ဖိတ္စဥ္သြားေသာ အာ႐ုဏ္ဦး (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

မရီးနား သမီးလိပ္စာေတာင္း၏ ။ ဖုန္းနံပါတ္ရ၏ ။ ဒါေတာင္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴ မေပးခ်င္ ။ မူးခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး နည္းနည္းယစ္ျပခဲ့လို႔သာ ။ အျပန္ ကုန္စံုဆိုင္၀င္ၿပီး သမီးနားဖုန္းေခၚၾကည့္၏ ။ မိန္းမႏွင့္သာေတြ႔ရ၏ ။ သမီးက စာက်က္၀ိုင္းသြားတယ္တဲ့ ။ မိန္းမကသူ႔ကို ရစရာမရွိေအာင္ေျပာ၏ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔အတြက္ ဒါေတြက အေရးမႀကီး ၊ အေရးႀကီးတာက သမီးႏွင့္စကားေျပာရဖို႔ ။ မိန္းမက ေျပာရဆိုရတာ ေမာသြားေတာ့မွ နက္ျဖန္စာက်က္၀ိုင္းပိတ္တယ္ အဲ့ခါမွဆက္ဆိုၿပီး နားပူခံ၊ ရင္နာခံ ၿပီးမွ အခြင့္ရ၏ ။ သူေန႔လည္စာႏွင့္ ညစာပင္ မစားျဖစ္လိုက္ ။ မစားႏိုင္ျခင္းဆိုက ပို၍မွန္ေပလိမ့္မည္။

ယခင္ညမ်ားက ေခါင္းအံုးႏွင့္ ေခါင္းထိက တန္းအိပ္ေပ်ာ္ေပမယ့္ ယခုညမွာ ထိုသို႔မဟုတ္ ၊ ဘယ္လိုမွ အိပ္မရ ။ အေတြးေတြက ႏွိပ္စက္၏ ။ ဘာအေတြးမွ မ၀င္ေတာ့လည္း ဟင္းလင္းျပင္ထဲ ေရာက္ေနသလို ခံစားေနရ၏ ။ အရင္ညေတြကအိပ္ေပ်ာ္ေပမယ့္ အိပ္မက္ဆိုးေတြေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးေနရတာထက္စာရင္ လံုး၀အိပ္မေပ်ာ္တာလည္း တစ္မ်ဳိးေတာ့ေကာင္း၏ ။ ခုတေလာ အိပ္မက္ေတြက သိပ္မေကာင္း ။ အေမ့ကိုေျပာျပျဖစ္ေတာ့ အေမ၏အၾကံေပးခ်က္အရ ဘုရားစာရြတ္ ၊ ပုတီးစိပ္နဲ႔ သူ႔စိတ္ေတြေတာ္ေတာ္ၾကည္လင္လာ၏ ။ သို႔ေပမယ့္ အိပ္မက္ဆိုးေတြကေတာ့ မက္ေနတုန္းပဲ ။ ၾကည္လင္ေနၿပီးသားစိတ္အခံေလးကို ၿငိမ္သက္ေအာင္ သူမနည္းထိန္းေနရ၏ ။ ပါရမီအခံမရွိေတာ့ သူဘယ္လိုမွမထိန္းႏိုင္ ။ မရသည့္အဆံုး သူလႊတ္ထားေပးလိုက္ရေတာ့၏ ။ ဒီလိုနဲ႔ မ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ ၊ အေတြးေတြ ဂေယာက္ဂယက္နဲ႔ မိုးေသာက္သြားေလေတာ့၏ ။ အင္း..ညေနေတာ့ သမီးနား ဖုန္းဆက္ကိုဆက္ရမည္ ။

