ဆိုဆံုးမလြယ္ျခင္းဟာမဂၤလာ

ဆိုဆံုးမလြယ္ျခင္းဟာမဂၤလာ

အသက္အရြယ္အရ အစားအေသာက္အေနအထိုင္ကိစၥမ်ားအား ငယ္ရြယ္စဥ္ကကဲ့သို႔ ထင္သလိုစား၊ ထင္သလိုသြား၊ ထင္သလိုေန၍ မရေတာ့ပါ။ မွတ္မိေသးသည္ မိမိငယ္စဥ္က အေဖေမြးထားေသာ ဆိတ္မ်ားကို ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ဆိတ္ေက်ာင္းထြက္ေလ့ရွိ၏။မိမိတို႔ေနထိုင္သည့္ ေခတၱရာျမိဳ႔သစ္ရပ္ကြက္မွ ေရႊတံခါးရပ္ကြက္ကိုေက်ာ္ကာ ေမွာ္ဇာဘက္အထိ ဆိတ္ေက်ာင္းထြက္ရ၏။ ထိုသို႔ ဆိတ္ေက်ာင္းထြက္သည့္အခါ ဇီးပင္ေတာၾကီးကိုျဖတ္သြားရသည္။ ဇီးေတာထဲတြင္ဇီးခ်ိဳ၊ဇီးခ်ဥ္အပင္မ်ိဳးစံုရွိသည္။ ပိုင္ရွင္မ်ားရွိေသာ္လည္း မိမိစား ဖို႔ေလာက္ေကာက္ယူစားေသာက္ျခင္းကို ဘယ္ဇီးပင္ပိုင္ရွင္ကမွ မေျပာဆိုၾကပါ။ သို႔အတြက္ လြယ္အိတ္ကေလး တေစာင္းလြယ္ျပီး ဇီးသီးေကာက္စားရင္း လြယ္အိတ္ထဲလဲ ေကာက္ထည့္သြားခဲ့သည္။
ဆိတ္ေတြေက်ာင္းလို႔ရသည့္ မ်က္ေတာ၊အရြက္ေတာမ်ားေရာက္သည့္အခါ အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္ပင္ တြင္ ထိုင္၍ ဇီးသီးစားလိုက္၊ေရေသာက္လိုက္ ၊ဆိတ္မ်ား အေဝးသို႔ေရာက္မသြားေစရန္ထိန္းသိမ္းလိုက္ျဖင့္ ေနရင္း လမ္းမွာေကာက္ယူလာေသာ ဇီးသီးမ်ားကို ကုန္သြားသည္အထိစားမိတတ္သည္။သို႔ေသာ္ ပါးစပ္ေတြဖန္တြတ္ေန တတ္သည္မွအပဘာဆိုဘာမွ်မျဖစ္ခဲ့ပါ။
ခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဟိုဟာေလးစားလိုက္ ေသြးတိုးလို႔၊သည္ဟာေလးစားမိလို႔ ဗိုက္နာလို႔၊ ဝမ္းေတြပုပ္လို႔၊ ဆီးေတြက်ဥ္လို႔ ၊လက္ေတြထံုလို႔၊က်ဥ္လို႔ႏွင့္ ဆီ၊အခ်ိဳမႈန္႔၊ ဆား၊ အပူစာ၊အေအးစာ အမွားတစ္ခုမွ်မခံ ေအာ္ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္မွျဖင့္ ကားစုတ္ၾကီးအပိုင္ရထားသလို ျပင္လိုက္ရသည့္ အပ်က္အစီးေတြ။ ရွာေဖြထားသမွ် ေဆးခန္းကဆရာဝန္ေတြအတြက္ လို႔ေျပာရေတာ့မလိုလို။
မ်က္လံုးေတြ အျမဲစပ္ေနျပီးၾကည့္လို႔မေကာင္း ဆိုဆံုးမလြယ္ျခင္းဟာမဂၤလာ ဆိုေသာ္လည္း “ဟိတ္ေကာင္မင္းစိုးႏိုင္ Facebook ေတြ၊ Steemit ေတြၾကည့္တာ နည္းနည္းေလ်ာ့ပါေတာ့” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အတန္တန္ဆိုဆံုးမပါေသာ္လည္း။ ဒင္းက ေျပာတုန္းသာ “ဟုတ္ပါရဲ့ ငါ့မ်က္လံုးေတြအတြက္ အၾကည့္ေလ်ာ့ဦးမွပါ” ဆိုျပီး ေတာ္ၾကာေတာ့ ေမ့ျပီးၾကည့္မိျပန္သည္။ တစ္ရက္ေလာက္အနားေပးသည္လို႔တစ္ခါမွ်ေတာင္မရွိ။ အစား အေသာက္ဆိုလည္း မတည့္ပါဘူးဆိုရင္စားခ်င္လိုက္တာ၊ ေကာ္ဖီမစ္၊လၻက္ရည္ အာလူးေက်ာ္၊ အဆီအစိမ့္ အစားအစာ၊ အသားကင္၊ ကိုးရီးယားကင္မ်ား ။
