ျမဴႏွင္းျၾကားမွ ေဆာင္းအိပ္မက္(၃)

ျမဴႏွင္းၾကားမွ ေဆာင္းအိပ္မက္(၃)
❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇

Credit to google image

ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မႏြယ္တို႔ရြာမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာလာသည့္ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္တြင္ ထိုေန႔ေလာက္ လွပေနေသာ႐ႈ႔ခင္းမ်ိဳး ႐ွိေတာ့မည္မဟုတ္ဟု ထင္ရေပသည္။ မႏြယ္၏ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ေသာအျပံဳး၊ တိုးညင္းသက္သာစြာ ေျပာဆိုေလ့႐ွိသည့္ မႏြယ္၏ စကားသံမ်ား၊ သေဘာက်စရာ႐ွိလ်ွင္ တခစ္ခစ္ရယ္တတ္ေသာ မႏြယ္၏ ရယ္သံေလးမ်ား စသည္ျဖင့္ စဥ္းစားေတြးေတာမိသည့္ အေၾကာင္းအရာတိုင္းသည္ မႏြယ္ႏွင့္ပင္ ပတ္သက္ေနေပေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က ဆက္သြယ္ေရးကိရိယာ ဖုန္းမ်ား ေခတ္မစားေသးေပ။ အထူးသျဖင့္ ေက်းရြာမ်ားတြင္ ဖုန္းသံုးေလ့မ႐ွိၾကပါ။

ထိုေန႔မွစ၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသြားတက္သည့္ မနက္ခင္းပိုင္းအခ်ိန္တြင္သာမက၊ ေက်ာင္းဆင္းျပန္လာသည့္ ေန႔လည္ခင္းပိုင္းတြင္ပါ မႏြယ္တို႔၏ရြာသို႔ ဝင္ေရာက္ၾကသည္။ မႏြယ္တို႔အိမ္တြင္ ခရီးတစ္ေထာက္နားသည္။ မႏြယ္တို႔အိမ္မွာလည္း ကုန္စံုဆိုင္ ဖြင့္ထားသျဖင့္ မႏြယ္မွာ သူမ၏အိမ္တြင္ အျမဲလိုလို ႐ွိေနတတ္သည္။ မႏြယ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔လာသည့္အခ်ိန္တိုင္း ရင္းႏွီးခင္မင္စြာျဖင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လာရသည့္ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းမွာလည္း မႏြယ္ႏွင့္ စကားေျပာဖို႔ရန္ ျဖစ္သျဖင့္ အဆင္ေျပလွသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူမ၏ဆိုင္တြင္ ေစ်းဝယ္က်လာသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေစ်းကူေရာင္းေပးၾကသည္။ ေစ်းမေရာင္းတတ္သည့္သူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ အလြဲလြဲ၊အေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္သည့္အခါတိုင္း မႏြယ္မွာ တခစ္ခစ္ႏွင့္ ရယ္ေလ့႐ွိသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ မႏြယ္တို႔အိမ္ကို အေၾကာင္းမ႐ွိ၊ အေၾကာင္း႐ွာ၍ ဝင္ထြက္သြားလာေနသည္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ပင္ ႐ွိခဲ့ေပၿပီ။ ေက်ာင္းပိတ္သည့္ ေန႔မ်ားတြင္လည္း တကူးတကသြားၾကသျဖင့္ မႏြယ္ႏွင့္သာမက၊ သူမ၏မိသားစုဝင္မ်ားႏွင့္ပါ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ခဲ့သည္။ မႏြယ္တြင္ ေမာင္တစ္ေယာက္သာ ႐ွိေပသည္။ သို႔ေသာ္ အစ္ကိုဝမ္းကြဲ၊ အစ္မဝမ္းကြဲမ်ားမွာ မ်ားလွသည္။ အိမ္ဝိုင္းတစ္ဝိုင္းထဲတြင္ မိသားစု သံုးေလးခု စုေပါင္း၍ ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်းရြာအိမ္ျဖစ္သျဖင့္လည္း အိမ္ဝိုင္းမွာ အေတာ္က်ယ္ေပသည္။ ၿမိဳ႕သို႔ ေစ်းသြားဝယ္ၾကသည္မွာ အစ္ကိုဝမ္းကြဲ၊ အစ္မဝမ္းကြဲမ်ားက အဓိကဝယ္ၾကသည္။ သူတို႔မအားသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္မွ မႏြယ္ဝယ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေစ်းဝယ္ထြက္လ်ွင္ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္သြားရျခင္းျဖစ္သျဖင့္ မႏြယ္အတြက္ မိသားစုမ်ားက စိတ္မခ်ၾကေပ။ ငယ္စဥ္ ဆိုင္ကယ္စီးတတ္ခါစကလည္း ဆိုင္ကယ္တစ္ခါလဲဖူးသည္ဟု ေျပာၾကသည္။

