ကိုယ္ခ်စ္တ့ဲ ပိုက္ဆံ

ဘဝမွာလူတန္းေစ့ေနနိုင္ေအာင္ အဓိကအုတ္ျမစ္ျဖစ္တဲ့ပိုက္ဆံကို ကိုယ္အပါအဝင္လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကႀကိဳးစားပီးရွာေနၾကတယ္။ပိုက္ဆံရွိမွလူရာဝင္မယ္ဆိုတဲ့စကားကို လက္ကိုင္ထားၾကတဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႔လည္းရွိသလို ေငြရွိရင္ဂုဏ္ရွိတာပဲဆိုတဲ့စကားကို ေထာက္ခံေနၾကတဲ့လူေတြလဲအမ်ားႀကီးေပါ့။ဒါေပမယ့္လည္းေပါ့ေလ ေငြေတြဂုဏ္ေတြဆိုတာ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္းထားခဲ့ရတာပါပဲ။
ကိုယ့္မိဘေတြက႔ ကိုယ္တို႔ေမာင္နွမသံုးေယာက္ရဲ႕ပညာေရးကို ဦးစားေပးအဆင့္အေနနဲ႔ဂရုစိုက္ေပးခဲ့တယ္။ကိုယ့္အေဖကအၿမဲေျပာတတ္တယ္ "အေဖတို႔ကဝန္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ မိသားစုဖူလံုရုံေလာင္ပဲဝင္ေငြရွိတယ္ သမီးတို႔ကိုေငြေၾကးေတြအမ်ားႀကီးေပးနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး ပညာအေမြပဲေပးနိုင္မွာ တဲ့ေလ" ပညာေရးနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ကေတာ့ သင္ခ်င္သေလာက္သာသင္ၾကပါ ေထာက္ပံ့ဖို႔ကေတာ့ မိဘေတြတာဝန္သာထား " လို႔အၿမဲေျပာခဲ့တယ္။

မိဘေတြရဲ႕ေထာက္ပ့ံမႈေတြေၾကာင့္ ေမာင္ေလးကအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းဆိုင္ရာဘြဲ႕တစ္ခုရခဲ့တယ္။ ညီမေလးကေတာ့ ၂ဘြဲ႕ယူပီး ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ခဲ့တယ္။ကိုယ္ကေတာ့အတင္းကုတ္ကတ္ပီးယူခဲ့ရတဲ့ဘြဲ႔ေလးတစ္ခုနဲ႔ ကုမၸဏီဝန္ထမ္းေလးပဲျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

ေငြဆိုတာသည္းေျခႀကိဳကတ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ကိုယ္ၾကားဖူးခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္ေမာင္နဲ႔ညီမကိုေတြ႔မွ အဲဒီစကားကလူတိုင္းအတြက္မျဖစ္နိုင္မွန္းသိခဲ့ရတယ္။ကိုယ္ကေတာ့ငယ္ငယ္ေလးထဲက ပိုက္ဆံကိုသေဘာက်တတ္ခဲ့တယ္။ပိုက္ဆံကိုဘယ္လိုရွာပီးဘယ္လိုစုရမလဲဆိုတာ ကိုယ္သိခဲ့တယ္။တစ္ေန႔တစ္ေန႔ပိုက္ဆံကို ဘယ္လိုရွာရမလဲဆိုတာကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစဥ္းစားေနခဲ့တယ္။ကိုယ့္ေမာင္နဲ႔ညီမကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔နည္းနည္းမွမတူခဲ့ပါဘူး။ကိုယ္ကသူတို႔ကို တာဝန္ခ်ိန္ျပင္ပမွာ ပိုက္ဆံကိုဘယ္လိုရွာရမလဲဆိုတာ သင္ေပးခဲ့သလို အပိုဝင္ေငြရွာဖို႔ကိုလည္းအၿမဲတမ္းေျပာခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္ ေရာင့္ရဲႏိုင္လြန္းတဲ့တာဝန္သိဝန္ထမ္း၂ေယာက္ကေတာ့ နယ္လွည့္ေဆးကုအဖြဲ႔နဲ႔လိုက္သြားတဲ့သူနဲ႔ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ကေလးေတြကက်ဴရွင္သြားနိုင္လို႔ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ကေလးေတြကို အိမ္မွာအခမဲ့ေခၚသင္ေပးတဲ့သူနဲ႔ ဟုတ္ေနတာပါပဲ။

ကိုယ္ကေတာ့ ပိုက္ဆံရမယ္ဆိုရင္ သမၼာအာဇီဝအလုပ္ ဘယ္အလုပ္ကိုမဆိုလုပ္ခဲ့တယ္။ကိုယ္ငယ္ငယ္ကဆို အေမႀကီးတို႔အိမ္ေရွ႕က ကံ့ေကာ္ပန္းေတြပြင့္လို႔ခူးေပးရင္ ဗန္းကေလးထဲထည့္ပီး ေစ်းထဲမွာသြားေရာင္းပီးသားပဲ။က်န္တဲ့ဝမ္းကြဲ ညီအမေတြကတစ္ေယာက္မွမေရာင္းဘူး ရွက္လို႔တဲ့ေလ။ကိုယ္ကေတာ့ ပန္းေရာင္းတဲ့အလုပ္ကို ၈တန္းနွစ္အထိလုပ္ခဲ့တယ္။ကံ့ေကာ္ပန္းေရာင္းလို႔ရတဲ့ပိုက္ဆံေတြကို အေမႀကီးကေန႔တိုင္းစုဗူးထဲထည့္ေပးခဲ့တယ္။ကံေကာ္ပန္းပြင့္တဲ့ရာသီကုန္သြားရင္ အေမႀကီးကစူဗူးေဖာက္ပီးဘာဝယ္မလဲေမးတိုင္း အေမႀကီးရဲ႕အလုပ္ထဲထည့္ေပးပါဆိုပီးကိုယ္ေျပာခဲ့တယ္။ရတဲ့အျမတ္ကိုသံုးပီး အရင္းကိုစုထားခဲ့တာ ၅နွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ပိုက္ဆံေတြမ်ားလာခဲ့တယ္။

