ပင္းယေခတ္

သကၠရာဇ္ ၆၆ဝ ျပည့္နွစ္ေလာက္မွစ၍ ပုဂံျပည္ျကီး၌ ျပည္တြင္းေရး အရႈပ္အေထြးမ်ား တျဖည္း ျဖည္း ေပၚေပါက္လာကာေနာက္ဆံုးတြင္ ပုဂံျပည္ႀကီးတိမ္းယိမ္း ကာ ရွမ္းညီေနာင္ သံုးဦးတို႔သည္ ျမင္စိုင္း၊ ပင္းယ နွင့္ စစ္ကိုင္း၊ ဤသံုးျမိဳ႕တြင္ ထီးနန္း စိုက္ထူၾကသည္။

ယင္းသို႔ ပုဂံျပည္ ႀကီးပ်က္စီးသည္မွ အင္းဝေခတ္ႀကီး မထြန္းကားမီ ကာလကို ပင္းယေခတ္ဟု စာေပသမိုင္းတြင္ သတ္မွတ္ခ႔ဲ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ နွစ္ေပါင္း ၆ဝ ေက်ာ္မွ်ျဖစ္သည္။
ပင္းယေခတ္ စာေပ အဆင့္အတန္းသည္ ပုဂံေခတ္ အဆင့္အတန္းထက္ တိုးတက္လာသည္ ဟုဆိုရေပမည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ပုဂံေခတ္တြင္ မေတြ႕ရေသာ စာမ်ိဳးမ်ားကို ဤပင္းယေခတ္ တြင္ ေတြ႕ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ပင္းယေခတ္၌ ေပၚေသာ ဆန္းသစ္သည့္ စာေပမ်ားမွာ တ်ာ့ဖြဲ မ်ား၊ ကာခ်င္းမ်ားနွင့္ ရတုမ်ားျဖစ္သည္။

ထိုသို႔ကာရန္အစပ္ အဟပ္နွင့္ ဆြဲငင္ရြတ္ဆိုရေသာ စာမ်ိဳးကို ေတြ႕ ရျခင္းျဖင့္ ဂီတဘက္၌ လိုက္စားလာေၾကာင္း ထင္းရွားေလသည္။ ကာခ်င္းမွာ ကာ ကရာတြင္ သီဆိုရေသာ သီခ်င္း တစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။

ကာ ကသည္ ဆိုသည္မွာ ဗန္းခံုးငယ္ကဲ့သို႔ ခပ္ဝိုင္းဝိုင္း ပံုသဏၭာန္ရွိေသာ ကာကို ေျမာက္ေထာင္ ပင့္တင္ ကျခင္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ကရာတြင္ အတူကသူတို႔က သစ္သားဓား၊ သစ္သားလွံတို႔ျဖင့္ ထိုးခုတ္သည္ကို မထိမခိုက္ရေအာင္ ကာကြယ္၍ ကရေသာ အက ျဖစ္ရကား စစ္ေရးစစ္ရာ ေလ့က်င့္မႈ တရပ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ဤကာကမႈသည္ အလြန္နွစ္သက္ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ ေလ့လာမႈျဖစ္၍ သကၠရာဇ္ ၆၇၄ ခုနွစ္တြင္ ပင္းယ၌ နန္းတက္ေသာ သီဟသူမင္း ေခတ္က ဝတ္ပံုစားပံု အျပဳအမူ အေနအထား တို႔ကို 'ခါးပတ္ေတာ္မွာ ေရႊခ်ည္စံု၊ မိႈင္းလံုး ေရႊဝတ္လံု၊ မလံုသာခ်မ္းဧ' အစရွိသျဖင့္ ကာခ်င္းတြင္ ဖြဲ ႏြဲ႕ေရး သားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ျမင္စိုင္း ငါးစီးရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ကာခ်င္းမ်ားကို ေရးသားခဲ့သည္ဟု အဆို ရွိေလသည္။ကာခ်င္း အျပင္ သကၠရာဇ္ ၇ဝဝ ေက်ာ္ေလာက္တြင္ 'ရတု'ဟူသည္ ့ေလးလံုးစပ္အဖြဲကို စတုရဂသၼဗလ အမတ္ႀကီး ေရးသားထားသည္က ိုေတြ႕ရသည္။အမတ္ႀကီး၏ ရတုသည္ ေလာကအေၾကာင္း နွင့္ မသက္ဆိုင္၊ ဓမၼေၾကာင္း သက္သက္ျဖစ္၍၊ မိမိ သိလိုေသာ ျမတ္စြာဘုရား တရားေတာ္နွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အေမးပုစၧာမ်ားကို ဆူးတြင္းပစ္ ဆရာေတာ္ထံ ေရးဆက္ ေမးျမန္းျခင္းျဖစ္သည္။

