ကေလးဘ၀က ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ကစားျခင္းကုိ အားကစားဟု မည္သူမွ် မွတ္ယူမည္ မထင္ေပ။ သို႔ေသာ္ ထို ေျပးလႊား ခုန္ေပါက္ျခင္းက အားကစား ေတာ္ေတာ္မ်ား၏ အေျခခံ အဆင့္ဟုပင္ ေျပာလို႔ရ၏။ ယခုကေလးငယ္မ်ားတြင္မူ ကစားခုန္ျခင္း သိပ္မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ အားလွ်င္ အားသလို အခ်ိန္ရလွ်င္ ရသလို TV ၾကည့္၊ Game ေဆာ့၊ Phone ၾကည့္ႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ယခင္ ကေလးမ်ားထက္ ယခု ကေလးမ်ားသည္ အၾကမ္းသိပ္မခံေတာ့ေပ။ အခ်ိန္မတန္ခင္ မ်က္မွန္ေလးေတြႏွင့္ ျဖစ္ကုန္ရေတာ့၏။ ကေလးမ်ား လြတ္လပ္စြာ ကစားႏိုင္ေစရန္ မိဘ၊ ဆရာႏွင့္ အုပ္ထိန္းသူမ်ားတြင္ တာ၀န္ ရွိေပသည္။

ယေန႔ေခတ္ အေျခအေနအရ မိဘမ်ားမွာ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ စီးပြားေရးကိုသာ အာရံုစိုက္ ေနရသျဖင့္ မိမိတို္႔ကေလးငယ္မ်ားကို အခ်ိန္ သိပ္မေပးႏို္င္ၾကေပ။ ေပးႏိုင္သည့္ အခ်ိန္မွာလည္း သူတို႔ အနားယူရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကေလးမ်ားကို TV, Game စသည္တို႔ႏွင့္သာ လႊတ္ထားေပးလိုက္ေလေတာ့၏။ ဤသည္မွာ လြန္စြာမွပင္ ဆိုးလွ၏။ မိမိတို႔ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ေသခ်ာ အခ်ိန္ေပးၿပီး လုပ္ေဆာင္ေပးသင့္၏။ သို႔မွာသာ ကေလးသည္ လိုအပ္ေသာ လံုေလာက္ေသာ ကိုယ္လက္ လႈပ္ရွားမႈ ရရွိမည္ ျဖစ္၏။ အစားအစာလည္းမ်ားလည္း ယခင္ထက္ ပိုမို စားေသာက္ျဖစ္မည္။ ကိုယ့္ခံအားလည္း တက္လာမည္ ျဖစ္၏။

က်ေနာ့္ အေမသည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနတတ္ေသာ ကေလးကို သိပ္သေဘာမက်ေပ။ စာဖတ္ခ်ိန္၊ အရုပ္ႏွင့္ ေဆာ့ကစားေနခ်ိန္မ်ဳိး၌ ၿငိမ္သက္ေနခ်ိန္မ်ဳိးကို မဟုတ္ပဲ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေလ့ မရွိေသာ ကေလးမ်ိဳးကို ဆိုလိုသည္။ အေမ့ ဗီဇ အေမ့ အက်င့္ အေမ့ ဆႏၵမ်ား ပါလာေသာ က်ေနာ္သည္ ကေလးဘ၀က သိပ္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေလ့ မရွိေပ။ စာက်က္ေနခ်ိန္ေတာင္ နည္းနည္းေလးေတာ့ လႈပ္လိုက္ရမွ ေက်နပ္၏။ သမိုင္းစာေပ၊ အေၾကာင္းအရာမ်ား က်က္မွတ္ေနခ်ိန္ဆိုလွ်င္ သာ၍ ဆိုးေတာ့၏။ တိုက္ခို္က္၊ သိမ္းယူ၊ တြန္းလွန္ခန္းမ်ားကို မိမိဘာသာ ဇာတ္ထုပ္ ခင္းၿပီး က်က္ေလေတာ့၏။ က်ေနာ္ ၿငိမ္သည့္ အခ်ိန္ဆိုလို႔ ေက်ာင္းစာ မဟုတ္သည့္ အျပင္စာဖတ္ခ်ိန္၊ အစားစားခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္ တို႔သာ ျဖစ္၏။

