ကိုယ့္ရဲ႕နတ္သမီး( ဇာတ္သိမ္း)

ေဆာင္းေႏွာင္းရဲ႕ႏွင္းၾကြင္းႏွင္းက်န္ေလးေတြ ဟိုတစ္စက္ဒီတစ္စက္ေအာက္မွာ ငူငူငိုင္ငိုင္ထိုင္ခဲ့ရတဲ့ေန႔ေတြမွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕နတ္သမီးေလးလည္း ႏွင္းစက္ေတြနဲ႔အတူ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရေပါ့။ေဆာင္းရာသီကုန္ဆံုးခ်ိန္အထိ ျပန္ေရာက္မလာေသးတဲ့သူငယ္ခ်င္းမေလးေၾကာင့္လား ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ဝင္တိုက္သြားတဲ့ နတ္သမီးေလးေၾကာင့္လားမသိနိုင္ပဲ ရင္ထဲမွာတစစ္စစ္နဲ႔ ေဆာင္းတြင္းကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရပါတယ္။

ေႏြဦးကအရင္နွစ္ေတြထက္ ေစာေစာစီးစီးက်ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ရာသီဥတုရဲ႕အပူခ်ိန္ထက္ ကိုယ့္ရင္ထဲကအပူကခ်ိန္ကျမင့္တက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ မခံစားနိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြကိုရင္ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့မိတယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြက တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ကူညီဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကငိုရအခက္ရယ္ရအခက္နဲ႔ေပါ့။

သူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းရဲ႕နတ္သမီးေလးကဘယ္လိုပံုစံလဲလို႔ ေမးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔မတိုမရွည္ဆံပင္ေလးေတြ ေက်ာလယ္မွာျပန္႔က်ဲေနတာကိုပဲ မွတ္မိေနပီး သူမရဲ႕႐ုပ္သြင္ကို ေသခ်ာမျမင္လိုက္မိတဲ့ကိုယ့္အျဖစ္က ေကာက္ရိုးပံုမွာအပ္ေပ်ာက္ရွာရသလို ျဖစ္မွာကို ေတြးမိေတာ့ကိုယ့္ရင္ထဲကို မီးစနဲ႔ထိုးသလိုခံစားခဲ့ရခ်ိန္မွာ ထူးဆန္းစြာနဲ႔ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းမေလးကို သတိရေနခဲ့တယ္။

photo credit by facebook

ဒီလိုနဲ႔ မိုးဦးရဲ႕မိုးေရစက္ေတြ ေကာင္းကင္ကအရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔က်လာတဲ့တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းမေလးက မိုးေရေတြစိုရႊဲပီးေတာ့ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။သူမကသြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ကိုယ့္အေမရွိရာမီးဖိုခန္းအတြင္းကိုဝင္သြားပီး အေဆာင္မွာေနရတာအဆင္မေျပတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ဒီအိမ္မွာေနခ်င္တဲ့အေၾကာင္း အေမ့ကိုေျပာေနသံၾကားလိုက္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တစ္ဆက္တည္းမွာ ကိုယ့္အေမရဲ႕လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲႀကိဳဆိုသံေတြကို ၾကားရတဲ့အခိုက္မွာေတာ့ ကိုယ့္မ်က္နွာေပၚမွာ အၿပံဳးတစ္ခုျဖတ္ေျပးသြားတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။

ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းမေလး အိမ္ကိုေရာက္လာတဲေန႔ကစပီး ကိုယ့္ရဲ႕ေန႔ရက္ေတြဟာ ေပ်ာ္စရာအျပည့္နဲ႔ေပါ့။ကိုယ့္ရဲ႕နတ္သမီးေလးအေၾကာင္းကိုေျပာျပရင္ သူမကိုယ့္ကိုေလွာင္ေလမလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ သူမကိုဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူမကိုမျငိဳျငင္ေစခ်င္ဘူးေလ။

