ကုကၠိဳလ္ပင္ေအာက္မွ သရဲ

kyawthuyein (53)in #myanmar • 6 years ago

image source
ထန္းတစ္ပင္ရြာသည္ မႏၲေလး-ရန္ကုန္အေဝးေျပးကားလမ္းမၾကီးေဘး ၂မိုင္ခန့္အကြာတြင္တည္ရွိျပီး အိမ္ေျခ၇၀ခန့္သာရွိေသာ ရြာငယ္ေလးတစ္ရြာျဖစ္သည္။ရြာငယ္ဟုဆိုေသာ္လည္း ေတာသိပ္မက်ေသာ၊သူ့ဟာနွင့္သူ အတန္အသင့္ျပည္စံုေသာ ရြာေလးျဖစ္၏။လမ္းမၾကီးေဘးမွ ရြာထိပ္ထိ ကားလမ္းေပါက္ျပီး ရြာထိပ္တြင္ပင္ ဂိတ္ဆံုး၏။ထိုရြာထိပ္မွအနည္းငယ္လွမ္းေသာရြာအဝင္လမ္းေဘးတြင္ နွစ္ရွည္လမ်ား ၾကီးထြားေနေသာ ကုကၠိဳလ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ရွိေလသည္။အကိုင္းအခက္၊အရြက္ တို့ သည္ ေနေရာင္တိုးမေပါက္ေအာင္ပင္ ပိန္းပိတ္ေနကာ ေန့အခ်ိန္တြင္ပင္ ထိုအပင္ေအာက္၌ ေမွာင္ေန၏။ထို့အျပင္ ထိုကုကၠိဳလ္ပင္ၾကီး၏ကိုက္၁၀၀အကြာ၌ ေရွးက သုသာန္ေဟာင္းတစ္ခုလည္း ရွိေလသည္။ထိုေၾကာင့္ ထိုေနရာတြင္ ေန့ခင္းအခ်ိန္ ညေန၃နာရီထိသာ လူအသြားအလာ ရွိျပီး ထိုမွလြန္လ်ွင္အသြားအလာလံုးဝမရွိေတာ့ေခ်။

image source
ထန္းတစ္ပင္ရြာသား ကိုေအာင္ၾကီးသည္ ရြာနွင့္
ျမိဳ႕ကို ကူးလူး ေရာင္းဝယ္ေနေသာ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ထိုေၾကာင့္ ျမို့ကိုတစ္ပတ္ ၂ၾကိမ္ထက္ မနည္း တက္ရေလသည္။ရြာမွထြက္ေသာ ကုန္စိမ္းမ်ားယူကာ ကိုျမို့ေပၚတက္ ေရာင္းကာ ျမို့မွ စားစရာမ်ား၊အထည္မ်ား၊ျပန္လည္ဝယ္ယူကာ အထည္မ်ားကိုမူ ရြာရွိ အန္တီစုဆိုသူအား ျပန္လည္ေဖာက္သည္ေပး၏။လူပ်ိဳၾကီး ကိုေအာင္ၾကီးသည္ တစ္ေယာက္တည္းသမားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ လုပ္ကိုင္ေနေသာ စီးပြားေရးမွာ သိပ္မဆိုးလွေပ။ကိုေအာင္ၾကီး၏ ရုပ္ရည္ရူပကာမွာလည္း သိပ္မဆိုးလွ။အသားညိဳညိဳ ေမးရုိးကားကား နွာတံေပၚေပၚနွင့္ ဗိုက္ကေလးတစ္လံုး ပူရုံမွတစ္ပါး ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစား
ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းရွိလွသည္မို့ ရြာရွိ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားမွာ လူပ်ိဳၾကီးကိုေအာင္ၾကီးကို မ်က္စိက် ၾက၏။သို့ေသာ္ ကိုေအာင္ၾကီးသည္ လာေရာက္ပိုးပန္းၾကေသာ လွပ်ိဳျဖူမ်ားကို ခပ္ေခ်ေခ်သာ ဆက္ဆံတတ္ေလသည္။
ကိုေအာင္ၾကီးသည္ ဘယ္အရာကိုမွ မေၾကာက္တတ္ေပ။သို့ေသာ္ ျခြင္းခ်က္ကား တစ္ခုရွိ၏။ထိုခ်ြင္းခ်က္ကား
သရဲေၾကာက္တတ္ျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
ယခုအခါလည္း ကိုေအာင္ၾကီးသည္ ျမိဳ႕တက္ရမည့္ ရက္ေရာက္လာေလသည္။ရြာမွ ထြက္သမ်ွ အသီးအနွံ၊အျမစ္အဖု၊စသည့္ စံုလင္လွေသာ ပစၥည္းမ်ားကို တစ္ရြာလံုးတြင္တစ္စီးသာရွိေသာ ဦးဖိုးသက္၏ ႏြားလွည္းနွင့္
သယ္ယူကာ မနက္၇နာရီခန့္ အခ်ိန္တြင္ကားဂိတ္ကို သြားရွာေလသည္။ထိုေနာက္ကားဂိတ္မွတစ္ဆင့္ ျမိဳ႕ကို သြားကာ ပါလာသမ်ွ ပစၥည္းတို့ကို ေရာင္းခ်ေလသည္။ထိုသို့ ေရာင္းရေသာေငြနွင့္ပင္ မိမိဝယ္ယူလိုေသာ ပစၥည္းမ်ားနွင့္ ရြာမွ ဟိုဟိုဒီဒီမွာလိုက္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ရွာေဖြဝယ္ယူေခ်၏။ယမန္ေန့မ်ားတြင္ ေန့ခင္း၁၁နာရီေခန့္တြင္ ကိစၥမ်ား ျပီးျပတ္၍ ၁၂ကားနွင့္ရြာျပန္ေလ့ရွိေသာလည္း သည္ကေန့ကား ၁၂နာရီထိုးျပီးသည့္တိုင္
မျပန္ရေသးေခ်။ျမိဳ႕ေရာက္တိုင္း စီးေနက်ျဖစ္ေသာ ကယ္ရီနွင့္ တစ္ျမိဳ႕လံုးပတ္ကာ ပစၥည္းတစ္ခုကို လိုက္ရွာ
ေန၏။ေနပူပူတြင္ ေခ်ြးတဒီးဒီးနွင့္ ကိုေအာင္ၾကီးတစ္
ေယာက္ ျမိဳ႕ထဲ တစ္ဆိုင္ဝင္တစ္ဆိုင္ထြက္ လိုက္ေမးေန
ေလသည္။သို့ေသာ္ ဆိုင္သာကုန္သေလာက္ျဖစ္သြားေသာ္လည္း ရွာမေတြ့ေသးေပ။ထိုပစၥည္းကား ရြာမွ ႏြားလွည္းဆရာဦးဖိုးသက္တစ္ေယာက္ ဘယ္ကၾကားလာမွန္းမသိေသာ"ဆီကြန္ဆိုလား ဆီလီကြန္ဆိုလား ..ဒီအရုပ္ေလးတစ္ခု ဝယ္လာေပးခဲ႔စမ္းပါကြာ.. ပ်င္းတဲ႔အခါ စကားေျပာလို့ရတယ္ဆိုလားပဲ႔...အိမ္ကမိန္းမက ျပသာနာ
ရွာလြန္းလို့ပါကြာ" ဟု အမွာစကားေၾကာင့္ ကိုေအာင္ၾကီးတစ္ေယာက္ မိမိမွာမသိေသာ္လည္း ၾကိဳးစား၍ လိုက္ရွာ ေပးေနေလသည္။

image source
အပိုင္းဆက္ေမ်ွာ္....