နာက်င္မႈေတြဟာ စြမ္းအားျဖစ္တယ္

နာက်င္မႈေတြဟာ စြမ္းအားျဖစ္တယ္
၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ပိုလန္စိတၱေဗဒပညာရွင္ ကာဇီမီရက္ဖ္ ဒါဘရိုစကီဟာ ဒုတိယကမာၻစစ္အျပီး အသက္ရွင္ကန္ရစ္သူေတြ စစ္ပြဲရဲ့အနိဓာရံုေတြကို ဘယ္လိုမ်ားျဖတ္သန္းခဲ့တာလည္းဆိုတာကို ေလ့လာတယ္။ ပိုလန္ ႏိုင္ငံမွာ အေတာ္ကိုဆိုးရြားခဲ့တာပါ။ နာဇီစစ္တပ္ရဲ့ ဒဏ္ကို ရက္ရက္စက္စက္ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလူေတြဟာ စစ္အတြင္းမွာ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္သတ္ျဖတ္မႈေတြ ၊ျမိဳ႔ေတြျပာက်သြားေအာင္ ဗံုးၾကဲခံရတာေတြ၊ စစ္သံုးပမ္းေတြ ကိုညွဥ္းပမ္းမႈေတြ ၊ မိသားစုဝင္ေတြကိုမုဒိန္းက်င့္ခံရတာေတြ၊ အသတ္ခံရတာေတြကို အနီးကပ္ေတြ႔ၾကံဳခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။
ဒါဘရိုစကီရဲ့ ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္ေတြက အံ့အားသင့္စရာပါ။ ေလ့လာခဲ့တဲ့ စစ္ေဘးဒုကၡသည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေျပာတယ္။စစ္အတြင္း အေတြ႔အၾကံဳေတြဟာ အင္မတန္ဆိုးရြားပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ဒီအေတြ႔အၾကံဳေတြေၾကာင့္ စစ္ၾကီးျပီးသြားတဲ့အခါ သူတို႔ဟာ ပိုျပီးတာဝန္သိတတ္တဲ့ လူေတြျဖစ္လာတယ္တဲ့ ပိုျပီးေပွ်ာ္ရႊင္တဲ့သူေတြလည္းျဖစ္လာၾက တယ္တဲ့ ။စစ္မျဖစ္ခင္က သူတို႔မွာရွိခဲ့တဲ့ ပ်င္းရိမႈေတြ၊ ေက်းဇူးမသိတတ္ျခင္းေတြ၊ ျပႆနာေသးေသးေလးေတြနဲ႔ အခ်ိန္ ကုန္ခဲ့တာေတြ ၊ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စစ္ၾကီးအျပီးမွာ သူတို႔ဆီမွာမရွိေတာ့ဘူးတဲ့ ။စစ္အျပီးမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပိုျပီး ယံုၾကည္လာတယ္။ဘဝရဲ့ျပႆနာအေသးအဖြဲ႔ကေလးေတြကို အဖက္မလုပ္ပဲေနတတ္လာၾကတယ္တဲ့။
သူတို႔ရဲ့စစ္ေဘးအေတြ႔အၾကံဳက ဘယ္ေလာက္ဆိုးရြားတယ္ဆိုတာ ေျပာျပစရာေတာင္မလိုပါဘူး။စိတ္ဒါဏ္ရာေတြ နဲ႔ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကျဖစ္ေနသူေတြလည္းရွိပါတယ္။ဒါေပမယ့္သူတို႔ထဲက တစ္ခ်ိဳ႔ဟာ ဒီဒဏ္ရာေတြကို ခြန္အားအျဖစ္ အသံုးျပဳႏိုင္ခဲ့တာေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီအေတြ႔အၾကံဳမ်ိဳးဟာတကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာမွာလည္းရွိပါတယ္။ ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္း၊ ဂ်ပန္ေခတ္ရဲ့ ခါးသီးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ျမန္မာေတြခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ေခၽြးတပ္ဆြဲခံရတာေတြ၊ျမန္မာမိန္းကေလးေတြကို ဂ်ပန္ေတြက အတင္းအဓမၼ မုဒိန္းက်င့္ခံရတာေတြ၊ သူတို႔ကိုဖီဆန္တဲ့သူေတြကို ႏိွပ္စက္ညွဥ္းပမ္းခဲ့တာေတြ လက္သည္းခြံခြာတာေတြ၊ ေရေႏြးပူနဲ႔အေလာင္းခံရတာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ရင့္က်က္မသြားတာလည္း ၊ ခြန္အား ေတြျဖစ္မလာတာလည္း။
