လူ႔ဘံုခန္းဝါ ( Henry Aung )

မဂၤလာပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ ရက္အနည္းငယ္ ခန္႔မွစ၍ Exxon Mobile ဟူေသာ ေရနံခ်က္စက္ရံုတြင္ Project ယူထားသျဖင့္ နံနက္ေစာေစာ ထ၍ အလုပ္သြားရ၏။ နံနက္ေစာေစာဟူရာတြင္ သာမန္ရံုးခ်ိန္ မွာ နံနက္ ၉ နာရီမွ ညေန ၆ နာရီအထိ ျဖစ္ရာ သာမန္အခ်ိန္တြင္ နံနက္ ၇ နာရီခြဲခန္႔ ထလ်င္ အလုပ္သို႔ အလ်င္မွီေအာင္ ေရာက္၏။

သို႔ေသာ္ Project အလုပ္ခ်ိန္မွာ ၇:၃၀ စေသာေၾကာင့္ နံနက္ ၅ နာရီထ၍ အလုပ္သြားရေသာဟူ၏။ နံနက္ ၅ နာရီဟူေသာ အခ်ိန္မွာ အိပ္ေကာင္းေသာ အခ်ိန္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ တာဝန္ဟူေသာ ႀကိမ္စၥၾကာ နိႈးစက္မွာ အခ်ိန္တိက်လွ၏။ ၅ နာရီ မထိုးခင္ ၁၀ မိနစ္အလိုခန္႔တြင္ မ်က္လံုးပြင့္လာ၏။ အိပ္ခ်င္စိတ္ကာ တားမရ။

သို႔ေသာ္ တာဝန္ တည္း ဟူေသာ နိႈးစက္က အိပ္ရာထက္မွ မရမက ဆြဲထူေလေတာ့၏။ စည္းစိမ္ပ်က္လွပါဘိ။ ထို႔ေနာက္ နံနက္ပိုင္း ျပဳလုပ္ေဆာင္တာမ်ား ျဖစ္ေသာ အေပါ့အပါးသြားျခင္း ၊ ေရခ်ိဳး သြားတိုက္ျခင္း အမႈကို ခပ္သြက္သြက္ ျပဳရ၏။ အေၾကာင္းမွာ နံနက္ ၅:၄၅ ထိုးလ်င္ ရထားဘူတာရံုသို႔ ေရာက္ရန္လို ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

ယခင္ အခ်ိန္ဆိုလ်င္ ၅:၄၅ ဆိုေသာ အခ်ိန္မွာ အိမ္မက္ထဲတြင္သာ ရွိေနေသးေသာ အခ်ိန္ျဖစ္၏။ ရွိေစေတာ့။ တာဝန္ ဟူေသာ အရာကာ စကားႏွစ္လံုးသာ ျဖစ္ေသာ္လည္း အဓိပၸါယ္ က်ယ္ဝန္းလွ၏။ နံနက္ အိမ္မွ ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ စကၤပူ၏ နံနက္ခင္းကို နႈတ္ဆက္ရ၏။ နံနက္ ၅:၃၀ သာ ရွိေသးေသာ္လည္း အလုပ္သြားသူတို႔ ကသုတ္က႐ုတ္သြားေနၾက၏။

Original Source
အခ်ိဳ႕က ေက်ာင္းသား / သူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕က အလုပ္သမား မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ သာမန္ရံုး ခ်ိန္တြင္ လုပ္ရသူတို႔ကာ ဤ အခ်ိန္တြင္ မေတြ႕ႏိုင္ပါ။ အခ်ိဳ႕ကလည္း မိမိတို႔ အခ်စ္ေတာ္ ေခြးမ်ား ဆြဲကာ ေအးေအးလူးလူး လမ္းေလွ်ာက္ေနၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကာ အားကစားလုပ္ေနၾက၏။ သူတို႔ကာ ခ်မ္းသာသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။

အျခားသူငွာ မ်ား အလုပ္လုပ္ရန္ တာစူေနခ်ိန္တြင္ ေအးေအးလူလူ ေနႏိုင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ စကၤပူ ၏ နံနက္ေစာေစာကာ လႈပ္ရွားသြားလာသူ မ်ားလွေသာ္လည္း အသံတို႔ကာ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ပဲျပဳတ္ ရမယ္ ပဲျပဳတ္ ဟူေသာ အသံလည္း မၾကားရ။ နေမာတသ အစခ်ီလ်က္ ေဆာင္းေဘာက္မ်ား ျဖင့္ ဖြင့္ေသာ ၾကာနီကန္ တရားသံလည္း မၾကားရ။

