တကၠသိုလ္ နံနက္ခင္း ( University's Morning)

နံနက္ခင္းသည္ တဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္းေန၏။ ႏွင္းျမဴမ်ား မကြဲေသးသည္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေနမင္းႀကီး အိပ္ယာထ ေနာက္က်ေနသည္ကို သိႏိုင္၏။ ေတာင္ေပၚေဆာင္း မဟုတ္လား။ ေတာင္ေပၚသားေတြ အအိပ္မက္ သလို၊ လင္းေရာင္ျခည္ေလးေတြကလည္း အပ်င္းထူေနသည္ထင္။ ကိုယ္လက္ ေလ့က်င့္ခန္း မလုပ္လိုသူေတြ အဖုိ႔ အလြန္မွပင္ အိပ္လို႔ေကာင္းမည့္ နံနက္ခင္း တခုပင္ ျဖစ္သည္။ ႏွင္း မကြဲေသးေပမယ့္ အခ်ိန္အားျဖင့္ နံနက္ (၇) နာရီ (၄၅) မိနစ္ ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ျငိမ္သက္ေနေသာ နံနက္ခင္းထဲ လွ်င္ျမန္စြာ စီးေမ်ာလာသူ တေယာက္ေတာ့ ရွိေန၏။ ႐ႈေလာ့ … က်ေတာ္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ေနခ မဟုတ္ေလာ။

ေက်ာင္းေနာက္က်ေနၿပီ ျဖစ္၍ ေနခတေယာက္ ေက်ာင္းလမ္းမႀကီးအတိုင္း ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာေန၏။ ေလွ်ာက္လာေနရင္း ေက်ာင္းပလပ္ေဖာင္း၌ လူတေယာက္ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ႏွင့္ ထိုင္ေန၏။ ေနခလည္း သူ႔အက်င့္၊ သူ႔၀သီအတုိင္း

“ ေဟ့လူ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ .. ဗ် ”

ထိုပုဂၢိဳလ္က ဦးေခါင္းအား ေလးပင္စြာ ေမာ့၍

“ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္းေနာက္က်သြားလို႔ က်ဳပ္ ၀ါတာလူး စစ္ပြဲမွာ ႐ႈံးခဲ့ရၿပီ။ ဒါဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ က်ဆံုးခန္း အစလို႔ လူေတြက ေျပာေနၾကၿပီ။ ခင္ဗ်ားေကာ … ဘယ္လိုထင္လဲ ”

ညည္းညဴစြာေျပာဆိုလိုက္သူ အႏွီပုဂၢိဳလ္ကို ၾကည့္၍ နပိုလီယံမွန္း ေနခ သိလိုက္၏။

“ ေအးဗ်ာ .. ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း အခ်ိန္နည္းနည္း (၅) မိနစ္ေလာက္ ေနာက္က်တာနဲ႔ ေက်ာင္းသားကဒ္ အသိမ္းခံလိုက္ရတယ္ေလ။ သိပ္လည္း ၀မ္းနည္းမေနပါနဲ႔ဗ်ာ။ တခါတေလက် ကိစၥတိုင္းဟာ ကိုုယ္ ေတြးပူသေလာက္ႀကီး ျဖစ္လာတာမ်ိဳးက ရွားပါတယ္။ သူမ်ား အေျပာနဲ႔ တကယ္ထင္ၿပီး ၀မ္းနည္း မေနပါနဲ႔။ လူေျပာသူေျပာကို တကယ္ထင္ ယံုမွတ္လိုုက္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား က်ဆံုးၿပီပဲ ”

ေနခလည္း ထိုမွ်သာ ေျပာႏိုင္ၿပီး၊ ခက္သြက္သြက္ ဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္၏။ စကားစျဖတ္ၿပီး ျမန္ျမန္ မေလွ်ာက္၍ မျဖစ္ (၈)နာရီက ထိုးေနၿပီ။ ေနခေရွ႕မွာ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူ တေယာက္။ ထိုသူကို ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး ေနခ ေက်ာ္တက္လိုက္၏။ ထိုခဏ အႏွီပုဂၢိဳလ္က ရုတ္တရက္ ေနခ၏ လက္ကို ဆြဲ၍

“ ေဟ့လူ .. ဒီမွာ ဂ်ဴး (ဂ်ဴးလူမ်ဳိး) ေတြ ရွိလား ”

ဒီပုဂိၢဳလ္ ျမင္ဖူးသလို ရွိပါတယ္ဟု ေနခ ေတြးမိ၏။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ျမင္မွ၊ ဟာ ... သိၿပီ။

“ ဟစ္တလာ ... ! ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္မလို႔လဲ။ ဒီမွာ ဂ်ဴးေတြေတာ့ မရွိဘူး။ ဟင္ .. ခင္ဗ်ား ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းနဲ႔မွ မဟုတ္ပဲ။ ဒီပံုနဲ႔ ခင္ဗ်ား ေက်ာင္းထဲ ၀င္လို႔၊ ၀င္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟာ … အဆိုးဆံုးက ႏႈတ္ခမ္းေမႊး၊ အဲ့ .. ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြ ခင္ဗ်ား အညႇပ္ခံရလိမ့္မယ္။ ”

ေနခ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ ဟစ္တလာ တေယာက္ တခါတည္း တပ္ေခါက္ျပန္သြား၏။ သူ႔ icon ျဖစ္သည့္ ႏွႈတ္ခမ္းေမႊး အညႇပ္ ခံရမည္ကို ေၾကာက္သည္ထင္၏၊ ဂ်ဴးေတြ အေၾကာင္းေတာင္ ထပ္ေမး မသြားေတာ့ေပ။

