ေနတက္ ေရတက္ဖြားမ်ား ( ၂ )
တင္သိန္းကား နွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနေလသည္ ။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက မိခင္ ျဖစ္သူမွာေတာ့ ခ်က္ျပဳတ္ရင္းမွ တင္သိန္းအေပၚ စိုးရိမ္ သကၤာမကင္းျဖစ္ေနရသလို တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ လွမ္းလွမ္းျကည့္ေနမိသည္ ။ ယခုလိုပူပန္ေနရသည္ကား တစ္ေန ့လည္း မဟုတ္ တစ္ရက္လည္းမဟုတ္သာ ။ တင္သိန္းကား ဒုတိယေကာင္ သူ ့အထက္ အျကီးဆံုးေကာင္က တင္ျမင့္ စေနသားခ်ည္းပင္ ။ တင္သိန္း ေအာက္က ေယာက်ာ္းေလး ငါးေယာက္သည္လည္း စေနသားမ်ားပင္ စေနသားခ်ည္း ခုနွစ္ေယာက္ဖြားျပီး ထိုေအာက္တြင္မွ ျမီးေကာင္းေပါက္စ ကေလးမေလးေမြးသည္ သမီးက အဂၤါေန ့တြင္ေမြးျပီး အေထြးဆံုးပင္ျဖစ္သည္ ။
ေဒၚညာသူခမ်ာ သမီးအတြက္ မပူပင္ရေသာ္လည္း ေနတက္ ေရတက္ဖြား စေနသားမ်ားအတြက္ေတာ့ အျမဲလိုလို ပူပင္ေနရသည္ ။ ျပန္လာတိုင္း ျပသနာတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုပါလာျကသည္ ။ ယခုလည္းျကည့္ တင္သိန္းမေသဘူးဆိုျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာျပီ ။ စက္ေတာ္ပင္ ေခၚေနသည္ ။ က်န္သည့္ ညီေနာင္ဖြားေတြက ဘယ္အေလလိုက္ေနျကမွန္းမသိ ။ သြားခ်င္ရာ သြားျကသည္ ။ လာခ်င္ရာ လာျကသည္ ။ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူ ဆံုးပါးသြားကတည္းက ကေလးရွစ္ေယာက္အတြက္ ေဒၚညာသူရုန္းကန္ခဲ႕ရသည္ ။ သားအျကီးဆံုးပင္ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ခဲ႕ျပီ ။ အိမ္ေထာင္ေတာ့မျပဳျကေသးေပ ။ မိဘကို ဒုကၡေပးလို ့ အားမရေသးဘူးဟုပင္ ထင္မိသည္ ။ မည္သို ့ျဖစ္ေစ သားသမီးအေပၚ အခ်စ္ပ်က္ခဲ႕ျခင္းမရွိ ။ ဒုကၡကို ခါးစည္းခံရင္း အားတင္းခဲ႕ရသည္ ။ ေခတ္ပ်က္ျကီးနွင့္ျကံဳေတြ႔ရသည့္အထဲ ကေလးေတြကို ပညာလည္းေကာင္းစြာ မသင္ျကားေပးနိုင္ေတာ့ သားသမီးေတြက ေတြ႕ကရာေပါင္းသင္းျပီး ေသာက္စားရမ္းကားေနျကသည္ ။ အျကီး ငါးေယာက္က ေျပာမနိုင္ဆိုမနိုင္ ျဖစ္ေပမဲ႕ အငယ္သံုးေယာက္ကေတာ့ လိမ္မာပါေသးတယ္ဟု ေတြးရင္း ေျဖသိမ့္ခဲ႕ရေပါင္းလည္း မ်ားလွျပီဆိုေတာ့ ေဒၚညာသူအဖို ့သားသမီးေတြ ဆိုးသြမ္းေနသည္ကိုက ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုမ်ွသာ ။