စကၤပူနံနက္ခင္းတြင္ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးသံမၾကားရ။ စကၤပူတြင္ မေနာ ၏ တို႔ေတာရြာ မရွိ။ အရာရာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ ကိုယ့္အေတြးျဖင့္ကိုယ္ လုပ္သြားရန္ တာစူေနၾက၏။ စကၤပူနံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ ေအာက္တြင္ကာ မတူညီေသာ ေခတ္ေပၚအဝတ္အစားမ်ား ဝတ္ဆင္ထားေသာ လူသားမ်ားအား မတူညီေသာ ပံုစံမ်ား ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေတာ့၏။

အခ်ိဳ႕ကာ ပု၏ ။ အခ်ိဳ႕ကာ ရွည္၏။ အခ်ိဳ႕ကာ ကိုယ္လံုး လွၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကာ ဝ ၍ လွၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကာ ပိန္၍ ၾကည့္ေကာင္းၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကာ စကတ္တိုၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကာ ဂါဝန္ျဖင့္။ မတူညီေသာ ဝတ္စံုမ်ား ဝတ္ထားေသာ ေယာက္်ား သားမ်ားတြင္ ကုလားလည္းပါ၏။ ဘဂၤလားလည္းပါ၏။ တ႐ုတ္လည္းပါ၏။ ျမန္မာ လည္းပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုသူတို႔ႏွင့္အတူ တူသာ ျဖစ္၏။

Original Source

ဤသို႔ျဖင့္ ေတြးရင္း ေငးရင္ ေလွ်ာက္ရင္း ဘူတာရံုသို႔ ေရာက္ရေလေတာ့၏။ ဘူတာရံုသို႔ ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ ေအးျမေသာ Air con အရသာႏွင့္ထိေတြ႕ရ၏။ ဘူတာရံု အဝင္လမ္း ေတာက္ေလွ်ာက္တြင္ နံနက္စာေရာင္းေသာ ဆိုင္တန္းမ်ားရွိ၏။ ေပါင္မုန္႔ ဆိုင္၊ ၾကာဇံေၾကာ္ ေခါက္ဆြဲ ေၾကာ္ဆိုင္ ၊ ဟမ္ဘာဂါ ဆိုင္ ၊ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္စသည္ျဖင့္ စံုလင္လွ၏။

ဆိုင္တိုင္းတြင္ တန္းစီဝယ္ယူသူတို႔ုျဖင့္ ျပည့္ေန၏။ လာပါ ဝယ္ပါ တေၾကာ္ေၾကာ္ ဟစ္ေအာ္ေရာင္းသူတို႔မရွိ။ တိတ္တဆိတ္ တန္းစီဝယ္ယူေနၾက၏။ မိမိလည္း ၾကာဇံေၾကာ္ ဆိုင္တြင္ ဝင္ေရာက္တန္းစီ၏။ မိမိေရွ႕တြင္ကာ တန္းစီးေနသူ ၁၀ ေယာက္ခန္႔ရွိ၏။ ၃ မိနစ္ခန္႔ ေစာင့္လိုက္လ်င္ မိမိအလွည့္ေရာက္လာ၏။ မိမိဝယ္ယူလိုေသာ အရာအား လက္ညိႈးထိုးျပရ၏။ ေဖာ့ဘူး အတြင္းထည့္ေပးသူတို႔ကာ ကၽြမ္းက်င္လွ၏။

မိမိဝယ္ယူထားေသာ ၾကာဇံေၾကာ္ ဘူးအား ကိုင္ကာ ေကာင္တာတြင္ ေငြရွင္းရ၏။ တန္းစီသူတို႔ကာ အဆက္မျပတ္။ အျခား ေသာ ဆိုင္မ်ားတြင္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း သာျဖစ္၏။ လူတို႔ကာ ထြက္သြားလိုက္ ၊ အျခားသူတို႔ ဝင္လာလိုက္။ စနစ္တက် ပံုသြင္းထားေသာ စက္႐ုပ္မ်ားလႈပ္ရွားေနသကဲ့သို႔သာ။ ရထား ဘူတာရံု အတြင္၌လည္း ရထား စီးလိုသူတို႔ ဝင္ေပါက္မ်ား တဖက္တခ်က္စီတြင္တန္းစီေနၾက၏။

ရထားတို႔ကာ ၃ မိနစ္တႀကိမ္ ဆိုက္လာလိုက္ ၊ ဆင္းသြားသူတို႔အားထားခဲ့ကာ အျခားသူတို႔အား တင္ေဆာင္သြားၾက၏။ ရထား သံုးစီးခန္႔ ဆိုက္လ်င္ မိမိ အလွည့္ ေရာက္ၿပီ ျဖစ္၍ ရထားအတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ရေလေတာ့၏။ ရထား အတြင္း၌ကာ ထိုင္စရာေနရာမရွိ။ ခံုျပည့္ သည့္အျပင္ မတ္တပ္ရပ္ေနသူ တို႔ျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေန၏။ လက္တဖက္က လက္ကိုင္ကြင္းကို ကိုင္၍ အျခားတဖက္ျဖင့္ ဖုန္းပြတ္ေနသူတို႔ကာ ဒုႏွင့္ေဒး။