ေနခလည္း ေလွ်ာက္ရင္း လွမ္းရင္း ေက်ာင္းအေဆာင္အဦး ေအာက္ထပ္ ( ေျမညီထပ္) သို႔ ေရာက္လာၿပီျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္ မိမိအတန္းရွိရာ ဒုတိယအထပ္သို႔ သြားရန္ ေလွကားမွ ခပ္မွန္မွန္ႏွင့္ ျမန္ျမန္ေလး တက္လိုက္၏။ ေလွကားထိပ္အေကြ႕၌ လူတေယာက္ ထိုင္ေန၏။ ထိုသူသည္ ေကာ္ရစ္တာေထာင့္တြင္ မွီ၍ ထိုင္ေနၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ ပန္းသီးကို ၾကည့္ကာ တခုခုအား ေတြးေတာေနပံုရ၏။

“ ဟာ … ကိုနယူတန္ လုပ္မေနနဲ႔။ ကမၻာ့ဆြဲအား ( idea, think, thought) ေတြက အေရးမႀကီးဘူး။ အတန္း သြားတက္ဦး Roll Call မျပည့္ပဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ”

ထိုမွ်သာ ေျပာႏိုင္ၿပီး ေနခ တေယာက္ သူ႔အတန္းသို႔ ၀င္ကာ စာသင္ေနလိုက္၏။ ေတာ္ေသး၏ ေနခ အတန္းထဲ ေရာက္ၿပီး မၾကာမီပင္ အတန္းစစ္ လာ၏။ ေက်ာင္းသားမ်ား အတန္းခ်ိန္၌ စာသင္ခန္းအတြင္း ရွိမရွိကို လိုက္လံ စစ္ေဆးျခင္းျဖစ္၏။ အလို … ဒိုင္ေအာဂ်ီးနီးဇ္ ပါလား …။ ဘယ္ဘက္လက္မွာ စာရြက္ေလးကိုင္လို႔ ညာလက္မွာက မီးအိမ္ေလးႏွင့္။ ေနခလည္း မေနႏိုင္ သျဖင့္

“ ဆရာ ဂ်ီးနီးဇ္၊ ခုထိ ရိုးသားတဲ့သူ မေတြ႕ေသးဘူးလား … ”

ဒိုင္ေအာဂ်ီးနီးဇ္က ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ရယ္၍

“ ေကာင္ေလး … ခု ငါက လူရိုးသား မရွာေတာ့ဘူး။ အတန္းလစ္တဲ့ေကာင္ေတြကို ရွာေနတာ ေဟ့ ”

အလို ဘယ္လိုေတြပါလိမ့္။ ေနခ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ေပ။ ဒီၾကားထဲ ဗိုက္ကလည္း ဆာလာျပန္၏။ ဟုတ္ပ … အတန္းခ်ိန္ မွီေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစားလာခဲ့ရ၍ မနက္စာေတာင္ မစားလာ လိုက္ရေပ။ အတန္းထဲမွ အသာေလး လစ္ထြက္ၿပီး canteen ၌ တခုခု သြားစားရန္ ေနခ စိတ္ကူးလိုက္၏။ ေနခ စြန္႔စားရ ေပေတာ့မယ္။ အထပ္တိုင္းမွာ ေစာင့္ေနသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ မသိေအာင္ ေနခ တေယာက္ တိတ္တဆိတ္ ေအာင္ျမင္စြာ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့၏။ ေရွာင္ကြင္းလွည့္ပတ္ရင္း ေျမညီထပ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ canteen (ပန္းတိုင္) သို႔ ေရာက္ရန္ သိပ္မလိုေတာ့ေပ။ ေျမညီထပ္မွ တိုင္လံုးႀကီးမ်ားကို အကာအကြယ္ယူကာ ပထမေလွကားထစ္အား စ၍ ဆင္း(နင္း) မည္ ျပဳစဥ္မွာပင္။

“ ေက်ာင္းသား … ဒါက ဘယ္သြားမလို႔လဲ …၊ စာမသင္ဘူးလား ”

Author : : Don Jaun

စာၾကြင္း ။ ။ က်ေတာ္တို႔ 4 th year အေရာက္မွာ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ေနာက္က်ခြင့္မရွိေပ။ နံနက္ (၈) နာရီ ေက်ာင္းတက္၏။ (၈) နာရီ (၁၅) မိနစ္ေက်ာ္လ်င္ ၀င္ခြင့္မရေပ။ (၁၅) မိနစ္အတြင္းသူမ်ားမွာလည္း ေက်ာင္းအတြင္း ၀င္ခြင့္ရရန္ ေက်ာင္းသားကဒ္ ေပးခဲ့ရ၏။ ျဖဴႏွင့္ နက္ျပာ uniform ကို မလြဲေအာင္ ၀တ္ရသည္။ မ၀တ္ထားလွ်င္ ေက်ာင္းသားကဒ္ သိမ္းသည္။ ေနာက္ ဆံပင္ရွည္ထားခြင့္မေပးေပ။ ေတာ္ရံုဆိုမေျပာေပ။ ခုဟာက လက္ညႇိဳးတေခ်ာင္းစာ အရွည္ကိုပင္ ခြင့္မျပဳေပ။ ေနာက္ အထပ္တိုင္းတြင္ ဆရာ၊ ဆရာမ အေစာင့္ေတြႏွင့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြကို ေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ၾကည့္ေတာ့သည္။ ထိုအေျခအေနတို႔ကိုေၾကာင့္ ေက်ာင္းမသြားျပန္လ်င္လည္း Roll Call မရ ျဖစ္ဦးမည္။ Roll Call 75% မျပည့္က စာေမးပြဲ ေျဖခြင့္ရမည္ မဟုတ္ေပ။