အခ်ိန္ႏွင့္ လံုးလ

စိတ္သည္ ေလာကကို စိုးမိုးသည္ဟုဆိုလ်ွင္ အခ်ိန္သည္ ေလာကကို ပဲ့ကိုင္ထိန္းကြပ္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ လူတစ္ဦးခ်င္းအေနႏွင့္ အခ်ိန္၏ စည္းကမ္းေအာက္တြင္ စနစ္တက် လႈပ္႐ွားႀကိဳးပမ္းရပါသည္။ လူ႔ေဘာင္တစ္ရပ္လံုး အေနႏွင့္လည္း အခ်ိန္ႏွင့္အညီ လႈပ္႐ွား႐ုန္းကန္ၾကရသည္ပင္။ ေလာက၌ ရပ္တံ့မႈမ႐ွိ၊ အဆက္မျပတ္ ေရြ႔လ်ားေနေသာအရာသည္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ နာရီလက္တံသည္ အဆက္မျပတ္ ေရြ႔လ်ားေနသည္ႏွင့္အမ်ွ အခ်ိန္သည္လည္း အဆက္မျပတ္ ေရြ႔လ်ားေနပါသည္။ နာရီစက္ပ်က္ေနလွ်င္ နာရီလက္တံသည္ ရပ္တံ့ေနပါလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ အခ်ိန္ကမူ အဆက္မျပတ္ ေရြ႔လ်ားေနပါသည္။ အခ်ိန္ႏွင့္အညီ မေရြ႔လ်ားဘဲ ရပ္တံ့ေနသူသည္ စက္ပ်က္ေနေသာ နာရီႏွင့္တူပါသည္။ ထိုသူ၏စိတ္သည္ ပံုမွန္မဟုတ္ဘဲ ပ်က္စီးေနသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ေမြးဖြားစအရြယ္မွစ၍ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္၊ တစ္လၿပီး တစ္လ၊ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္၊ အခ်ိန္ေရြ႔လ်ားေျပာင္းလဲလာသည္ႏွင့္အမ်ွ ႏို႔စို႔တတ္၊ ငိုတတ္သည္အဆင္တြင္ ရပ္တံ့ေန၍ မရပါ။ တစ္ေန႔တစ္ျခား ႀကီးျပင္းလာသည္ႏွင္အမ်ွ ျပံဳးတတ္ရယ္တတ္ရပါမည္။ သဘာဝအတိုင္း တိုးတက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာမႈမ႐ွိေသာ ကေလးငယ္၏ဘဝသည္ ရပ္တံ့၍ ေနေပေတာ့မည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ အရြယ္ႏွင့္အမ်ွ ဘဝအတြက္ အေရးပါသည့္ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးတို႔ကို ေဆာင္ရြက္ႀကိဳးပမ္းသြားရပါမည္။ သို႔မွသာ ႐ွင္သန္ထက္ျမက္၍ ဘဝအဓိပၸါယ္႐ွိေသာ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။

