ရွာမင္ေလာကီပညာဆိုသည္မွာ -------

linnhyotaryar (48)in #myanmar • 7 years ago

ရွာမင္ပညာသည္ ေလာကီပညာဟု ဆုိေသာ္လည္း အထက္လမ္း ၊ ေအာက္လမ္း ၊ စုန္းကေ၀ ၊ ေမွာ္ပညာ ၊ ၀ိညာဥ္စသည္တုိ႔ သက္ဆုိင္ေသာကိစၥမ်ားအတြက္ လုိအပ္ေသာအခါ စိတ္၏စြမ္းအားကုိ အသုံးခ်ၿပီး အသုံးျပဳေသာ ပညာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက လူသားတုိ႔ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အသုံးျပဳခဲ့ေသာ ေရွးေဟာင္းပညာရပ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေပသည္။ လူသားတုိ႔သည္ ေဆးပညာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မည္သည့္အရာမွ မေပၚေပါက္ေသးခင္ကပင္ ေရာဂါေ၀ဒနာမ်ား ထိခုိက္ဒဏ္ရာမ်ားရၾကသည္။ ေဆး၀ါးမေပၚခင္က ရွာမင္ေလာကီပညာဟု ေနာက္ပုိင္းအမည္ေပးခဲ့ေသာ စိတ္ကုိေျပာင္းလဲေစေသာ ကုထုံးတုိ႔ႏွင့္ေရာဂါသက္သာေအာင္ ကုသေပးခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ပုိင္းကာလၾကာေသာအခါ ၀ိညာဥ္တုိ႔ႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ စုန္းကေ၀ ၊ ေမွာ္ပညာမ်ားျဖင့္ ေရာေထြးသြားပီး မူလအေျခအေနမွာ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရေပၿပီ။ (၁၉၆၀)ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားတြင္ ေဆး၀ါးမပါဘဲ ေရာဂါကုသေပးႏုိင္ေသာ ေရွးေဟာင္းပညာမ်ား တစ္ေက်ာ့ျပန္လာေလသည္။ ထုိအထဲတြင္ ရွာမင္ေလာကီပညာလည္း အပါအ၀င္လည္း ျဖစ္သည္။

ရွာမင္ဆုိေသာ ေ၀ါဟာရသည္ ဆုိက္ေဗရီးယားေရွးေဟာင္းစကားျဖစ္သည္။ ေဆးဆရာ ၊ ေဆးကုသေပးေသာသမား ဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။ တိုင္းျပည္အမ်ားအျပားတြင္ ရွိေနၾကသည့္ ေရွးေခတ္ဆရာမ်ားကုိလည္း ရွာမင္လုိ႔ေခၚၾကသည္။ စစ္စစ္အားျဖင့္ တုိင္းျပည္အသီးသီးရွိ ေဆးဆရာရွာမင္မ်ားကုိ သက္ဆုိင္ရာတုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးတုိ႔၏ေ၀ါဟာရမ်ားျဖင့္လည္း တုိင္းျပည္အလုိက္ေခၚဆုိၾကသည္။ ဆုိ္က္ေဗးရီးယားရွိ လူမ်ိဳးစုမ်ားအနက္ တန္ဂါလူမ်ိဳးစုက ဆာမင္ဟုေခၚသည္။ ယင္းဆာမင္မွာ ရွာမင္ျပန္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ယာကြက္လူမ်ိဳးစုက ရွာမင္ကုိ အုိယုနာ ဟုေခၚသည္။ မြန္ဂုိလီးယားကဘာဂါ ဟုလည္းေကာင္း ၊ ကာမိ ဟုလည္းေကာင္း ၊ အူဒါဂန္ဟုလည္းေကာင္းေခၚၾကသည္။ သားယက္လူမ်ိဳးစုကေတာ့ အူဒါဟန္ ဟု ေခၚသည္။ တူရကီတာတာတုိ႔က ကမ္ ဟုလည္းေကာင္း ၊ ဟန္ေဂရီကတဲ(လ)ေတာ့ ဟုလည္းေကာင္း ၊ ေဘာ္နီယုိကၽြန္းစုက မႏုန္ဟုလည္းေကာင္း ၊ မေလးနီဂရမ္တုိ႔က ဟာလာ ဟုလည္းေကာင္း ၊ ဆုမၾတားတုိ႔က နိယာဆန္ ၊ ဆီဘဆုိ ၊ ဒန္ကန္ ဟုလည္းေကာင္း ၊ အန္ဒမန္ႏွင့္နီကုိဘာကၽြန္းစုကက အုိကုိဂ်ဳမု ဟုလည္းေကာင္း ၊ မေလးရွားလူပုမ်ိဳးစုက အာလီယန္ ဟုလည္းေကာင္း ၊ မေလးေရွးေဟာင္းလူမ်ိဳးစုက ပုိယန္ ဟုလည္းေကာင္း ၊ ပုိလီနီရွန္က ေတာ္လာ ဟုလည္းေကာင္း ၊ ဟာ၀ုိင္ယီက ကဟူ ၊ ကဟူနား ဟုလည္းေကာင္း၊ ပါးရွား(အီရန္)က မာဂ ဟုလည္းေကာင္း ၊ ေရွးေဟာင္း အိႏၵိယလူမ်ိဴးစုမ်ားက မုနိ ဟုလည္းေကာင္း၊ တိဗက္က ဘြန္ ၊မူ ဟုလည္းေကာင္း ၊ တရုတ္က ၀ူ ဟုလည္းေကာင္း၊ ဂ်ပန္က ရွင္နိကူခ်ိ ၊ကာမိကူခ်ိ ဟုလည္းေကာင္း ၊ ကိုးရီးယားက မူဒန္ ဟုလည္းေကာင္း တုိင္းရင္းဘာသာစကား အသီးသီးျဖင့္ ေခၚၾကသည္။