Credit to google image

မႏြယ္ႏွင့္ စကားေျပာသည့္အခါတိုင္း ဆိုင္ကယ္ကို ျဖည္းျဖည္းေမာင္းရန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေျပာၾကသည္။ ထိုသို႔ေျပာလ်ွင္ မႏြယ္က မည္သို႔မွ ျပန္ေျပာေလ့မ႐ွိဘဲ အျပံဳးေလးတစ္ခုႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပေလ့႐ွိသည္။ ထိုသို႔ေသာ မႏြယ္၏ အက်င့္တစ္ခုေၾကာင့္ မၾကာမီအခ်ိန္မ်ားတြင္ ေမ်ွာ္လင့္မထားသည့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။

ႏိုဝင္ဘာလ၏ ရက္တစ္ရက္။ မႏြယ္တို႔ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္၊ ပတ္သက္ခဲ့ရသည့္ (၁၁)ရက္ေျမာက္ေန႔။ ထိုေန႔ကား မႏြယ္ႏွင့္ သူမ၏မိသားစုမ်ားအတြက္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္ခဲ့ရေပသည္။ မနက္ခင္း ေက်ာင္းသြားသည့္အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မႏြယ္တို႔အိမ္ကို ဝင္ေရာက္ၾကသည့္အခါ မႏြယ္မွာ အိမ္တြင္ ႐ွိမေနခဲ့ေပ။ အျခားသူမ်ား မအားသျဖင့္ ၿမိဳ႕သို႔ ေစ်းဝယ္ထြက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ မႏြယ္မ႐ွိသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ခဏတျဖဳတ္သာ စကားေျပာျဖစ္ၾကၿပီး ေက်ာင္းသို႔ ဆက္သြားၾကသည္။ အျပန္က်မွ ဝင္ခဲ့မည္ဟုေျပာ၍ ေက်ာင္းသို႔ဆက္သြားၾကသည္။ ေက်ာင္းသို႔သြားသည့္လမ္းတြင္ ယာဥ္မေတာ္တဆျဖစ္မႈတစ္ခု ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ မႏြယ္အတြက္ ႏွစ္ေယာက္သား စိုးရိမ္စိတ္ျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။ ထိုေန႔က စာသင္ေနရေသာ္လည္း စိတ္ကသိပ္မပါခဲ့ပါ။ ေန႔လည္ခင္းတစ္ခ်ိန္မတက္ဘဲ ေစာ၍ျပန္ၾကရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။

မႏြယ္တို႔ရြာဘက္သို႔ လမ္းမွႀကီးေပၚမွ ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စီးလာသည့္ဆိုင္ကယ္မွာ တစ္စံုတစ္ဦးမွ လႈပ္ခါရမ္းလိုက္သလို ျဖစ္သြားသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ကယ္မလဲေအာင္ အေတာ္ထိန္းလိုက္ရေပသည္။ ႏွစ္ဦးစလံုး၏ စိတ္ထဲတြင္လည္း မည္သို႔ေသာ အေၾကာင္းရယ္မသိဘဲ စိုးရိမ္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာသလို ခံစားရလာသည္။ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ရြာဖက္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ ဆက္ေမာင္းသြားၾကသည္။

ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္။

ဖတ္႐ႈေပးသည့္အတြက္ ေက်းဇူးပါ။

@mgmgkse
MSC-011