Nintendo game ကို က်ေနာ္ (၈) တန္းႏွစ္ေလာက္မွာ စကစားဖူး၏။ Family game မ်ားကုိေတာ့ (၄)၊ (၅) တန္းမွာ စကစားတတ္၏။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ က်ဴရွင္ မရွိသည့္ ရက္မ်ား၊ က်ဴရွင္ခ်ိန္ၿပီးေနာက္ အားသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ Game ဆို္င္သို႔ သြားၿပီး game ေဆာ့၏။ တခါမွ် က်ဴရွင္လစ္ၿပီး game မကစားခဲ့ဖူးေခ်။ ထိုစဥ္တုန္းက Game ဆိုင္က ခပ္မ်ားမ်ား မရွိေပ။ တၿမိဳ႕လံုး အေနႏွင့္ လက္ခ်ဳိးေရလို႔ ရ၏။ ထို႔အတူ Game ကစားသူ အေရအတြက္မွာလည္း အလြန္နည္းေသး၏။ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္း တစုေလာက္ပဲ ရွိ၏။ က်ေနာ္တို႔ သြားေဆာ့ေနၾက game ဆိုင္သည္ အိမ္ႏွင့္ မနီးလွေပ။ Game ဆိုင္က ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာ ရွိ၏။ ထုိအခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း တစုတြင္ စက္ဘီး မရွိေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ Game ေဆာ့ရန္ Game ဆိုင္ေနရာသို႔ တေပ်ာ္တပါး လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရ၏။

ထိုစဥ္က တပတ္ကို အနည္းဆံုုး တေခါက္ေလာက္ေတာ့ Game ဆိုင္သို႔ သြားၿပီး Game ေဆာ့ၾက၏။ သူငယ္ခ်င္း (၃) ေယာက္ တပတ္တာအတြင္း ရသည့္ မုန္႔ဖိုးေလးမ်ားကို Game ေဆာ့ဖို႔ ဖဲ့ဖဲ့ၿပီး စုထားၾက၏။ ၿပီးလွ်င္ (၃) ေယာက္သား ရွံုးထြက္ေဆာ့ၾက၏။ မာရီရို၊ နပန္း၊ လမ္းေပၚ တို္က္ပြဲ (street fighter) တို႔သည္ က်ေနာ္တို႔ တခုတ္တရႏွင့္ ေဆာ့ကစားျဖစ္သည့္ Game မ်ား ျဖစ္၏။ က်ေနာ္တို႔ (၉) တန္းအေရာက္မွာေတာ့ Play Station (PS 1) game မ်ား စတင္ ၀င္ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္၏။ အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာပင္ Nintendo game စက္မ်ားေနရာတြင္ PS1 game စက္မ်ား ၀င္ေရာက္ ေနရာယူလာေတာ့၏။ PS1 game မ်ားသည္ Nintendo game မ်ားထက္ ရုပ္ထြက္ပိုင္းေကာ၊ စိတ္ေက်နပ္မႈရရွိေစမႈ အပိုင္းမွာေကာ သာလြန္လာခဲ့၏။ ထို႔ျပင္ PS1 game ေခြမ်ားသည္ ယခင္လို Floppy disk မ်ား မဟုတ္ေတာ့ပဲ CD disk မ်ား ျဖစ္သြား၏။

photo from Google

ထို PS1 game မ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တြင္က်ယ္လာ၏။ ယခင္ က်ေနာ္တို႔ ေဆာ့ကစားေနၾက Nintendo game ဆိုင္ေလးကပင္ Nintendo စက္မ်ား အစား PS1 စက္မ်ားကို ေျပာင္းလဲ လိုက္၏။ Game ေဆာ့ကစားခ်ိန္ အဖိုးအခလည္း ေျပာင္းသြား၏။ ယခင္ Nintendo တနာရီ (၃၀) က်ပ္မွသည္ PS1 မွာေတာ့ တနာရီ (၅၀) ျဖစ္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထို PS1 game ကစားႏိုင္ဖို႔ တပတ္ တပတ္ က်ေနာ္တို႔ ပိုၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံစုရေတာ့၏။ ထိုစဥ္က တရက္မွ မုန္႔ဖိုးက (၅) က်ပ္၊ (၁၀) ေလာက္ရသည္ကိုး။ တျဖည္းျဖည္း မုန္႔စားရ နည္းလာ၏။ က်ေနာ္တို႔သည္ ရုပ္အာဟာရ ျဖည့္ဖို႔ထက္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရဖို႔ ပိုမို အေလးေပးလာမိေတာ့၏။

PS1 game ဆိုင္မ်ားလည္း ဟိုမွာ ဒီမွာ ေတြ႔လာရေတာ့၏။ ကံေကာင္းသည့္ အခ်က္မွာ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္တြင္းမွာ PS1 game ဆိုင္ ရွိလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သည့္ ရပ္မိရပ္ဖ လူႀကီးတဦးမွ သူ႔ ကုန္စံုဆို္င္ေဘး ေနရာလြတ္မွာ အႏွီ game ဆိုင္ကို ဖြင့္ျခင္း ျဖစ္၏။ PS1 စက္ ေလးလံုး ရွိ၏။ က်ေနာ္တို႔လည္း Game ေဆာ့ဖို႔ရန္ ၿမိဳ႕ထဲထိ သြားေနစရာမလုိေတာ့။ လမ္းေလွ်ာ္ရခ်ိန္ သက္သာသြားေသာေၾကာင့္ game ေဆာ့ခ်ိန္ ပိုထြက္လာေတာ့၏။ ထို႔ျပင္ ထုိ game ဆိုင္က ရပ္ကြက္ထဲမွာပင္ ျဖစ္သည့္အျပင္ က်ဴရွင္သြားရသည့္ လမ္းႏွင့္လည္း သင့္၏။ တလမ္းထဲပင္။ ေျပာရလွ်င္ အိမ္ႏွင့္ က်ဴရွင္ၾကား အလယ္ဗဟိုမွာ ရွိေနသည္ဟု ဆိုလို႔ရ၏။