ဒါဘရိုစကီေျပာေသးတယ္။ ေၾကာက္စိတ္စိုးရိမ္စိတ္ေတြဟာ အက်ိဳးမဲ့အရာေတြမဟုတ္ဘူး။ဒီစိတ္ေတြဟာ စိတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ ၾကံခိုင္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ နာက်င္မႈေတြျဖစ္တယ္။ ဒီနာက်င္မႈေတြဆီကေနထြက္ေျပးတာဟာ ၾကီးထြားမႈကိုသတ္ လိုက္တာပဲ။ အရိုးေတြသန္မာဖို႔၊ ဗလပိုေတာင့္ဖို႔ အနာခံျပီးေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရသလိုပဲေလ။ ပိုျပီးၾကံခိုင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကိုရဖို႔နဲ႔ ပိုျပီးကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ဖို႔ဆိုတာ စိတ္ဒါဏ္ရာေတြရဲ့နာက်မႈကိုေတာ့လက္ခံမွရမယ္ တဲ့။ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ဒီနာက်င္မႈေတြဆီကေနထြက္ေျပးခဲ့ပါသလား။
ကၽြန္ေတာ္မွန္းဆၾကည့္မိသေလာက္ အဲဒီေခတ္က အဲဒီနာက်င္မႈေတြကို ခြန္အားအျဖစ္ေျပာင္းနိုင္ခဲ့တဲ့သူေတြရွိခဲ့ ၾကပါတယ္။ သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္အစရွိသူေတြဟာ နာက်င္မႈေတြကေန ခြန္အားျဖစ္ေနခဲ့ သူေတြပါ။ နာက်င္မႈကေနခြန္အားျဖစ္လာစရာမရွိတဲ့ ၊ဘယ္ေခတ္ေရာက္ေရာက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူကိုေဖာ္လံဖားစားမယ့္ ဦးေစာက အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ကိုးဦးကို သတ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးေနဝင္းဟာ ခံစားခ်က္နဲ႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္ဝင္ျဖစ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။သူ႔ဦးေလးက အတင္းထည့္လႊတ္လိုက္လို႔ ပါသြားခဲ့ရ တာပါ။
ဒီအခ်က္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ သံုးသပ္ၾကည့္တဲ့အခါ ဦးေနဝင္းပထမအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ (၂၅)ႏွစ္၊အျပင္ခုအခ်ိန္အထိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူမ်ားဟာ ျပင္းထန္တဲ့ဒုကၡေတြကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ မခံစားၾကရပါဘူး။ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ဒုကၡေတြကို ေျဖသိမ့္ႏိုင္တဲ့ ဘာသာတရားပါ။ ဘယ္သူ႔အျပစ္မွမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ေနာင္ဘဝကျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ကံေတြေၾကာင့္ျဖစ္တာဆိုတဲ့ အယူအဆေၾကာင့္ ခါးသီးတဲ့ခံစားခ်က္ေတြဟာ ခြန္အားအျဖစ္ေျပာင္းမလာေတာ့ပဲ။ သည္းခံစိတ္အျဖစ္နဲ႔ ရပ္သြားပါ ေတာ့ တယ္။
အထက္ပါယူဆခ်က္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ သေဘာတူလို႔ ရသကဲ့သို႔ သေဘာမတူလို႔လည္းရပါသည္။ အျငင္းပြားျခင္း၊ေဝဖန္ဆန္းစစ္ျခင္း၊အၾကံျပဳျခင္း၊ ေထာက္ခံျခင္း၊ မေထာက္ ခံျခင္းတို႔သည္ ဒီမိုကေရစီ၏သေဘာသာျဖစ္ပါေလသည္။
မင္းစိုးနိုင္
MSC-010
Photo -Google