တစ္သက္မွာတစ္ခါၾကဳံ ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝ အဖုံဖုံ

၁၀ တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေမဂ်ာေရြးရၿပီေလ။ ရတဲ့ ကိုယ့္အမွတ္နဲ႔ရတဲ့လိုင္းကိုေရြးတဲ့အခါ သိပ္ၿပီးမ်ားမ်ားစားစားမ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ အဲ့ထဲကမွ သူမ်ားေတြေျပာတဲ့ လိုင္းကိုေရြးခဲ့တယ္။ အင္ဂ်င္နီယာ လိုင္း။ ဒီေတာ့ form တင္တာေပါ့။ ကိုယ္ေတြတုန္းက ခုလိုမ်ိဳး တက္ခ်င္တဲ့ေက်ာင္းမွာတက္လို႔မရဘူးေလ။ သူ႔သက္ဆိုင္ရာၿမိဳ႕နယ္အလိုက္ ႐ွိတဲ့နည္းပညာတကၠသိုလ္ကိုပဲ တက္ရတာေပါ့။ ကိုယ္ေတြတက္ရမယ့္ေက်ာင္းက ေတာင္ငူၿမိဳ႕ မွာ ဗ်။ အဲ့လိုနဲ႔ပဲ form က်မယ့္ေန႔ကိုေစာင့္စားရင္း အိပ္လိုက္စားလိုက္ နဲ႔ ေနတာ။ form တင္ထားတာလဲၾကာၿပီ တကၠသိုလ္ဆိုတာႀကီးလည္း တက္ခ်င္လွၿပီေလ။ သို႔ေပမဲ့ form ကေတာ္ေတာ္နဲ႔က်မလာ ။ ကိုယ့္တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက က်လာၿပီ။ ကိုယ္ကက်မလာဘူး။ ဒါနဲ႔ စုံစမ္းေတာ့ ေတာင္ငူ ေက်ာင္းကေနမပို႔ေသးတာတဲ့။ ကိုယ့္မွာက တစ္ျဖည္းျဖည္းစိုးရိမ္လာတယ္။ သူမ်ား ေမဂ်ာ ေတြက ေက်ာင္းေတာင္အပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ့္မွာက ဘာလုပ္ရမလဲမသိ ျဖစ္ေနတာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဘႀကီး တစ္ေယာက္ကိုအကူအညီေတာင္းရတာေပါ့။သူက လူေပ်ာ္ႀကီးဗ်။ သား/သမီးေတြ က လုံလုံေလာက္ေလာက္ ေထာက္ပံ့ေပးေနပါလ်က္နဲ႔ အိမ္မွာကိုမေနခ်င္တာ။ သူက ခရီးေတြသြားေနရရင္ကိုေပ်ာ္ေနတာ။ အိမ္မွာမေနရရင္ၿပီးေရာ။ အဲ့လိုလူမ်ိဳးက ခုလိုအကူအညီေတာငး္တယ္လည္းဆိုေရာ ခ်က္ခ်င္းကို ေရာက္ခ်လာတာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ တူဝရီး ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ငူကို ခ်ီတက္ၾကပါေလေရာ။ အဲ့မွာ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းနည္းနည္းေျပာမယ္ဗ်ာ။

ကြၽန္ေတာ္ကငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြမပါပဲ ဘယ္ခရီးမွမသြားဖူးဘူး။ မသြားလည္းမသြားရဲဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကားစီးရင္ အရမ္းမူးတတ္တယ္။ တစ္ေနရာသြားၿပီးရင္ ျပန္မလာခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကားစီးရမွာ အရမ္းေၾကာက္လို႔။ အဲ့လိုလူမ်ိဳး။ ကဲ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ဘႀကီးနဲ႔အတူ ေတာင္ငူသြားဖို႔ျပင္ၾကေရာ။ ဘႀကီးက ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ေလ်ွာက္သြားေနတဲ့သူဆိုေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ အေႏြးထည္ ထူထူ ထည့္ခဲ့ တဲ့။ ကိုယ္ကလည္း ထည့္ဆိုေတာ့ထည့္ခဲ့တာေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ငူသြားၾကေရာ။ ေတာင္ငူကို ရထားနဲ႔သြားၾကတာဗ်။
ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာ ၁၂ ေက်ာ္ေလာက္က ေတာင္ငူကို ညရထားေတြ႐ွိတယ္ ။ ရထားနံပါတ္ေတာင္မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး ၾကာၿပီဆိုေတာ့ေလ။ ပဲခူးကေန ည ၁၀ နာရီဝန္းက်င္ေလာက္ကထြက္တာ ေတာင္ငူကို မနက္ ၄ နာရီေလာက္ေရာက္ေရာ။ ကိုယ္ေတြသြားရမည့္ေနရာက ကန္႐ုိးဆိုတဲ့ရြာကို။ ကိုယ္တက္ရမည့္ေက်ာင္းက အဲ့မွာကိုး။ ေတာင္ငူေရာက္ရင္ အဲ့ဒီကို ကားနဲ႔ဆက္သြားရတာေလ။ အရမ္းအေဝးႀကီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့လိုနဲ႔ကိုယ္ေတြေရာက္တဲ့အခ်ိန္က မနက္ ၄ နာရီေလာက္ဆိုေတာ့ ကားေတြကမထြက္ေသးဘူး။ အဲ့ဒီမွာ ေတာင္ငူလည္း ရထားကဝင္ေရာ ရာသီဥတု က ဘာေအးသလည္းမေမးနဲ႔ ။ ေတာ္ေတာ္ေအးတာ။ ကိုယ့္မွာက ခိုက္ခိုက္တုန္ေနၿပီ။ ေအာ္ စကားမစပ္ ကိုယ္ကေတာင္ငူမသြားခင္ ဘႀကီးလုပ္တဲ့သူက တစ္ေခါက္သြားၿပီး စုံစမ္းၿပီးတဲ့ အျပင္ အေဆာင္ပါ ဘယ္အေဆာင္ေကာင္းလဲ စုံစမ္းခဲ့တာ။ အဲ့လိုလူမ်ိဳး။အဲ့ဒါေတာင္ငူလည္းေရာက္ေရာ ဆက္သြားဖို႔ကားကမ႐ွိ၊ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က မနက္ေစာေစာ၊ ေနရာက ဘူတာ ၊ ပထမေတာ့ မိုးလင္းတဲ့ထိ ဘူတာမွာ ထိုင္ေစာင့္မယ္ေပါ့။ မရဘူး ေအးလာတာနဲ႔ လူကမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ဘႀကီးလုပ္တဲ့သူက "ကဲ လာသြားမယ္"ဆိုၿပီး ေတာ့ တူဝရီး ႏွစ္ေယာက္ ဘူတာကေန ေတာင္ငူ ေရႊဆံေတာ္ဘုရား ထိ လမ္းေလ်ွာက္ၾကရတာ။ ေသတၱာတစ္လုံးလည္းပါတယ္ ။ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ေသတၱာကိုဆြဲၿပီးလမ္းေလ်ွာက္တာ ဘယ္ေလာက္မွ မေလ်ွာက္ရဘူး၊ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဆိုက္ကားတစ္စီးေတြ႔ေရာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဘႀကီးကို " ဆိုက္ကားနဲ႔သြားမယ္ ငွါးဗ်ာ အဘ သားမႏိုင္ေတာ့ဘူး" ဆိုၿပီး ေရႊဆံေတာ္ ဘုရားကိုဆိုက္ကားနဲ႔သြားၾကေရာဗ်ာ။ ဘုရားလည္းေရာက္ေရာ ၅ နာရီေလာက္႐ွိၿပီ။ ကံထပ္ေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဘုရားက တံခါးေတြဖြင့္ေနတုန္း ၊ အဲ့ဒါနဲ႔ ဘႀကီးက အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ေတာ့ တက္သြားၾကတာေပါ့။ ဘုရားေပၚလည္းေရာက္ေရာ ဓမၼာ႐ုံထဲ ဝင္ ေတာ့မွ လူကိုေႏြးသြားတာပဲ ။ ကိုယ္လည္းဘယ္ရမလဲ လြယ္အိတ္ကို ေခါင္းအုန္းၿပီး တစ္ခ်ိဳးတည္းအိပ္တာ မနက္ ၇ နာရီေလာက္ ဘႀကီးႏိႈးမွႏိုးတာ ။ အဲ့လိုနဲ႔ ဘုရားေပၚကဆင္းၿပီး လမ္းေဘးကဆိုင္ေလးမွာ ထမင္းေက်ာ္ ဝင္စား ၊ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီးမွ ကားဂိတ္ကို ဆိုက္ကားနဲ႔ တူဝရီး ႏွစ္ေယာက္ သြားၾကတာ။ အဲ့တုန္းက ကားခက တစ္ေယာက္ ၂၀၀ ရာ လားမသိဘူး။ ထားေတာ့ ။ ကိုယ္ကေနရာ မသိဘူး ။ဘႀကီးက ကန္႐ိုး GTC ေက်ာင္းေပါက္လို႔ေျပာၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားစီးၾကေရာ။ မၾကာဘူး ကိုယ့္ေ႐ွ႕မွာ ေက်ာင္းကို ကားျဖတ္တာ ျမင္တယ္ ။ မသိဘူးေလ၊ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတာ ျမင္သမ်ွကိုယ့္အတြက္ အထူးအဆန္းပဲ။ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ရြာ ဆိုေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ကားေတြထဲကလို ဝါးထရံေလးေတြ ဘာေတြနဲ႔ပဲ႐ွိမွာေပါ့ ေလ ဆိုၿပီး ၾကည့္ေနတာ ။အဲ့ဒါနဲ႔ စိတ္ထဲမသကၤာလို႔ "အဘ ခုနက သား နည္းပညာေကာလိပ္ ေတာင္ငူ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ေတြ႔လိုက္တယ္ ၊ အဲ့ဒါမဟုတ္ဘူးလား၊ ေရာက္ဖို႔ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲ " လို႔ေမးမွ သူက အျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး "ဟ ေက်ာ္သြားၿပီ ဟ ၊ ေဟ့ စပါယ္ရာ ငါတို႔ဆင္းမယ္ ၊ မင္းကို ေျပာထားရဲ႕သားနဲ႔ ေက်ာ္သြားၿပီကြ" လို႔ေျပာမွ ကားဆရာက " ဟိုး ဆရာေရ ႏွစ္ေယာက္ဆင္းမယ္" လို႔ေအာ္တာ ။ အဲ့ဒါနဲ႔ဆင္းၿပီး ေက်ာင္းေ႐ွ႕ကို လမ္းျပန္ေလ်ွာက္လာရတယ၊္ ေသတၱာႀကီး ဆြဲျပီးေပါ့။ ကားဆရာ ခ်ေပးတဲ့ေနရာကိုလည္းၾကည့္ဦးေလ ။ "အင္ပုတ္ဘုရား "ေ႐ွ႕တည့္တည့္ ။ အင္ပုတ္ဘုရား ဆိုတာက သာမာန္ ေစတီေလးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ နာမည္ႀကီး။ အဲ့ဒါလည္းေနာက္မွသိရတယ္။ ထန္းရည္ ရလို႔ေလ။ ဘုရားပတ္ပတ္လည္မွာ ထန္းပင္ေတြ။ အရင္ဆုံး ေသတၱာကို ေက်ာင္းဂိတ္မွာအပ္ခဲ့ၿပီး ေမးရတာေပါ့။ အဲ့လိုနဲ႔ေက်ာင္းကိုသြား ၊ ေနာက္ေက်ာင္းသားေရးရာ၊ အဲ့မွာ စုံစမ္းေတာ့မွ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ ေဖာင္ေတြကို မနက္ျဖန္ နယ္ေတြကိုစပို႔မွာတဲ့။ ေတာင္ငူ ကသူေတြကိုေတာ့ ပို႔ၿပီးၿပီတဲ့။ ေအာ္ မသိပါဘူး ကြၽန္ေတာ္တို႔က ပဲခူးကပါ ဆိုၿပီးအေၾကာင္းစုံ႐ွင္းျပရတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွ ဒီမွာတင္ ေလ်ွာက္သြားလို႔ရမလားလို႔ေမးေတာ့ ရပါတယ္တဲ့။ အိမ္ေထာင္စု စာရင္းတို႔ ဘာတို႔ေတာင္းေတာ့တာေပါ့။ ေသေရာ ကိုယ္က တစ္ခ်ိဳ႕ဟာေတြဘာမွပါမလာဘူး။ ပါလာတဲ့ဟာေလးေတြကိုေတာ့ေမးၿပီး ရြာထဲသြားျပန္ကူးရတာ။ ေနာက္ဆုံး ေမာ္ကြန္းထိန္း နဲ႔ေတြ႔ေရာ ။ သူက ေဖာင္တင္ေပးထားပါတယ္တဲ့။ မပါေသးတဲ့စာရြက္စာတမ္းေတြကို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး လက္ခံရင္ ေက်ာင္းတစ္ခါတည္းအပ္သြားလို႔ရပါတယ္တဲ့။ ခုေတာ့ အျပင္က ခဏ ေစာင့္ေပးပါတဲ့။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေခၚရင္ ဝင္သြားပါ တဲ့ ။ အဲ့ဒါနဲ႔ တူဝရီး ႏွစ္ေယာက္ ႐ုံးခန္းအျပင္မွာ ေစာင့္ေနတာေပါ့ ။ ႐ုံးခန္းက အေပၚထပ္မွာ ၊ ေလွကား ကေနတက္တက္ခ်င္း ၊ကုိယ္ေတြလည္းေစာင့္ေနရင္း ဟိုေငး ဒီေငးနဲ႔ ေအာက္ကို ငုံၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိန္းကေလး ၃ ေယာက္တက္လာတာကိုေတြ႔ပါေလေရာ ။ ကိုယ္ထင္တာက ေအာ္ ေက်ာင္းလာအပ္တာနဲ႔တူတယ္ေပါ့။ ေလွကားေပၚကတက္လာေတာ့ သူတို႔က ကိုယ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘယ္ရမလဲ ကိုယ္ကလည္းေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ အလယ္က တစ္ေယာက္က အသားျဖဴျဖဴေလး ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတာ၊ ဘယ္သူနဲ႔ဆင္လဲလို႔စဥ္းစားေတာ့ အဆိုေတာ္ ေရဗကၠာဝင္း နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္ရယ္ ၊စိတ္ထဲစဥ္းစားလိုက္တာ ေအာ္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ အမႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာသားပဲေပါ့။ သူတို႔က႐ုံးခန္းခပ္တည္တည္ဝင္သြားတာ ။ကိုယ္ကလည္း ေသခ်ာကိုၾကည့္ေနတာ ဘာလုပ္မလို႔လဲေပါ့ ။ အခန္းျပင္ထြက္လာေတာ့လည္းမသိေသးဘူး။ သူတို႔ေလွကားထိပ္ေရာက္ေတာ့မွ ႐ုံးခန္းထဲက စာေရးမက လွမ္းေခၚမွ သိလိုက္တာ "ဆရာမ တဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းေခၚေနလို႔" တဲ့ ။ ဟိုက္ ေသစမ္းဟ။ အဲ့ဒါ ဆရာမ ဆိုပဲ ။ ငယ္ငယ္ေလးဟ ။ ေနာက္မွ ထပ္သိရတာက အဲ့ဒီဆရာမက ေမဂ်ာ တစ္ခု ရဲ႕ ဌာနမႉးတဲ့ဗ်ာ။ သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းထိ ဆရာမငယ္ငယ္ေလးကို မျမင္ဘူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကိုအံၾသသြားခဲ့ရတယ္။

...
... အပိုင္း (၂) ဆက္လက္ဖတ္႐ႈ႕ေပးၾကပါကုန္ ...
....
Photo credit by-googleimage and facebook
...
MSC.NO - 238
@generalpyone