ေအးေလ…ငယ္တုန္းက ဒါေတြမစားႏိုင္လို႔ ပိုက္ဆံေခၽြတာစုေဆာင္းျပီး စီးပြားေတြရွာခဲ့ရတာ။ ငယ္ငယ္က မ်ားပန္းသီးေလးေတြသူမ်ားစားတာျမင္ရင္စားခ်င္တာ ကိုယ္ကဝယ္မစားႏိုင္ဘူး။ခုအခ်ိန္လိုလည္းမေပါမ်ားဘူး။ အေဖ ကရံုးကျပန္လို႔ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ထုတ္ကေလးမ်ားပါလာခဲ့ရင္ ေမာင္ႏွမေတြ ေပ်ာ္ေနခဲ့ရတာ ။ ခုအခ်ိန္မွာ အားလံုးၾကိဳက္ရာဝယ္စားႏိုင္ျပီဆိုေတာ့ မတည့္တာေတြကမ်ားလိုက္တာ၊ တည့္ပါတယ္ဆိုတဲ့အစားအစား ေတြက် လည္း တစ္ခါတစ္ေလ မသန္႔ရွင္းလို႔ ေရာဂါျဖစ္တတ္ေသးတယ္။ ကိုယ္ခံစြမ္းအားနည္းလာ သည့္သေဘာ ျဖစ္မွာေပါ့။
ငယ္ငယ္က မိမိတို႔အိမ္မ်ားတြင္ TV ဆိုတာမရွိ။ ရုပ္ရွင္ကို BEME စစ္တပ္ထဲကျပသေသာ ပိတ္ကားေထာင္ ရုပ္ရွင္ကိုသြားၾကည့္ၾကသည္။ ညေနဆို ဖ်ာေလးေတြ၊ခံုေလးေတြလက္ကကိုင္ျပီး ေခတၱရာျမိဳ႔ရပ္ကြက္မွ မီးရ ထားလမ္းကိုပင္ေက်ာ္ကာ စစ္တပ္ရံုကိုသြားၾကည့္ရသည္။“အျပန္အျပန္ အျပန္လားကြဲ႔၊ အသြားအသြား အသြား ပါလို႔” ဆိုေသာ ေလာ္စပီကာမွသီခ်င္းသံ။“ရွာပံုေတာ္ၾကဴၾကဴး ၾကဴးလို႔ရယ္” ဆိုေသာ သီခ်င္းသံမ်ား ဖြင္လွ်င္ အေျပးအလႊားရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကေလ့ရွိသည္။ ေနာက္ပိုင္း TV, Video မ်ားေပၚလာေသာ္လည္း ကိုယ္မဝယ္ ႏိုင္သည္မို႔ video ရံုမ်ားတြင္အခေၾကးေငြျဖင့္သြားၾကည့္ၾကရသည္။သို႔အတြက္ က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္စာအုပ္ဖတ္ခဲ့ သည္ ကမ်ားေလသည္။ယေန႔အခါတြင္မူ အိမ္တြင္ TV ကလည္း ၂၄ နာရီလႊင္႔ေနသည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ား၊ သီခ်င္းမ်ား၊ သတင္းမ်ားကလည္းရွိ။ ဖုန္းကေလးေဆတြကလည္းကိုယ္စီရွိဆိုေတာ့ TV တစ္လွည့္ ဖုန္းတစ္ လွည့္ျဖင့္ ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြမအားႏိုင္။ စာဖတ္နည္းသြားမည္စိုး၍ စာအုပ္ကလည္း မၾကာမၾကာဖတ္တတ္ေသးရာ မ်က္လံုးမေကာင္းတာလည္းမတတ္ႏိုင္ေတာ့ ။ အမွန္ေတာ့ ငယ္ငယ္ကလို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမေပးမည့္ မိဘဆရာ သမားမ်ားလိုအပ္ေနသည္လားေတာ့မသိ။
အားလံုးရႊင္လန္းၾကပါေစ
မင္းစိုးႏိုင္
MSC -010
Photo –Google