ကၽြန္ေတာ္ေျပာေသာစကၤပူ - အပိုင္း-( ၁၂ )( Henry Aung )

ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ျငမ္းသင္တန္း ၿပီးသြားသည္ႏွင့္ သေဘၤာက်င္း လုပ္ငန္းခြင္အေၾကာင္း ေဖၚျပရန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း စကၤပူတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကံဳဆံု ခဲ့ ရေသာ လူ႔သေဘာ လူ႔ မေနာမ်ားကို အရင္ ေဖၚျပေပးခဲ့ သျဖင့္ ယခု သေဘၤာက်င္း လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ အဆက္အစပ္ မိေစရန္ ကၽြန္ေတာ္ေရးသားထားေသာ ျငမ္းသင္တန္း အေၾကာင္းကို ေအာက္တြင္ ေဖၚျပထားေသာ link တြင္ ဝင္ေရာက္ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာေသာစကၤပူ - အပိုင္း-( ၇ )

ဆိုခဲ့ၿပီးသည့္ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ျငမ္းသင္တန္း ကို ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီး ဆံုး ၿပီး ေနာက္တေန႔တြင္ သေဘၤာက်င္းသို႔ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ရန္ ျပင္ဆင္ရပါေတာ့သည္။ ျငမ္းဆင္ အလုပ္သမားတေယာက္အတြက္ မျဖစ္မေန လိုအပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ Body harness ေခၚ ကိုယ္သိုင္းႀကိဳး ၊ Scaffold spanner ေခၚ အလြယ္တကူ လွည့္ ႏိုင္ေသာ ဂြတေခ်ာင္း ၊ ေပႀကိဳး တဘူး၊ water level ေခၚေရခ်ိန္ႏွင့္ wire cutter ေခၚ နန္းႀကိဳး ျဖတ္ ကတ္ေၾကးႀကီး တလက္ျဖစ္ပါသည္။

bodyharness မွာ အျမင့္ မွ ျပဳတ္မက်ရန္ မိမိ အသက္ အသက္ အႏၲရာယ္ ကာကြယ္ရန္ ဝတ္ဆင္ထားရျခင္း ျဖစ္ၿပီး spanner ကေတာ့ ျငမ္း ကလစ္ မ်ား တပ္ဆင္ရန္ ျဖဳတ္ ရန္ အတြက္ အသံုးျပဳရပါသည္။ ေပႀကိဳးဘူးမွာ မွာ ျငမ္း စ မေဆာက္ခင္ လိုအပ္ေသာ အကြာ အေဝး တိုင္းတာရ၍ ျငမ္းတခု အတြက္ လိုအပ္ေသာ ပစၥည္း မ်ားတြက္ခ်က္ႏ္ုင္ရန္ ျဖစ္သည္။

water level ေခၚ ေရခ်ိန္မွာ မရွိမျဖစ္ ျဖစ္ပါသည္။ ျငမ္းတိုင္ စေထာင္သည္ႏွင့္ ထို တိုင္ အရြဲ႕ အေစာင္း အတိမ္း အေစာင္း မရွိေစရန္ ေရခ်ိန္ျဖင့္ တည့္ မွတ္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျငမ္းဆင္ေသာ သက္တမ္းၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် ကၽႊမ္းက်င္ အဆင့္သို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ေပႀကိဳးႏွင့္ ေရခ်ိန္မွာ မလိုအပ္ေတာ့ပါ။ သာမန္မ်က္စိျဖင့္ ခ်ိန္ကိုက္ ႏိုင္၍ ျဖစ္ပါသည္။ wire cutter မွာ ျငမ္းေပၚတြင္ခင္းထားေသာ ပ်ဥ္ျပားကို သြပ္နန္းႀကိဳးျဖင့္ တုပ္ေႏွာင္ထားျခင္း ျဖစ္ၿပီး ထိုသြပ္နန္းႀကိဳး ျဖတ္ေတာက္ရန္ အတြက္ျဖစ္ပါသည္။

ထိုကဲ့သို႔ ျငမ္းဆင္ရာ အတြက္ လိုအပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ပီနံအိတ္ အျဖဴအတြင္းသို႔ ထည့္ ၍ သြားေလရာ သယ္သြားရပါသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ျငမ္းဆင္ အလုပ္သမားတိုင္းတြင္ ပီနံအိတ္အျဖဴ တလံုး စီရွိရပါသည္။ မိမိတို႔ ပထမ ဦးဆံုး အလုပ္ဆင္းရေသာ သေဘၤာက်င္းမွာ Jurong Shipyard ျဖစ္ပါသည္။

