ကြၽန္မ၏ မေမ့ႏိုင္ေသာ ေန႕စြဲတစ္ခု

ကြၽန္မ ခုႏွစ္တန္းစာေမးပြဲေျဖၿပီးလို႔ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖက ေမေမ႐ွိတဲ့ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊တမူးၿမိဳ႕ေလးကို သြားဖို႔အတြက္ ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို လာေခၚပါတယ္။ ကြၽန္မဘဝရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ခရီးစဥ္ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။
(12.3.2009) သံုးေယာက္သား မႏၲေလးမွ နံနက္႐ွစ္နာရီေလာက္ မံုရြာကိုခရီးႏွင္ခဲ့ၾကသည္။ မႏၲေလးကေန တမူးၿမိဳ႕အထိတိုက္႐ိုက္ကားကေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ေနာ္။ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက တမူးၿမိဳ႕ကိုတိုက္႐ိုက္သြားတဲ့ကားက တရက္ျခားတစ္စီးပဲထြက္တာမို႔ ကြၽန္မေဖေဖက မံုရြာ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေၾကာင္းကေန ကေလးဝ၊ကေလးဝမွတဆင့္တမူးၿမိဳ႕ကိုခရီးဆက္မယ္ဆိုၿပီး အစီအစဥ္ဆြဲခဲ့တာေပါ့။ဒီလိုနဲ႔ မံုရြာၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ေန့လည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီထိုးလုၿပီ။ကြၽန္မက "ေဖေဖေရ ေရေၾကာင္းခရီးကို သမီးမသြားရဲဘူး ကားနဲ႔ပဲသြားခ်င္တယ္" လို႔ ေဖေဖ့ကိုအပူကပ္ေတာ့တာပဲ။အဲ့ဒီမွာ ေဖေဖက "ကဲ..အဲ့ဒါဆိုလဲ ကားနဲ႔ပဲသြားၾကတာေပါ့ မံုရြာကားႀကီးကြင္းကို ညေနပိုင္းထြက္မယ့္ကား႐ွိေသးလားလို႔သြားစံုစမ္းတာေပါ့"ဆိုပီး မံုရြာကားကြင္းေရာက္သြားျပန္တယ္။ကားကြင္းထဲ စၿပီးေျခခ်မိရံုနွင့္ ကားစပါယ္ယာေတြ၊ ဂိတ္ကလူေတြက သူ႔ထက္ငါအၿပိဳင္ ခရီးသည္လုၾကရင္း ကြၽန္မေဖေဖ့ကို "ဦးေလးဘယ္သြားမလဲ ပခုကၠဴလား ေရဦး ဂန္႔ေဂါ မင္းတိုင္ပင္ ပုလဲ ကေလးဝ ကေလး တမူး "စသျဖင့္ ၿမိဳ႕နာမည္ေတြစံုေနေအာင္ေရရြတ္ျပၾကသည္။ထိုစဥ္ေဖေဖက "တမူးသြားမွာကြ"ဟု ဆိုလိုက္စဥ္မွာပဲ တမူးသြားမည့္ ကားဂိတ္မွ လူေတြက ေ႐ွ႕တိုးလာၿပီး "ဇဝန၊ျမန္မာျပည္သား၊ေက်ာ္ေဇယ်ာ..စသျဖင့္ ဂိတ္နာမည္ေတြေျပာၾကတာေပါ့(ဂိတ္နာမည္တခ်ိဳ႕ကေတာ့မမွတ္မိ) ။အဲ့ထဲတြင္ ဇဝနကား ကေတာ့ ကုန္တင္ကားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဲ့ဒီေန႔ညေနထြက္မည့္ကားႏွစ္စီးတြင္ တစ္စီးကၾကက္သြန္နီအျပည့္၊တစ္စီးက င႐ုတ္သီးေျခာက္အျပည့္၊ ထို႔ေၾကာင့္ေဖေဖက ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ငါ့သားသမီးေတြ မႊန္ထူကုန္မယ္၊ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿပီး "ညေနငါးနာရီထြက္မည့္ ျမန္မာျပည္သား ကား"အား ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းက ဤမွာစသည္ဟုေျပာ၍ရပါသည္။ ညေနငါးနာရီထြက္မည့္ကားက ငါးနာရီခြဲလဲေရာက္မလာ၊ေျခာက္နာရီထိုး၍လဲေရာက္မလာ၊ သည္ၾကားထဲတြင္ ကိုယ္လိုပဲ ကားေစာင့္ေနသည့္တစ္ေယာက္က စိတ္ေဝဒနာသည္ ျဖစ္ေန၍
