အက္ဒမန္ကၽြန္းက ကရင္လူမ်ိဳး

တကယ္ေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးေလးက 7days ဂ်ာနယ္ထဲက ေဆာင္းပါးေလးပါ။ ဒီေဆာင္းပါးေလးဖတ္ျပီး တိုင္းရင္း သားေတြကို သနားလြန္းလို႔ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ေနာင္ဘဝအဆက္ဆက္သူတို႔လည္းအၾကံဳၾကပါေစနဲ႔၊သူမ်ားေတြလည္း မၾကံဳၾကပါေစနဲ႔၊ကိုယ္လည္းမၾကံဳရပါေစနဲ႔လို႔ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေမြးျပီးျမန္မာျပည္မွာၾကီးတဲ့ ျမန္မာတိုင္း ရင္းသားစစ္ျဖစ္ပါလွ်က္နဲ႔ အေၾကာက္တရားနဲ႔ထြက္ေျပးၾကရင္း အိႏၵိယအစိုးရပိုင္ အက္ဒမန္ကၽြန္းေလးေပၚမွာ ကရင္ လူမ်ိဳးေတြေရာက္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ေတြမွာျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းက စိုက္ပ်ိဳးစားေသာက္ခဲ့ၾကတဲ့ မ်ိဳးေစ့ေတြပါလာျပီး ဒီကၽြန္းေလးေပၚမွာ အေျခခ်ေနထိုင္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ဘဝေလးေတြေတာ့ျဖစ္ေနၾကပါျပီ။

သူတို႔ရြာေလးအမည္ကိုေတာ့ ပုန္းေနတယ္လို႔ကရင္လိုအမည္ရတဲ့ နာမည္ေလးေပးထားပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ စာထဲမွာေတာ့ ကရင္လူမ်ိဳး ၇ သိန္းေလာက္ဟာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႏိုင္ငံေပါင္း ၄၈ ႏိုင္ငံေလာက္ အထိ ေရာက္ရွိေနတယ္လို႔ေရးထားပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဗမာလူမ်ိဳးပါ။ ဒါေပမယ့္ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ တစ္ေျမ တည္းေနတစ္ေရထဲေသာက္ ညီရင္းအကိုေမာင္ရင္းႏွမေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းမ,ေကာင္းေကာင္းၾကီးေတြမွာ ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြေမာင္းႏွင္သြားလာႏိုင္ေနတယ္ဆိုရင္ သူတို႔ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လမ္းမ,ေကာင္းေကာင္းၾကီးေတြမွာ ကားေတြဆိုင္ကယ္ေတြေမာင္းႏွင္သြားလာႏိုင္သင္တယ္မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာသင္ခန္းေတြမွာ ေအးေအးခ်မ္း ခ်မ္းနဲ႔ပညာေတြသင္ၾကားေနႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေရာ အလားတူသူတို႔ေတြေရာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ပညာ ေတြသင္ၾကားေန သင့္တာပဲမဟုတ္ဖူးလားဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ လွ်ပ္စစ္မီးေတြထိန္ေနျပီး သူတို႔ဆီမွာ ေမွာင္မဲေနသင့္ပါရဲ့လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လွ်ပ္စစ္တစ္ ယူနစ္ကို ၃၅ က်ပ္ ၄၀ က်ပ္ ၅၀ က်ပ္ နဲ႔ သံုးေနၾကျပီးသူတို႔က တစ္ယူနစ္ ၄၀၀ က်ပ္ဆိုတာ ျဖစ္မွမျဖစ္သင့္ ပါပဲဗ်ာ။ တကယ္ပဲ အဲဒီေဒသေတြမွာ ဒီဇယ္နဲ႔ မီးထုတ္ျပီးေပးရလို႔ေစ်းၾကီးေနရတာပါဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔က မွ်ျပီးက်ခံသင့္တာ မဟုတ္ပါလား။သူ႔ထိုက္နဲ႔သူ႔ကံ ဆိုျပီးပစ္ထားလို႔လံုးဝမျဖစ္ပါ။ သူတို႔ကို တကယ္ပဲ ကိုယ့္ညီအကိုေတြလို႔သေဘာမထား ႏိုင္ရင္ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးဆိုတဲ့စကား ဘယ္လိုသြားသံုးလို႔ရႏိုင္ပါ့မလဲ။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ထဲက ဘဝမွာေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ေနခဲ့ရပါတယ္။ စစ္ေဘးနဲ႔ထြက္ေျပးေနရတာေတြ၊ စားဝတ္ေန ေရးအတြက္ ေျပာင္းေရြ႔ေေနထိုင္ၾကရတာေတြ တကယ္မၾကားခဲ့ဖူး။မသိခဲ့ဖူးပါ။ ခုေခတ္ကေတာ့ သတင္းမီဒီယာေခတ္ျဖစ္ ေတာ့ ဘယ္မဆို ဘယ္အရပ္ေဒသကမဆို သတင္းေတြ သိခ်င္သေလာက္သိရွိခြင့္လည္းရွိေနၾကပါျပီ။ စစ္ဆိုတာ မိဘေတြ ေျပာျပလို႔ ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္း ဒုကၡေရာက္ရတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ စာေတြဖတ္၊ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ရလို႔ ဂ်ပန္ေတြရက္စက္ပံု ေတြ သိရေပမယ့္။ ကိုယ္ေတြ႔ေတာ့ လံုးဝမၾကံဳဖူးပါ။ ခုလိုေခတ္ၾကီးမွာ စစ္ေဘးဒါဏ္ေၾကာင့္ ထြက္ေျပးေန ရသူေတြ၊ ထမင္းတစ္နပ္အတြက္ ေဝးလံေခါင္သီတဲ့အရပ္ေဒသေတြဆီ ကူးေျပာင္းေရာက္ရွိသြားၾကရသူေတြရဲ့ အေၾကာင္းကို သိရၾကားရတဲ့အခါ စိတ္ထဲအလြန္ပဲထိခိုက္မိရပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာေတြအေနနဲ႔ ဝဋ္ဆိုတာလည္တတ္တယ္။ ဘဝဆိုတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ေသျပီး၊ အၾကိမ္ၾကိမ္ေမြးဖြားၾကရဦးမွာပါ။ ဒီလိုမ်ိဳးဘဝေတြဆီမေရာက္သြားႏိုင္ပါဘူးလို႔ မည္သူကအာမခံေပး ႏိုင္ပါ့မလဲ။ကိုယ္ကအားၾကီးေနတဲ့အခါ အားနည္းေနသူကို သနားညွာတာျခင္းျဖင့္ အကူအညီသာေပးေစလိုပါတယ္ဗ်ာ။

မင္းစိုးႏိုင္

MSC-010

Photo – Google