Train To Naung Hkio (Part 3)

နံနက္ ၉နာရီခန္႔႐ွိေခ်ၿပီ။
ေလးနာရီရထားျဖင့္ ခရီးသြားရသည္မို႔ တစ္မနက္ခင္းလံုး ဘာမွမစားရေသးသျဖင့္ ဝမ္းဟာလာသည္။
ရထားႀကီးက တစ္ဘူတာၿပီး တစ္ဘူတာရပ္နားေသာ္လည္း ဘာေစ်းသည္မ်ွတက္မလာသျဖင့္ အနည္းငယ္အံ႔ၾသရပါေသးသည္။
ယခင္က ကြၽႏ္ုပ္စီးနင္းလိုက္ပါဖူးေသာ ရန္ကုန္-မႏၱေလး ရထားႀကီးကား ေစ်းသည္မ်ား မ်ားျပားလြန္းေလစြ။ ထိုေစ်းသည္မ်ား ဒီရထားႀကီးေပၚသို႔ တက္လာ၍ ေစ်းေရာင္းလ်ွင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိမ့္မလဲ?

ယခုေတာ့......
ေရသန္႔ႏွင့္ အခ်ိဳရည္ေရာင္းေသာသူမ်ားသာ႐ွိသည္။
ဗိုက္ဆာေနေသာအခ်ိန္တြင္ မည္သည့္အခ်ိဳရည္မ်ွ ေသာက္သံုးလိုစိတ္မ႐ွိပါ။
ထမင္းဘူးေရာင္းမည့္သူကိုသာ ေမ်ွာ္ရသည္။
ေမ်ွာ္သာေမ်ွာ္ ေစ်းသည္က ေပၚမလာ။

ဒီလိုႏွင့္...........
ျပင္ဦးလြင္ ဘူတာရံုသို႔ ေရာက္လာသည္။
" ေရေႏြးဘူးေတြရမယ္''

" သရက္သီးေတြရမယ္''

" ေကာက္ညင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္ရမယ္''

ေစ်းသည္ေတြကရထားေပၚသို႔ တက္မလာၾကဘဲ အျပင္ကေနသာ ေအာ္ေရာင္းေနၾကသည္။

Image Source > kristinpotenti.com

ကြၽႏ္ုပ္လည္း ေကာက္ညင္းေပါင္းသည္ကို လွမ္းေခၚရန္ ရထားျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္ အျပင္သို႔ ၾကည့္လိုက္ရာ ေကာက္ညင္းေပါင္းသည္ကား ဟိုးအေနာက္ထဲ႔ ေရာက္႐ွိသြားေခ်ၿပီ။
ကြၽႏ္ုပ္လည္း ဒီဘက္သို႔ ျပန္လာႏိုးျဖင့္ ေမ်ွာ္ၾကည့္ေနသည္။
ကြၽႏ္ုပ္အေျခအေနကို ေဘးနားက အစ္မႀကီးက ခန္႔မွန္းမိသည္ထင္သည္..
....
" ညီမေလး ေအာက္ဆင္းၿပီး ဝယ္ခ်င္ဝယ္ေလ ရထားက ဒီမွာ( ျပင္ဦးလြင္ဘူတာ) အၾကာႀကီးရပ္တာ။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာတယ္၊ အခ်ိန္ရတယ္။ ဟိုးနားမွာ ေစ်း႐ွိတယ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္႐ွိတယ္၊ ႀကိဳက္တဲ့မုန္႔ဆင္းဝယ္စားေခ်''
ဟု ေျပာ႐ွာသည္။

ကြၽႏ္ုပ္လည္းေအာက္သို႔ဆင္းရန္ပင္ အားမ႐ွိေတာ့သျဖင့္ အေမ့ကိုသာ ေအာက္ဆင္းၿပီးမုန္႔ဝယ္ေပးရန္ ပူဆာရသည္။ 😁

ေနာင္ ခ်ိဳမွ မႏၱေလး သို႔ အျပန္ခရီးတြင္ကား ထိုကဲ့သို႔ အျဖစ္မခံႏိုင္ေတာ့ပါ

လမ္းခရီးတြင္ ဗိုက္ဆာလ်ွင္စားရန္ မုန္႔ထုတ္မ်ား အလ်ံွပယ္ ဝယ္လာခဲ့ပါေတာ့သည္ 😁😁

Photo by me

ထိုေန႔က ကြၽႏ္ုပ္တစ္ေယာက္တည္း ဗိုက္ဆာသည့္ေဝဒနာကို ခံစားခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါ။
ဘဝတူတစ္ေယာက္႐ွိပါေသးသည္။
ထိုသူကား ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြား တိုးရစ္မ, ေလးတစ္ဦးသာျဖစ္ပါသည္။
ထိုတိုးရစ္မေလးကို ၾကည့္ရသည္မွာ ဗိုက္အလြန္ဆာေနပံုေပါက္ေနပါသည္။
ရထားေအာက္သို႔ ဆင္းကာ အေၾကာ္သည္ဆီမွ အေၾကာ္ဝယ္ေနသည္ကို ေေတြ႔ရသည္။ အေၾကာ္သည္က အေၾကာ္အနည္းငယ္ထည့္ေပးသည္ကို ေတြ႔ရၿပီး
တိုးရစ္မက အေၾကာ္ဖိုး ျမန္မာေငြ ၁၅၀၀ က်ပ္ ထုတ္ေပးသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။
@honeysara
MSC-040