ပင္လယ္ကူး ေရနံတင္ သေဘၤာႀကီးမ်ား ျပင္ဆင္ေသာေနရာျဖစ္ပါသည္။ မိမိတို႔ လူသစ္မ်ားအား နံနက္ေစာေစာ သေဘၤာက်င္းသို႔ ေခၚသြားေသာ္လည္း မိမိတို႔ မွာ အထဲသို႔ ဝင္ခြင့္ မရေသးပါ။ အေၾကာင္းမွာ မိမိတို႔ ထို သေဘၤာက်င္း၏ in-house rules ဟုေခၚေသာ သူတို႔ သေဘၤာက်င္း ၏စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို မသင္ၾကားရေသး၍ ျဖစ္ပါသည္။

သေဘၤာက်င္း အတြင္း လိုက္နာရန္စည္းကမ္းခ်က္မ်ားစြာရွိပါသည္။ နံနက္ ၉ နာရီခန္႔ေလာက္မွ မိမိတို႔ကို ရံုး အေဆာက္အဦး အတြင္းသို႔ ေခၚသြား၍ Safety induction ဟု ေခၚေသာ သေဘၤာက်င္းဆိုင္ရာ လိုက္နာရမည့္ စည္းကမ္းမ်ားကို သင္ၾကားေပးပါသည္။ ထိုသင္တန္းမွာ ေန႔တဝက္ သာျဖစ္၍ က်န္ေသာ ေန႔တဝက္မွာ မိမိတို႔ ျငမ္း store ဧရိယာထဲတြင္သာ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ခိုင္း၍ ညေန ၄ နာရီထိုးသည္ႏွင့္ ျပန္လြတ္လိုက္ပါသည္။ ေ

နာက္တေန႔ တြင္ ျငမ္းဆင္ျပစၥည္း မ်ား ယူလာစရာ မလိုပါဟူ၍ လည္း မွာ လိုက္ပါသည္။ မိမိတို႔ သေဘၤာက်င္းထဲသို႔ ေရာက္သြားေသာ အခါ အရာရာမွာ ေျပာင္းလဲသြားပါသည္။ ကရိန္းႀကီးမ်ား ၊ forklift ႀကီးမ်ား ႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ား၏ အလုပ္လုပ္ေနသံမ်ား သံျပားမ်ား ထုႏွက္႐ိုက္သံမ်ား ျဖင့္ အရာရာမွာ သက္ဝင္လႈပ္ရွားလ်က္ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့ အေနျဖင့္ ဧရာဝတီ ျမစ္ကူး သေဘၤာကို သာ စီးဖူးၿပီး ထိုေရနံတင္ သေဘၤာႀကီးမ်ားကိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ထဲတြင္သာ ေတြ႕ဖူးပါသည္။

FPSO သေဘၤာကဲ့သို႔ေသာ ေဘာလံုး ကြင္း တကြင္းစာမွ်ရွိ၍ ငါးထပ္တိုက္ တလံုး နီးပါး ျမႇင့္ ေသာ ထိုသေဘၤာမ်ားကို အနီးကပ္ ေတြ႕လိုက္ရေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္ စီးဖူးေသာ ဧရာဝတီ ျမစ္ကူး သေဘၤာမွာ ကေလးကစားစရာ သာသာျဖစ္ပါသည္။ အံ့ၾသမွင္ တက္ျခင္းႏွင့္ အတူ ဝမ္းနည္းမႈကိုလည္း ခံစားလိုက္ရပါသည္။

အဘယ့္ေၾကာင့္ ဝမ္းနည္း ရပါသနည္း ဟု ဆိုေသာ္ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး၏ ရန္ကုန္တိုင္း တတိုင္း စာခန္႔သာရွိေသာ ဤ စကၤပူ ႏိုင္ငံငယ္ေလးသည္ ထို႔ကဲ့သို႔ ႀကီးမားေသာ ပင္လယ္ကူး သေဘၤာႀကီးမ်ားကို တည္ေဆာက္တပ္ဆင္ ျပဳျပင္ႏိုင္သျဖင့္ မိမိတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စက္မႈလက္မႈတြင္ မ်ားစြာ ေခတ္ေနာက္က် က်န္ေနခဲ့ၿပီကို သိရ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ထို Jurong shipyard သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၉ ေယာက္တဖြဲ႕သာ သြားရ၍ အျခားေသာ အဖြဲ႕ မ်ားမွာ အျခားသေဘၤာက်င္းသို႔ လိုက္သြားရပါသည္။

