ဆရာမ ( Teacher)

ကုမုျဒာၾကာျဖဴ တို႔သည္ လေရာင္ကိုငံ့လင့္၍ ပြင့္ၾကသည္။ ပဒုမၼာၾကာတို႔သည္ ေနျခည္တြင့္ ေမြ႔ေပ်ာ္ၾကသည္။ သဇင္တို႔သည္ ေကာင္းကင္ကိုေမ်ွာ္၍ ပြင့္ေလ့႐ွိသည္။ ၾကာသည္ေရကိုမွီခို၍ စပါးပင္တို႔သည္ ေျမကိုတြယ္တာၾကသည္။ ဥဩတို႔သည္ ေတးဆိုျခင္း၌ေမြ႔၍ ဟသာၤငွက္တို႔သည္ အလြန္ထက္ျမက္ၾကသည္။ ျမင္းတို႔သည္ ေျမျပင္၌ အေျပးျမန္၍ ငါးတို႔သည္ ေရ၌ အကူးသန္သည္။ သက္႐ွိသက္မဲ့ေလာကသည္ပင္ ဓေလ့ဘာသာ ဝါသနာႏွင့္ ရပ္တည္႐ွင္သန္၍ ေလာကကို အလွဆင္ေနျမဲပင္။ လူသားတို႔တြင္လည္း ေမြးရာပါ ဗီဇဝါသနာအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ဘဝတြင္ ေမြ႔ေပ်ာ္ရာကို ႐ွာတတ္ၾကပါသည္။ ဝါသနာကို အရင္းတည္၍ ထူးခြၽန္မႈကို ႐ွာေဖြကာ စိတ္တိုင္းက်ဘဝကို ပံုေဖာ္တည္ေဆာက္ၾကေလ့ ႐ွိပါသည္။

ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ပုတ္သင္ညိဳတစ္မ်ိဳးသာျဖစ္သည္။ နီးစပ္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္အလိုက္ အက်င့္စာရိတၱဝင္တတ္သည္ ဟု အဂၤလိပ္ဒႆ နဆရာႀကီး ဂြၽန္ေလာစ့္က ဆိုခဲ့ပါသည္။ မုဆိုးနားနီး မုဆိုး၊ တံငါနားနီး တံငါ ဆိုေသာ စကားလည္း႐ွိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ဖခင္သည္ စီးပြားေရးသမားတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး မိခင္မွာမူ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ မိခင္ႏွင့္ေအနမ်ားခဲ့ရသည့္ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္လိုေသာဆႏၵတို႔သည္ ဝါသနာဗီဇပမာ ရင့္သန္စြဲျမဲလာခဲ့သည္။

ဖခင္ႏွင့္ယွဥ္လိုက္ရင္ မိခင္၏ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္သည္ စီးပြားေရးရႈေထာင့္မွၾကည္လွ်င္ ေမွးမွိန္လြန္းပါသည္။ ဂုဏ္႐ွိရံုအလုပ္လုပ္ေနျခင္းဟု ဖခင္က မၾကာခန ခနဲ႔တတ္ေသာ္လည္း မိခင္က အျပံဳးမပ်က္။ ဆရာတစ္ဦး၏ သည္းခံခြင့္လြတ္စိတ္ႏွင့္ တည္ၿငိမ္စြာ တံု႔ျပန္ျမဲပင္။ ဝမ္းမနာသားမ်ားကို ရင္ဝယ္သားပမာ ေမတၱာပြားမ်ား၊ ေစတနာထား၍ အေကာင္းသို႔မြမ္းမံ၊ အဆိုးဆို သည္းခံႏွင့္ ႐ွင္သန္ေနထုိင္ခဲ့ေသာ မိခင္၏ ႏွလံုးသား၌ ခြင့္လြတ္စိတ္သည္ ခိုင္မာစြဲျမဲခဲ့ေလၿပီ။ စီးပြားေရသမား ဖခင္မွာမူ မၾကာခန ေဒါသထြက္၊ ေလာဘတက္၍ ေသြးတိုး ႏွလံုးေရာဂါတို႔ ရခဲ့ေသာ္လည္း မိခင္ဆရာမမွာမူ သားတစ္ရာၾကားတြင္ ၾကည္သာခ်မ္းေျမ့၊ ႏွလံုးေမြ႔လ်က္႐ွိဆဲပင္။ ေမတၱာႏွင့္ အခ်ိန္ကာလတို႔သည္ ကမၻာတစ္ဝွမ္းလံုး၊ ဘဝအားလံုးတိုမွာ ဝယ္ယူ၍မရ၊ သံုးစြဲ၍သာရေသာ ပစၥည္းႏွစ္ခုျဖစ္သည္ဟု ဂယ္ရီဂ်င္းနင္းက ဆိုခဲ့ပါသည္။ ေမတၱာတရားကို ေပါေပါမ်ားမ်ား သံုးစြဲ၍ စိတ္ႏွလံုးခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ျဖစ္ေသာ ဆရာမတစ္ေယာက္၏ ဘဝကို နားလည္တြယ္တာလာခဲ့ပါသည္။

ကႏၱာရခရီးလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းလာရ၍ ေမာပန္းႏြမ္းလ်ေနေသာ ခရီးသည္တို႔အဖို႔ ေအးရိပ္ကို ေတာင့္တျမဲျဖစ္သည္။ သစ္ပင္၏ အရိပ္ကို ခိုလံုလိုက္ရလ်ွင္ ေအးျမကာ အေမာေျပၿငိမ္းျမဲျဖစ္သည္။ ေ႐ွ႕ဆက္မည့္ခရီးအတြက္ အင္အားသစ္မ်ား ရ႐ွိျမဲ ျဖစ္သည္။ ေလာကနီတိက်မ္း၌လည္း အလြန္တရာ၊ သစ္ရိပ္မွာလွ်င္၊ ခ်မ္းသာသည္ထက္၊ စံုမက္ျမတ္ႏိုး၊ ေဆြမ်ိဳးမိဘ၊ အရိပ္ရေသာ္၊ ေအးျမသည္ပင္၊ တို႔ထက္လ်ွင္လည္း ပဲ့ျပင္ဆရာအရိပ္မွာကား၊ ခ်မ္းသာပြား၏ ဟုဆိုထားပါသည္။

ဆရာတို႔ကို ဘုရားႏွင့္တစ္ဂိုဏ္တည္းထားအပ္ေသာ အနေႏၱာ အနႏၱဂိုဏ္းဝင္ ေက်းဇူး႐ွင္မ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကသည္။ ဆရာတိုတြင္ အတတ္ပညာအျပင္ ေစတနာ၊ အနစ္နာ၊ ဝါသနာ ဆိုသည့္ နာသံုးနာကိုအရင္းတည္ရသည္။ ဆရာေကာင္းတို႔႐ွိမွသာ တိုင္းျပည္၏ အနာဂတ္တာဝန္ကို ပခံုးေျပာင္းယူမည့္ လူငယ္တို႔သည္ ပညာျပည့္ဝ ႏွလံုးလွၾကကာ ႏိုင္ငံအလွကို ဖန္တီးရယူႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

ရခဲလွေသာ လူ႔ဘဝႏွင့္ ၾကံဳႀကိဳက္ရခိုင္တြင္ လူသားတို႔၏ ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သူအျဖစ္ ရပ္တည္ေနသူမွာ ဆရာျဖစ္ပါသည္။ ဆရာသည္ ေရေျမ့သခင္ဘဝ႐ွင္မင္း၏ ဘဝလမ္းေၾကာင္းတည့္မတ္ေအာင္ ဆံုးမပဲ့ျပင္ အတတ္သင္သူျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာႀကီးငယ္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး၊ ဆရာေမတၱာ၊ အၾကင္နာျဖင့္ ျပတ္သားစြာ ဆံုးမရဲသူျဖစ္သည္။ ဘဝတစ္ေလ်ွာက္လံုးတြင္ လွပတင့္တယ္ေစေသာ ပညာပန္းကို ဆင္ျမန္းေပးႏိုင္သူမွာ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ဦး မကက်ဴးသည့္ ဆရာသခင္ ေက်းဇူး႐ွင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

MSC-047
@kokyawzinphyo
Photo Credit; facebook image