ကိုယ္အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ပိုက္ဆံရဲ႕တန္ဖိုးကိုပိုသိလာခဲ့တယ္။ပိုက္ဆံရဲ႕အေရးပါပံုကိုနားလည္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ပိုက္ဆံကိုကိုယ္ႀကိဳးစားရွာခဲ့တယ္။ကိုယ့္အေဖကေတာ့ ကိုယ့္ကိုေလာဘမႀကီးဖို႔ အၿမဲသတိေပးခဲ့တယ္ေလ။အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြကို အိမ္မွာဘဲေအးေအးေဆးေဆးအနားယူေစခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ ေခါင္းမာတတ္တဲ့ကိုယ္က လုပ္ခ်င္တာကိုပဲလုပ္ခဲ့မိတယ္။

ပိုက္ဆံကိုရွာဖို႔ပဲသိခဲ့ပီးသံုးဖို႔ကိုေတာ့ ကိုယ္မသိခဲ့ပါဘူး။အဝတ္အစားအေကာင္းစားေတြလည္းဝယ္မဝတ္ခဲ့ဘူးဘူး။လက္ဝတ္လက္စားေတြလည္းဝယ္ဖို႔စိတ္ကူးမရွိခဲ့ဘူး။အဆိုးဆံုးကေတာ့ လွဴဖို႔တန္းဖို႔ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ့ဘူးတာပါ။တစ္ခါတစ္ေလဆို ရတဲ့ပိုက္ဆံကိုအကုန္စုလိုက္လို႔ သံုးဖို႔ေတာင္မက်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့တယ္။သံုးစရာမရွိေတာ့လို႔အေမ့ဆီကေတာင္းသံုးရင္ ကိုယ့္အေဖက ငါ့သမီးကေတာ့ ေရႊေက်ာင္းေျပာင္ေျပာင္ဝမ္းေခါင္ေခါင္ျဖစ္ေနပီေဟ့ဆိုပီး စတတ္တယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ကိုယ့္အေဖဖြင့္ထားတဲ့တရားကို အိပ္ယာထဲကေနကိုယ္နားေထာင္ေနမိတယ္။တရားေဟာေနတာက ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာနႏၵမာလာဘိဝံသပါ ဆရာေတာ္ကေတာ့ တရားေတြေဟာတာအမ်ားႀကီးပါပဲ။ကိုယ္နဲ႔တိုက္ဆိုင္လို႔ ကိုယ့္နားထဲေရာက္လာတဲ့စကားေလးကေတာ့ "လူေတြကကိုယ့္အိပ္ကပ္ထဲကပိုက္ဆံကိုတန္ဖိုးမထားၾကဘဲ ဘဏ္ထဲမွာငါ့ပိုက္ဆံေတြဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ ဘယ္မ်ွရွိတယ္ဆိုတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူေနၾကတယ္တဲ့" တစ္ကယ္ေတာ့ ဘဏ္မွာရွိတဲ့ပိုက္ဆံကကိုယ္သံုးရမယ့္ပိုက္ဆံမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္အိပ္ကပ္ထဲက ပိုက္ဆံကသာကိုယ္သံုးရမယ့္ပိုက္ဆံဆိုတာ သတိမျပဳမိၾကဘူး ဆိုပီးမိန္႔သြားခဲ့တယ္။ဆရာေတာ္က တရားသေဘာနဲ႔ဆံုးမသြားေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ကိုယ္နဲ႔တိုက္ဆိုင္ေနတဲ့စကားကိုပဲ နားထဲစြဲေနမိခဲ့တယ္။

ဆရာေတာ္ရဲ႕တရားကိုနာပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္ပိုက္ဆံေတြကိုဘာအတြက္နဲ႔စုခဲ့တာလည္းလို႔ေတြးမိခဲ့တယ္။ေနာင္ေရးအတြက္ဆိုရေအာင္လည္းဘယ္အခ်ိန္ေသမယ္မွန္းလည္းမသိၾကဘူးေလ။အမ်ားေကာင္းက်ိဳးေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ကိုယ့္ေမာင္နဲ႔ညီမကို ေလးစားရေကာင္းမွန္းသိလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္တိုင္မလုပ္နိုင္တဲ့ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြကို ကိုယ္တတ္နိုင္တဲ့ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈေလးေတြလုပ္ေပးနိုင္ဖို႔ အသိကေလးရခဲ့တယ္။ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကသူေတြကိုလည္း စုထားတဲ့ပိုက္ဆံေလးေတြကို အက်ိဳးရွိမယ့္ေနရာေတြမွာ နည္းနည္းစီေလာက္သံုးေပးဖို႔ ကိုယ္တိုက္တြန္းျဖစ္ပါတယ္။

Author @Leeshang
MSC 230