ေရွးအခါက တုိင္းျပည္အသီးသီးတြင္ ရွိခဲ့ေသာ ရွာမင္ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ ရွာမင္ေလာကီပညာကုိ သူတုိ႔၏တုိင္းရင္းသားဘာသာစကားျဖင့္ ေခၚေ၀ၚျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းအခ်က္ကုိ ေထာက္၍ ေရွးေခတ္ ၊ ေက်ာက္ေခတ္မွ စတင္ၿပီး တုိင္းျပည္အသီးသီးတြင္ ေက်ာက္ေခတ္ယဥ္ေက်းမႈဟု ေခၚဆုိႏုိင္ေသာ ရွာမင္ယဥ္ေက်းမႈ ၊ ရွာမင္ေလာကီပညာတုိ႔သည္ အႏွ႔ံအျပားတြင္ တစ္ျပိဳက္နက္လုိလုိ ေပၚေပါက္ခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရွာမင္ေလာကီပညာေလ့လာေရးသည္ ေရွးေက်ာက္ေခတ္လူ႔ေဘာင္ႀကီး၏ ယဥ္ေက်းမႈႀကီးကုိ ေလ့လာျခင္းျဖစ္သြားသည္။ ယေန႔ေခတ္တြင္ ရွာမင္ေလာကီပညာရွင္တုိ႔အား ကေ၀မ်ား ၊ ေမွာ္ဆရာမ်ား ၊ ေအာက္လမ္းဆရာမ်ားဟု ထင္ျမင္ၾကသည္။ ေက်ာက္ခတ္လူမ်ားက နတ္မိစၦာတုိ႔ ၊ နာနာဘာ၀တုိ႔က ျပဳစား၍ ကုသမည္ဆုိလွ်င္ ျပဳစားထားေသာ နတ္မိစၦာႏွင့္ နာနာဘာ၀မ်ားကုိ ႏွိမ္နင္းရန္လုိသည္။ ရွာမင္တုိ႔က နတ္မိစၦာတုိ႔ကုိ ဆက္သြယ္သည္။ ႏွိမ္နင္းသည္ဆုိလွ်င္ ရွာမင္တုိ႔ကုိ ေခတ္မ်က္စိႏွင့္ ၾကည့္မည္ဆုိပါက ပေယာဂကုဆရာ ၊ ေအာက္လမ္းဆရာ ၊ အထက္ဂုိဏ္းဆရာလုိလို ျမင္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ နတ္မိစၦာမ်ား ၊ နာနာဘာ၀မ်ားသည္ လူျပည္၏အလြန္တြင္ရွိေသာ ပရေလာကတြင္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္ရာ သူတုိ႔ကုိ ရွာေဖြႏွိမ္နင္းမည္ဆုိပါက ပရေလာကသို႔ သြားေရာက္ရွာေဖြရန္ျဖစ္သည္။