ညေနေစာင္းေတာ့ တင္သိန္းတစ္ေယာက္ လူးလြန္ ့ရင္း အိပ္မံႈစံုမႊားျဖင့္ ထလာေလသည္ ။ ေဒၚညာသူလွမ္းျမင္တဲ႕ အခါမေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကပင္ လွမ္းေအာ္သည္ ။
" ဟဲ႕ ငတင္ အိပ္ရာနိုးျပီမလား ငိုင္မေနနဲ႕ ေရမိုးသြားခ်ိဳး ထမင္းစားရေအာင္ "
" ထမင္းမစားခ်င္ေသးပါဘူး အေမရာ ဗိုက္မဆာေသးဘူး " ဆိုျပီး တင္သိန္း ေရခ်ိဳးသြားေလသည္ ။
ေဒၚညာသူ အံ႕ျသမိေလသည္ ။ ငတင္ ကားမနက္ဆိုျပန္လာ တစ္ေနကုန္အိပ္ျပီး အိပ္ရာနိုးလို ့စားစရာမရွိရင္ အျမဲဆူပူေအာ္ဟစ္ေနျက။ ယခု ဗိုက္မဆာဟူ၍ပင္ ျငင္းေလေတာ့ ေဒၚညာသူ သံသယဝင္မိသည္ ။ " ေအးေပါ့ ဗိုက္ဆာရင္ စားလိမ့္မယ္ ဆိုျပီး " အေတြးစကိုျဖတ္လိုက္ရသည္ ။
ထို ့ေန ့လည္း တင္သိန္း ထမင္းမစားေခ် ။ ေနာက္ေန ့လည္း ဗိုက္မဆာလို ့ ဟူ၍ မစားေပ ။ တျခား မုန္ ့ပဲ သေရစာ စားလို ့ေနမွာပါ ဟူ၍ ေတြးေသာ္လည္း တင္သိန္းထမင္းမစားသည္မွာ ေလးရက္ေက်ာ္ေနျပီ ။ ထမင္းစားဖို ့ေျပာတိုင္း ရင္ျပည့္ေနလို ့ ဗိုက္မဆာလို ့ဆိုျပီး အျမဲျငင္းေလ့ရွိသည္ ။ အေနအထိုင္ ကလည္းသံသယျဖစ္စရာ တစ္ခုမွ မေတြ႕ ။ ပံုမွန္အတိုင္း သြားျမဲ လာျမဲပင္ ထမင္းမစားတာတစ္ခုက ေဒၚညာသူစိတ္ထဲ ထူးဆန္းေနေလသည္ ။ တျဖည္းျဖည္းစိတ္လဲ ပူလာသည္ ။ " မလိုသူေတြမ်ား ငါ့သားကို အပင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္လိုက္တာမ်ားလား ဒါမွမဟုတ္ အာဟာရသိဒၶိမ်ား ျပီးေနတာလား " သို ့ေလာ သို ့ေလာ ေတြးရင္း ဒင္းကိုငါ ေသခ်ာေမးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး တင္သိန္းညဘက္ ငါးရွာမထြက္ခင္
" ငတင္ နင့္ကိုအေမ ေမးစရာရွိတယ္ ငါခ်က္တာ ဟင္းမေကာင္းလို ့ နင္က မစားခ်င္ဘူးျငင္းေနတာလား အေမ့ကို စိတ္မ်ားဆိုးေနတာလား "
" မဟုတ္ပါဘူး အေမရယ္ သားတကယ္ ဗိုက္မဆာလို ့ပါ "
" အေမ့ကို မွန္မွန္ေျပာစမ္း ဒါဆိုဘာလို ့ ဗိုက္မဆာတာလဲ ဘာလို ့ ထမင္းေက်ြးတိုင္း ျငင္းေနရတာလဲ " ဆိုျပီး ေမးေတာ့မွ
" တင္သိန္းလည္း မျငင္းသာ ေဘးဘီကို မလံုမလဲ ျကည့္ရင္း အေမ ရြာထိပ္က ကုကိၠဳပင္ျကီး သိတယ္မလား "
" သိတယ္ေလ အဲ႕ဒီေနရာကို နင္ငါးသြားျမွားလို ့ေတာင္ ငါစိတ္ပူေနရတာ နင္မွ ေျပာစကားနားမေထာင္ဘဲ " ဆိုျပီး ေဒၚညာသူ ေျဖသံျကားေတာ့မွ တင္သိန္းလည္း ေဘးဘီျကည့္ရင္း တိုးတိုးေလး ေျပာျပေလသည္ ။
" ဘာ " ဆိုေသာ အာေမဋိတ္အသံျကီးနဲ႕ အတူ ေဒၚညာသူ ေခါင္းနပန္းျကီးသြားေလသည္ ။
ဆက္ရန္ . . .
MSC-181
Author @gunapeya