" မသြားပဲႏွင့္ေရာက္ ၊ သြားလ်ွက္မေရာက္ "

henryba (50)in #myanmar • 6 years ago (edited)

ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အဲ့ဒီရြာကေလးမွာ ေနေနရင္း ဝါသ
နာအရ ေဗဒင္ပညာရပ္ကိုေလ့လာဆည္းပူးခဲ့ပါတယ္ ။ ဒီလိုေနေနရင္းနဲ႔ အခါကြၽတ္လင္း သီတင္းကြၽတ္အခ်ိန္ခါ ေရာက္လာတာမို႔
ဘုရားကိုလည္းမေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ေအာင္ေဗာဓိ
ေစတီေတာ္ကို သြားခ်င္စိတ္ေပၚလာပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင္မို႔ ညေနပိုင္း
တစ္ကိုယ္တည္း လမ္းေလးေလွ်ာက္ရင္း ထြက္လာခဲ့ပါတယ္ ။ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ညျဖစ္တဲ့အတြက္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ လူမ်ားသြားလာလႈပ္႐ွားေနၾကပါတယ္ ။ တစ္ရြာမွ တစ္ရြာသို႔ ဘုရားဖူးသြားသူမ်ား ၊လူႀကီးမိဘေတြကို ကန္ေတာ့ဖို႔ သြားၾကသူမ်ား ၊ ရြာဘုရားပြဲသို႔သြားသူမ်ားႏွင့္ လမ္းမတစ္ေလ်ွာက္လံုးမွာ လူျပတ္သည္ဆို၍ မ႐ွိပါ ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းရြာေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ တယ္ပင္ဆိပ္ ၊ ကမ္းနားကြင္း ၊ သရက္ေခ်ာင္း ႏွင့္ ေလးေက်ာ္ ရြာမ်ားမွ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း ဆုေတာင္းျပည့္ ေအာင္ေဗာဓိ ဘုရားႀကီးကိုဖူးေျမာ္ရန္ သြားလာေနၾကတာေတြ႔ရပါတယ္ ။ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ေျခလ်င္လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ား ႐ွိသကဲ့သို႔ ႏြားလွည္း မ်ားနဲ႔သြားၾကတဲ့သူေတြလည္း႐ွိပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘဝသစ္ရြာရဲ႕ ေတာင္ဘက္မွာ ျမစ္ကေနခြဲထြက္စီးဆင္းေနတဲ့ ေခ်ာင္းငယ္ကေလးတစ္ခု႐ွိပါတယ္ ။ အဲ့ဒီေခ်ာင္းငယ္ေလးဟာ အမာျမဳိ့နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘဝသစ္ရြာငယ္ေလးကို ပိုင္းျခားထားတဲ့ ေခါင္းငယ္ေလးတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္ ။ အဲ့ဒီေခ်ာင္းငယ္ေလးကိုေက်ာ္လြန္ျပီးမွ ေအာင္ေဗာဓိ ေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးဆိီကို ေရာက္႐ွိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။အရင္တုန္းက ထိုေခ်ာင္းကေလးကိုေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ ဝါးတံတားေလးသာ ႐ွိပါတယ္ ။ အခုေနာက္ပိုင္း ရြာထဲမွ ရြာသူရြာသားမ်ားစုေပါင္းၿပီး သစ္သားတံတားေလး ျပဳလုပ္ထားတာေၾကာင့္ အရင္ကထက္ သြားရလာရ ပိုၿပီးလြယ္ကူလွပါတယ္ ။ စိတ္ထဲေပၚရာ ေထြရာေလးပါ ေတြးရင္းကေနၿပီး ထိုေခ်ာင္းကေလးအနီးကိုပင္ ေရာက္႐ွိလာပါတယ္ ။ ထိုေခါင္းကေလးကေန ေစတီေတာ္ႀကီးကိုဆိုရင္ အရမ္းႀကီးေတာ့ မေဝးေတာ့ပါဘူး ။ ထိုတံတားေျခဆင္းမွာ လူေတြ ေခတၱာနားႏိုငိဖို႔ ထိုင္ခံုေလးလည္း လုပ္ထားပါတယ္ ။ဒါေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္လာ တာလည္းေမာေနေတာ့ ေမာေနေတာ့ ေခတၱခဏေလာက္နားဖို႔ စိတ္ကူးမိလိုက္္ပါတယ္ ။ ေခ်ာင္းေရစပ္ကိုဆင္းကာ ကြၽန္ေတာ့္ ေျခ ေထာက္မ်ားကို ေရေဆး၍ ခဏေလာက္ ထိုင္ရင္းအနားယူေန လိုက္ပါတယ္ ။

ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ နားေနတဲ့ ထိုင္ခံုတန္းေလး အကိုင္း၊ အခက္ ၊ အရြက္မ်ားနဲ႔ ေဝဆာေနတဲ့ ကုုကၠိဳပင္ ႀကီးေအာက္မွာ ေဆာက္ထားတာပါ ။ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ
ေတာ့ လက္ပံပင္ ၊ သရက္ပင္ ၊ ယူကလစ္ပင္ ႏွင့္ မန္က်ီးပင္ေတြ ေပါက္ေရာက္လွ်က္႐ွိေနပါတာျဖစ္ပါတယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္ ေခတၱနား ေနတဲ့ ခံုတန္းေလးအနီး႐ွိ ကုုကၠိဳပင္ႀကီး မွာ အျခားအပင္ေတြနဲ႔ မတူပဲ
ပင္စည္၍ ေျမႀကီးကေန အေပၚကို ေျခာက္ေပေလာက္အထိ ဂလိႈင္ႀကီးတစ္ခု႐ွိေနပါတယ္ ။ အရင္တုန္းက ဒီလမ္းေတြ ကေနျဖတ္သြား ၊ ခံုတန္းေလးမွာ နားျဖစ္ေပမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေသခ်ာ မၾကည့္ခဲ့မ္ိ
ပါဘူး ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္ဝင္စားသြားၿပီး သိခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ေပၚ
လတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ ထိုလိႈင္ေခါင္းျဖစ္ေနတဲ့ ကုကိၠဳပင္ကိုၾကည့္ၿပီး
အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြးေနမိတယ္ ။ အဲ့ဒီလိုေတြးေနစဥ္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အနားသို႔ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ ၊ အသားျဖဴၿပီး ၊ အလြန္ေခ်ာေမာလွပ ေျပျပစ္တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ဦးလမ္းေလ်ွာက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို " အစ္ကို...ဒီသစ္ပင္မွာ သရဲ႐ွိတယ္ဆိုတာ ဟုတ္လား" လို႔ေမးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း " ညီမကို ဒီသစ္ပင္ႀကီးမွာ သရဲ႐ွိတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူေျပာလဲ " လို႔ျပန္ေမးတဲ့အခါ ထုမိန္းကေလးက " ကြၽန္မရဲ႕ အေဖဟာ .....ညတစ္ညမွာ အမာကေန အျပန္ ဒီသစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ခဏဝင္ၿပီးနားတယ္ ..... အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ခုျမင္ေနရတဲ့ ဂလိႈင္ေခါင္းကေန အဘိုႀကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး အေဖ့ကို စကားေတြေျပာတယ္......မင္းအခုဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ ? လို႔ေမးတယ္ ။ အဲ့ဒီ အခါ အေဖက သခ်ိၤဳင္းကုန္းမွာ သုဘရာဇာလုပ္တယ္လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္ ။ "