အခ်ိန္ျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္၍ လူ႔ဘဝ၏ အနိမ့္အျမင့္၊ အလင္းအေမွာင္၊ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ဆံုးရႈံးမႈ၊ ေပ်ာ္ရြင္မႈ၊ ဝမ္းနည္းမႈမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစသည္ျဖစ္၍ လူသားမွန္လ််ွင္ အခ်ိန္ႏွင့္အမ်ွ၊ မိမိႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ ဘဝကိစၥ၊ ဘဝလုပ္ငန္းအရပ္ရပ္က်ဳ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနရပါမည္။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳေနေသာ အခ်ိန္တြင္ ပညာ၊ ဥစၥာစီးပြားေရးကို အခ်ိန္ႏွင့္အညီ အစြမ္းကုန္ အားထုတ္ရပါမည္။ အခ်ိန္၏ ပဲ့ကိုင္မႈေအာက္တြင္ ရပ္တည္ေနေသာ လူသားသည္ အခ်ိန္ကိုေကာင္းစြာ အသံုးခ်တတ္ရန္ လိုပါသည္။ အသက္အရြယ္ ငယ္ရြယ္စဥ္၊ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ က်န္းမားၾကံ့ခိုင္စဥ္တြင္ ပညာ၊ ဥစၥာတို႔ကို အားထုတ္႐ွာေဖြ႔သင့္ပါသည္။ မိဘတို႔ အေနႏွင့္ ပစၥည္းဥစၥာ ျပည့္စံု၍ မိမိအား ပညာေပးႏိုင္စဥ္တြင္ ပညာကို ဆည္းပူးသင့္ပါသည္။ စီးပြား႐ွာရာ၌လည္း အခြင့္အလမ္းသာခိုက္တြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္း၍ မိန္းေမာေတြေဝမေနဘဲ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္သင့္ပါသည္။ ပန္းပဲသမားသည္ သံကို မီးပူေနတုန္းမွာ ထုရာ၏။ ေအးမွထုေခ်က အက်ိဳးမ႐ွိေခ်။ အိုးလုပ္ေသာသူသည္ ရြံ႔ေပ်ာ့တုန္းမွာ ႐ိုက္ရ၏။ မာမွ႐ိုင္လ်ွင္ ပန္းပြင့္ပန္းေျပာက္မထင္သည္သာမက ကြဲဖို႔သာ႐ွိေလသည္ ဟု ဆရာႀကီး ပီမိုးႏွင္းက ႀကီးပြားေရးလမ္းၫႊန္က်မ္းတြင္ ဆိုမိန္႔ခဲ့ပါသည္။ လူ႔ဘဝတြင္ ပ်ိဳရြယ္စဥ္ကာလမ်ားသည္ ဘဝ၏ နံနက္ခင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ အသက္အရြယ္ အိုမင္းခ်ိန္သည္ ဘဝ၏ ေနဝင္ခ်ိန္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ဘဝတြင္ ပညာေရး စီးပြားေရးတို႔အတြက္ အားထုတ္ရန္ အခြင့္အေရးသာေသာအခ်ိန္မ်ား ၾကံဳတတ္ပါသည္။ အခြင့္သာသည့္အခ်ိန္ကို မသိလိုက္ဘဲ အက်ိဳးမဲ့ အခ်ိန္မကုန္ ေစသင့္ပါ။ အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ အေပ်ာ္အပါး၌ ေမြ႔ေလ်ာ္၍ ေပါ့ပါ့တန္တန္ ေနျခင္းျဖင့္ အခြင့္သာေသာအခ်ိန္မ်ာကို အက်ိဳးမဲ့ ကုန္လြန္ေစတတ္ပါသည္။ ဘဝ၏ စကၠန္႔တိုင္းသည္ စနစ္တက် အသံုးခ်တတ္လ်ွင္ အက်ိဳး႐ွိေနပါသည္။ ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာအေရးကိစၥမ်ား၌ ႀကီးက်ယ္စြာ ေအာင္ျမင္သူမ်ားသည္ အခ်ိန္တိုင္တြင္ တန္ဖိုး႐ွိ႐ွိ အလုပ္လုက္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ လူငယ္ လူလတ္ အမ်ားဆံုးသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၌ ဝိုင္းဖြဲ႔၍ အခ်ိန္ကုန္တတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕အိမ္မ်ားသို႔ လည္ပတ္သြားလာကာ သူ႔အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း၊ ဝတၳဳအေၾကာင္း၊ ႐ုပ္႐ွင္အေၾကာင္း ေျပာ၍ အခ်ိန္ကုန္တတ္ၾကသည္။ လသာညမ်ာကို ထိုင္း၍ၾကည့္ရႈခံစားေနရံုႏွင့္ မၿပီးပါ။ လသာတုန္း ဗိုင္းငင္ရပါမည္။ မိုးရြာသည္ကို ထိုင္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္ေန၍ မျဖစ္ပါ။ မိုးရြာတုန္း ေရခံရပါမည္။ ေနသာတုန္း ျမတ္ေျခာက္လွန္းရပါမည္။ လယ္သမားသည္ မိုးလြန္မွ ထြန္ခ်၍ မျဖစ္ပါ။ စစ္သည္တို႔သည္ စစ္ေရာက္မွ ျမႇားခြၽန္၍ မျဖစ္ပါ။ ဘဝလုပ္ငန္းအတြက္ လိုအပ္ခ်က္တို႔ကို အခ်ိန္ႏွင့္အမ်ွ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ေနရပါမည္။ ႏွစ္သည္ စကၠန္႔က စပါသည္။ စကၠန္႔၊ မိနစ္ကေလးမ်ားကို အက်ိဳးမဲ့ ျဖဳန္းတီးျခင္းျဖင့္ ဘဝ၏ တန္ဖိုး႐ွိေသာ အရာမ်ားကို ထိုင္၍ ျဖဳန္းတီးေနရာ ေရာက္ပါသည္။ လူေတာ္လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ ဘဝ၏ အခ်ိန္မ်ားကို အဖိုးတန္ စိန္ေက်ဳက္ရတနာပမာ တန္ဖိုးထား၍ အက်ိဳး႐ွိ႐ွိ အသံုးခ်တတ္ၾကပါေစ။

MSC-047
@kokyawzinphyo
Photo credit; google image