ေခါင္းစဥ္ကို ၾကည့္ၿပီး အမ်ားႀကီး မေမွ်ာ္လင့္ထားဖို႔ ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ေျပာထားလို၏။ အားကစားဆိုသည့္တိုင္း အားမွ ကစားရမည္ ဆိုၿပီး ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ထင္မိခဲ့၏။ (ယခုလည္း အခ်ိန္လုၿပီး အားေအာင္ မရမက အခ်ိန္ရွာၾကံၿပီး ကစားခုန္စား လုပ္ေနရသည္ပဲ မဟုတ္လား) ငယ္စဥ္က သတ္မွတ္ထားသည့္ အိမ္စာ၊ ေက်ာင္းစာမ်ား ၿပီးမွ ေဆာ့ကစားခြင့္ ရ၏။ လုပ္စရာ ရွိသည့္ မိမိလုပ္ငန္း တာ၀န္မ်ား ၿပီးမွသာ ေဆာ့ကစားျခင္း အမႈကို ျပဳႏိုင္၏။ စာမၿပီးက အျခား ကေလးမ်ား ေဆာ့ကစားေနသည့္တိုင္ မိမိမွာ ေဆာ့ကစားခြင့္ မရ၊ မရွိေပ။ အေမက ေက်ာင္းစာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ နည္းနည္းမွ အေလ်ာ့ မေပးခဲ့ေပ။

ထိုစဥ္က အေမ၏ က်ေနာ္တို႔ အေပၚ စည္းကမ္းထုတ္ ျပဳမူမႈမ်ားကို ေစာဒက တက္ခ်ခင္ခဲ့ေသာ္လည္း မတက္ရဲေပ။ အသာေလး ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ၿပီး အေမ လုပ္ခိုင္းသည့္အတိုင္း လုပ္ခဲ့ရ၏။ ထိုစဥ္က နားမလည္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ ျပန္ေတြးမိေတာ့ အေမ့၏ ထိုကဲ့သို႔ စည္းကမ္းခ် ျပဳမူ ေပးမႈမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို အေလ့အက်င့္ေကာင္းမ်ား ရေစခဲ့၏။ လုပ္စရာ ရွိသည့္ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားကို ၿပီးစီးေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ အပန္းေျဖ၊ အနားယူျခင္း အမႈကို ျပဳျဖစ္၏။ ငယ္စဥ္က အေမ၏ စည္းကမ္းခ် ေလ့က်င့္ေပးမႈကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရေပလိမ့္မည္။

ေက်ာင္းစာ၊ အိမ္စာမ်ား ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ေဆာ့ကစားခြင့္ ရ၏။ ေမာင္ႏွမ (၅) ေယာက္ရွိေသာ္လည္း အငယ္ဆံုးက်ေနာ္သည္ ကစားေဖာ္၊ ကစားဖက္ မရွိေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေမာင္ႏွမေတြ အသက္ကြာဟ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ က်ေနာ့္အထက္ အမပင္လွ်င္ က်ေနာ္ႏွင့္ (၆) ႏွစ္ေလာက္ ကြာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကစားဖက္ မရွိေသာ က်ေနာ္သည္ အရုပ္မ်ားႏွင့္သာ ကစားရ၏။ ေနာက္ပိုင္း အသက္အားျဖင့္ အနည္းငယ္ ႀကီးလာၿပီးေနာက္ ကစားေဖာ္မ်ား ရလာ ရွိလာ၏။ ကေလးဘ၀ အမ်ားဆံုး ကစားျဖစ္သည္မွာ ေျပးခုန္လႊား ကစားျခင္းသာ ျဖစ္၏။

အမလိုက္တန္းဟု ေခၚသည့္ လုိက္ဖမ္းရမည့္သူ (အမ) က က်န္ပါ၀င္သူမ်ားကို လိုက္ဖမ္းရျခင္း ျဖစ္၏။ တဦးတေယာက္ကို မိသြားလွ်င္ ထိုသူက လုိက္ဖမ္းရမည့္သူ (အမ) ျဖစ္သြားၿပီး က်န္သူမ်ားကို ဖမ္းရ၏။ ထို႔ျပင္ ေနာက္ထပ္ ကစားျဖစ္ေသာ ကစားနည္းမွာ အေျပးၿပိဳင္ျခင္း ျဖစ္၏။ အခ်ိန္၊ ေနရာ အတိအက် မရွိေပ။ ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တေနရာရာကို သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ အတူ သြားေနခ်ိန္တြင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တေယာက္ေယာက္က ေကာက္ကာ ငင္ကာ အေျပးၿပိဳင္မယ္ အဲ့ေနရာကို ဘယ္သူ အရင္ေရာက္လဲ ဆိုတာ ဆိုၿပီး ၿပိဳင္ေလ့ ရွိ၏။ စကားသံဆံုးမွ တဖက္လူ ေခါင္းညိတ္မွ သို႔မဟုတ္ ေအးဟုတ္ၿပီလို႔ အေျဖစကားရမွ ၿပိဳင္ပြဲ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေပ။ တခါတေလ တဖက္သူမွ အေျဖစကား မၾကားရခင္၊ မေစာင့္ပဲ စိန္ေခၚသူမွာ စတင္ ေျပးေနၿပီ ျဖစ္၏။ တဖက္သူမွ ေနာက္ကေန အလူးအလဲ လိုက္ေျပးလွ်င္ ထိုၿပိဳင္ပြဲ အထ ေျမာက္၏။ မေျပးပဲ ေနလွ်င္ ၿပိဳင္ပြဲ အထ မေျမာက္ေပ။

ထိုအခါမ်ိဳး၌ စိန္ေခၚသူသည္ ေျပးေနရင္းမွ ေနာက္လွည့္ ျပန္ၾကည့္ၿပီး တဖက္လူ မေျပးမွန္းသိမွ အေျပးရပ္ ရ၏။ တဖက္သူမွ အနားေရာက္မွ ထေျပးလွ်င္ စိန္ေခၚသူမွာ ျပာယာခတ္ၿပီး ထိုအခါ အျမန္ ျပန္လိုက္ေျပးရ၏။ ဤသည္မွာ က်ေနာ္တို႔ ကေလးဘ၀၏ အေျပးၿပိဳင္ပြဲ တခု ျဖစ္၏။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ရွိ ကေလးအားလံုး နီးပါး အႏွီ ၿပိဳင္ပြဲ၊ ကစားနည္းမ်ဳိး ကစားဖူး ၾကေပလိမ့္မည္။ ဘယ္သူႏွင့္မွ ၿပိဳင္စရာ မရွိလွ်င္ေတာင္ တေနရာႏွင့္ တေနရာကို လမ္းမေလွ်ာက္ပဲ ေျပးၿပီးေတာ့သာ သြားေနသည္က မ်ား၏။ တခါတေလမ်ားဆို လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆိုင္ကယ္စီးသလို လုပ္ၿပီး ညာဖက္လက္ႏွင့္ လီဗာၿဗဲသလို လုပ္ၿပီး တဘြန္းဘြန္းႏွင့္ေတာင္ ေျပးေနလို္က္ေသး၏။

ဆက္ပါဦး၏

Don Jaun

MSC 31