ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းေသာ မႏၲေလး ညမ်ား - ( အပိုင္း - ၁) ( Henry Aung )

မဂၤလာပါခင္ဗ်ား။ ဤေဆာင္းပါးပါ အေၾကာင္းအရာတို႔မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ရက္အနည္းငယ္ခန္႔က Myanmar Steemit Community ၏ မႏၲေလးတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ MSC အလႉအတန္း ႏွင့္ Admin တို႔၏ ေတြ႕စံု စည္းေဝးပြဲကို ေဖၚျပလိုရင္းျဖစ္ပါသည္။ ေဆာင္းပါး ပံုစံအတိုင္း ေရးရလ်င္ အနည္းငယ္ ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရးသားဟန္ သြက္လက္၍ ဟာသေႏွာထားေသာ ေခတ္စမ္းအေရးအသားမ်ားျဖင့္ ေရးသားေဖၚျပေပးလိုက္ပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ေဖဖါဝါရီ လကုန္ တ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူး အကုန္ ခန္႔မွ စၿပီး ကၽြႏုပ္မွာ ေမ်ာက္ ငပိ ကိုင္မိသကဲ့သို႔ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ေနခဲ့၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ အန္ေပါင္း ေဒၚလာ မ်ားစြာရရွိေသာေၾကာင့္ေလာ။ မဟုတ္ပါ။ သို႔မဟုတ္လ်င္ ခ်စ္သူမွ သီလရွင္ ရာသက္ပန္ ဝတ္သြားေသာေၾကာင့္ေလာ။ မဟုတ္ပါ။ ဤသိုု႔ စိတ္ကူးႏွင့္႐ူး၍ မီးခဲ ဖင္ခုထိုင္ထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနရျခင္းမွာ မိမိတို႔ တႀကိမ္တခါ မွ မေတြ႕ဘူးၾကေသာ MSC admin မ်ားျဖင့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ ေတြ႕ဆံုရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

တခါမွ မတခါဘူးေသာ FA တို႔ ရင္ခုန္ ေနသကဲ့သို႔ မိမိလည္း အသစ္စက္စက္ခ်စ္သူ ျဖစ္ေသာ MSC Admin တို႔အားေတြ႕ဆံုရန္ ရင္ခုန္ ေနေခ်ေတာ့ တမံု႔။ ခ်စ္သူအား ခ်စ္ခြင့္ပန္ ရမည့္ FA တေကာင္ ၏ ရင္ခုန္သံမ်ားကို ေရတြက္ရင္း ထိုေန႔ရက္တို႔ကာ ေရာက္လာေခ်ၿပီ။ ကၽြႏုပ္ကာ ျမန္မာျပည္တြင္ တဦးတည္း ခရီးမသြားဘူးရကာ အေဝးေျပးကြင္းသို႔ ကားျဖင့္လိုက္ပို႔ေသာ ေမြးဖခင္ကာ သားလွလူေခ်ာအား အမွာပါးေနသည္မွာ နာရီဝက္ခန္႔ၾကာ၏။

အစားအေသာက္ဆင္ျခင္ရန္လည္း ပါသလို Beer မ်ားအား ႏြားငတ္ေရက် မေသာက္ရန္လည္းပါ၏။ မိမိ၏ ဖုန္းႏွင့္ ပိုက္ဆံအိတ္မ်ားကို ဂ႐ုစိုက္ရန္လည္း မွာၾကာသလို မိမိမသိေသာ သူစိမ္းမ်ား အားမယံုၾကည္ရန္ႏွင့္ မႏၲေလး တြင္ ေနဧ တို႔ ေပါမ်ားေၾကာင္းလည္း ေျပာျပ၏။

အထူးသျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ အခ်ိန္တြင္ မိမိတို႔ ၃၄ သိန္းတန္ ပစၥည္းမ်ားအား ခိုးယူျဖဳတ္သြားၾကေသာ ကိစၥမ်ား ရွိေနသျဖင့္ အထူးဂ႐ုျပဳရန္လည္း မွာၾကား၏။ မိမိကာ ၃၄သိန္း တန္ပစၥည္း ဆိုသည္ႏွင့္ ဂ်င္းပန္ ႏွစ္ထပ္ဝတ္သြားရန္ စိတ္ကူးမိ၏။ ဟုတ္သား သက္ကိုေဇာ္တို မႏၲေလး သားမ်ား ကာ ယံုရသည္မဟုတ္။ တ႐ုတ္ႏွင့္ လည္း နီးသည္မဟုတ္လား။ ရွိေစေတာ့။

မိမိလည္း ဖခင္၏ အမွာစကားအား နားေထာင္ၿပီးေနာက္ VIP class ဟုေခၚေသာ အေဝးေျပးကားေပၚသို႔ တက္ေလေတာ့၏။ အေဝးေျပးကားႀကီးကာ ႏွံေကာင္ ႀကီးတေကာင္ႏွင့္ပင္ တူေသးေတာ့၏။ မိမိလည္း ဤ တႀကိမ္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ ထိုင္ခံုႏွင့္ စီးရေသာ VIP ( very important person) ျဖစ္ရသည္ကို အနည္းငယ္ ဂုဏ္ယူမိ၏။

မိမိကာ ခဏတာမွ် အေရးပါအရာေရာက္သူ မဟုတ္ေလာ။ မိမိ၏ တခံုေက်ာ္ကို လွမ္းၾကည့္ေသာအခါ မိမိမွာ အေရးပါသူ တေယာက္မဟုတ္ေၾကာင္း သိေတာ့၏။ အေၾကာင္းမွာ ပန္ခ်ာပီ ကုလားႀကီး တေယာက္ထိုင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ VIP ဆိုသည္မွာ ( very important panjapi ) လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္မဟုတ္လား။ ရွိေစေတာ့။

ထို႔ေနာက္ ည ၉ နာရီကြက္တိ တြင္ ကားထြက္ေလေတာ့၏။ မိမိလည္း ျမန္မာတို႔ အခ်ိန္ေလးစားလာၾကသည္ကို ဝမ္းသာရ၏။ ေလယ်ဥ္ ေပၚတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေသာ အမ်ိဳးသမီး မ်ားအား ေလယ်ဥ္မယ္ဟု ေခၚလ်င္ ကားေပၚတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေသာ အမ်ိဳးသမီးအား အေဝးေျပးယ်ဥ္မယ္ ဟု ေခၚရမည္ေလာ။ မိမိလည္း မေျပာတတ္။

အႏွီး အေဝးေျပ းယ်ဥ္မယ္ကာ မိမိအား ေရသန္႔ဘူး ၊ အခ်ိဳေရ ၊ ကိတ္မုန္႔ တို႔ ျဖင့္ ဧည္ခံ၏။ အသံေလးကလည္း ခ်ိဳသာ၏။ အဝတ္အစားဝတ္ထားသည္မွာလည္း ေလယ်ဥ္မယ္မ်ားကဲ့သို႔သာ။ ထိုကားေပၚတြင္ ျခံဳစရာေစာင္လည္း ေပး၏။ ည ၁၁ နာရီခန္႔တြင္ ၁၂၅ မိုင္ ယ်ဥ္ရပ္နားစခန္း တြင္ ညစာစားရန္ ခဏတာရပ္ေပး၏။

ထိုခဏတာ ယ်ဥ္ရပ္ခါနီး အႏွီးေခ်ာေမာလွပေသာ အေဝးေျပးယ်ဥ္မယ္ ေၾကညာလိုက္သည္မွာ မိမိတို႔၏ အဖိုးတန္ေသာ ပစၥည္းမ်ားအား မိမိတို႔ ႏွင့္ တပါတည္း ယူေဆာင္သြားၾကပါရန္ ပစၥည္းေပ်ာက္ပါက ယ်ဥ္လႈိင္းမွ တာဝန္မယူ ဟု ေၾကညာေလေတာ့၏။

မိမိလည္း စိတ္ကူးမိသည္မွာ မိမိတို႔ စီးေသာကားမွာ VIP class ျဖစ္၏။ ဤကဲ့သို ကားေပၚတြင္ မိမိပစၥည္းေပ်ာက္လ်င္ မိမိတာဝန္သာ ျဖစ္သည္ ဆိုျခင္းမွာ Servic provider ဟုေခၚေသာ ဤကဲ့သို႔ ခရီးသြား ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းတြင္ တာဝန္ယူမႈ မရွိျခင္းမွာ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအတြက္ အနည္းငယ္ ပ်က္ႏွာ ပ်က္စရာေကာင္းသည္ဟု ျမင္မိ၏။

မတတ္ႏိုင္ မိမိလည္း ျမန္မာျပည္ ေရာက္ေနသည္ မဟုတ္လား။ သြား၍ လွ်ာရွည္ မိလ်င္ ကားခ ျပန္ အန္း၍ " ဒီကေန လမ္းေလွ်ာက္သြားေတာ့ " ဟုဆိုလာလ်င္ ခက္ေခ်ေတာ့မည္။ ယ်ဥ္ရပ္နားစခန္ ရွိ Pioneer စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးထဲတြင္ကာ စာေသာက္သူမ်ားအား အလွဴေပးသကဲ့သို႔ ရွိေန၏။