သေဘၤာက်င္း၏ တေန႔တာ လုပ္ငန္းခြင္မွာ မနက္ ၇ နာရီခြဲခန္႔ အေရာက္သြားရပါသည္။ နံနက္ ၈ နာရီထိုးသည္ႏွင့္ ဥၾသဆြဲပါသည္။ ဥၾသဆြဲသံၾကားသည္ႏွင့္ မိမိ တို႔ ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ တာဝန္က် supervisor မ်ားမွ အလုပ္သမားမ်ားကို တန္းစီ ခိုင္း၍ ကိုယ္ကာယ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရပါသည္။

၁၀ မိနစ္ခန္႔ ေလ့က်င့္ ခန္း ၿပီး လ်င္ Manager မွ Safety briefing ဟု ေခၚေသာ လုပ္ငန္းခြင္ အႏၲရာယ္ ကင္းရွင္း ေရးကို ေျပာပါသည္။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း မ်ား သို႔ မဟုတ္ အျခား သေဘၤာက်င္း မ်ားတြင္ ျဖစ္ပ်က္ သြားေသာ လုပ္ငန္းခြင္ ထိခိုက္ ဒါဏ္ရာရမႈမ်ား အဘယ့္ ေၾကာင့္ ထိုသို႔ ျဖစ္ရသည္ မိမိ တို႔ လုပ္ငန္ခြင္တြင္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ထိခိုက္ဒါဏ္ရာရမႈမ်ားမျဖစ္ေစရန္ မည္သို႔ ကာကြယ္ရမည္အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါသည္။ ထို႔ ေနာက္ ဆိုင္ရာ supervisor မ်ားက လုပ္ငန္းခြင္ တာဝန္ ခြဲေဝ ေပးရပါသည္။

၈:၃၀ ခန္႔တြင္ အားလံုး လုပ္ငန္းခြင္သို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ မွာေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ျငမ္းမဆင္ရေသးပါ။ ျငမ္းပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ထိေတြ႕ကိုင္တြယ္ ရင္းႏွီးမႈရေစရန္ ျငမ္း စတို တြင္ ျငမ္းပစၥည္မ်ားကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရပါသည္။

သန္႔ရွင္းေရးလုပ္သည္ဆိုသည္မွာ သေဘၤာေပၚမွ မလို အပ္၍ ဖ်က္လိုက္ေသာ ျငမ္း ပစၥည္မ်ားမွာ ဆိုဒ္စံု ေရာေထြး၍ စတိုသို႔ ေရာက္လာပါသည္။ ျငမ္းပိုက္ ဆိုလ်င္လည္း ၁မီတာ၊ ၂ မီတာ၊ ၃ မီတာ စသည္ျဖင့္ ပ်ဥ္ျပားလည္း ထို အတိုင္း ။ ဤကဲ့သို႔ ေရာေထြးေနေသာ ပစၥည္းတို႔ကို မိမိတို႔ က တူရာတူရာ စနစ္တက် ျပန္လည္ထားသိုရပါသည္။

ဤသည္မွာ store keeper မ်ား၏ အလုပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိတို႔ ျငမ္းဆင္ အလုပ္သမား အသစ္မ်ား ျငမ္းပစၥည္း မ်ားျဖင့္ ထိေတြ႕နားလည္ေနေစရန္ လုပ္ခိုင္းထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ လုပ္ရျခင္းမွွာ အရိပ္ထဲတြင္ လုပ္ရျခင္း မဟုတ္ပါ ။ ျငမ္းစတို မွာ ကြင္းျပင္ ထဲ ေနပူ ထဲတြင္ လုပ္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စတို မန္ေနဂ်ာ ႏွင့္ အျခားေသာ စာေရးမ်ားမွာ aircon တပ္ထားေသာ ကြန္တိန္နာ ထဲတြင္ ရံုးအလုပ္လုပ္ရပါသည္။

စကၤပူ သေဘၤာက်င္းတြင္ sub - contractor ဟု ေခၚေသာလက္ေအာက္ခံ ( ဝါ ) တဆင့္ခံ အလုပ္လုပ္သူတို႔၏ office မွာ အထက္ေဖၚျပပါ အတိုင္း ကြန္တိန္နာ office မ်ားသာျဖစ္ပါသည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

ျမန္မာလူငယ္မ်ား steemit တြင္ေအာင္ျမင္ၾကပါေစ....

Photos credit; Google Image

Author : Henry Aung ( Kachin )
MSC : 001