ပရေလာကသုိ႔ သာမန္စိတ္ျဖင့္ မေရာက္ႏုိင္။ နစ္ေျမာစိတ္ ၊ ဘ၀င္စိတ္ျဖင့္သာ သြားႏုိင္သည္ျဖစ္ရာ ရွာမင္တစ္ဦးသည္ နစ္ေျမာစိတ္ ၊ ဘ၀င္စိတ္ကုိ ပုိင္ႏုိင္ရန္ လုိအပ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရွာမင္ေလာကီပညာရွင္မ်ားသည္ သာမန္စိတ္မွ နစ္ေျမာစိတ္ ၊ ဘ၀င္စိတ္ ၊ အိမ္မက္စိတ္ကုိ လုိသည့္အခ်ိန္တြင္ ကူးေျပာင္းရန္အတြက္ စိတ္ကုိေလ့က်င့္ထားရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ဤသုိ႔စိတ္ကုိ ေလ့က်င့္ျခင္းကုိ ရွာမင္ေလာကီပညာက်င့္စဥ္ ဟု ေခၚပါသည္။ ထုိသုိ႔ ေလ့က်င့္မႈျပဳရာတြင္ စိတ္ကုိ နစ္ေျမာစိတ္ ၊ ဘ၀င္စိတ္သုိ႔ အလ်င္အျမန္ စိတ္တုိင္းက် ကူးေျပာင္းႏုိင္ရန္ ႏွင့္ ပရေလာက တမလြန္ေလာကတြင္ စိတ္ႀကိဳက္လႈပ္ရွားႏုိင္ရန္ လက္ေတြ႕ ေလ့က်င့္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္ပညာရွင္မ်ား ႏွင့္ ပရစိတ္ပညာရွင္မ်ားက ရွာမင္ေလာကီပညာရွင္သည္ ရုပ္ေလာကမွာ အသုံးျပဳသည့္ စိတ္ႏွင့္ တမလြန္ပရေလာကမွာ အသုံးျပဳသည့္ စိတ္ (၂)မ်ိဳးလံုးကုိ တစ္ဖက္ကမ္းခပ္ ကၽြမ္းက်င္ပုိင္ႏုိင္သူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ရွာမင္ေလာကီပညာတြင္ ကုသရာမွာသုံးေသာ နည္းလမ္းႏွစ္သြယ္ရွိသည္။

ပထမနည္းမွာ ေဆး၀ါးမပါပဲ ဗုံတီး၍ သီခ်င္းဆုိၿပီး ကုသရေသာနည္းျဖစ္သည္။

ေနာက္တစ္နည္းမွာ ေဆးပင္ (၂)မ်ိဳး ၊ (၃)မ်ိဳးကုိ အသုံးျပဳၿပီး ပရေလာကသားတုိ႔၏အကူအညီျဖင့္ ကုသရေသာနည္းျဖစ္သည္။ ထုိေဆးပင္မ်ားသည္ ကုသမႈ ခံယူသူ၏စိတ္ကုိ ေျပာင္းလဲေစႏုိင္သည္။ အေမရိကန္ျပည္ အေနာက္ေတာင္ပုိင္းႏွင့္ မကၠစီကုိျပည္နယ္မ်ားရွိ ယာကီလူမ်ိဳဳးစုမ်ားေနထုိင္ရာ ေက်းလက္ေဒသတြင္ ရွာမင္ေလာကီပညာ၌ အသုံးျပဳေသာ အဓိကေဆးပင္မ်ားကုိ ေလ့လာႏုိင္ပါသည္။ အဆုိပါ ေဆးပင္မ်ားကုိ လက္ေတြ႕ၾကည့္ရႈေလ့လာျခင္း ၊ ေဆးပင္မွရေသာ ေဆးရည္ကုိ ေသာက္ျခင္း ၊ လိမ္းျခင္း ၊ ရႈျခင္းတုိ႔ ျပဳကာ ရွာမင္ေလာကီပညာနယ္အတြင္းသုိ႔ တျဖည္းျဖည္း ေလ့လာမႈျပဳႏုိင္ပါသည္။ ရွာမင္ေလာကီပညာတြင္ အဓိကအားျဖင့္ အသုံးျပဳဳေသာေဆးပင္မ်ားမွာ ပီရုမ္ပင္ (Peyote) ၊ ဂ်ီမြန္ႏြယ္ပင္ (Jimon) ၊ ဟူမီတုိပင္ (Humito) ႏွင့္ မႈိတစ္မ်ိဳးတုိ႔ ျဖစ္သည္။ ထုိအပင္မ်ားတြင္ လူ၏စိတ္ကို ေျပာင္းလဲေစေသာ သတၱိမ်ား ပါ၀င္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ပဒုိင္းသီးသည္ လူကုိ ေခတၱမွ် စိတ္ေျပာင္းလဲေစသည္။ ရူးေစသည္။ ဆီမီးေတာက္ဥသည္လည္း လူႏွင့္ေခြးကုိ ရူးေစသည္။ အဆုိပါအပင္မ်ားသည္ လူ၏စိတ္ကုိ နဂုိေနမွ ေျပာင္းလဲေစေသာေၾကာင့္ ဆုိင္ခီဒီလစ္ (Psychedelic) မူးယစ္ေဆးက့ဲသုိ႔ စိတ္ကုိေျပာင္းလဲေစေသာ အပင္မ်ားျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ဘိန္းပင္ ႏွင့္ ေဆးေျခာက္ပင္တုိ႔သည္ လူ႕စိတ္ကုိ ေျပာင္းလဲေစႏုိင္ေၾကာင္းကုိ လူအမ်ားကေတာ့ သိရွိၿပီး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ပညာရွင္တုိ႔၏ေလ့လာခ်က္မ်ားအရ ပီရုတ္ပင္ကုိ အသုံးျပဳဳလွ်င္ သာမန္အသိစိတ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားပီး ကမၼ႒ာန္းထုိင္ေသာအခါမွ ေတြ႕ရွိရတတ္ေသာ ဘ၀င္စိတ္ (သုိ႔) တစ္ျဖစ္လဲစိတ္ဟု ေခၚေသာ စိတ္အေျခအေနသုိ႔ ေရာက္သြားကာ ပရေလာကအတြင္းသို႔ ေရာက္သြားသည္။