ရင္ထဲ၌ ဘာခံေနမွန္း မသိ ။ တစ္ေနကုန္ ဘာမွ မစားႏိုင္ ၊ စားခ်င္စိတ္လည္းမရွိ ။ ညေနသမီးနားဖုန္းဆက္ေတာ့ အေမပါစိတ္ပူၿပီးလိုက္လာ၏ ။ မိန္းမက မေန႔ကေျပာရန္က်န္သည့္ အျပစ္တင္စကားမ်ားထပ္ေျပာၿပီး သူမတို႔ရွိရာၿမိဳ႕သို႔ လံုး၀မလုိက္လာရန္ေျပာ၏ ။ သူကလည္း ျပတ္ပါၿပီ ။ ကိုယ့္အေပၚ သံေယာဇဥ္မရွိေတာ့သည့့္မိန္းမကို သူကလည္းအခ်ိန္ကုန္ခံၿပီးလြမ္းမေနပါ ။ သူမအတြက္ သံေယာဇဥ္လက္က်န္ေတြက ေပ်ာက္ကြယ္ သြားႏွင့္ခဲ့ၿပီးေလၿပီ ။ ေအး ... ငါလိုက္လာခဲ့ရင္ေတာင္ မင္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး ၊ သမီးအတြက္ပဲ ။ သမီးကသူ႔ကိုလြမ္းေၾကာင္း ေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္း အဖြားကိုေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္း ေနရတာမေပ်ာ္ေၾကာင္း ငိုၿပီး ေျပာရွာ၏ ။ အဆိုးဆံုးက ညီမေလးကို သတိရလြန္းလို႔တဲ့ ။ သူ မ်က္ရည္၀ဲ၏ ။ သူကားရွာ၍ သမီးေနာက္ကို လိုက္လာၿပီး ျပန္လာေခၚမယ္ဟု ကတိေပးလိုက္၏ ။ မိန္းမက ၾကားၿပီး လံုး၀မလိုက္လာရန္ ထပ္ေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းခ်လိုက္၏ ။ သမီးႏွင့္ စကားေတာင္၀ေအာင္မေျပာ လိုက္ရေပ ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒီေလာက္ေမြးကတည္းက ေပေပေတေတႏွင့္မာေက်ာခဲ့သည့္သူ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့ ။ ဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုးႀကိမ္အျဖစ္ သူ႔ပါးစပ္ကေန အေမရယ္! ကၽြန္ေတာ္ က အသံုးမက်တဲ့ေကာင္ႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီဗ်ာဟု ေျပာၿပီးငိုမိ၏ ။ အေမလည္း မ်က္ရည္၀ိုင္းလ်က္ သူ႔ကို ေတြေတြႀကီး ၾကည့္ေန၏ ။

ဒီေန႔လည္း ထမင္းမ၀င္ ၊ အိပ္၍လည္းမေပ်ာ္ ။ ဘုရားစာ မရြတ္ျဖစ္၊ ပုတီး မစိပ္ျဖစ္ ။ သမီးေနာက္ဘယ္လို လိုက္သြားရမလဲ .. သူအၾကံထုတ္၏ ။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း မ်ားမ်ားစားစားမရွိ ။ ရွိသည့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာက သမီးရွိရာၿမိဳ႕သို႔ လက္ရွိေမာင္းေနသူက မရွိ ။ ႀကိဳးစားၿပီး နီးစပ္ရာ၊ ခင္ရာမင္ရာေလး ေမးၾကည့္၏ ။ ဒီအတုိင္းေတာ့ သမီးကို သူ သြားမေခၚခ်င္ ။ မိန္းမကလည္း ထည့္မည္မဟုတ္ ။ ထိုေၾကာင့္ ခရီးသည္ သက္သက္မဟုတ္ဘဲ ယာဥ္ေနာက္လိုက္အေနျဖင့္ ၀င္ေငြလည္းရ၊ သမီးကိုလည္းေတြ႔ရ သူ႔အၾကံႏွင့္သူ ။ လက္ထဲပိုက္ဆံ ရွိလာမွ အျခားစီမံစရာေတြကို သူ လုပ္ႏိုင္မည္မဟုတ္လား ။ (၃)ရက္သာ ၾကာသြား၏ ၊ ကားက မရ ။

ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ေတြးလိုက္၊ ေငးလိုက္ႏွင့္ ငူငူေငါင္ေငါင္သူထိုင္ေန၏ ။ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ၿငိမ္သြား ကာ အစာလည္းမစား အိပ္လည္းမအိပ္သည့္ သူ႔ကိုၾကည့္ကာ အေမက
“ ဒီအတုိင္းဆို မင္းေၾကာင္သြားလိမ့္မယ္ ေအး ရူးသြားရင္ေတာ့ ငါက မင္းကို ေဆးရံုပို႔ပစ္မွာ ”
ဟု ကရုဏာစြတ္သည့္ ေဒါသသံႏွင့္ေျပာ၏ ။ သူမ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ အေမ စိတ္မေကာင္း စြာ မ်က္ႏွာလႊဲသြား၏ ။ အေမေျပာလြန္း၍သာ သူ (၂)ဇြန္း(၃)ဇြန္း စားျပေနျခင္းျဖစ္၏ ။ တကယ္မစားတာ အေမလည္းသိ၏ ။ အရင္ကတည္းက ေျပာမရသည့္ သူ႔ကိုအေမ မေျပာေတာ့ ။ ခဏတာ စိတ္ညစ္ၿပီး ျပန္ေကာင္းလာလိမ့္မည္ဟု ေျဖေတြးေလးေတြးၿပီး မေျပာဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏ ။ စားလည္းမစား၊ အိပ္လည္းမအိပ္ ၊ ေငးလိုက္ ငိုင္လိုက္ လွဲေနလိုုက္ႏွင့္ ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ ထပ္ကုန္ သြားျပန္၏ ။ကားရွာၿပီး သမီးေနာက္လိုက္ရမယ္ .. ကားရွာၿပီး သမီးေနာက္လိုက္ရမယ္ ။

“ ေဟ့ xxx ေသခ်င္ေနတာလား ”