အစားအေသာက္မွာ ယူသံ ၊ စားပြဲထိုးကေလးမ်ား၏ အသံတို႔ကာ ပြက္ေလာ႐ိုက္၍ ေနေတာ့၏။ မိမိလည္း အေပါ့အပါးသြား၍ ဟိုဟို သည္သည္ ေငးေနေတာ့၏။ တေနရာတြင္ကာ အတန္ငယ္ႏြမ္းပါးဟန္ရွိေသာ ခရီးသြား မိသားစု တစုထိုင္ေန၏။ ေဘးတြင္ကာ ၅ ႏွစ္ခန္႔ရွိေသာ ကေလးမွာ ဗိုက္ဆာ၍ ထင့္ တဂ်ီဂ်ီပူေန၏။

မိခင္ကလည္း စိတ္မရွည္ ၍ " ေသခ်င္းဆိုးေလး ညေနကမွ ေကၽြးထားတာ ငတ္နာ အဲသေလာက္က် ရသလား " ေျပာ၍ ထ႐ိုက္ေလေတာ့၏။ ကေလးငိုသံမွာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ဖံုးလြမ္းသြား၏။ ထိုကေလး ငိုသံႏွင့္ အတူ ကားထြက္ေတာ့မည္ ျဖစ္၍ တေၾကာ္ ေၾကာ္ ေခၚေနေသာ မိုက္ခြက္မွ အသံတို႔ကာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ဆူညံေနေတာ့၏။

ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေသာ ညခ်မ္းမွာ ထိုယ်ဥ္ရပ္နားစခန္းတြင္ေတာ့ ပြက္ေလာ႐ိုက္လ်က္ရွိ၏။ ကၽြႏုပ္လည္း ထိုအသံတို႔ႏွင့္ ေဝးရာသို႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ေလေတာ့၏။ အေၾကာင္းမွာ နာရီဝက္ခန္႔ အခ်ိန္ရွိေနေသးေသာေၾကာင့္ ဟိုဟိုဒီဒီ စပ္စုရန္ ထြက္လာခဲ့ျခင္းသာျဖစ္၏။

ေစ်းတန္း တနရာ ေရာက္လ်င္ လူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ခ်ဥ္းကပ္လာ၍ " အစ္ကို ဘာရွာ ေနတာလဲ... ညီေလးတို႔ကို ေျပာေလ .. အစ္ကိုလိုခ်င္တာ အကုန္ ရတယ္ " ဟု ေျပာလာ၏။ မိမိမွာ ကိုယ္တိုင္ပင္ ဘာလိုခ်င္မွန္း မသိ၍ ေလွ်ာက္ ေငးေနရာ ထိုလူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ မွာ မိမိလိုခ်င္သည္ကို သိေနသည္မွာ အံ့ၾသဘနန္းရွိေပစြ။

ဤတြင္ အျခားလူငယ္ေလး တေယာက္ကလည္း " အစ္ကို ၅၀၀၀ ပဲရွိတယ္ အစ္ကို လိုခ်င္ရင္ ေလွ်ာ့ ေပးမယ္ေလ " ဟု ေျပာလာသျဖင့္ ဤသည္မွာ မသမာေသာ ေရာင္းဝယ္မႈ သို႔ မဟုတ္ မူးယစ္ေဆး ေရာင္းဝယ္မႈ တခုခု ျဖစ္ေၾကာင္း ေတာ့ သိႏိုင္ပါ၏။ ကၽြႏုပ္လည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္ရွိလာ၍ " ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါမ်က္ႏွာ ေသခ်ာၾကည့္စမ္း " ဟူ၍ ေငါက္လိုက္၏။

ထိုအခ်ိန္မွ ထိုသေကာင့္သားတို႔ကာ " ဟာ ... ဟုတ္ကဲ့ ဗိုလ္ႀကီး ၊ စိတ္မရွိပါနဲ႔ ဗိုလ္ႀကီး ၊ သားတို႔ မသိလို႔ပါ" ဟူ၍ မိမိေရွ႕မွ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကကုန္၏။ အေဟာသုခံ .... ဆံပင္တိုတို ၫွပ္ထားျခင္း အက်ိဳးကာ ႀကီးမားလွေပစြ။ မိမိလည္း ဗိုလ္ႀကီး အထင္ခံရသည္ အသာထား ႐ိုက္လုလ်င္ ဗိုလ္ႀကီးလည္း တတ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္သျဖင့္ မိမိစီးေသာ ကားဆီသို႔သာ ျပန္လာခဲ့ရ၏။

မၾကာမွီအခ်ိန္တြင္လူ စံု ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ထိုအေဝးေျပး ကားႀကီးမွာ ကၽြႏုပ္တို႔အား မႏၲေလး ေရႊ ၿမိဳ႕ ေတာ္သို႔ ေခၚေဆာင္ သြားေလေတာ့၏။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

ျမန္မာလူငယ္မ်ား steemit တြင္ေအာင္ျမင္ၾကပါေစ....

Photos credit; Google Image

Author : Henry Aung ( Kachin )
MSC : 001