က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း တစုသည္ (၉) တန္း မွာ game သိပ္မေဆာ့ ျဖစ္ပဲ (၁၀) တန္းမွာ အေတာ္ေဆာ့ ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းႏွင့္ က်ဴရွင္က သိပ္မေ၀းလွ။ (၅) မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရံုႏွင့္ ေရာက္၏။ က်ဴရွင္ကေန game ဆိုင္ကိုက (၁၀) မိနစ္ႏွင့္ ေရာက္၏။ (က်ေနာ္တို႔အဖို႔ (၁၀) မိနစ္ပင္ မၾကာေပ။ အေၾကာင္းမွာ ေျပးသြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။) game ဆိုင္ကေန အိမ္ကို (၁၀) မိနစ္ ထပ္ေလွ်ာက္ရ၏။

photo from Google

(၉) တန္း တုန္းက ေက်ာင္းဆင္းၿပီး က်ဴရွင္ေရာက္၊ က်ဴရွင္မတက္ခင္ (၁၅) မိနစ္ေလာက္ကို ေဘာလံုးကန္ေနၾက။ (၁၀) တန္း တက္စ ေက်ာင္းဖြင့္စတုန္းကလည္း ကန္ျဖစ္ၾကေသး၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းလမ်ားတြင္တာ့ game ကစားရတာကို ႏွစ္သက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ က်ေနာ္တို႔ ေဘာလံုး မကန္ၾကေတာ့။ ေက်ာင္းဆင္းလာၿပီး က်ဴရွင္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေဘာလံုးမကန္ေတာ့ပဲ စာသင္ခန္းထဲ၀င္ၿပီး စာတန္းလုပ္ေတာ့၏။ ညေနက်ဴရွင္ခ်ိန္က သခ်ာၤ အခ်ိန္ ျဖစ္၏။ မေန႔က ဆရာမ ရွင္းျပ၊ တြက္ျပထားသည့္ example မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး မိမိကိုယ့္ကို exercise မ်ားကို တြက္ၾကေတာ့၏။ ေက်ာင္းက ညေန (၃) နာရီ (၁၅) မိနစ္မွာ ဆင္း၏။ က်ဴရွင္က (၄) နာရီစ၏။ ညေန (၃) နာရီ မခြဲခင္ က်ေနာ္တို႔ က်ဴရွင္ ေရာက္၏။ ထိုကတည္းက စထိုင္ၿပီး တြက္က်သျဖင့္ တကယ္ က်ဴရွင္ စခ်ိန္ (၄) နာရီထိုးလွ်င္ က်ေနာ္တို႔က စာေတြ အမ်ားႀကီး တြက္ၿပီးေနၿပီ ျဖစ္၏။

ဆရာမ က်ဴရွင္ခန္းထဲ ၀င္လာလွ်င္ တြက္ၿပီးသမွ်ကို အလုအယက္ျပၾက၏။ ဆရာမ တရက္စာသင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ထားသမွ်ကို က်ေနာ္တိို႔က တြက္ၿပီးေနၿပီးသား။ တခါတေလ ပို၍ သာၿပီးေတာ့ေတာင္ မ်ားေနတတ္ေသး၏။ Game ဆြဲအားက ဤမွ် ႀကီး၏။ ထိုစဥ္က က်ဴရွင္မွာ (၁၀) တန္းေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား အေနျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း (၄) ေယာက္ႏွင့္ ဆရာမ တူမ (၁) ေယာက္၊ ေပါင္း (၅) ေယာက္သာ ရွိ၏။ ဆရာမ တူမက (၄) နာရီမွ ဆရာမႏွင့္ အတူအတူ က်ဴရွင္ခန္းသို႔ ၀င္၏။ သူမက ဘာမွ် မတြက္ရေသး သျဖင့္ ႀကိဳႀကိဳတြက္ေန၊ တြက္ထားၾကေသာ က်ေနာ္တို႔ကို သူမသည္ လြန္စြာမွ စိတ္စိုး၏။ စိုးလည္း စိုးကြာ ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ကလည္း ေန႔စဥ္ ထိုသို႔သာ လုပ္ေနၾက၏။ သတ္မွတ္ထားသည့္ သင္ခန္းစာေတြ ၿပီးသျဖင့္ ဆရာမကလည္း (၄) နာရီ (၁၅) မိနစ္၊ မိနစ္ (၂၀) ေလာက္ေနလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ကို က်ဴရွင္ ဆင္းေပးေလ့ ရွိ၏။

က်ဴရွင္ဆင္းလွ်င္ သိတဲ့ အတိုင္း ဘယ္သူမွ အိမ္ခ်က္ခ်င္း မျပန္ေပ။ game ဆိုင္သို႔ ခ်ီတက္ၾက၏။ ေန႔လည္က မုန္႔မစားပဲ စုထားေသာ မုန္႔ဖိုးမ်ားကို စုေပါင္းၾကၿပီး game ဆုိင္သို႔ ဆက္ေၾကး မွန္မွန္ သြားသြားေပးေတာ့၏။ ထိုစဥ္က မုန္႔စားရ ေရးထက္ မိမိလက္ထဲ PS1 game ခလုတ္ေလး ကိုင္ထားႏိုင္ခြင့္ ရေရးက က်ေနာ္တို႔ အတြက္ ပိုၿပီး အေရးႀကီးလို႔ေနေတာ့၏။

ဆက္ပါဦးမည္

Don Jaun

MSC 31