သူရဲ႕ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ စကားလံုးေတြေၾကာင့္ ပို၍စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္က ခုႏွစ္နာရီထိုး၍သြားေလၿပီ။ ကားေရာက္လာပါၿပီ။ ကားကစေရာက္လာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းထြက္ပီလားဆိုေတာ့မထြက္ေသး..ပစၥည္းမ်ားတင္ပါသည္။ ပစၥည္းတင္သည္ဆိုရာတြင္လည္း ကားေခါင္မိုးတစ္ထပ္လံုးတြင္ ကြမ္းျခင္းမ်ားကိုအျပည့္တင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြၽန္မတို႔နားကို အခ်ဥ္ထုပ္ ေခါင္းရြက္သည္ေလးေရာက္လာသည္။ ထိုေခါင္းရြက္သည္ေလးတြင္ ေရခဲစိမ္ေရသန္႔ဗူး၊ကားမူးေပ်ာက္ေဆး၊နားကပ္ပလာစတာ စသျဖင့္ေတာ္ေတာ္စံုပါသည္။ ကြၽန္မလဲ ကားမူးတက္၍ ေစ်းသည္ေလးထံမွ ကားမူးေပ်ာက္ေဆးဝယ္ထားလိုက္ပါသည္။
မၾကာခင္အခ်ိန္တြင္ ကားထြက္ေတာ့မည္ဟု ဂိတ္မွ လူတခ်ိဳ႕ေအာ္ေနသည္ကို ကြၽန္မၾကားလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔သားဖသံုးေယာက္ ကားေပါကို ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။ ကြၽန္မႏွင့္ေဖေဖက ခံုတန္းတစ္တြဲႏွစ္ခံု
ေမာင္ေလးက ကြၽန္မတို႔ေနာက္မွ ခံုတြင္ထိုင္ပါသည္။ ကားကထြက္ေတာ့မည္။ ကြၽန္မလည္း ကားမူးေပ်ာက္ေဆးေသာက္၍ ေမွးေနလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကားစပါယ္ယာက "ခုႏွစ္ေယာက္အဖြဲ႔က ခ်င္းတြင္းတံတား(မံုရြာ) တြင္လိုက္မည္"ဟု ဒါ႐ိုက္ဘာ အားေျပာေနပါသည္။ ကားက မံုရြာကားကြင္းမွ စထြက္ခ်ိန္တြင္႐ွစ္နာရီထိုးေနေလၿပီ။ ကားစထြက္ခ်င္းပင္ ေနာက္ခံုက ကေလးငယ္ သည္ငယ္သံပါေအာင္ ငိုသည္။
အစပိုင္းေတာ့ သူ႔ငိုသံေၾကာင့္ မ်က္လံုးေၾကာငိေနသည္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာသည့္အခ်ိန္တြင္ ေဆးအ႐ိွန္ေၾကာင့္ လူက ေမွးလုေမွးခင္ ျဖစ္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ခ်င္းတြင္းတံတား(မံုရြာ)သို႔ ေရာက္၍ ထိုေနရာတြင္တက္မည့္ ခရီးသည္ ခုႏွစ္ဦးကလည္း ကားေပၚတက္၍ ေနရာတက်ယူၿပီးက်လ်ွင္ ကားသမားကို ပါယ္ပါယ္ႏွယ္ႏွယ္ေျပာၾကသည္။ "မင္းတို႔ ညေနငါးနာရီထြက့္မယ့္ကားက ညကိုးနာရီမွ တို႔ဆီကိုေရာက္တယ္ကြယ္ မနက္ငါးနာရီနဲ႔မ်ား မွားေရာေနသလား..တို႔က ဒီတစ္စီးမွမဟုတ္ရင္ ျပန္ေတာ့မလို႔"ဟုေျပာေနသံကို ကြၽန္မ ၾကားလိုက္ရသည္။
ထို့ေနာက္ ကြၽန္မလဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ထင္သည္။ တေရးႏိုးလာေတာ့ ကားဆရာ၏ စိုင္းထီးစိုင္သီခ်င္းကို အားရပါးရ လိုက္ဆိုေနသံနဲ႔အတူ တစ္ကားလံုး အိပ္ေမာက်ေနသည္ကိုက်မသတိထားမိသည္။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ တစ္ခ်က္တီးေနေလၿပီ။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေသာအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေဝါခနဲအသံႀကီးနဲ႔အတူ တစ္ကားလံုးက "သြားဘီ"ဟုေျပာလိုက္ၾကသည္။ ကြၽန္မရင္ထဲတြင္လဲ ခ်ာရဟတ္စီးသလိုခံစားခ်က္ႏွင့္ လူလဲပတ္ခ်ာလည္၍ ေနာက္ေက်ာကို အရာဝတၳဳတစ္ခု အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေဆာင့္မိသြားတာ ခံလိုက္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္ ကြၽန္မအသိစိတ္တြင္ ကားေမွာက္ပီဟု သိလိုက္ရေတာ့သည္။