အျခားကမၻာဟုေခၚေသာ ပရေလာကတြင္ မိမိအား ကူညီေပးမည့္သူ ၊ ပညာသင္ေပးမည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ ေတြ႕ဆုံရသည္။ ထုိပရေလာကသား၏အကူအညီျဖင့္ ေလာကီပညာမ်ားသိရွိလာျခင္း ၊ ပရေလာကသား အကူအညီျဖင့္ ေရာဂါကုသျခင္းတုိ႔ကုိ ေဆာင္ရြက္လာႏုိင္သည္။ အဆုိပါ ပရေလာကသားသည္ ဘ၀င္စိတ္ျဖင့္ ပရေလာကသို႔ ေရာက္လာသူမ်ားအား ေဆးပင္အေၾကာင္း ၊ လူ႕ခႏၶာကုိယ္ဖြဲ႕စည္းပုံ ႏွင့္ ေလာကီပညာမ်ားကုိ လက္ေတြ႕သင္ၾကား ျပသေပးသည္။ ထုိက့ဲသုိ႔ သင္ၾကားျပသေပးသည္။ ထုိက့ဲသုိ႔ သင္ၾကားျပသေပးသူကုိ ပရေလာကမွ ပညာသင္ေပးေသာဆရာ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိႏုိင္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ရွာမင္ေလာကီပညာရွင္မ်ားသည္ ပရေလာကတြင္ တိရစၦာန္ပုံသ႑ာန္ေဆာင္ထားေသာ ဆရာမ်ားကို ေတြ႕ရစၿမဲျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရွာမင္ေလာကီပညာရွင္မ်ားသည္ ညိႇဳ႕စိတ္မိၿပီး တစ္ျဖစ္လဲစိတ္ေပၚထြက္ေအာင္ (သုိ႔) ဘ၀င္စိတ္ျဖစ္လာေအာင္ ဗုံတီး၍ ၀ုိင္းပတ္ကၾကသည္။ ဤသုိ႔ ကရာတြင္ တိရစၦာန္မ်က္ႏွာဖုံးမ်ား ၊ တိရစၦာန္နဲ႔ တူေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကုိ ၀တ္ဆင္ၿပီး ယင္းတိရစၦာန္တုိ႔၏လႈပ္ရွားမႈကို အတုယူ၍ ကခုန္ၾကေလသည္။ ရွာမင္ေလာကီပညာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဆရာႀကီးေမာင္ေက်ာက္တိုင္ ေရးထားတာ ရိွပါသည္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ အသုံးအႏႈန္းကေတာ့ နားလည္ရခက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။