အဲ့ဒီအခါ အဘိုးႀကီးက " သုဘရာဇာဆုိတာ ေသတဲ့လူ႐ွိမွ စားဝတ္ေနေအဆင္ေျပတာလား ....? " လို႔ျပန္ေမးတယ္ ။ အဘိုးႀကီးက အဲ့ဒိီလိုေမးေတာ့ ညီမရဲ႕အေဖက ဘယ္လို ျပန္ေျဖလဲ ဟု ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ဝင္စားမႈေတြကို မထိန္းသိမ္းႏိုင္ပဲ ညီမသိသေလာက္ အကုန္လံုးသာ ေျပာျပပါလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္ ။ ထိုအခါ မိန္းကေလးက " လူေတြကအရမ္းတရားက်ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ အသုဘ႐ွိရင္ တြင္းတူးခိုင္းတယ္ ...၊ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ အရက္အျမည္းေလးဝယ္လာၾကတယ္ ... ၊ အသုဘဆိုတာေန႔တိုင္း မ႐ွိႏုင္ဘူးေလ ဒါေၾကာင့္ အသုဘ႐ွ္ိတဲ့ေန႔မွာ ေသသူရဲ႕ပါးစပ္ထဲ ပါလာတဲ့ ေငြတစ္မတ္ကို စုထားရတယ္ ။ အသုဘမ႐ွိတဲ့ေန႔ေတြဆိုရင္ သံုးရေအာင္ ၊ ေန႔ဘို႔ညစာ ရေအာင္ေပါ့ ။ ကြၽန္မအေဖရဲ႕စကားက္ိုၾကားတဲ့အခါ အဘိုးႀကီးက တဟားဟား ရယ္ၿပီး " ဒါဆိုမင္းအလုပ္က စားဝတ္ေနေရးအဆင္ေျပခ်င္ရင္ လူမ်ားမ်ား နာေရးျဖစ္ပါေစလို္ ဆုေတာင္းေနရတဲ့ အလုပ္ေပါ့..... ဟုတ္လား ? " လို႔ေမးတယ္ ။ အဲ့ဒီအခါ ကြၽန္မအေဖက " မေတာင္းေကာင္းတဲ့ ဆုေတြကို က်ဳပ္မေတာင္းပါဘူး ၊ က်ဳပ္လုပ္တဲ့အလုပ္ကို မြန္ျမတ္တယ္ထင္လို႔ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပဲ .... ၊ က်ဳပ္လိုသူမ်႐ွိရင္ လူေတြ အခက္အခဲအနည္းနဲ႔အမ်ား ႐ွိသြားလိမ့္မယ္ ..... ၊ အဲ့ဒီေတာ့ဗ်ာ လူျပည္ကေနထြက္ခြာသြားေတာ့မယ္ဆိုရင္ အထြက္တံခါးဝမွာ က်ဳပ္တို႔လုိ သုဘရာဇာေတြ႐ွိတယ္ ။ အဘိုးတို႔ မိသားစုမွာ တစ္ဦးဦးနာေရးျဖစ္ရင္ ဘာမွမပူပါနဲ႔ က်ဳပ္ကိုေျပာပါ ..... က်ဳပ္ကူညီေပးပါ့မယ္ ....။ "

ထိုအခါ အဘိုးႀကီးက " ငါ့ရဲ႕ေမြးခ်င္း အသိုင္းအဝိုင္းက လူ႔ျပည္မွာ မ႐ွိၾကေတာ့ဘူး..... ၊ ငါတစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္ဆံုးပဲ.... ဘာမွမပူနဲ႔ မင္းေသတဲ့ေန႔ေရာက္ရင္ ငါတာဝန္ယူပါမယ္ .... " လို႔ ကြၽန္မအေဖကိုျပန္ေျပာတယ္ ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို လူေတြက အဘိုးေျပာသလိုပဲ"သခ်ိၤဳင္းကုန္းနဲ႔နီးေနၿပီ..... မၾကာခင္ ေသေတာ့မယ္ဆိုတာ လူေတြရဲ႕လက္သံုးစကားပဲ.... အဲ့ဒီလူေတြသာ ေသလမ္းကို မသြားခ်င္လည္း သြားေနရတာက်ဳပ္ကေတာ့ဗ်ာ.... သြားေနရက္နဲ႔ မေရာက့ဘူးျဖစ္ေနတယ္ ။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ေဟာတဲ့တရားလိုပဲ.... မသြားပဲနဲ႔ေရာက္တာက သုသာန္ ....... သြားရက္နဲ႔မေရာက္ေသးတာက နိဗၺာန္...... ဆိုသလိုပဲ....... အဘိုးလည္း မသြားပဲနဲ႔ ေရာက္ေနအံုးမယ္..... " လို႔အေဖကေျပာလိုက္တဲ့အခါ....... အဘိုးႀကီးက " ငါ့ကိုမင္းကဘာထင္လို႔လဲ ငါကႏွစ္ခါေသတဲ့ သတၱဝါမဟုတ္ဘူးကြ ၊ ငါေသတုန္းက ငါ့ရဲ႕ေခါင္းေပါင္းထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ဓာတ္လံုးကို မင္းယူထားတာမွတ္မိရဲ႕လားလို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္.........
ထိုအခါ.....ကြၽန္မအေဖက................................
ကြၽန္ေတာ္လည္း အလြန္စိတ္ဝင္စားစြာနဲ႔ နားစိုက္ေထာင္ေနမိပါတယ္