ဆရာတစ္ေယာက္၏ ေကာက္ေျၾကာင္းမ်ား

ဆရာတစ္ေယာက္၏ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား
❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇

ကြၽန္ေတာ္ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ အျခားသူ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို စိတ္႐ွည္သည္းခံေပးၿပီး သင္ၾကားေပးရတဲ့အလုပ္ကို သိပ္ၿပီး စိတ္မ႐ွည္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျခားတစ္ဖက္ကလည္း ကိုယ္သိထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု၊ ကိုယ္တတ္ကြၽမ္းထားတဲ့ ပညာရပ္တစ္ခုကို အျခားသူေတြကို ျပန္လည္မ်ွေဝရတဲ့ အလုပ္ကို ေလးစားမိသလို၊ အားက်ခဲ့မိပါတယ္။ ဒီစိတ္အေျခခံေၾကာင့္ပဲ ဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ တျခားေသာ ရည္မွန္းခ်က္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားထက္စာရင္ ကိုယ္သိထားတာေတြ အျခားသူ သိသြားေစခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵတစ္ခုတည္းပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ရြယ္စဥ္က အျခားဘာသာရပ္ေတြထက္စာရင္ အဂၤလိပ္စာကို ပိုၿပီးစိတ္ဝင္စားခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယအေနနဲ႔ သခ်ာၤကို စိတ္ဝင္စားပါတယ္။ က်က္ၿပီးေျဖရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြထက္ ေတြးၿပီးေျဖရတာကို ပိုၿပီးႏွစ္သက္ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဥာဏ္မေကာင္းခဲ့တာလည္း ပါမွာပါ။ မိဘေတြက စာေတြ အလြတ္က်က္ခိုင္း၊ အလြတ္ဆိုခိုင္း၊ အလြတ္ေရးခိုင္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ စာေတြကို ၏၊သည္မေရြး မွန္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ဆရာမေတြကလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္း ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ က်က္က်ဴေဂး႐ွင္းနဲ႔ အဓိက ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရပါတယ္။ စာေတြကို စာအုပ္မၾကည့္ဘဲ အလြတ္ဆိုႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ခဲ့ရပါတယ္။ မိဘေတြ၊ ဆရာ၊ဆရာမေတြရဲ႕ ခ်ီးက်ဴးျခင္းကိုလည္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ သိပ္ေတာ္တာပဲ ဆိုပဲ။

ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ဥာဏ္ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္လို အလြတ္က်က္တာနည္းပါတယ္။ စာတစ္ပုဒ္ကို နားလည္ေအာင္ဖတ္ၿပီး သူနားလည္သလို ျပန္ေရးတာ မ်ားပါတယ္။ သူ႔က်ေတာ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြက ဥာဏ္ေကာင္းၿပီး မႀကိဳးစားတာလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ အက်င့္ကလည္း စိတ္ၾကမ္း၊လူၾကမ္းပါ။ ဆရာ၊ဆရာမေတြကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ထက္ သူ႔ကို ပိုၿပီးခ်စ္ၾကပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဘာလို႔ သူ႔ကို ပိုခ်စ္ၾကတာလဲဆိုတာ စဥ္းစားမရခဲ့ပါဘူး။ အခု ဆရာတစ္ေယာက္ဘဝေရာက္ေတာ့မွ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ ေစတနာထားတဲ့ ဆရာေတြရဲ႕ စိတ္ ဘယ္ေလာက္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ရတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ စိတ္႐ႈပ္ရတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔မဟုတ္ရင္ ခံစားၾကည့္လို႔ မရႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုက ဆရာ၊ဆရာမေတြ ခ်စ္ေအာင္ေတာ့ ေနတတ္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိလည္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ အစ္ကိုအေၾကာင္းကို တကူးတက ေမးေလ့႐ွိပါတယ္။

အခုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ေျပာရဆိုရခက္တဲ့ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားဆိုရင္ ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနပါတယ္။ သူတို႔အေၾကာင္း တကူးတက ေမးျဖစ္ေလ့႐ွိပါတယ္။ ကိုယ့္လက္က လြတ္သြားေပမယ့္ သူ႔ဘဝ၊သူ႔အေျခအေန စိုးရိမ္ေပးေနဆဲပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ ဆရာေတြအေပၚမွာ အျမင္မၾကည္လင္မႈ ႐ွိေနဆဲပါပဲ။ လမ္းေတြ႔ရင္ေတာင္ ႏႈတ္ဆက္ရမွာဆိုးလို႔ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္သြားေလ့ ႐ွိၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ၊ သူတို႔ဘဝေလးေတြ အဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္ပဲ ဝမ္းသာပါတယ္။ ဆရာရယ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳသည္ျဖစ္ေစ၊ မျပဳသည္ျဖစ္ေစပါ။ ဆရာ လို႔ ေခၚလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရင္ေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ ဝမ္းသာရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကေလးေတြအမ်ားစုကေတာ့ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ လုပ္ငန္းေတြကိုယ္စီနဲ႔ဆိုေတာ့ ဘယ္ေနရာသြားသြား တစ္ေယာက္မဟုတ္၊ တစ္ေယာက္ေတာ့ ေတြ႔တာပါပဲ။ အဆင္ေျပေနတဲ့သူေတြက်ေတာ့ ျမင္ရ၊ေတြ႔ရ ပီတိျဖစ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဆင္မေျပေသးတဲ့သူေတြက်ေတာ့လည္း အားေပးစကားေလးေျပာေပးရတယ္။ နည္းမွန္လမ္းမွန္ႀကိဳးစားဖို႔ တိုက္တြန္းေပးရတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ကေလးေတြက်ေတာ့လည္း အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ၿပီး လူႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေနၾကသူေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔ေတြက်ေတာ့ ထူးထူးျခားျခားအေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို တိုက္တြန္းေလ့႐ွိတာကေတာ့ စာသင္ၾကားျခင္းထက္ အျခားဝင္ေငြပိုရတဲ့ လုပ္ငန္းကို ေျပာင္းလဲလုပ္ကိုင္ဖို႔ပါပဲ။ သူတို႔ ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ကြၽမ္းက်င္တာကလည္း စာသင္တာပဲ ႐ွိပါတယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ လံုးလားေထြးလား ေနရတဲ့ဘဝကို အသားက်ေနပါၿပီ။ စာသင္ၾကားျခင္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အသက္အရြယ္က်ရင္ေတာ့ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုေတာ့ ႐ွိပါတယ္။

ဖတ္႐ႈေပးသည့္အတြက္ ေက်းဇူးပါ။

@mgmgkse
MSC-011