အလို သူဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ ။ ေအာ္ဆဲသြားသည့္ ကားသမားေၾကာင့္ သူလမ္းေပၚေရာက္ေနမွန္း သိလိုက္၏ ။ ၿမိဳ႕တြင္းလမ္းမ မဟုတ္ဘဲ ၊ ၿမိဳ႕ျပင္ေတာင္အဆင္းလမ္း အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚမွာျဖစ္၏။ မိုးေတာင္လင္းေတာ့မည္ ။ ဟင္ ညတုန္းက သူအိမ္မွာပါ ။ သိၿပီ .. သိၿပီ သမီးေနာက္လိုက္မယ္ဆို ၿပီး အိမ္ကေန သတိလက္လြတ္ ထြက္လာမိတာကိုး ။ ကိုယ့္ကိုျပန္ၾကည့္မွ အိမ္ေနရင္းအ၀တ္မ်ားျဖစ္သည့္ ညီေလး၏ ေက်ာင္းပုဆိုးအေဟာင္းေလးႏွင့္ အေပၚက၀တ္ထားသည့္ အေႏြးထည္က ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ ။ သူေတာင္တက္လမ္းဖက္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ဆင္းလာခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္ ။ အိမ္မွ သူယခုေရာက္ေနေသာေနရာကို တြက္ၾကည့္ေတာ့ နည္းတဲ့ခရီးမဟုတ္ ။ၾကာေတာ့ ေညာင္းလာ သျဖင့္္ အဆင္းလမ္းဖက္သို႔ကူးကာ ကားတစ္စီးစီးကို တားစီးကာ ကားႀကီးကြင္းသို႔ သြားရန္ ၾကံမိေနျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု ကိုယ့္ကို မနည္းျပန္စဥ္းစားယူရ၏ ။ သူလမ္းေဘးဆင္းေလွ်ာက္ဖို႔ ျပင္လိုက္၏ ။ ေထာ္လာဂ်ီတစ္စီးက ႀကိဳးစားၿပီးသူ႔ကို ေရွာင္သြား၏ ။ ေထာ္လာဂ်ီေနာက္မွာေတာ့ အရွိန္ႏွင့္ကပ္ပါလာသည့္ ဟိုင္းလပ္ကားတစ္စီး ။ ဒီကားကေတာ့ သူ႔ကို ေရွာင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ ။ ထိုေၾကာင့္ သူ အျမန္ေရွာင္ရန္ ႀကိဳးစားလိုက္၏ ။ အစားမရွိ ၊ ရက္ဆက္အိပ္ပ်က္ထားသည့္ ခႏၶာကိုယ္ က သူ၏စိတ္ေဆာင္ရာသို႔ မနည္းလိုက္ေနရ၏ ။ သို႔ေပမယ့္ သူ ႀကိဳးစားၿပီးေရွာင္လိုက္၏ ။

နံနက္ခင္းသည္ သာယာလွပစြာ ႏိုးထလာ၏ ။ ကမၻာတစ္ျခမ္းမွ လူအမ်ားကို ထိေတြ႔ရန္အလို႔ငွာ ေနမင္း၏ ေရွ႕ေတာ္ေျပးတို႔ ခ်ီတက္လာၾက၏ ။ သို႔ေသာ္ လူတစ္ေယာက္ကမူ ထိုေရွ႕ေတာ္ေျပးတို႔ကို ေက်ာေပး လဲေလ်ာင္းကာ ဆႏၵျပေန၏ ။ ဖိနပ္တို႔သည္ ရွိေနရမည့္ေနရာ၌ မရွိဘဲ အေ၀းတစ္ေနရာမွ ထိုလူ ျပန္လာစြပ္ယူစီးမည့္ အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနၾက၏ ။ ထိုလူ၏အေပၚ၀တ္အကၤ်ီထဲ၌မူ ပုတီးတစ္ကုံးႏွင့္ ပရိတ္ႀကီး(၁၁)သုတ္စာအုပ္တစ္အုပ္ ရွိေလ၏ ။

စႂကြင္း ။ ။ သူ သည္ က်ေတာ္၏ အကို ျဖစ္သည္။ က်ေတာ္တို႔တြင္ ညီအကို၊ ေမာင္ႏွမ (၅) ေယာက္႐ွိပါသည္။ က်ေတာ္သည္ အငယ္ဆံုး ျဖစ္သည္။ အကိုႀကီးသည္ က်ေတာ္ (၆) တန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္၌ ငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖင့္ ဆံုးပါးခဲ့သည္။ အကိုငယ္မွာေတာ့ လြန္ခဲ့သည့္ (၅) ႏွစ္က accident ျဖင့္ ဆံုးပါးသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အကိုငယ္၏ သမီး (၂) ေယာက္အနက္ အႀကီးတေယာက္သည္ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္၍ အငယ္မေလးကေတာ့ (၁၀) တန္း ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

Base on True Story

Author : : Don Jaun