photo from Facebook

မိမိလုပ္စရာ ရွိသည့္ ေက်ာင္းစာ၊ အိမ္စာမ်ား ၿပီးလွ်င္ ေဆာ့ကစားခြင့္ ရ၏။ ကစားခ်ိန္တြင္ TV ၾကည့္ခြင့္ မရ၊ မရွိေပ။ ကစားျခင္းကိုသာ လုပ္ရ၏။ က်ေနာ္ကလည္း မၾကည့္ခ်င္ေပ။ ထိုအခ်ိန္က TV ၾကည့္ရျခင္းထက္ ကစားရျခင္းကို ပိုၿပီး ႏွစ္သက္၏။ ကေလးဘ၀က ညေနေစာင္းခ်ိန္မ်ားတြင္ ပိုၿပီး ေဆာ့ကစား ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းဖြင့္သည့္ ရက္မ်ားဆိုလွ်င္ေတာ့ ေန႔လည္ခင္း ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းမွာ ေဆာ့ေတာ့၏။ ေျပး၏၊ လႊား၏။ ေျပးေကာင္းလို႔ ျမတ္ထဲမွာ ျမဳပ္ေနသည့္ ၀ါးလံုးကြဲကို မျမင္ပဲ ေျခေထာက္ရွဘူး၏။ ေသြးမ်ားက တားမရ၊ ဆီးမရ တရစပ္ က်လာ၏။ အရပ္အေခၚ ျခင္ေျပးရြက္ဟု ေခၚသည့္ အရြက္မ်ားကို ေျခၿပီး ေျခေထာက္မွာ သိပ္ထားလိုက္၏။ ဆရာမကိုလည္း မေျပာရဲေပ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ထိလည္း အေမ့ကို မေျပာရဲေပ။ ေနာက္ရက္ မေဆာ့ရမည္ကို ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ စီးထားသည့္ ဘြတ္ဖိနပ္ကိုလည္း အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ထိ မခၽြတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ၾကာၾကာ ဟန္ေဆာင္၍ မရေပ။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ေျခေထာက္က ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္၏။ ဤသည္ကို အေမ သတိထားမိၿပီး အတင္းေမးရာမွ အေၾကာင္းစံု သိသြားေလေတာ့၏။

အႏွီ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ တပတ္ေလာက္ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားျခင္းအမႈကို မျပဳႏို္င္ပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနရ၏။ ေက်ာင္း၌ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေျပးလႊားကစားေနၾကသည္ကို ထိုင္ၾကည့္ေနရသည္မွာ အလြန္မွပင္ ၀မ္းနည္းဖို႔ ေကာင္း၏။ ထိုစဥ္က ျမင္ကြင္းကို ယခုခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ မေမ့ေပ။ အနာသက္သာၿပီး ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားခြင့္ ရေတာ့ ယခင္ ကထက္ပင္ သာၿပီး ေဆာ့ကစားေလေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ ယခင္လို ဇြတ္ဇက္ မေျပးေတာ့ပဲ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါကို ေသခ်ာၾကည့္၊ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္ၿပီးမွ ေျပး၏။ ၾကံဳႀကိဳက္လို႔ ၾကြားရလွ်င္ ကေလးဘ၀တုန္းက က်ေနာ္သည္ မူႀကိဳေက်ာင္း အေျပးၿပိဳင္ပြဲ၏ အေျပးခ်န္ပီယံ တေယာက္ ျဖစ္၏။

ဆက္ပါဦးမည္

Don Jaun

MSC 31