Original Source

ထိုင္ခံုရသူတို႔ကာ နားက်ပ္တပ္ကာ ဖုန္းပြတ္ေနၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကာ မ်က္လံုးမွိတ္လ်က္။ အခ်ိဳ႕ကာ ငိုက္လ်က္။ အခ်ိဴ႕ကာ စာဖတ္လ်က္။ အခ်ိဳ႕ကာ တီးတိုးစကားေျပာလ်က္။ ဤ သို႔ျဖင့္ ဘူတာတခု ေရာက္လိုက္ လူမ်ား ဆင္းသြားလိုက္ တက္လာလိုက္။ ယခုျမင္ရသူသည္ ခဏၾကာလ်င္မရွိေတာ့။ သံေဝဂ ယူမည္ဆိုလ်င္ ယူႏိုင္၏။

ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္းတို႔အား မိမိမ်က္စိေရွ႕တြင္ျပင္ျမင္ရ၏။ ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီးငယ္ လြယ္ထားေသာ ေက်ာင္းသူ / သားတို႔ကာ လူငယ္သဘာဝ စကားအား အနည္းငယ္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေျပာၾက၏။ ထို ေက်ာင္းသား / သူ တို႔ ဆင္းသြားလ်င္ တဖန္ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္၏။

နံနက္ ၆:၃၀ ခန္႔တြင္ မိမိဆင္းရမည္ ျဖစ္ေသာ ဘူတာသို႔ ေရာက္ၿပီျဖစ္၍ ရထားေပၚမွ ဆင္းရေလေတာ့၏။ ထြက္သူႏွင့္ ဝင္သူ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္မရွိ။ ဝင္သူက ထြက္သူကို ဦးစားေပးၾက၏။ အထြက္ကုန္မွ အဝင္ ျပဳၾက၏။ MRT ေခၚအျမန္ရထားကလည္း ဘူတာတြင္မိမိအား ထားခဲ့ကာ ထြက္ခြာသြားေလေတာ့၏။

မိမိလည္း Project ရွိရာသို႔ သြားရန္ Bus ကား စီးရန္ လိုအပ္ရေသးကာ လူအုပ္ႀကီးႏွင့္ အတူ ကားဂိတ္ရွိရာသို႔ ထြက္လာခဲ့၏။ နံပါတ္မတူေသာ Bus ကားမ်ား တစီးၿပီးတစီး ထိုးဆိုက္လာၾက၏။ လိုအပ္သူတို႔ တက္သြားၾက၍ က်န္ေနသူတို႔က ေနာက္ကားကို ေမွ်ာ္ေနၾက၏။ မိမိစီးရမည္ ျဖစ္ေသာ Bus ကားဆိုက္ေရာက္လာေလၿပီ။

ခရီးသည္တို႔ကာ ျပည့္က်ပ္လ်က္။ Bus ကားအတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္ေသာအခါ တေနရာစာ အတြက္ ေနရာဖယ္ေပးၾက၏။ နံနက္ေစာေစာ ဝမ္းစာရွာေဖြၾကသူခ်င္း အတူတူ ျဖစ္၍ ကိုယ္ခ်င္းစားၾကသည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ေနေရာင္ထြက္လာၿပီ ျဖစ္၍ ၾသကာသေလာကတခုလံုး လင္းထိန္လာၿပီ ျဖစ္၏။

Original Source

ကားလမ္းေပၚတြင္ကာ အိမ္စီးကား ၊ Bus ကား ၊ Truck ကား အစရွိေသာ ကားႀကီးကားငယ္သို႔ လုပ္ငန္းခြင္သို႔ ဦးတည္ေနၾက၏။ မိမိလည္း ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းလာေတာ့၏။ နံနက္ေစာေစာ လဖက္ရည္ဆိုင္မွ ဖြင့္ေသာ တရားသံကို လြမ္း၏။ ေစ်းသည္တို႔၏ ေအာ္ဟစ္ေရာင္းဝယ္သံကိုလြမ္း၏။

" ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕" ဟူ၍ ကိုရင္ ေက်ာင္းသာ တို႔ တီးလိုက္ေသာ ေၾကးစည္သံကို လြမ္းမိ၏။ ဆူညံေနေသာ ကားဟြမ္းသံမ်ား အားလြမ္း၏။ ဤသို႔ အလြမ္း ေရယ်ဥ္ေၾကာ၌ ေမွ်ာေနစဥ္ မိမိလုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ရမည္ ျဖစ္ေသာ Project သို႔ ေရာက္ရေလေတာ့၏။ နံနက္ ၇ နာရီ ထိုးေပၿပီ။

ျမန္မာလူငယ္မ်ား steemit တြင္ေအာင္ျမင္ၾကပါေစ....

Author : Henry Aung ( Kachin )
MSC : 001