင္ကို သူစိုက္ပ်ိဳးနိုင္ခဲ့ေပျပီ။ ပန္းနုေရာင္ ဖိနပ္စီးတက္တဲ့ ပန္းနုဆိုတဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔ သူေနာက္ထပ္မဆံုျဖစ္ခဲ့ေတာ့ေပ။ ျကာေတာ့လည္း ပန္းနုကို ေကာင္ေလးေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ဟိုတေလာက ေက်ာက္ေတာ္ျကီးဘုရား ပြဲမွာေတာ့ အစိမ္းေရာင္ဖိနပ္စီးထားတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ သူဆံုျဖစ္သည္။ အဲ့ဒီေကာင္မေလးကို သူေတြ႔သည့္အခါ ေျပာမိလိုက္တာကေတာ့