သူမသင္တန္းသြားတဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကိုယ့္အေမရဲ႕အကူအညီေတာင္းမႈေၾကာင့္ သူမအခန္းထဲကအကၤ် ီကိုသြားယူေပးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ထူးဆန္းစြာနဲ႔ အားကစားဖိနပ္အျဖဴေရာင္ေလးကိုေတြ႔ေတာ့ ကိုယ္အရမ္းအံ့ၾသမိခဲ့တယ္။ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကာင္မေလးက ဘယ္တုန္းကမွအားကစားဆိုတာကို စိတ္မဝင္စားခဲ့တာ ကိုယ္အသိဆံုးမို႔ပါ။ဒါနဲ႔ကိုယ္လည္း မသင့္ေတာ္မွန္းသိရက္နဲ႔သူမရဲ႕အဝတ္ဗီ႐ိုကို ဖြင့္ၾကည့္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အားကစားဝတ္စံုအျဖဴေရာင္ေလးေၾကာင့္ ကိုယ့္ရင္ေတြခုန္လာခဲ့မိတယ္။

သူမျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ကိုေစာင့္ရတာ ဒီတစ္ခါအၾကာဆံုးပဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေမကကိုယ့္ကိုေမာ့ၾကည့္တယ္။ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့အဓိပၸါယ္ကိုအေမနားမလည္ေပမယ့္ ဘာမွျပန္မေမးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္မိခဲ့တယ္။ေမးခြန္းေတြရွိလာခဲ့ရင္လည္း ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမလဲဆိုတာ ကိုယ္မသိခဲ့ဘူးေလ။ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူမအျမန္ျပန္လာဖို႔ကိုပဲ ကိုယ္ေမ်ွာ္လင့္ေနခဲ့မိတယ္။ကိုယ္သိခ်င္တဲ့အေျဖက သူမဆီမွာပဲရွိတယ္ေလ။

ညေနေစာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သီခ်င္းေလးတစ္ေအးေအးနဲ႔ သူမျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။သူမျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကိုယ္သူမကိုေမးခဲ့မိတယ္ "အားကစားဝတ္စံုအျဖဴေရာင္က ဘယ္သူ႔ဟာလဲဆိုေတာ့ " သူမကခပ္ေအးေအးပဲျပန္ေျဖခဲ့တယ္ "အားကစားဝတ္စံုအျဖဴေရာင္ကဘာထူးဆန္းလို႔လဲ ငါ့ဟာတဲ့" ေလ။သူမကေအးေဆးေနသေလာက္ ကိုယ္ကေတာ့ေယာက္ယတ္ခတ္လို႔။

ကိုယ္သူမကိုေခ်ာ့ပီးေမးေတာ့ သူမက "နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ငါ့အက်ၤ ီပါဆို"ပီးျပန္ေျပာခဲ့တယ္။သူမကဆက္ေျပာေသးတယ္ ေဆာင္းတြင္းတုန္းက ငါေျပးခ်င္စိတ္ေပါက္လို႔ အားကစားဝတ္စံုေတြဝယ္ဝတ္တာ နင့္ကိုအစီရင္ခံရအံုးမွာလားလို႔ သူမကကိုယ့္ကိုေတာင္အျပစ္တင္ေနေသးရဲ႕။ဒါနဲ႔ကိုယ္လည္း ေဆာင္းတြင္းတုန္းက နင့္အေမနဲ႔ေတာင္ႀကီးကိုလိုက္သြားတာမဟုတ္ဘူးလားဆိုေတာ့ သူမကေတာင္ႀကီးကိုလိုက္မသြားပဲ အိမ္မွာလည္းတစ္ေယာက္တည္းမေနခ်င္လို႔ အေဆာင္မွာသြားေနတာတဲ့ေလ။

သူမကဆက္ေျပာေသးတယ္ "နင္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ ထိုုင္ေနတာငါေတြ႔သားပဲ နင္ကငါ့ကိုမေတြ႕ဘူးလား" တဲ့ေလ။

@leeshang
MSC -230