ကားသည္ ေပ႐ွစ္ဆယ္ေလာက္နက္ေသာေခ်ာက္အတြင္းသို႔က်ရာ တစ္ဝက္ေလာက္တြင္သစ္ပင္ခံထား၍ ေပေလးဆယ္ေလာက္တြင္ ရပ္ေနသည္။ ကြၽန္မ ပထမဆံုးသတိရမိသည္ က ေဖေဖ... ကြၽန္မေဘးက ျပတင္းေပါက္မွန္ကြဲသြားသည္။ ကြၽန္မ ကားအျပင္ဖက္သို႔ေရာက္ေအာင္ထြက္သည္။ဘယ္ဖက္ လက္ဖ်ံက အရမ္းနာေနသည္။ ကြၽန္မ၏ေဖေဖလဲ ထိုျပတင္းေပါက္မွထြက္လာသည္။ ေမာင္ေလးပဲက်န္ေတာ့သည္။ က်န္လူမ်ားလည္းထြက္လာသညိ။တျခားသူမ်ားလည္း ကိုယ့္အေဖာ္ႏွင့္ ကိုယ္ စံုမစံု ၾကည့္ၾကသည္။ ကားထဲတြင္ကြၽန္မေမာင္ေလးရယ္ စိတ္ေဝဒနာသည္တစ္ဦးရယ္ ခ်င္းတြင္းတံတား(မံုရြာ)မွ လိုက္လာတဲ့ ခရီးသည္ ခုႏွစ္ေယာက္ထဲက ႏွစ္ဦးရယ္ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးရယ္တြင္သာ က်န္ေတာ့သည္ဟု ယူဆရသည္။ ကားဒါရိုက္ဘာကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းထြက္ေျပးသြားသည္။ စပါယ္ယာကေတာ့ လူမ်ားကို ထပ္ထုတ္ေပးေနပါသည္။ ကြၽန္မေမာင္ေလးကိုလဲ ေဖေဖက ကားထဲမွ မရရေအာင္ဆြဲထုတ္ပီးလွ်င္ ကြၽန္မတို႔အားလံုးကို လမ္းေပၚသို႔ေရာက္ေအာင္တက္ခိုင္းသည္။ ကားထဲမွ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကိုလဲ ေဖေဖဦးေဆာင္ၿပီး ထုတ္ပီးေလဘီ။ ႏွစ္ေယာက္ပဲက်န္ေတာ့သည္။ ထို႔ႏွစ္ေယာက္တြင္ တစ္ေယာက္သည္ သစ္ပင္ႏွင့္ထိမိ၍ကားေခါင္မိုး ခ်ိဳင္႕သြားသည့္ေနရာတြင္ ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ အသက္မ႐ွိေတာ့ဟု စိတ္မေကာင္းစြာ ၾကားသိရပါသည္။
ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ကိုလဲ ခတ္ခတ္ခဲခဲထုတ္လိုက္ရသည္ဟု ၾကားမိပါသည္။ မနက္လင္းေသာအခါတြင္ ကြၽန္မတို႔ ကားေမွာက္ေသာေနရာသည္ ယာႀကီးႏွင့္လားပို႔ၾကားမွာဟူ၍ သိရပါသည္။ လားပို႔ရြာမွ က်န္းမာေရးဆရာမမ်ားေရာက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ထိခိုက္သူမ်ားအား စာရင္းေကာက္ရာတြင္ ေသသူတစ္ေယာက္
အ႐ိုးက်ိဳးသူႏွစ္ေယာက္ တျခားသူမ်ားက ပြန္းပဲ့ ယံုသာ ဟု သူတို႔အခ်င္းခ်င္းေျပာေနၾကသည္။ ကြၽန္မလဲ ေဖေဖ့ကို အ႐ိုးက်ိဳးႏွစ္ေယာက္ကဘယ္သူေတြလဲဟု ေမးလိုက္ရာ ခုႏွစ္ေယာက္အဖြဲ႔ထဲမွ တစ္ေယာက္ႏွင့္ သမီး ဟုေျဖရာ အရမ္းလန္႔ျဖန္႔သြားခဲ့ရသည္။ ကြၽန္မ၏ ဘယ္ဖက္ ပခံုးညႇပ္႐ိုးက်ိဳးသြားပါသည္။ ထိုစဥ္မွာ ကြၽန္မ သတိထားမိခဲ့သည္က ဆိုးဆိုးဝါးဝါးျဖစ္သည့္အထဲ ကြၽန္မပါ ပါဝင္သည္ဟုပင္။ ကြၽန္မတို႔သည္ ဤလိုကံဆိုးမႈကို အရင္ဘဝက ၿပိဳင္တူမေကာင္းမႈျပဳလုပ္ခဲ့ၾက၍ ဤဘဝတြင္
ၿပိဳင္တူ တုေသာအက်ိဳးခံစားရသည္လား။ မေကာင္းမႈၿပိဳင္တူျပဳၾကသူထဲတြင္မွ ကြၽန္မသည္ အျခားသူမ်ားထက္ပို၍ ျပဳလုပ္ခဲ့၍လား...။ အခုခ်ိန္ထိ ဤအျဖစ္ပ်က္ႀကီးက ၾကာျမင့္ခဲ့ေသာ္လည္း ကြၽန္မ၏မွတ္ဥာဏ္ထဲတြင္ လံုးဝေဖ်ာက္ဖ်က္မရေသာ အတိတ္ႀကီး အျဖစ္ထင္က်န္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။