အထၳဳပၸတၱိ
မဂၤလာပါ ခ်စ္မိတ္ေဆြ အေပါင္းတို႔။ အခ်ိန္ဆိုေသာ ယႏၲရားႀကီးတစ္ခုဟာ သမိုင္းေတြ အထၳဳပၸတၱိေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ေဖာ္ထုတ္ေပးေနပါတယ္။ တစ္ခုေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ေနာက္ထပ္နွစ္၅၀ေလာက္ ၾကာရင္ ဘာျဖစ္မလဲလို႔ ေတြးၾကည့္ရေအာင္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မရိွေလာက္ေတာ့ဘူး။ ထိုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သမိုင္းကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထိုးၿပီးေနၿပီ။ ေကာင္းတာလား ဆိုးတာလား၊ ဘယ္လိုအတိုင္းအတာထိ ဘဝမွာေနထိုင္သြားလဲ ၊ သာမန္မထင္မရွားဘဝန႔ဲ ေနထိုင္သြားသလား ၊ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတ့ဲ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္အေနန႔ဲလား ၊ လူသားအက်ဳိးျပဳဘယ္လုပ္ငန္းေတြ လုပ္သြားသလဲ ၊ ဆင္းရဲသြားလား ခ်မ္းသားသြားလား ၊ သင့္ရ႕ဲေနာက္ဆုံးေနဝင္ခ်ိန္ဟာ ဘယ္လိုျဖစ္သြားလည္းဆိုတာ ထိုအခ်ိန္ေလာက္ဆိုသိေလာက္ၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က နွစ္၅၀ ကို ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝး ႀကီးထင္ေနၾကသလို မိမိကိုယ္ကို ဘယ္ေတာ့မွမေသေတာ့ဘူးပုံစံန႔ဲ သြားေနၾကတယ္။ နွစ္၅၀ဆိုတာ ရက္ေပါင္း ၁၈၀၀၀ေလာက္ပါဘဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ၄၀ဝန္းက်င္သမားေတြအတြက္ ရက္ေပါင္း ၁၅၀၀၀ ေက်ာ္ဟာ အလြန္ဆုံးပါဘဲ။ မိမိကိုယ္ကိုမိမိေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနတယ္လို႔ေတာ့ ထင္ေနၾကမွာပါဘဲ။ လူတစ္ေယာက္ရ႕ဲအေၾကာင္းကို ေလ့လာၾကရင္ သူ႔ရ႕ဲဘဝ သူ႔ရ႕ဲေအာင္ျမင့္မႈ ကို ေနဝင္ခ်ိန္မွာ ဘယ္အတိုင္းအတာေလာက္ထိ ေရာက္ခ့ဲလည္းဆိုတာကို ဦးစားေပး ေလ့လာၾကတာပါ။ မိသားစု စာဝတ္ေနေရး ၊ မိန္းမဘယ္နွစ္ေယာက္ယူတယ္၊ စသျဖင့္ ကိစၥေတြကို သိပ္သတိထားမွတ္တမ္းမတင္ပါဘူး။ ဥပမာ ဟစ္တလာကို ေလ့လာတယ္ဆိုပါစို႔။ သူ႔ရ႕ဲ ဘယ္အတိုင္းအတာထိေအာင္ျမင္ခ့ဲတယ္၊ ကမ႓ာကို ဘယ္ေလာက္ထိကိုင္လႈပ္ခ့ဲတယ္၊ သူ႔ေၾကာင့္ ေကာင္းက်ဳိးဆိုးက်ဳိး ျဖစ္ေစခ့ဲတာကိုဘဲ ဦးစားေပးမွတ္တမ္းတင္ပါတယ္။ သူ႔ရ႕ဲစားဝတ္ေနေရးကိုဘယ္လိုရပ္တည္တာေတြ၊ သားသမီး ဘယ္နွစ္ေယာက္ရိွတာေတြ၊ ဘယ္လိုမိန္းမေတြယူတာကို သိပ္အေလ့ထားၿပီး မေလ့လာပါဘူး။ ဆိုလိုခ်င္တာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ လက္တေလာ စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာေလာက္ဘဲ ဘဝႀကီးထားၿပီး ဘဝကိုျဖတ္သန္းေနၾကတယ္။ ကိုယ့္သမိုင္းကို ကိုယ္ပုံေဖာ္တာကို ေမ့ေနၾကသလို ေရးရေကာင္းမွန္းကို မသိၾကေတာ့ဘူး။ ဒီလိုေျပာလို႔ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးကို ဂရုမစိုက္ရဘူးလို႔ မထင္ေစခ်င္ဘူး။ ဥပမာေျပာမယ္ဗ်ာ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ ၊ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ ဟာ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ေက်ာင္းသြားမယ္။ အလုပ္ကို ေန႔တိုင္း အလုပ္ဆင္းမယ္။ ၈း၀၀သြား ၅း၀၀ ျပန္လာ၊ လကုန္ရင္ လစာ နွစ္ပဲေျခာက္ျပား ထုတ္ မိန္းမအပ္။ ေနာက္လဆန္းရက္ကစၿပီး အလုပ္ဆင္း လစာထုတ္၊ မိန္းမအပ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူတို႔တာဝန္ေက်ၿပီလို႔ ယူဆေနၾကသလို သူတို႔သမိုင္းအတြက္လည္း ဘာမွျပင္ဆင္ျခင္းမရိွဘူး။ ဘာသာေရးကို ထဲထဲဝင္ဝင္လုပ္မလား၊ စာေရးမလား စာဖတ္မလား၊ တစ္ခုခုတီထြင္ႀကံဆမလား၊ တစ္ခုခုကိုေလ့လာမလား၊ ကိုယ့္ အရည္အခ်င္းကို ဘယ္လိုupgrade လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ၊ငါကဘယ္ဟာအာသန္တယ္ ဒါကို တစ္စိုက္မက္မက္လုပ္မယ္စသျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို အၿမဲသုံးသပ္ေနသင့္တယ္။
ေနာက္ၿပီး steemitမွာ စာေရးေနတာက ကိုယ့္အတြက္မွန္၏ မမွန္၏ သုံးသပ္ပါ။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးေပးဆပ္ရတာ တန္သလား ၊မတန္ဘူးလား။ ေငြေၾကးေၾကာင့္လား ၊ ကိုယ္တိုင္က စာေရးတာဝါသနာပါလို႔လား။ မိမိကိုယ္ကို အားမနာတမ္းေသခ်ာေမးပါ။ သူမ်ားလုပ္လို႔ လိုက္လုပ္တာေတာ့ မလုပ္ပါန႔ဲ။ ပန္းခ်ီပညာရွင္ကိုအားက်လို႔ ပန္းခ်ီဝါသနာမပါဘဲ ပန္းခ်ီဆြဲမေနပါန႔ဲ။ ကိုယ္လိုခ်င္တာက ေက်ာ္ၾကားမႈလား ပန္းခ်ီပညာလားဆိုတာ ခြဲခြဲျခားျခားသိပါေစ။ ကိုယ္ဝါသနာပါရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မ့ဲေနပါေစ ၊ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္လို႔ရပါတယ္။
.jpeg)
ကိုယ့္သမိုင္းစာအုပ္ကို ဖတ္ရွဴ႕လို႔ ဝမ္းစာရွာတာရယ္၊စားတာရယ္၊ အိပ္တာရယ္၊ မိန္းမယူတာေလာက္ဘဲဆိုရင္ေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူးထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘ
ယ္လိုေနပါဘယ္လိုေရးပါလို႔ ေျပာနိုင္စြမ္းမရိွပါဘူး။ အဓိက ကကိုယ္သာ ကိုယ့္သမိုင္းစာအုပ္ကို ဖတ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုပုံစံမ်ဳိးဖတ္ခ်င္သလဲေပါ့ေနာ္။ ထိုအခ်ိန္က်မွ ငါ့ရ႕ဲစြမ္းေဆာင္ရည္က ဒါဘဲလားလို႔ စုပ္တသပ္သပ္မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ေနာက္ၿပီး သမိုင္းဆိုရင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အျမင့္ႀကီး အႀကီးႀကီး၊ ဘဝနိဂုံးၿပီးမွပုံရိပ္လို ျမင္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ တစ္ခုက နယ္ပယ္။ နိုင္ငံေက်ာ္မွကမ႓ာေက်ာ္မွ သမိုင္းလို႔ ထင္ေနၾကျပန္ေရာ။ ကိုယ့္ရ႕ဲလုပ္ငန္းခြင္ field အတိုင္းအတာ၊ ေက်ာင္းသားဆိုရင္ ေက်ာင္းသားအတိုင္အတာေပါ့။ ဥပမာ သခ်ာၤကိုေတာ့ ေမာင္ေအးကိုယွဥ္လို႔မရဘူးေဟ့။ေမာင့္ျမင့္ကတစ္ေက်ာင္းလုံးမွာ အဂၤလိပ္စာအေတာ္ဆုံးဘဲ။တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ပုံဆြဲေတာ္တာ ေမာင္စိုးေလ စသျဖင့္ သမိုင္းဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာရိွပါတယ္။ ေပထက္အကၡရာတင္မွမဟုတ္ပါဘူး။ အခုဆိုရင္ ေတြ႕ဆုံပြဲေတြလုပ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆို နွစ္တိုင္းလုပ္တယ္။ထိုပြဲေတြမွာ ဟိုတုန္းက ငယ္တုန္းက မင္းဘာလုပ္တာေလ ၊ငါေကာပါတယ္ေလစသျဖင့္ အတိတ္ကလုပ္ခ့ဲတာကို ျပန္သတိရၿပီးေျပာၾကပါတယ္။ ထိုဟာကလည္းသမိုင္းပါဘဲ။ ဘာကိုသတိထားမိေစလဲဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ လက္ရိွအေျခအေနမွာ အမႈမ႕ဲအမွတ္မ့ဲလုပ္ခ့ဲတာေတြရိွမယ္၊ အျပစ္မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးဆိုၿပီး လုပ္ခ့ဲတာေတြရိွမယ္ ။ထိုအေၾကာင္းအရာေတြ ျပန္ေတြးတာျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေျပာၾကတာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ျပဳလုပ္ခ့ဲတာေတြက အမွတ္တရအျဖစ္က်န္ေစခ့ဲတယ္။ ထိုဟာလည္းသမိုင္းပါဘဲ။ ဒီၿမိဳ႕မွာေတာ့ ဘာဆိုင္ကယ္လိုခ်င္လိုခ်င္ ႂကြက္နီကိုသာေမးလိုက္ ရေစရမယ္၊ ဖုန္းျပင္လို႔ ဒီဆိုင္မွမရရင္ ဒီျမဳိ႕မွာ တစ္ျခားဆိုင္မရွာန႔ဲဟ ဒီဆိုင္က အေကာင္းဆုံး ။ ထိုထိုအရာေတြကလည္းသမိုင္းမွတ္တိုင္ထူတာေတြပါဘဲ။
အဓိက က ကိုယ္ဘယ္လိုသမိုင္းမ်ဳိးေရးခ်င္လဲ ၊ ဘယ္လိုစာလုံးန႔ဲ ကမၺည္းထိုးခ်င္လဲ။ ေငြစာလုံး ၊ ေၾကးစာလုံး ၊ေ႐ႊစာလုံး လား။
ကိုင္း မိတ္ေဆြတို႔ ေနာက္ နွစ္၅၀ က်ရင္ သမိုင္းစာအုပ္ေတြ လဲဖတ္ၾကည့္ရေအာင္။ သေဘာရိွေရးေပေတာ့ မိတ္ဆိုတို႔။
MSC-228
@mahaw
ကုိယ့္သမုိင္း ကုိယ္ေရးၾကရမွာပါ ကုိမေဟာ္ေရ အဲဒါေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးလည္း ေရးခဲ့ဘူးပါတယ္ ခက္တာက လာကုိ မဖတ္ၾကတာပါပဲဗ်ာ
သိသေလာက္ေတာ့ လမ္း ျပရမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တာဝန္ေပါ့ ဦးစိုးရာ။
I'm hoping one day I will author better posts. wish me luck!
Good luck.l believe.
ဥဥမေဟာ္ ေခးမွာ အမွတ္တရ သမုိင္းေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ့ ဟိဟိ😊😊😊😂
ဥဥ ေခးေရးခ်င္တဲ့. ေခးရဲ့သမုိင္းက . Go to sp 1000. 2025ဟိဟိ😂😂😂😋😋😋
ျမန္ျမန္ေရာက္ ပါေစဗ ်ာ။
ကိုယ့္သမိုင္းကို ကိုယ္တိုင္ ေရးၾကရေအာင္ဗ်ာ
ဟုတ္က့ဲ ကိုလြမ္းေရ။
အသက္ ၄၀ ဆိုေတာ့ အသက္သံုးပံု နွစ္ပံုတန္းေတာင္ ေရာက္ေနျပီေပါ့ေနာ္ ဒါေပမဲ႕ အေနာက္တိုင္းကေတာ့ ၄၀မွ ဘဝကစတာဆိုေတာ့ သမိုင္းစာမ်က္နွာ အသစ္ေတြ စေရးလို ့ရပါေသးတယ္
ႀကိဳးစားပါ့မယ္ အရွင္ဘုရား။
ဝါသနာပါလိုု႕ ေလ့က်င့္တ့ဲ အေနနဲ႕ steemမွာ စာေရးပါသည္
တစ္ေန႔ေတာ့ အက ်ဳိးခံစားရမွာပါ ညီမ။
ကိုေရးတာကို႔သမိုင္း ကို႔အထၱဳပၸတိေပါ့ဗ်ာ
ဟုတ္ပါတယ္ဗ ်ာ။
ကိုမေဟာ္ အသက္ ၄၀ ဝန္းက်င္ ေရာက္ၿပီလား...ကိုယ့္ထက္ ငယ္ေသး မွတ္ေနတာ
၄၁ ရိွၿပီ ကိုဟိန္း။
သမိုင္းေတြ လဲဖတ္တာထက္
သမိုင္းေတြနဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာၾကတာေပါ့ ေနာက္ gatheringၾကရင္။
ေတာင္ႀကီးကို လာခ ်င္ပါတယ္ကိုဒြန္။ လာ ျဖစ္ေအာင္ လာမွာပါ ။ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာလုပ္ ျဖစ္ဘို႔ႀကိဳးစားမွာေနာ္။ ဟားး !အသိေပးထားတယ္ေနာ္။