ေရႊဘဝါးေတာ္ေအာက္၊ ကြ်နု္ပ္၏ ေလွ်က္ျဖင့္၊ မေလွ်ာက္ဝံ့ဝံ့၊ ေလွ်ာက္ဝံ့ဝံ့တည့္၊ ေျကာက္ရြံ႕လ်က္ပင္၊ စက္ေရႊစင္ကို၊ ထိပ္ျပင္ပန္းနွယ္၊ ဆင္စံပယ္လ်က္၊ နိကာယ္လံုးစံု၊ က်မ္းသံုးပံုဝယ္' အစခ်ီကာ ရတုသံုးပိုဒ္စလံုးတြင္ နက္နဲလွေသာ အဘိဓမၼာတရားဆိုင္ရာ ပါဠိပါဌ္သားမ်ားကို ခက္ရာခက္ဆစ္ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ေရးသား ေမးျမန္းျခင္းကို ေထာက္က ပင္းယေခတ္ ျမန္မာစာေပသည္ ပုဂံေခတ္ ျမန္မာစာေပထက္ အဆင့္အတန္း တိုးတက္ျမင့္မားလာေျကာင္း သိရသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ပင္းယေခတ္တြင္ တ်ာခ်င္း၊ ကာခ်င္း၊ ရတု စေသာ စာေပ အဖြဲအႏြဲ႕မ်ဳိး ထြန္းကားသည့္ျပင္ ေက်ာက္စာ အေရးအသားမ်ားလည္း မတိမ္ေကာေသးေခ်။

သကၠရာဇ္ ၇ဝ၂ ခုနွစ္ ဥဇနာမင္း လက္ထက္တြင္ ဂူတည္၍ ေျမလွဴေၾကာင္းကို ေက်ာက္ထက္အကၡရာ တင္ထားခဲ့သည္။ တစ္ဖန္ ၇၂၁ ခုနွစ္ ေက်ာ္စြာငယ္ လက္ထက္တြင္ ဘုရား ေက်ာင္းမ်ားကို တည္ထားေဆာက္လုပ္၍ လယ္ေျမမ်ား လွဴေၾကာင္း ေက်ာက္စာ ေရးထိုးခဲ့ေလသည္။

ပင္းယေခတ္ ေက်ာက္စာမ်ားသည္ ပုဂံေခတ္ေက်ာက္စာမ်ားကဲ့သို႔ ေစတီပုထိုးမ်ား၌ ေျမလွဴေၾကာင္း၊ ေက်းကြ်န္လွဴေၾကာင္း စသည္တို႔မွာ အေၾကာင္းအရာအားျဖင့္ တူညီေနေသာ္လည္း ဝါက်အထားအသို ေကာင္းျခင္း၊ နာမဝိေသသနပုဒ္မ်ား ဆင့္ကဲ သံုးထားျခင္းတို႔မွာ ပုဂံေခတ္ထက္ မ်ားစြာ တိုးတက္သည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။လကၤာဟူေသာ အရးအသားသည္လည္း ဤပင္းယ ေခတ္တြင္ ေပၚေပါက္ေကာင္း ေပၚေပါက္ေပလိမ့္မည္။ ရတု ေလာက္ ခက္ခဲေသာ စာမ်ိုးကို ဖြဲ႕ဆိုနိုင္ပါလွ်င္ လကၤာကိုဖြဲ႕ခဲ့မည္မွာ ယံုမွားဖြယ္ရာ မရွိေခ်။

သို႔ေသာ္ ထိုေခတ္ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာစာကို အေရးတယူ ဂရုတစိုက္ သိမ္းဆည္းမႈနည္းပါးေသားေျကာင့္ လကၤာအေရးအသား စာတမ္းမွတ္စုေဟာင္းမ်ား ရွာေဖြမရ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဟု ခန္႔မွန္းရေပသည္။

ေခတ္တစ္ခုလံုးကို ျခံဳၾကည့္ပါက တိုေတာင္းလွစြာေသာ အခ်ိန္အတြင္း ျမန္မာစာေပ အေရးအသားကို ပုဂံေခတ္ကထက္ မ်ားစြာ တိုးတက္လာသည္ဟု ဆိုရေပမည္။

@kokyawzinphyo(MSC 047)
11.10.2017(Wed)
20:30